Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνοc Ἀθανασίου
«Καὶ ἱδού τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη…καί αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν…»
(Ματθ. 27.51)
Μπορεί τις τάς γιγαντιώδεις διαγραφάς μελῶν ἐκ τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας κατά το 2021 (280.000), τῆς Ρ/καθολικῆς (360.000) καί ἄλλων ἴσως θρησκειῶν καί θρησκευμάτων ὅπως Μωαμεθανῶν, Ἰουδαίων, Βουδιστῶν, Ἱνδουιστῶν νά ἐρμηνεύσῃ ὡς λυσσώδη ἱστορίαν χειραφετήσεως. Ἡ ἐρμηνεία ὅμως αὕτη προσφέρεται κυρίως διά τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν διότι εἰς αὐτήν συγχρόνως πολλαῖ διαχειρήσεις καί εὐσεβῆ βιωτικά ψεύδη ἔχουν διαρραγεῖ.
Ἐπί μακρόν ὡμιλεῖ τις ἐπί τοῦ ὅτι οἱ διαγραφόμενοι πράττουν τοῦτο διά νά μή πληρώνουν τούς ἐκκλησιαστικούς φόρους. Κατά τήν σημερινήν ὅμως ἐποχήν βασική εἶναι ἡ δυσθυμία διά τήν κατάστασιν καί διαχείρησιν τῆς ὀργανώσεως, τήν πολιτικήν, οἰκονομικήν, σεξουαλικήν κ.ἄ.
Ἡ κατάπτωσις δέ μιᾶς ὀργανώσεως εἶναι ἐπίσης ἀπώλεια τοῦ πολιτισμοῦ καί ἔχει ἐπιπτώσεις ἐπί ὁλοκλήρου τῆς κοινωνίας. Ἔχει διαρραγεῖ τό καθολικόν ψεῦδος τῆς βιωτῆς, δέον δέ νά ἀφήνει τις τήν διδασκαλίαν καί δομήν διότι ἡ βάσις θά εὔρη τό modus vivendi αὐτῆς. Πολλοῖ λέγουν: Ἐκ λόγων ἠθικῆς δέν ἐπιθυμῶ νά εἶμαι μέλος μιᾶς ὀργανώσεως ἡ ὁποῖα ἀφ’ ἑνός ρυθμίζει τήν ζωήν μου ἀφ΄ ἑτέρου ἐπί μακρόν: ἐπικαλύπτει εἰς τάς χώρας αὐτῶν τήν σεξουαλικήν βίαν. Τό αὐτό ἰσχύει διά τό πρόβλημα τῶν γυναικῶν καί τοῦ ἐλλειποῦς πολιτισμοῦ τοῦ δικαίου. Μία ἑτέρα παραγκώνησις τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐπί μακρόν ἀγνόησις τοῦ ρόλου τοῦ ἐπισκόπου.
Εἰς πολλάς κοινότητας τά πράγματα δέν βαίνουν καλῶς, δέν γίνονται Λειτουργίαι, τό διανοητικόν ἐπίπεδον τῶν κηρυγμάτων εἶναι ἀξιοθρήνητον, καί ἐλλείπουν αἱ προσωπικαῖ σχέσεις. Εἰς μίαν παλαιοτέραν γενεάν ἐπισκόπων ἐξητεῖτο ἡ κλήσις παρά ἡ τοποθέτησις ἀξίων εἰς ὀρθήν θέσιν.
Μέ τά παραπάνω σχετίζονται καί τά ἀκόλουθα. Πῶς εἶναι δυνατόν εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν νά ἔρχονται πολλάς φοράς περιπτώσεις πνευματικῆς καί σεξουαλικῆς διαφθορᾶς;
Τί εὐνοεῖ αὐτάς καί πῶς ἀντιδροῦν οἱ ὑπεύθυνοι; Τί συμβαίνει σήμερον. Ἀρκετά ἐγράφησαν ἐπί τοῦ θέματος, ὅπως ὑπό τοῦ Τ. Grössblöting, οἱ ἔνοχοι ποιμένες. Β. Frings, ἰσχύς καί διαφθορά εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν. D. de Lassus, ὑπόσχεσις καί προδοσία. C. Zumdieck, Μένω καθολική, παρ’ ὅλα. Η. A. Schulz_Παρ’ ἡμῖν δέν πρέπει νά εἶναι αὕτως! Η.Α. Schulz, Διά μέσου νεφῶν.
Ὁ Grossblöting ἀναφέρει ὅτι αἱ συστημικαί σχέσεις εὐνοοῦν τήν διαφθοράν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, δέν ἔχουν καί τελικῶς διερευνηθεῖ. Ἀπό το 2010 ἤρχισεν οὗτος νά ἐρευνᾶ τά γεγονότα εἰς τήν Γερμανίαν, Ἱρλανδίαν καί Η.Π.Α. Σκοπός του ἦτο νἀ ἀνοίξει κενά, σαφῆ ἐγένοντο τά περιγράμματα ἐνός «θρησκευτικῶς θεμελιωμένου κόσμου» ἐξ ἀποκρύψεως, ἀμηχανίας καί ἀποκρούσεως» μέ τούς ἐπισκόπους «ὡς κεντρικάς μορφάς». Ὁ Grossblöting μετά πέντε ἄλλων εἰς τό ἔργον «Ἰσχύς καί διαφθορά εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν» ἐκ 600 σελ. ἐκθέτουν ἀπό τοῦ 1945 «πληγέντας, ἐνόχους καί ἐπικαλυμμένους εἰς τήν Ἐπισκοπήν τοῦ Münster.
Μία κεντρική διαπίστωσις τῶν ἐρευνητῶν: Μία σχολαῖα διαχείρησις ἄνευ συμμετοχῆς τῶν ἐνόχων, ἐσωτερική μελέτη πράξεων ἐμποδίζουν τήν ἀπόλυτον ἐπεξεργασίαν.
Ἡ σημερινή διένεξις κατέστησε σαφές ὅτι, θρησκευτικαί-πνευματικαί βάσεις ἐνσυνειδήτως ἤ οὔ διεστραμμέναι δύνανται νά ὁδηγήσουν εἰς πνευματικᾶς καί σεξουαλικᾶς διαφθορᾶς.
Τοῦτο συμβαίνει καί εἰς τά ἐκκλησιαστικά τάγματα κυρίως τῆς σκοτεινῆς πνευματικῶς κοινωνίας. Ὁ I. Λογιόλα λέγει ὅτι «ὅτι φαίνεται ἱερόν ἠμπορεῖ νά εἶναι βλαβερόν».[1]
[1] M. Schrom, Das grosse Kirchen sterben, Public Forum 19 (2020) 10.
H. Meesmann, Kirche kann geführich sein, Ἔνθ. ἀνωτ. 17 (2023) 56.
