Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Λέγεται, γράφεται, ακούγεται ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Μητέρα Εκκλησία, πρέπει ή και οφείλει «να κάνει ένα βήμα πίσω», χάριν της ενότητος της Ορθοδοξίας, με αφορμή την ένταση που ξέσπασε από το 2019 λόγω της χορηγήσεως Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας.
Ξεχνούν άραγε ή είναι αφελείς όσοι τα υποστηρίζουν αυτά, ότι η «Αγία Ρωσία» εισέβαλε, στο μεταξύ, στην Ουκρανία την οποία σφυροκοπά ανελέητα εδώ και τρία χρόνια; Και αυτό συμβαίνει με τις πλουσιοπάροχες ευλογίες της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία δεν διανοείται να καταδικάσει τον ανίερο πόλεμο.
Εάν αύριο το πρωί το Οικουμενικό Πατριαρχείο «κάνει ένα βήμα πίσω» θα …συγκινηθεί ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος δεν υπολογίζει ούτε τον αμερικανό πρόεδρο Τραμπ; Όσο διαρκεί η εισβολή στην Ουκρανία ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ (η απολύτως προσωπική μου άποψη).
Όσο διαρκεί η βάναυση εισβολή του Πατριαρχείου Μόσχας στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Ας θυμηθούμε τον μακαριστό Πισιδίας Σωτήριο, όταν έγραψε στις 30 Δεκεμβρίου 2021 στο Φως Φαναρίου:
«Ποτέ δεν περίμενα στας δυσμάς του βίου μου να νιώσω τόσο μεγάλο πόνο, όπως ένιωσα με την ανακοίνωση των αποφάσεων του Πατριαρχείου Μόσχας να εισπηδήσουν εντελώς αδιάντροπα και στην Αφρική!
Όλοι γνωρίζουμε τα σχέδια του Πανσλαβισμού και της Τρίτης Ρώμης αιώνες τώρα, τα οποία με οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, τσαρικό, κομμουνιστικό ή δημοκρατικό προωθούσαν πάντοτε οι Ρώσοι ηγέτες. Αλλά βλέποντάς τα τώρα να υλοποιούνται με καταλαμβάνει μεγάλη απογοήτευση για το Πατριαρχείο Μόσχας και λυπάμαι βαθύτατα για τους Ρώσους αδελφούς, που τόσο πολύ παιδιόθεν αγαπώ και επί δεκατίες διακονώ τόσον στην Επαρχία μου όσον και στην Κορέα παλαιότερα. Πίστευα μέχρι σήμερα ότι όσο κι εάν η πολιτική εξουσία πίεζε την σημερινή διοικούσα εκκλησία της Ρωσίας, οι ηγέτες της δεν θα υποχωρούσαν στις αξιώσεις τους, όπως το έκαναν οι ποιμένες της στην πλειοψηφία τους επί Στάλιν. Με άλλα λόγια πίστευα, αφελώς ίσως, ότι δεν θα διέγραφαν με μια μονοκοντυλιά το Κανονικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να διευρύνουν την εξουσία τους».
Ο μακαριστός Πισιδίας πίστευε ότι η Ρωσική Εκκλησία δεν θα ήταν τόσο αδιάντροπη. Όπως και ο Οικουμενικός Πατριάρχης που έκανε φοβερές παραχωρήσεις προκειμένου να συμμετάσχει η Μόσχα στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας. Και φυσικά δεν προσήλθε. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, λοιπόν, στην ρωσική επηρμένη οφρύ.
Η Ρωσική Εκκλησία, επίσης:
Εργαλειοποίησε και την Θεία Κοινωνία, απαγορεύοντας στους πιστούς της να κοινωνούν σε «σχισματικούς», δηλαδή στις Ορθόδοξες Εκκλησίες που αναγνώρισαν την αυτοκεφαλία της Ουκρανίας και η Μόσχα διέκοψε την μνημόνευση των Προκαθημένων των Εκκλησιών αυτών.
Κατήρτισε «μαύρη λίστα» όπου καταγράφονται όσοι ορθόδοξοι ιεράρχες συλλειτούργησαν με επισκόπους της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Εμποδίζει – με το πρόσχημα του «μιασμού», ήτοι της μνημονεύσεως του Κιέβου Επιφανίου – τις ειρηνικές επισκέψεις των Πατριαρχών Σερβίας και Βουλγαρίας στις Ορθόδοξες Εκκλησίες που αναγνωρίζουν την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας.
Ίδρυσε δικές της Μητροπόλεις και Επισκοπές πάση τη κτίσει (όπου δεν υπήρχαν), προκειμένου να εκδικηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
«Εξαφάνισε» τα πρωτοπαλίκαρά της, τον πρ. Βολοκολάμσκ Ιλαρίων και τον πρ. Κλιν Λεωνίδα («έξαρχο» στην Αφρική), με μεθόδους KGB.
Ψεύδεται ασυστόλως και εξακολουθητικώς για το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας, σε όλα τα επίπεδα, όταν ο εν Κιέβω Ονούφριος, με αφορμή την επέτειο των τριών ετών από το Συμβούλιο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (UOC) που έλαβε χώρα στις 27 Μαΐου 2022 και με την οποία η Εκκλησία κήρυξε την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο Μόσχας, δηλώνει τάχα και τελείως ανεξάρτητος από την Μόσχα. Την ίδια στιγμή όλη η Ρωσία (κράτος και Εκκλησία) μαίνονται κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κατά πάντων, υπερασπιζόμενη τον Ονούφριο, ο οποίος ψεύδεται επίσης.
Λυσσαλέα προσπαθεί να μη χάσει την επιρροή της στην Εσθονία και τη Λιθουανία, που θέλουν να αποτινάξουν – επιτέλους – τον ζυγό του Πατριαρχείου Μόσχας.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
