Την ίδια στιγμή που η ουκρανική κοινωνία χαίρεται για την επιτυχία των ουκρανικών ειδικών υπηρεσιών στην επιχείρηση «Ιστός της Αράχνης», που κατάφερε να καταστρέψει τα εχθρικά αεροσκάφη της χώρας που μας καταστρέφει κάθε βράδυ, η Ρωσία έχει επίσης ετοιμάσει ένα χτύπημα.
Την ίδια ημέρα με την επιχείρηση «Ιστός της Αράχνης», πραγματοποιήθηκε θεολογικό συνέδριο στην ελληνική πόλη του Πειραιά, το οποίο ήταν αφιερωμένο στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα και τις γεωπολιτικές συνέπειές του.
Αυτό αναφέρθηκε από την «Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων» (πρόκειται για κάτι σαν το «Russia Today» της εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας, ένα καλά χρηματοδοτούμενο φερέφωνο του Πατριαρχείου Μόσχας). Υπήρχε ένα ακόμη ερώτημα που δεν ήταν πολύ ενδιαφέρον για ένα ευρύ φάσμα αναγνωστών. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ο ιερέας Ιωάννης Διώτης κάλεσε όλες τις τοπικές Εκκλησίες να ξεκινήσουν προσφυγή στον Οικουμενικό Πατριάρχη σχετικά με την υποτιθέμενη πλάνη της αναγνώρισης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Θα είχαμε παραβλέψει την ομιλία αυτού του λομπίστα του Κρεμλίνου, καθώς η Ρωσία είναι σε θέση να εξαγοράζει κυβερνήσεις και πρώην αρχηγούς κρατών, οπότε γιατί να δώσουμε προσοχή σε έναν φιλομοσχοβίτη ιερέα που είναι περισσότερο διαποτισμένος από την ιδεολογία του «ρωσικού κόσμου» παρά από τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Αυτό συμβαίνει.
Αλλά παρατηρήσαμε δύο πράγματα. Ο Κρεμλινόφιλος και υποστηρικτής του Κυρίλλου του Αιμοσταγούς είχε πρόσβαση στο βήμα του επιστημονικού φόρουμ της Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία είναι φιλικά προσκείμενη στην Ουκρανία. Δηλαδή, πήρε βήμα εκεί που αγαπούν και υποστηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Και αυτή ήταν η τρίτη πληροφοριακή επίθεση τον τελευταίο καιρό.
Οι δημοσιογράφοι της «Ορθόδοξης Ουκρανίας» παρακολουθούν τους ισχυρισμούς κατά της Ουκρανικής Εκκλησίας (στην πραγματικότητα, πώς να διαμορφώσετε με διαφορετικό τρόπο την ανατροφοδότηση) και δεν θα μπορούσαν να μην παρατηρήσουν τις συντονισμένες επιθέσεις κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Ας ρίξουμε μια ματιά μαζί.
Ο Τάκερ Κάρσον (τροβαδούρος του Πούτιν) παίρνει συνέντευξη από τον Βαντίμ Νοβίνσκι. Ναι, η Ουκρανία δεν σέβεται καθόλου τον Κάρσον και θεωρεί τον Βαντίμ Νοβίνσκι σαμποτέρ και εχθρό, αλλά δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι ο Κάρσον έχει ακροατήριο. Γιατί μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας Κάρσον με ανθρώπινο πρόσωπο. Και τώρα αυτό το ακροατήριο λαμβάνει μισή ώρα δηλητήριο και ψέματα για την ουκρανική Ορθοδοξία.
Δηλαδή, μισή ώρα έπαινος για τη Ρωσία και εξευτελισμός της Ουκρανίας και υστερικοί ισχυρισμοί περί «διώξεων».
Ας προχωρήσουμε παρακάτω. Σε ένα από τα ελληνικά εκκλησιαστικά έντυπα δημοσιεύεται ένα άρθρο για δήθεν ίντριγκες στην Ουκρανική Εκκλησία. Περιέχει κατηγορίες εναντίον του Μητροπολίτη Ευστράτιου (Ζόρια) της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, ο οποίος ασχολείται με επιτυχία με τις διεθνείς υποθέσεις και σχέσεις της Εκκλησίας.
Για παράδειγμα, να σας θυμίσουμε τα αποτελέσματα της περασμένης χρονιάς, η οποία περιελάμβανε μια επίσκεψη στην ενθρόνιση του νέου Πάπα.
Το άρθρο αυτό, το οποίο βασίζεται σε «ανώνυμες πληροφορίες», μεταφράζεται με ζήλο και δημοσιεύεται από εκπροσώπους της «κοινής γνώμης», οι οποίοι υποτίθεται ότι επιδιώκουν να οργανώσουν διάλογο μεταξύ της εν Ουκρανία Ρωσικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας και ταυτόχρονα προσπαθούν να εφαρμόσουν συστηματικά την ιδέα ότι και οι δύο εκκλησίες – τόσο η εν Ουκρανία Ρωσική Εκκλησία όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας- «στερούνται» νομιμότητας.
Ταυτόχρονα, σημειώνουμε ότι επαναλαμβάνεται συνεχώς το αφήγημα ότι δήθεν χρειαζόμαστε μια νέα Σύνοδο, επειδή η Ενωτική Σύνοδος δεν ένωσε όλους εκείνους που θέλουν να ενωθούν, και κάπου στις γωνίες κλαίει το Πατριαρχείο Μόσχας στην Ουκρανία, το οποίο επίσης θέλει να έχει τον Τόμο. Όμως, στην τρίτη επέτειο της συνάντησης στη Φεοφάνιγια, δεν ζήτησαν τον Τόμο και δεν ενημέρωσαν κανέναν για την, ας πούμε, αυτοκεφαλία τους, όπως θα έπρεπε.
Ας σταματήσουμε και ας σημειώσουμε ότι άνθρωποι που δεν ζουν στην Ουκρανία ή ζουν εδώ αλλά δεν έχουν εμπειρία από επιτυχημένα ολοκληρωμένα έργα διαμορφώνουν την έννοια της «κρίσης της Ουκρανικής Ορθοδοξίας» μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν την αποτυχία της εν Ουκρανία Ρωσικής Εκκλησίας να ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Όχι, δεν αναλύουν τις μορφές επιρροής στον απλό κλήρο των στρατηγών του Πατριαρχείου Μόσχας, δεν εστιάζουν στη δυναμική του συναισθήματος εκεί, αλλά προσπαθούν να μετατοπίσουν την προσοχή και την ευθύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας διαδίδοντας κατηγορίες ή εξισώνοντάς τη με την εν Ουκρανία Ρωσική Εκκλησία. Ταυτόχρονα, «ξεχνούν» ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας ήταν εκείνη που είχε προ πολλού και επανειλημμένα προσφερθεί να ξεκινήσει διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα στο υψηλότερο επίπεδο – και στην πραγματικότητα δέχθηκε άρνηση, συγκαλυμμένη κάτω από παράλογα τελεσίγραφα, όπως το ρωσικό «μνημόνιο διευθέτησης».
Χωρίς ούτε μία πραγματικά ενημερωμένη πηγή στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι συκοφαντούν την Εκκλησία, κάνοντας «καριέρα» με τον παλιό σοβιετικό τρόπο – ασκώντας κριτική σε ορισμένα πρόσωπα με έξοδα εκείνων που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για αυτή την κριτική.
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και κάποια υποβόσκοντα ρεύματα του Φαναρίου, όπου συγκρούονται τα συμφέροντα μεμονωμένων προσώπων, καθένας από τους οποίους θέλει να δει τον εαυτό του ως τον επόμενο Οικουμενικό Πατριάρχη, αλλά δεν είναι όλοι τους σήμερα έτοιμοι να συνεχίσουν την πορεία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Και σήμερα είναι η τρίτη από τις ορατές επιθέσεις. Η έννοια της «κρίσης της ουκρανικής Ορθοδοξίας» βρήκε μια «ευγνώμονα συνέχιση από τη Μόσχα» – προτάσεις για προσφυγή στον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Είναι σαν παζλ. Εδώ, από την άλλη πλευρά του ωκεανού, μας κατηγορούν για την ατέλεια του νόμου περί «απαγόρευσης» (ξέρετε, θύμιζε πολύ το πώς Ρώσοι δημοσιογράφοι έτρεχαν πίσω από τα μέλη της Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη κατά την περίοδο του Τόμου και φώναζαν «γιατί δεν θέλετε να εγκαταλείψετε αυτήν την εκκλησία»). Και προσπαθούν «προσεκτικά» να διαμορφώσουν με τα ίδια τους τα χέρια την εικόνα της Ουκρανικής Εκκλησίας ως «εκκλησιαστικού εισβολέα».
Εκεί, οι θεωρητικοί της ενότητας που δεν παρακολουθούν τις νόμιμες λειτουργίες και στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν σε βάθος την ενοριακή ζωή, έχοντας λάβει μια επιχορήγηση άγνωστης προέλευσης, εξισώνουν δύο εκκλησίες, εκ των οποίων η μία εισέρχεται στο έδαφός μας πάνω στο κύτος των ρωσικών τανκς, και εκείνη της οποίας οι κληρικοί βασανίζονται από τους Ρώσους κατακτητές. Και τώρα ο τρίτος, ένας ηλικιωμένος ιερέας από τη ρωσική τροχιά συνεχίζει την ιστορία, παρακινούμενος ουσιαστικά από μία και μόνη χώρα.
Τι μπορεί να αντιτάξει η Ουκρανική Εκκλησία σε αυτό;
Την ουκρανική Λειτουργία, η οποία τελείται στο Λβιβ, στο Ντνίπρο, στο Χάρκοβο, κοντά στο Ποκρόβσκ, σε ένα χαράκωμα και σε ένα νοσοκομείο. Έναν Ουκρανό ιερέα που προσεύχεται για την Ουκρανία δέκα χιλιόμετρα από τη γραμμή του μετώπου και κατά τη διάρκεια της εισβολής προσευχόταν ακόμη και όταν μια φάλαγγα ρωσικών οχημάτων περνούσε κατά μήκος του δρόμου.
Έναν Ουκρανό επίσκοπο. Όταν γράφαμε αυτό το άρθρο, ανοίξαμε τυχαία τις σελίδες του επισκοπικού καταλόγου και είδαμε μια ανάρτηση του επισκόπου Σεργίου (Χορόμπτσοφ), ο οποίος εκτοπίστηκε δύο φορές. Ο εχθρός του πήρε δύο φορές τα πάντα (δύο επισκοπές), και ως εκ θαύματος δραπέτευσε ζωντανός από τη Μαριούπολη.
Ιδού τι έγραψε:
Η αυτοκέφαλη Ουκρανική Εκκλησία είναι η ψυχή του ουκρανικού λαού, η φωνή και η προσευχή του. Είναι ένας πυλώνας στήριξης για εκατομμύρια ανθρώπους, που έχει ανοίξει τις πόρτες της σε όσους έχουν χάσει τα σπίτια τους. Κληρικοί, μοναχοί, ενορίτες – όλοι μοιράζουν τρόφιμα, φάρμακα, συγκεντρώνουν βοήθεια για το μέτωπο, φροντίζουν τους τραυματίες και τους αναξιοπαθούντες. (Παρεμπιπτόντως, σήμερα, αν δεν υπάρχει ναός της αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας σε ένα χωριό ή μια πόλη, οι στρατιώτες γράφουν διαθήκη στους συντρόφους τους, ώστε σε περίπτωση θανάτου να τους θάψει ένας ιερέας της Ουκρανικής Εκκλησίας – σ.σ.).
Κάθε μέρα, σε κάθε ναό, σε κάθε οικογένεια, οι ιερείς και οι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας προσφέρουν τις προσευχές τους στον Θεό για τους υπερασπιστές, για τη νίκη, για την ειρήνη. Καταλαβαίνουμε ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο μια μάχη με όπλα. Είναι επίσης ένας αγώνας για τις ψυχές, για την αλήθεια, για το φως που πρέπει να νικήσει το σκοτάδι. Αυτή είναι μια θέση όχι μόνο της πίστης αλλά και της συνείδησης. Αλλά οι σημερινές δοκιμασίες μας κάνουν πιο δυνατούς…
Επιστρέφοντας στον «Ιστό της Αράχνης». Όταν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μας πετούσαν για να καταστρέψουν εχθρικά αεροσκάφη, κάποιοι άνδρες από άλλα φορτηγά στην άκρη του δρόμου, μεταξύ των οποίων και Λευκορώσοι, προσπάθησαν να τα εμποδίσουν. Παρομοίως, σήμερα, θεωρητικοί και λομπίστες προσπαθούν να σταματήσουν την ανάπτυξη της αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας. Κάποιοι αναζητούν τρόπους εκμετάλλευσης, κάποιοι άλλοι αναζητούν οικονομικούς πόρους. Έχουν ισχυρούς συμμάχους, εμπειρογνώμονες με βαθιά κλειστές επιχορηγήσεις. Αλλά η Εκκλησία είναι του Θεού. Και η ανάπτυξή της δεν καθορίζεται από υπερπόντιους θεωρητικούς. Καθορίζεται από εσάς και εμένα. Και σε αυτή την πορεία, έχουμε χρόνο, δημόσια συναίνεση και έναν ισχυρό σύμμαχο.
Όταν το άρθρο ήταν έτοιμο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανέφεραν ότι οι Ρώσοι στις συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη είχαν ζητήσει την «άρση των περιορισμών» του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία ως ένα από τα αιτήματά τους. Έτσι, το παζλ ολοκληρώθηκε: όλες οι παραπάνω επιθέσεις είναι σύμφωνες με το Κρεμλίνο, το οποίο επιθυμεί να διατηρήσει το Πατριαρχείο Μόσχας στην Ουκρανία με κάθε τρόπο.
Πηγή: Ορθόδοξη Ουκρανία
