Της Μαρίας Δήμου
-Άδειασε η περιοχή, δεν έμεινε κανείς, έφυγαν από νωρίς όλοι, λένε οι άνθρωποι που φυλούν σαν τα μάτια τους τις εκκλησίες στην ακτή του Κεράτιου. Εμείς μόνοι περιμένουμε εδώ…
Περιμένουν κάποιον να χτυπήσει την πόρτα και να ανάψει ένα κερί στα αδειανά μανουάλια. Να μπει ένας πιστός και να προσκυνήσει αναπέμποντας της προσευχή του μπροστά στο εικονοστάσι. Γιατί τι είναι μια εκκλησία χωρίς πιστούς, χωρίς προσκυνητές, χωρίς ένα κερί να λιώνει μπροστά στα εικονίσματα, χωρίς μια ευχή, μια παράκληση, μια ευχαριστία.
Πώς να αφήσει κανείς λοιπόν άδειες τις άγιες αυτές μέρες τους πιο ιστορικούς ναούς της Ρωμιοσύνης; Πώς να μείνουν απροσκύνητοι οι Επιτάφιοί τους; Πώς να μην αντηχήσουν τα Εγκώμια τουλάχιστον σε μία από αυτές; Λίγοι οι άνθρωποι την Πόλη, πού πρώτα να πάνε, πού πρώτα να τρέξουν; Οι υποχρεώσεις πολλές, οι ναοί περισσότεροι, οι αποστάσεις μεγάλες.
Να όμως που το παράδειγμα του κ. Γιάννη Δεμιρτζόγλου, που για πολλά χρόνια τώρα κάνει πράξη το έθιμο των 7 επιταφίων στις ακραίες εκκλησίες στην ασιατική πλευρά της Πόλης, βρήκε φέτος μιμητές και στην ιστορική χερσόνησο, στους ναούς που τα θεμέλια τους τέθηκαν στα βυζαντινά χρόνια και στέκουν ακόμα όρθιοι για να θυμίζουν σε όλους την αέναη παρουσία των Ρωμιών στα χώματα αυτά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, με τη Φιλόπτωχο Αδελφότητα και την Επιτροπή της Παναγίας Μπαλίνου τις πρώτες επαφές με τις γειτονικές Κοινότητες και αφού η συναίνεση όλων ήταν δεδομένη, τα πράγματα ήταν εύκολα. Η ιδέα του κ. Λάκη Βίγκα, Προέδρου της Κοινότητας Παναγίας Παραμυθίας να συμμετέχουμε στην ακολουθία των Εγκωμίων έδωσε άλλη πνοή στο εγχείρημα.
Και ποιος το περίμενε τελικά πως το πρωί της Μ. Παρασκευής θα ανταποκρίνονταν τόσος κόσμος στο κάλεσμα του Μπαλίνου! Άνθρωποι από κάθε περιοχή της Πόλης αλλά και επισκέπτες από την Ελλάδα, ατομικά ή οργανωμένα σε γκρουπ, έφτασαν στο Αγίασμα των Βλαχερνών την καθορισμένη ώρα. Το Προσκύνημα των 7 επιταφίων της περιοχής Κερατίου Κόλπου μόλις ξεκινούσε υπό την ηγεσία της Φιλοπτώχου και της Επιτροπή της Κοινότητας Μπαλίνου.
Ακολουθώντας πορεία παράλληλη με τα τείχη από τον εσωτερικό δρόμο η πολυπληθής ομάδα, αφού θαύμασε την αγιογραφία που αποκαλύφθηκε στον εξωτερικό τοίχο της βυζαντινής εκκλησίας που έχει μετατραπεί σε τέμενος, προχώρησε για τον Άγιο Δημήτριο τον Κανάβη, στην Ξυλόπορτα, κι από εκεί στην Κοίμηση της Θεοτόκου Μπαλίνου. Εκεί με μια μικρή στάση κι ένα κέρασμα από την Κοινότητα, οι προσκυνητές και συνοδοιπόροι ξεκουράστηκαν και πήραν δύναμη για τη συνέχεια. Στην πρόσφατα ανακαινισμένη εκκλησία οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να μάθουν την ιστορία του ναού και της Κοινότητας και για όσα προγραμματίζονται για το μέλλον.
Το ηλιόλουστο αυτό πρωινό της Μεγάλης Εβδομάδας, τη μέρα του Επιτάφιου Θρήνου, τα σοκάκια του Αϊβάν-Σαράι και του Μπαλατά γέμισαν με ανθρώπους που τιμούσαν την ιστορία και τη θρησκεία όσων έχτισαν, βίωσαν και σημάδεψαν με την παρουσία τους την Πόλη αυτή. Μια πρωτόγνωρη πορεία δεκάδων ανθρώπων που αναζητούσαν τα σημάδια αυτά κι ήθελαν μέσα από τη συμμετοχή τους στο πένθος της ημέρας να αναστήσουν μια παράδοση αιώνων.
Στο διάβα τους προστίθονταν και κάποιοι καθυστερημένοι κάνοντας ακόμα πιο ζωντανή την ομάδα αυτή. Μπαλατάς και Ταξιάρχης η επόμενη στάση. Κάποιοι απόρησαν με τη μεγαλοσύνη των ναών, κάποιοι πέρασαν κι από τη Ζουλόπετρα. Όλοι άναβαν ένα κερί και γονάτιζαν μπροστά στον Επιτάφιο της κάθε εκκλησίας, γεμάτοι συγκίνηση και κατάνυξη.
Κι από τον ταξιάρχη του Μπαλατά στα ανηφορικά σοκάκια για το Μουχλί, τη Μαρία των Μογγόλων. Και τι περίεργο! Κανείς δεν δυσανασχέτησε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Κάποιοι κουράστηκαν, μερικοί ακούμπησαν στο μπράτσο κάποιου με πιο σταθερό περπάτημα. Όλοι όμως έφτασαν στην κορυφή του πέμπτου λόφου της Βασιλεύσας. Στη σκιά της Μεγάλης του Γένους Σχολής όλοι πήραν μια βαθιά ανάσα. Σε τι μεγαλείο έφτασαν οι Ρωμιοί στην Πόλη!
Μια κατεβασιά τώρα ο δρόμος μέχρι το Βλαχ-σαράι, την Παναγία Παραμυθία, στο Φανάρι. Ανάμεσα στους άστεγους, γυμνούς τοίχους της η κατάνυξη όλων θα έφτανε στο αποκορύφωμα. Με θέα τον Κεράτιο Κόλπο, ανάμεσα σε μια βλάστηση που μαρτυρούσε τον ερχομό της άνοιξης, παρατάχτηκαν όλοι απέναντι από το άλλοτε ιερό βήμα, πήραν στα χέρια τους το βιβλιαράκι με τα Πολίτικα Εγκώμια, σύνθεσης του Μητροπολίτη Προικοννήσου κυρού Φιλόθεου, που ετοίμασε η Κοινότητα Μπαλίνου, κι έψαλαν όλοι μαζί, κληρικοί, ψάλτες και πιστοί λίγο πριν την περιφορά του επιταφίου.
Πώς να κρύψουν όλοι, μέλη των Επιτροπών και συμμετέχοντες, τη χαρά για την αθρόα συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή! Πώς να μην υποσχεθούν πως θα γίνει πια νέα παράδοση στην περιοχή με επιλογή κάθε φορά διαφορετικών εκκλησιών, για να γίνουν γνωστές όλες και να ανοίξουν όλες με τη σειρά τις πόρτες τους για να ανάψουν και πάλι κεριά στα μανουάλια τους και να προσκυνήσουν πιστοί στους επιταφίους τους. Να πάψει αυτή νεκρική σιγή και να έρθει η Ανάσταση.
Ομολογουμένως κουρασμένοι αλλά απόλυτα ικανοποιημένοι έκλεισαν την πορεία τους στον Άγιο Νικόλαο στο Τζιμπαλί. Εκεί έξω από τα τείχη, στην εκκλησία δίπλα στο φαναριώτικο αρχοντικό και στο Αγίασμα του Αγίου Χαραλάμπους, η ομήγυρη διαλύθηκε απόλυτα ικανοποιημένη, γεμάτη με συναισθήματα που γεννήθηκαν από την πορεία στα ιστορικά σοκάκια των Ρωμαίικων Κοινοτήτων και των μεγάλων ιστορικών στιγμών.
