ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ «ΙΜΒΡΟΣ – ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ»
Χαιρέτισμα κρητικής τιμής προς τον Ίμβριον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαίον, την Ίμβρο και την Κρήτη από τον επιμελητή της Έκθεσης καθηγητή κ. Κωνσταντίνο Β. Τερψίδη.
Καλησπέρα ψιμυθευτό ανθισμένο Ρέθεμνος, καλησπέρα όμορφη βεγγέρα,
Στο δρόμο ερχόμενος μια γερόντισσα μου ΄πε: «Σε ξέρω. Είσαι ο εγγονός το καπετάν Κόρακα». Να ΄ναι καλά. Τιμή ακόμα και το μπέρδεμα ενός ξενομπάτη σαρικοφορεμένου με μια τιμημένη αντρίκια καπεταναία αντίκα. Είναι αληθές. Ορέγεται η καρδιά μου κι η ψυχή μου που ζώστηκα αυτό το τιμημένο σαλβάρι με τη βράκα σας.
Πριν ακριβώς 1200 χρόνια, τέτοιες μέρες, το 825 ξεκίνησε ο αγώνας για την απελευθέρωση τση Κρήτης από τσοι Σαρακηνούς. 150 χρόνια μετά ο πατριώτης μου, Καππαδόκας Νικηφόρος Φωκάς τα κατόρθωσε. Η Κρήτη κι ο Ρέθυμνος δεν τον ξέχασε. Ευχαριστώ τον ομώνυμο Λαογραφικό Όμιλο για την τιμή.
΄πο που εγώ αποκρατώ αν ειν’ η ερώτηξή σας,
από μακρά και με χαρά ήρθα στη μαζωξή σας.
Από Θεσσαλονίκη Κάσσανδρου κι Αϊ Δημήτρη, την Βυζαντινή,
και την Μακεδονία με το αστέρι της Βεργίνας την φωτεινή.
Μα κι απ΄ την Καππαδοκία του Φωκά, του ελευθερωτή σας,
που Καλονύκτη κτίσατε, εις δόξα του λυτρωτή σας.
Αυτόν που ΄δωκε λάφυρα στον μοναχό Αθωνίτη,
και με τα ΄κείνα έκτισε τη Λαύρα για την Κρήτη.
Κρήτες, καλώς σας ‘ντάμωσα εις τον δικό σας τόπο,
εγώ έχω μάθει να κοιτώ στα μάθια των ανθρώπω.
Τση Κρήτης ο άξιος βοσκός, φύλακας στη μαδάρα,
Τση Ίμβρου ο Άξιος ο γιός, του Φαναριού αμπάρα.
Κρήτες, πιστοί συνοροφύλακες, του Αιγαίου, της Ελλάδας και της Ευρώπης· μη λησμονείτε «τα σύνορα είναι τιμή, δεν είναι τιμωρία, κι εσείς, όπως κι εμείς στην Καππαδοκία, για πάντα εδώ, δίνατε και δίνετε το παρών σε αιώνια θητεία.
Σε μέρες άθλησης της Σαρακοστιανής στράτας προς τον Σταυρό τον Ασήκωτο, που και φέτος προσπαθούν να την δυσκολέψουν με την «Σαγήνη την αλλόκοτο» και αντιμετωπίζονται με γελοχάχαρα τηλεοπτικά σχόλια και δικαιολογίες αδικαιολόγητες, καλούμαστε μέσω αυτής της Έκθεσης, της στραθιάς σε τόπο λιακωτό αλλά και θωρακωτό από την αγάπη του Παναγιώτατου τέκνου Του, να σας αποπλανήσουμε απ΄ τα καθημερινά λαλώντας για τ΄ αλάλητα και φέγγοντας τ΄ αθώρητα.
Σεβαστέ μου άνθρωπε, τέτοιες μέρες από τριετίας, Άξιος Σεβασμιώτατος Μηροπολίτης Ρεθύμνης κι Αυλοποτόμου κ. Πρόδρομε, άξιοι ιερείς παρά το πλευρό του. Συνταξιδιώτες στο αποψινό σεφέρι, την σύμπλευση με πορεία βόρεια 540 χλμ με προορισμό το νησί τση Ίμβρου. Κανίσκι τούτη η Έκθεση για τον Πανσεβάσμιο Πατριάρχη μας, ρεγάλο και τιμή για όλους μας.
Χίλια Καλώς ορίσατε λοιπόν σε τούτο το ταξίδι, με ούριο τον άνεμο, για του Αιγαίου το στολίδι.
Χίλια Καλώς ορίσατε στης Ίμβρου την πατρίδα, που ‘ναι αγκάθι στη ψυχή και της ζωής ελπίδα.
Χίλια Καλώς ορίσατε μαζί με τα κλειδιά σας, γι αυτήν να ξεκλειδώσετε τη θύρα τση καρδιάς σας.
Αλλά και… Χίλια Καλώς ορίσατε εις τη Μητρόπολή σας, Φανάρι να τιμήσουμε, τη νέα ακρόπολή σας.
Χίλια Καλώς ορίσατε με τη χαρά ζωσμένοι, Εκείνον να τιμήσουμε, Αυτόν που το ποιμαίνει.
Αυτόν, που ποτέ τ’ όνομα τση Πόλης μας απεμπολεί, και παντού δηλοί: ο εν Κωνσταντινουπόλει.
Παντάξιοι Πολίτες του Ρεθέμνου με τους ωφέλιμους και προτρεπτικούς χαρακτηρισμούς του συμπατριώτη σας, του σοφού και πανάρετου Παντελή Πρεβελάκη: «σεμνοί καί συνάμα περήφανοι, διαβασμένοι καί καλότροποι, κοντολογίς, εἶδος ποθητό μέσα στό φιλοτάραχο νησί» στο οποίο, «… πάντα χρειαστοί ποιητάδες καί ζωγράφοι γιά νά βαστιέται τὄνομά του ἀκατάλυτο, ὅταν βουβαθοῦν τά παζάρια του κ’ οἱ ταρσανάδες του ρημάξουν, καί τά καλύτερα παιδιά του κάμουν φύλλα καί φτερά…».
Θα μπορούσε άραγε η Έκθεση αυτή να είναι ένα ποίημα, μια ζωγραφιά, ένας ύμνος; Γιατί όχι; αφού Ίμβριοι και Κρήτες «τούς δούλεψε ὁ καιρός» και στα «χιλιάδες χρόνια ἀνθρωποσύνης» και αλύπητου καταχερισμού πού τούς χάρισαν το παράστημά τους, δεν εψακώθηκε το είναι τους, γιατί βάσταξαν τον Χριστό στο τσανάκι τση κόρφου τους.
Ίμβρος και Κρήτη σακατεύτηκαν και πλήρωσαν ακριβά για την γεωπολιτική στρατηγική θέση τους γιατί κουμαντάρουν την ασπροθαλασσίτικη και μαυροθαλασσίτικη περατζάδα. Ίμβριες και Κρητικές οι χαϊρλίδες πιτήδειες μάνες που τσ΄ έπλασε ο Θεός να νταγιαντούν τον πόνο των παιδιών τους. Να λουλουδίζουν «ἕνα ἄλλο φῶς», το ίδιο φως, το οποίο μεταμορφώθηκε από τα σκοτίδια τους σε «Ἥλιο καί Τηλαυγές, πού φωτίζει καί νοηματοδοτεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων τους, πού πυρπολεῖ τίς καρδιές καί ἐγείρει τίς συνειδήσεις τους», ώστε να μη χαθεί η πρεπειά στο Σόι της καταγωγής τους. Το κοινό Ομηρικό «δούλειον ἦμαρ», τον εφιάλτη αίματος, το σκληρό ιντερέσο Αγαρηνών, Οθωμανών, Βενετσιάνων Τουρκοκρητικών και ψυχοπονιάρων φραγκοφονιάδων Ευρωπαίων, ο Κύρης τους το μετέτρεψε σε ψυχική ανταρσία με κολαούζο την λευτεριά. Άφατος ο βίος των Ιμβρίων. Η ζωή τους μάλε βράσε αναδακρυώνει ασκόλαστα. Μουγκρίζει η απονιά. Μπαγαπόντες μουσαφίριδες, ανέκοπα με ξάφνα εχταγή να γενούν αφέηδες του ίδρωτά τους. Θέλουν να ροτβάρουν τον αματιών τους. Ανεζητούν ανέγνοια να τους αλαργοζορίσουν. Τους διπλοσιργουρεύσαν και κατέχουν τρόπο μα «χωρίς τον ξενοδόχο»! Σφράισαν τα σχολειά τους όχι όμως την Ρωμιωσύνη των! Απαλλοτρίωσαν τα κτήματά τους όχι όμως και την πίστη των! Γκρέμισαν τ΄ αρχοντικά τους όχι όμως και την αρχοδιά των! Με το ζόρι μετανάστες μα οι ψυχές ακούραστες! Θέλησαν να τους αποστροκίσουν, αποστερμός η απονιά τους! Χάσαν το δίκιιο τους χωρίς δικαστή ασώπαστοι. Έζησαν την χοντρόπετση αδικία στο πετσί τους. Ασλάνιδες οι Ίμβριοι. Μ΄ άρματα τα δώρα του Θεού, της ράτσας και την αναθροφή τους, έκαναν ανάκληση. Η ζωή τους σομίκαινα μα τώρα, δόξα τω Θεώ, σοπάτησε με τους ξενόφερτους παρά τα σουσούμια τους.
Ένα ζευγάρι συνταξιούχων απ΄ την Ελβετία με υποδέχτηκε στο γονικό γωνιό τους, στο μαρτυρικό Σχοινούδι. Άφησαν την θέα των Άλπεων για γιαερμό απού; Στην ερειπιώδη θέα των άλλοτε διώροφων και τριώροφων αρχοντικών τριγύρω τους, ραϊσμαθιά τση καρδιάς. Γιάντα τάχατες; Για να δοξάσουν τον Θεό γιατί ξετζανιώσανε τα σφραγιστά σοκάκια απ΄ τα γκρέμια. Μπορούν να πατινάρουν στα καντούνια, εκεί που έτρεχαν ξέγνοιαστα σαν παιδιά, νιώθοντας το βλέμματα των προγονικών μορφών τους, κάποιοι εν ζωή, πάνω τους. Στα παντζούρια τους γιορντάνια τα σημαδοκτυπήματα των ξενομπάτηδων που με τα χορχούδια τους ολονυχτίς, οι πεινασμένοι ξενομερίτες, τους καλούσαν να τους βγάλουν έξω τα κορίτσια τους. Πώς να βαστάξουν; Έδωσαν των αμαθιών τους, μα νάτοι, τώρα στο γέρας των πίσω στα γονικά τους μετά 60 χρόνια. Δεν γούζονται! Γιατί τα πουλιά συνεχίζουν να κάνουν φωλιές μαζί με τις ψυχές… στα χαλάσματα. Γιατί τ΄ αγριολούλουδα φυτρώνουν μαζί με την ελπίδα… στα χαλάσματα. Γιατί πόρτες και παραθύρια ορθάνοικτα, χωρίς πορτοπαράθυρα, αφήνουν τον ήλιο να φωτίζει … τα χαλάσματα. Γιατί η καμπάνα κτυπάει, το κερί ανάβει, το λιβάνι μοσχομυρίζει, το ράσο δεν είναι σκιά, η ψαλμουδιά δεν είναι μουρμουριτή μέσα στο στόμα. Το κοιμητήριο βρίγιωσε μα οι σταυροί των προγόνων πιο ψηλά απ΄ τ΄ αγριόχορτα τους καλούν. Ήταν 10000 στο νησί, 3000 και σε τούτο το χωριό, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων, που ήταν πολιτεία, κι έμειναν 600 να φυλούν Ιμβριοπύλες με όπλο το κουράγιο του Πατριάρχη τους και «Λεωνίδα» τον Ποιμενάρχη τους Κύριλλο, μα κυρίως στεριώνουν προσευχόμενοι στον Πανάγαθο Θεό, επικαλούμενοι για σιγούρλιο πάντα την Υπερμάχο Στρατηγό και Οδηγήτρια, την Θεοτόκο Μητέρα και Προστάτιδά τους.
Ίμβριοι και Κρήτες ως περήφανοι δεν άντεξαν και δεν αντέχουν την αδικία, το παράλογο και την ασπλαχνία. Ως φιλότιμοι δεν ζουν παράμερα της ιστορίας. Ως αγωνιστές δεν αφήνουν σφαχτάρια να τους θάψουν ζωντανούς τότε στο χώμα, ελπίζω όχι τώρα στην οθόνη. Μα κυρίως ως προκομμένοι δεν σταυροχερώνουν. Όπως στην Κρήτη δεν υπάρχει γένος χωρίς σκοτωμένο, ομοίως και στην Ίμβρο δεν υπάρχει γένος χωρίς ξεριζωμένο. Τρανό παράδειγμα η δική σας Ίμπρος των Χανίων. Ίμβριοι και Κρήτες έχουν κοινούς μαρτυρικούς προγόνους, «σύμβολα αὐτοθυσίας καί αὐταπαρνήσεως, γιά νά διαφυλαχθεῖ ἄσβεστη ἡ πατρώα πίστη καί ἡ ἐθνική αὐτοσυνειδησία τους». Αμφότεροι ξεπέρασαν το ένστικτό τους προμαχώντας για τα αθέατα: τση θεσμούς, το ύφος της ζωής τους, τη γλώσσα τους, την πίστη, την τιμή τους. Αμφοτέρων η ευστροφία, η ευελιξία, το καλιμέντο και το ινάτι γνώριζε πάντοτε τον τρόπο να προσαρμόζεται «εἰς τὰς μεταβαλλομένας συνθήκας τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι χωρὶς νὰ προδίδουν τὴν ἰδιοπροσωπίαν των, ὑποκύπτοντες εἰς ἀλλοτρίους κυρίαρχους». Ως γεροδεντροελαίες καλλίκαρπες, μπολιασμένες ενίοτε απ΄ άλλους ξένους κλάδους, παρήγαγαν περισσότερους καρπούς. Αλλά «καὶ ὡς γαίες εὔφοροι γονιμοποιούσαν όλα τὰ σπέρματα, φυτρώνοντας εν μέσω ακανθῶν, ρόδα».
Το μαυροθαλασσίτικο μπογάζι που ταξιδεύει τα κύματα απ΄ το ασπροθαλασσίτικο βόρειο Αιγαίο στο βόρειο Κρητικό, τα κύματα που άλλοτε βοργίζουν παίζοντας στα χαράκια σας αγριγιεύοντας με αφρισμένη την ανάσα του διωγμού κι άλλοτε ξαπλώνουν στο γυρογιάλι σας για να ξετουρτουρώσουν, μας έφεραν την Ίμβρο στο λιμάνι σας, μαζί με το μπογάζι της αγάπης του δικού της λατρευτού Παναγιώτατου τέκνου και το εγκάρδιο καλωσόρισμα του δικού σας Σεβασμιώτατου τέκνου. Είναι αυτό το ίδιο ψιχνιό ευεργετικό Ιμβριώτικο μπογάζι του βορρά που διασώζει με την περισπωμένη της υγρασίας του την μακρόνησό σας, προικίζοντάς την με τον νυφιάτικο χιονιά που την επιβιώνει από το λιοπύρι της ακράτητης αφυδατικής υποτίνουσας Λίβας του νότου.
Ρεθύμνιοι και Ίμβριοι! Δοξασμένοι, τιμημένοι φύλακες, γενναίοι κουλέδες των νησιών σας που αγναντεύετε αμοναχοί, ασάλευτοι, αγέρωχοι, τα πέρατα, φρουροί ακοίμητοι, παράδειγμα παντοτινό κι αιώνιο.
Η Έκθεση αυτή είχε την χαρά και την μέγιστη τιμή να εγκαινιαστεί αυτοπροσώπως από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίο στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή των δικών σας Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 2022. Η Θεία Πρόνοια θέλησε η Έκθεση να έρθει εδώ, στο σπίτι τους, σε μέρες που τιμάτε τους Βλατάδες Τέσσερεις Νεομάρτυρες σας, για τους οποίους επίσης τέτοιες μέρες του 1977 ο αείμνηστος Μητροπολίτης σας κυρός Τίτος έστειλε επιστολή στην Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, ζητώντας την ένταξή τους στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Ήταν οι τρεις αείμνηστοι πνευματικοί μέντορες του Πατριάρχου μας, ο ταπεινός προκάτοχός Του κυρός Δημήτριος και οι δύο κοκκινογραμμοσβυσμένοι, ο Γέροντάς Του, Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων και ο εμφιλόσοφος τελευταίος μαρτυρικός Σχολάρχης Του στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος οι οποίοι εκτός των άλλων επικύρωσαν την Αγιοκατάταξή των.
Γαλαζοσκέπαστοι αξιοτιμημένοι Ριθύμνιοι,
Ο θυμόσοφος λαός μας λαλεί πως «με όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» και οι ανωτέρω τρείς δάσκαλοι, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι μαζί με την πρόνοια του Θεού, Του έμαθαν καλά γράμματα για να πορεύεται στο ανεβόλεμα τόσο με τον βαρύ Σταυρό του Πανσέπτου Φαναρίου στον ακούραστο νώμο, όσο και την διατήρηση όλων των Ιερών Ναών, 62 τον αριθμό, μαζί με τους ολίγους πολλούς της του Κωνσταντίνου Πόλεως. Παρά τα κοντραρίσματα και τις αβγανιές που ψιχανεμίζονται νοματαίοι εξωχο(ω)ρίτες, άμυαλοι ντουχιουμάνιδες και ψομματάριδες, ο Βαρθολομαίος ΔΕΝ κορνιάζει, προχωρεί αβάρετα αβγαρίζοντας με αγάντα για το καλό μέλλον της Ορθοδοξίας το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καλό του ένδοξου Γένους μας. Υψιπετής, θεοφεγγής όσο και Αυθέντης, Δεσπότης και Μπροστάρης μας ομοίως με τον κρητικό ακούραστο Ανωγιανό σας γιδάρη, με τον ποιμενικό Τους βίο ξεπερνούν βαρδαλές και πλανταχόκαιρους συναγωνίζοντας στο να τιμήσουν αμέτρητες, άληστες θυσίες κι αίματα ηρώων Αγίων κι Αγίων ηρώων, Αγίων βρακοφόρων και φουστανελάδων Αγίων όπως οι Άγιοι Τέσσερεις Μάρτυρές σας. Ακλόνητοι βούκολοι σ΄ εύγες κι αντάρες. Ο ένας τσι πεζούλες και ρεμαθιές βλεπές, οδηγεί το κοπάδι με τη βούργια στην πλάτη βαστώντας το θιαμπόλι και την κατσούνα σε Ανωγιανή στράτα. Ο Άλλος, χαρά σ΄ εκείνους που το ζουν από κοντά, ωσάν αρχιτσέλιγκας στα ψηλοπάτητα Αγρίδια, τ΄”Ανώγεια” της Ίμβρου, οδηγεί και βαγίζει το κοπάδι τση Ορθοδοξίας ενδεδυμένος το ράσο ή το άμφιο στηριζόμενος στη ράβδο, τη πατερίτσα αλλά και την Ίμβρια γκλούτσα ή την Κρητικιά καλτσούνα με το «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» πάντα στο στόμα. Ο ένας βρυχής στον βράχο της μοναξιάς του αγιοφάραγγου, τση μάντρας, του χειμαδιού και του μητάτου, στην ασκιανάδα των αποστροφών του, με τα ζα οπού λαλεί χωρίς ν’ αγκανίζει αλλά με την πρωτόγονη κραυγή, το φθιαμπόλι και τη προσευχή. Ο Άλλος ακλόνητος, βαθυχάρακος στο Φαναριώτικο γυαλό της ασημολίμνης του Κεράτιου. Ήρεμος Κάτοικος στο Μεγάλο πολύφορο μαντρόκτιστο Μοναστήρι με ιστορία αιώνων, ρούκονας τση Ορθοδοξίας με υπασπιστές ταγμένη Αυλή Του, πορεύονται τον ανήφορο του Γολγοθά τους αντλώντας δύναμη από τις ουρανοανέβατες ιερές ψαλμωδίες τους. Ακόλουθος του εθνομάρτυρα Γρηγορίου του Ε΄ αλλά και του δικού σας Κύριλλου Λούκαρη, διότι η Ορθοδοξία μας δεν πρόσφερε έναν αλλά τέσσερεις Πατριάρχες στο φωτοστέφανο της αγχόνης της αιώνιας αγωνίας της. Λούκαρης, Παρθένιος, Γαβριήλ, Γρηγόριος. Χτίρι Του λοιπόν το θεμέλιο της.
Κι οι δυό τσέλιγκες σε στρατευμένο καραούλι σφαλίζουν γερά τσοι μάντρες τους. Κι οι δυό τους, αποκόβουν το νέκταρ, ο ένας αρμέγοντας μυσταγωγικά τσοι μουσταρές κι ο Άλλος ευλαβικά τσοι προαιώνιες Άγιες Γραφές. Σαν προφήτες βετεράνοι ξεκαθαρίζουν τσοι ώρες, τους καιρούς που έρχονται, λογιάζοντας και κουλαντρίζοντας ανάλογα τσοι δουλειές και τα χρέη τους. «πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει·», έγραψε ο Κορνάρος στον Ερωτόκριτο. Ναίσκε. Και στους δυό κλέβουνε στα χωστά τα οζά τους που με ίδρωτα αναντρανίσανε, όχι από αχορτασιά, μα από εγωισμό, όχι από ανάγκη, αλλά γιατί νομίζουνε ότι όσο πιο πολλά οζά και παρά μαζώξουνε τόσο ποιο άντρες δυνατοί λογαριάζονται οι κακορίζικοι. Από παλιά και τους δυό τους «έψησαν το ψάρι στα χείλη» μα αγιάερτη η κεφαλή τους, μαζί αντάμι μήτε χαμπαρίζουν μηδέ μπαϊλντίζουν. Στα φανερά κάνουν τον σταυρό τους και συνεχίζουν χωρίς ραχάτι το χτίρι τους, με την προσευχή στον κόρφο τους.
Καλέ μας, εκειά επί του ουράνιου Θρόνου σου Φιλόστοργε Ποιμένα Χριστέ, δες και χάρισε σ’ αμφότερους τους ποιμένες Σου τη Θεοποιώ Χάριν σου.
Αποστολοβάδιστη Εκκλησία της Κρήτης. Κατά την προσφιλή Πατριαρχική έκφραση, «έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, «πρωτοναυαρχίδα του Οικουμενιού Θρόνο». Αυτή την υψίστη τιμή, την μεγίστη χαρά και την ιερά παρακαταθήκη επιβεβαιώνει η Ιερά Μητρόπολη του Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου με το εγκαίνιο αυτής της Έκθεσης.
Πολυαγάπητε Μητροπολίτα του Ρέθεμνου και των περιχώρων,
Πριν τρία χρόνια, τέτοιες μέρες «Εἰσερχόμενος στή ζωή τῆς Τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τῆς θέσεως τοῦ νέου Ἐπίσκοπου της, μέ διάθεση αὐτοπροσφορᾶς καί θυσίας, «ἀναθιβάνατε» στό νοῦ καί τήν καρδιά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος» τον οποίο η Εκκλησία μας τιμάει σήμερα: «Ποιμένα ἀληθινόν, ἀποδείξει ἀγάπη». Δεν ξεχάσατε τον λόγο σας. Με την αρωγή σας στην πραγματοποίηση αυτής της Έκθεσης αγκαλιάσατε αγαπητικά, προσευχητικά, παραδειγματικά τον αγώνα των Ιμβρίων συμπατριωτών μας. Προσφάτως υποδεχτήκατε τους χαρωπούς καρπούς των κόπων του Πατριάρχου μας, τους μαθητάς των εκεί σχολείων μας μαζί με τον Σεβασμιώτατο ψυχοπονιάρη Μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου κ. Κύριλλο. Όπως μου είπε μια γηραιά Ιβριώτισσα: «Δεν περιγράφεται παιδί μου η χαρά μου όταν μετά από χρόνια άκουσα παιδιά να παίζουν μιλώντας ελληνικά έξω από το σπίτι μου». Σεβόμενος τον τίμιο ιδρώτα των παππουδολαλάδων τους, συμπάσχετε με τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους και συμπαραστέκεστε ως συνοδίτης και αρωγός και σ΄ αυτόν τον «σταυρό» του Ίμβριου Οικουμενικού Πατριάρχου μας ο οποίος εκτός των πολλών άλλων, προχωρεί, πάντα με ψηλά τη κεφαλή και ανακατερή χαρμολύπη, όπως απαιτεί η Κρητική λεβεντιά, δίνοντας το ζωντανό παράδειγμα έμπρακτης αγάπης και αντοχής προς την γεννήτρα πατρίδα και το Γένος μας, αναγυρεύοντας και υπηρετώντας τα βέλτιστα για χάρη όλων μας.
Οφείλουμε να Τον αλαφρώσουμε με την στάση μας. Αγάπη κι αντοχή για να ξεπεράσουμε όλοι μαζί τους ατελείωτους χαλασμούς μας: πριν 40 χρόνια στην Πόλη μας, πριν 50 χρόνια στην Κύπρο μας, πριν 60 χρόνια στην Ίμβρο μας, πριν 70 χρόνια πάλι στην Πόλη μας, πριν 80 χρόνια στην Κρήτη μας. Να τους ξεπεράσουμε εμπνευσμένα με τον ερχομό πριν 90 χρόνια ενός Γιανναρά, του Αγγελόπουλου, του Παύλου Μπακογιάννη, του Φασιανού, της Αρβελέρ, του Λευτέρη Παπαδόπουλου αλλά και πριν 100 χρόνια με τον ερχομό του Αγίου Παϊσίου, του εκ Φαράσων εις τον Ουρανόν, και των δικών σας Μάνου και Μίκη που με την φουρκισμένη λαλιά του για την Μακεδονία μας, «Δεν ντράπηκε, όπως οι εθνομηδενιστές, να παραμείνει πιστός στις ιερές σκιές των προγόνων του που του δίδαξαν την αγάπη για την πατρίδα και το έθνος…» αυτού που όπου κι αν πήγαινε κουβαλούσε και πάντα έβαζε κάτω απ΄ την προσκεφαλήν του την εικονίτσα του προππάπου του με τον Αρχάγγελο. Ο ίδιος συνέπραξε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη του, δηλώνοντας παρουσία Του στην Κωνσταντινούπολη ότι: «Για εμάς, τους Έλληνες, η Ορθοδοξία αποτελεί μιά κορυφαία μορφή και λειτουργία της εθνικής μας συνείδησης, τόσο πολύτιμης και ισχυρής, όσο η ίδια μας η Πατρίδα», συμπορευόμενος και με την θερμολαλιά του συμπατριώτη σας Πρεβελάκη: «η φιλοπατρία του ανθρώπου είναι πνευματική αφιέρωση, κορύφωση της ανθρωποσύνης του.».
Με αυτή σας την σημερινή Εκθεσιακή φροντίδα ανθρωποσύνης και ΄σεις Σεβασμιώτατε, αναδεικνύετε την άοκνο προσπάθεια του Οικουμενικού μας Πατριάρχου όχι απλά να διατηρήσει τ΄ αχνάρια του παρελθόντος που κάποιοι σταμικώς επιθυμούν να σβηστούν, αλλά το σημαντικότερο, να τα ζωντανέψει και μάλιστα σε ένα αναζωογονημένο παρών. Με αυτή σας την Έκθεση πραγματώνετε την εχταή του Πατριάρχου μας δηλαδή την εκ του σύνεγγυς γνωριμία της Ίμβρου και στην επαρχία σας και ειδικά στη μαθητιώσα νεολαία, την αδίκως παντελώς ανύπαρκτη στα βιβλία της. Η επαφή της αυτή θα της δώσει την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσει την μαρτυρική πατρίδα σύμβολο αδικίας, αυτοθυσίας, ηρωϊσμού και αγάπης για την ελευθερία, αλλά και να παραδειγματιστεί από τον αγώνα της προκειμένου να μη παντονιάρει, να αντιστέκεται σαν κάστρο άπαρτο στις ύπουλες επιθέσεις, ανασύροντας ζωογόνο ύδωρ από τα πηγάδια της θυσίας, του πάθους, της πίστης, της ανθρωπιάς και της δουλειάς κι όχι από τα γυαλιά και τ΄ αλουμίνια με τ΄ αμερικανικά κι εντόπια μαυροζούμια.
Με αυτή σας την Επιμέλεια, καλέ μας Ποιμενάρχα, επεκτείνατε και ενισχύσατε την γέφυρα πολιτισμού που ενώνει την Κρήτη με την Ίμβρο. Την γέφυρα η οποία περνάει την άπλετο αγάπη και σεβασμό προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη μας.
Καλά καλή γιορνταμιλίνα Ρέθυμνα του Αρκαδιώτικου αγώνα και της θυσίας, των γραμμάτων και των οραμάτων,
Ο Δημήτριος Αρχοντώνης απόθεσε άκω νάκω την Ίμβρο τον Αύγουστο του 1961 δουλεμένο νιάνιαρο, ντυμένος από κλωστή με ένα ράσο και δανικό κουστούμι ως ο διάκονος π. Βαρθολομαίος, μ΄ ένα γροθίδι στο στομάχι και καρδιά τσαφουνισμένη, ραϊσμένη, αλλά ουχί θραψαλιασμένη γιατί είχε αντάμα αμπράτι την ευχή των γονιών και του γέροντά Του, για να βάλλει τα γράμματα στην κεφαλή, τα ιερά εργαλεία της επιβίωσης. Την απομίσεψε μα δεν την αρνήθηκε. Το αντάριασμα κι η ανεμοζάλη που αμέσως ακολούθησε ανελύπητα τον απέδιωξε με γιουροτελιασμένη καρδιά, μα δεν τον ξεπάτωσε φαμελικώς. Άφησε πίσω στη νήσο την φαμίλια του που δεν αλαργοξορόστικαν, μήτε επίσεψαν, μα σταθήκαν βιγλάτορες των όσιων και ιερών της. Βρούχος ο πόνος μα ντέρτι Του να μην Τον απορπίζει. Ίσως αυτή η κοσμική πέτρινη ανταριά στο νησί Του να ενίσχυσε την απόφασή Του να γίνει παπάς. Ήρθε στην Πόλη αναμαζωξάρης έχοντας το νησί Του γερά σφαλισμένο στον λοϊσμό μέσα Του. Ο Πάνδωρος Θεός, που καθαργά τον ευχαριστεί, θέλησε να απιστρέχει κουρκουμιστά ως ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τον Ιούνιο του 1992 σε μια έρμη, σμπαραλιασμένη πατρίδα, με κλειστά σχολεία, κατασχεμένες περιουσίες, φερμένους ξενοχωρίτες, χαίνιδες πεινασμένους εξωμερίτες. Έχοντας νέκαρα «σήκωσε μανίκια» κι άρχισε να πασχίζει γι αυτήν. Βαρθολομαίος και Ίμβριοι έκαναν χαέρι χωρίς χαζίρικα μα με ίδρωτα. Κι οι δυό έσυραν πολλά μα κι δυό αντέχουν γιατί προσεύχονται.
Πώς να σας περιγράψω τα εσώψυχα εκείνης της αποσπερίδας με δέκα νοματαίους σ΄ αγρυπνιά μαζί Του; Ασέληνη, νύχτα ξαστεριά. Τρέμουν οι αστροφλογίτσες, υπό το αινιγματικό βλέμμα αγιμιών και σκύλων να αντικράζουν τσι ψαλμωδίες, προβάτων να αντιβελάζουν τσι ύμνους, μιας σκλόπας με ορθάνοικτα μάτια να Τον καμαρώνει, ριφάκια κι όρνιθες να χουχουλιάζουν ήσυχα κάτω απ΄ την αστροφεγγιά τση ευλογημένης συμπροσευχής Του.
Αλλά και τ΄ άλλο… να κάνει σπερνό σε ένα απ΄ τα πολλά ξώκκλησια, ακόμα κι ασκέπαστα για ν΄ ανεβοκατεβαίνουν λεύτερα Άγιοι με τις ψυχές προγόνων και που κάποτε ήσαν όσα κ΄ οι μέρες του χρόνου. Δόξα τω Θεώ, με την έγνοια Δεσποτἀδων, την πίστη, το σέβας, τον κόπο των Ρωμιών και την άδεια των Αρχών πολλά καλά συμμορφώθηκαν.
Έκτοτε γραπώνει κάθε ευκαιρία, παίρνει την στράτα της γλακηχτός, να ξεγιαλίσει για να γιαγιάρει, γιατί την λιγώνεται και ξεμπουράρει, κάθε φορά που η πόδα Του πατά το χώμα της και ειδικά την άνοιξη που ροδαμίζει με τ΄ αγαπημένα Του ροδαρά κι είναι γεμάτη αγριολούλουδα. Μια βιόλα της ψήφου μας προς την ταπεινότητά Του κι αυτή η έκθεση.
Σε κάθε επίσκεψή το κορμί Του γενιέται, η ψυχή Του ηλεκτρίζεται, αναγεμίζεται και σοκεντά, η σκέψη Του ξεγνοιάζει, η καρδιά Του κεντά, πάλλεται, «νιώθει χαλασμό στα σπλάχνα Του», αναντρανίζεται. Μια τρωζαλίδα της τον καψώνει και τον μπουρλωτιάζει, αλλά μια και μόνο στάλα στο κουρούπι Του από την γούρνα της δροσιάς της Τον ξεδιψάει. Ένα ψιχάλι, μια μπουκιά απ΄ τα ξαρέσκια της τον καρδαμώνει. Ένα αποκούμπι στον σκιανό της Τον αναζωογονεί κι ένα αεράκι της βάλσαμο στον αγιάτρευτο πόνο, που Τ΄ αγκυλώνει την καρδιά. Από το έβγορο μπαλκονάκι του ανώγειου πατρικού Του, στους Αγίους Θεοδώρους, ξανοίγει σείρι βγορολογόντας φτερωτά η θωριά Του χαμέ τον λιόφυτο κάμπο και τους μπαξέδες της Ίμβρου. Τον Αϊ Γιώργη με τον βαπτιστήρα Του στα ιερατικά παπαΑστέρη. Ανεγαλιά το σχολειό Του, που αγάλι αγάλι τ΄ ανέστησε απ΄ τις στάχτες. Το ησυχαστήριο των προγόνων Του που κάθε φορά το επισκέπτεται για να τους κάνει τρισάγιο. Οι τάφοι τους ούλος ο ντουνιάς της ζήσης Του, γιατί Τον συνδέει μ’ αυτούς το τιμιότερο, το σεμνότερο και το αγιότερο, η Ίμβρος. Παρ΄ όλο το γάνωμα της ψυχής Του ντίπι δεν μποδιάζει την σκέψη Του ταξιδεύοντας να σοντηρά όλο τον κόσμο για το δίκιο της ανθρωπιάς του και να κάνει ζάφτι όλα τα μιλέτια της Ορθοδοξίας που τον νιτρυγάνε με τα όσα τους. Αγριγοπόδαρα, εδώ πατά κι εκειδαδέ βρίσκεται, φουργιάρης μ΄ ασκελιές Αγιορίτικες στ΄ άλλοτε καματερά βουνοκάμπια και λαγκάδια του νησιού Του, τα άλλοτε ιδρωδουλεμένα και τώρα αναγκαστικά απαλλοτριωμένα και χέρσα.
Όταν Τον βλέπεις ν΄ αγαλλιάζεται με σηκωμένη την κεφαλήν προς τον ήλιο της Ίμβρου, το νιώθεις, λιγώνεται τον αέρα της, γίνεται άλλος άνθρωπος, μολάρει, νταβραντίζεται. Όταν κάθεται τσαρσί γυρού-γυρού στο ξαναπάντημα και το φίλεμα των συγχωριανών Του, δεν ξεπετάγεται, δεν τρανοεμιλά, δεν ορθώνεται σαν κοτζάμ Οικουμενικός Πατριάρχης, αλλά γίνεται ένα μ’ αυτούς κατέχοντας τα χούγια τους, όπως ο καπετάνιος με το τσούρμο Του, ο γιδάρης και ο κριγιός που ξολαλεί το κουράδι Του. Τους σιμώνει σιργουλευτά συντηρώντας έγνοιες και προβλήματα κι όλοι γένουνε ένα. Ετσά λογιώς γίνεται κύρης τους. Σε κάθε σμίξιμο ροχονάρει ζαρωπά μα κι αφουγκραστά, δεν χάνει ευκαιρία για τσιγκλίσματα. Αρέσκεται στα χωρατά μα και ν΄ αναστορεί στιγμές με συμμαθητές, συγγενείς και χωριανούς. Το ντουκιάνι και το κουρείο του πατέρα στη ρούγια του, με τον μπακιρένιο τζισβέ όπου και τον βοήθα εισπράττοντας και χαβιαλίδι για κανένα σπάσιμο. Πολλά καλή η χαρά Του όταν συγκλωνιάζεται άλλοτε χαμογελαστά κι άλλοτε σοβαρά, κατά περίσταση, με τα παιδιά των σχολείων Του. Δεν μπορεί ακόμα και δημόσια να συγκρατήσει το δάκρυ Του γι’ αυτές, τις καταφυγές Του. Ποτέ δεν θα προσπεράσει ένα σημάδι , ένα σαμά της ιστορίας των προγόνων, ντελόγο θα κοντοσταθεί, θα σηκώσει τη μαγκούρα και θα σ’ το υποδείξει. Παρά το μαντράχαλο γέρας Του θυμάται τους πάντες και τα πάντα, δεν του ξεφεύγει πράμα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε Του επίσκεψη όλο το νησί βρίσκεται στο πόδι για τον εδικό του βέρο Πατριάρχη. Μια τρανή χαροκοπιά. Αυτή είναι η ταχινή της ζωής Του, το πανηγύρι, η εξά και χαρά Του, η γιορτή, η σερμαγιά του είναι Του. Η ακονόπετρα της θέλησής Του. Η αναβλυχάδα της στη καρδιά Του ενίσχυσε το σεβντάι Του για τον προγονικό τόπο που δεν περιορίστηκε σε λόγια και τυπικές επισκέψεις, αλλά μετουσιώθηκε σε έναν αγώνα οργώματος για να την ξαναζωντανέψει. Βωλοκοπεί τα προβλήματά της για να την ξανασπείρει, να την ανθίσει, να την καρπίσει βεντέμα. Σιργώνει τον πόνο και βγάζει ελπίδα. Μέσα απ΄ τση στάχτες, τ’ αποκαΐδια και τα ερείπια, στα οποία όμως παρέμειναν άκαυστες, απαραμόρφωτες, οι δύο παραστάτες, η πίστη και η ελπίδα, τσι ορδινιάζει με δύναμη. Το αλήθιο. Ακρομεγάλωσε μα συνεχίζει γιο ονομή του ακάματα να ντουχαντίζει και πασκίζει την αλάφρωση και το βόλεμα των δικών Του, των δικών μας, σ ΄ένα ήρεμο απάγγειο, στο νησί τους.
Με την παρούσα Έκθεση, την οποία αφιερώνουμε στην υπεραγαπημένη Του πατρίδα, την ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΕΝΓΗΤΡΑ ΙΜΒΡΟ, τιμούμε και γιορτάζουμε τα 85 Του χρόνια, 64 εκ των οποίων αφιέρωσε στην ιεροσύνη και 34 εποσφώνιαξε την ψυχή του υπηρετώντας με πίστη και πάθος τον μαρτυρικό Πανίερο Θρόνο του Μεγάλου Μοναστηριού κουλαντρίζοντας θεοτικά την Ορθοδοξία απ΄ άκρα σ΄ άκρα όλου του ντουνιά. Να ΄ναι βλοημένος. Ευκή ορθός με σταθόρι βράχου και πέταμα αετού να πορευτεί σ΄ όσα ο Πάνδωρος Θεός του χαρίσει έτη πριν Τον συναποβγάνει για παρέα Του στην μεγάλη έξοδο. Μαζί με την Έκθεση, Του αφιερώνουμε και τον στοχασμό του ποιητή:
Κύματα τα σύνορά μου, φως και αγέρας τα χωριά μου, θρύλους γράψαν τα όνειρά μου και ιστορία τα γονικά μου, Ίμβρος είναι τ’ όνομά μου και Διγενίδες τα παιδιά μου.
Ο Δεσπότης και Πατέρας μας, η Α. Θ. Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. κ. Βαρθολομαίος είναι ένα απ’ αυτά τα παιδιά. Να ΄ναι σίγουρος ότι σαν έρθει η Διγενή η ώρα, «Θε να πιάνει τσ γης πατήματα και τα ουρανού κερκέλια, ν΄ ανεβεί στον ουρανό να διπλωθεί να κάτσει, να δώσει σείσμα τ΄ ουρανού».
Η Έκθεση είναι θεματική με αναφορές σε κάθε ένα από τα επτά χωριά μας στο νησί, την γειτονιά του Πατριάρχου μας στους Αγίους Θεοδώρους, το αποτέλεσμα του αγώνα Του για την αναγέννηση των σχολείων της, με μοναδικές φωτογραφίες του αείμνηστου «αυταδέλφου και συνεργού» Του και φίλου μας Νίκου Μαγγίνα. Επιπλέον των προσωπικών φωτογραφιών, για την πληρότητα της Έκθεσης χρησιμοποιήσαμε ευγνώμονες, φωτογραφίες από το προσωπικό Αρχείο του Πατριάρχου και του αδελφικού φίλου Δημήτριου Παλαβίδη. Μην διαβείτε περασάρικα τον χάρτη της. Αφεθείτε στην ξενάγησή της, ιδιαίτερα μέσω των όσων ο ίδιος έχει πει για τον τόπο Του και αυτολεξεί παραθέτουμε στις βυσσινί λεζάντες των φωτογραφιών της Έκθεσης. Και μία μόνο να διαβάσει κανείς είναι αρκετή για να νιώσει αυτό που κι εκείνος νιώθει και μας νουθετεί τόσο για το πονεμένο νησί Του, όσο και την πορεία της ζήσης μας. Ειδικά οι νέοι, για τους οποίους δείχνει μέγιστη ευαισθησία κι αγάπη αξίζει να το γνωρίσουν μέσω της Έκθεσης η οποία ευχόμαστε να γίνει αφορμή να το τιμήσουν επισκεπτόμενοί της. Γιατί η Έκθεση αυτή είναι μια χουφθιά αγάπης, ένα φιλοδώρημα κι ένα δοσούδι μας προς την ακριβή Ίμβρο και το Τέκνο της. Χαλάλι τους.
Μα αν και δεν το ΄μολογάτε κατέχω όμως τον λοισμό σας. Σε ποιά ζήση βρίσκεται τούτος;
Μη ντουχιουντίζετε. Όι μαθές. Κάθε δευτερόλεπτο που δωρίζετε στα κοπέλια σας πιάνει τόπο σαμά στο είναι τους κι ας μην το θωρρείτε. Θάρθει ο χρόνος να κάνει την δουλειά του. Αφρουγκαστήτε αγαπητοί Ρεθύμνιοι και κάντε σκέψη. Κάντε επένδυση την μαθιά αυτών των εικόνων της έκθεσης. Ξεσηκωθείτε να μεγιστοποιηθεί το διαμέτρημα της επισκεψιμότητάς της κυρίως με τα παιδιά και τα εγγόνια σας για τα οποία ντρέπομαι ως εκπαιδευτικός. Δυστυχώς δε τους μηνύσαμε πρεπά, δεν διδάχτηκαν τίποτα για την Ίμβρο. Αυτή εξάλλου είναι και η μεγάλη εχταγή του Πατριάρχη μας. Να ανετάσουμε το μέλλον τους για να πορευτούν ως «περήφανοι απόγονοι ενδόξων προγόνων». Ευχαριστώ προκαταβολικά, τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που θα τα οδηγήσουν εδώ. Να μην την γοργοπεράσουν σάικα, να είναι βέβαιοι ότι η μολογιά αυτή τση ιστορίας μας δεν θα πορευτεί, δεν θα γοργοπεράσει,, μα θ΄ αντικουμπίσει σαν μπαλωθιά στην καρδιά και θ΄ αποθέσει σπόρο στη ψυχή τους, για να τους διπλαρώσει ωσάν αποκούμπι καλαρητής επιβίωσης αλλά και ως βάλσαμο στο τσιρόνι της γαλαζόνησου, τουρκιστί Gökçeada. Εδά η ώρα ντων!
Ονειρεμένο, ξόμπλιαστο, καλόμορφο Ρέθεμνος.
Σήμερα άνοιξες τον κόλπο του παλιού λιμένα σου για να υποδεχτείς και να δέσεις σ΄αυτό την πονεμένη, περιπόθητη Ίμβρο του Οικουμενικού Πατριάρχου μας όπως εμπνευσμένα την εξέφρασε ο Ποιμένας σου στην αφίσα της εκδήλωσης, εναποθέτοντάς την στα πόδια Του. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αυτή η Έκθεση Τον χαροποιεί αφάνταστα. Να είστε βέβαιοι ότι είναι δύο φορές παρών, τόσο με τον πανάξιο εκπρόσωπό Του όσο και την χαρούμενη αθιβολή Του. Ο ίδιος εξάλλου έχει δηλώσει ότι: «Κάθε διάσωση καὶ προβολὴ ἡ ὁποία συμβάλλει εἰς τὴν διάδοση, καλλιέργεια καὶ προβολὴ τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἴμβρου, εἶναι πολύτιμος καὶ ἀξιέπαινος καὶ μᾶς χαροποιεῖ ὅλως ἰδιαιτέρως». Κάποτε ένα μικρό κορίτσι, βαστώντας στο χέρι ένα φανάρι, έφερνε γύρο στα κελαρικά και τις αποθήκες και ρωτούσε: «Ποιός θέλει να ΄ρθει στο λαγούμι του μπαρουτχανέ του ΧατζηΓαβριήλ για να τιναχτούμε σαν μπουν οι άπιστοι;» Εύχομαι αυτή η Έκθεση να είναι και φανάρι, και κελάρι, και το λαγούμι και το ανατίναγμα της ψυχής των επισκεπτών της στα υπερήφανα ψηλά και να λευτερωθούν απ’ τα μίζερα χαμηλά. Γιατί η Ίμβρος μας έδωσε πολλά βερεσέ κι αγύριστα. Δεν μας χρωστάει, την χρωστάμε, γιατί επιτρέψαμε να της κατεβάσουν την κυανόλευκη χωρίς μπαλοτιά και πολλά άλλα. Το πλουμιστό γιορντάνι του Αιγαίου, η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΕΝΕΤΗΡΑ ΙΜΒΡΟΣ, με τα επτά χωριά μας «είχε την σφάκα μιάν οκά, στα πικραμένα χείλη, γιατί στη φεύγα ποιος θα ρθεί να τα ΄άφτει το καντήλι;» Τα χρόνια γύρισαν κι ήρθε με την έγνοια του Βαρθολομαίου ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου κ. Κύριλλος ο οποίος μαζί με τους ιερείς και τους δικούς μας «οργώνει» όλο το νησί για να μη μείνει καντήλι σβηστό σ΄ εκκλησιές και κλησίδια. «Κάποιος είπε πως ταξίδι είναι μόνο η προσευχή». Αμφότεροι καλούν την αθιβολή σας για το νησί, αλλά κυρίως σας καλούν να ταξιδέψετε για να συνπροσευχηθείτε με τους τραντέλληνές του. Σας προσμένουν για το δικό σας κεράκι. Η Ίμβρος μας χρειάζεται, την χρειαζόμαστε και μας προσκαλεί. Σας εύχομαι ν’ αξιωθείτε να πείτε, ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ, ΗΡΘΑ!
Αγαπητοί συναγμένοι, πώς να σας ευχαριστήσω;
Ν΄ αρχίσω απ΄ όλους εκείνους που έντυσαν περίφανα στα Κρητικά, την ψυχή και το κορμί μου. Το αποδέχτηκα εύχαρις όχι απλά για να αναμαζόξω τα παλιά, αλλά ως ελάχιστη τιμή προς τον τόπο σας. Ό,τι ακούσατε τα είπα όπως τα έχω στη ψυχή και στο μυαλό. Ό,τι είπα το είπα όχι για να αλλάξω τον κόσμο αλλά γιατί ήθελα να τ’ ακούσω και να τ’ ακούσετε γιατί «Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα… Για να σμίξουμε τον κόσμο.».
Τον κόσμο που καλοπερνάει σήμερα όπως και 100 χρόνια πριν, καλοπερνούσαν οι συγχωριανοί μου γύρω από την μεγαλόπρεπη, πανέμορφη εκκλησία των Αρχαγγέλων τους και η οποία λειτουργούσε κάθε μέρα όλο τον χρόνο, το πρωί πριν την δουλειά και το βράδυ μετά την δουλειά, στο περίλαμπρο χωριό μας, στο Φερτέκι της Αγιοτόκου Καππαδοκίας, προσκυνώντας κάθε μέρα τον Αρχάγγελο που τίμησε ο Πατριάρχης μας με την ευλογία της Μητέρας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και την εικόνα του οποίου σας προσφέραμε ως ελάχιστο αντίδωρο της παρουσίας σας. Ήρθαν χρόνοι αλύπητοι, αναβόλεμα ζωής, αναβαστόντας την, την φύλαξαν ως κόρη οφθαλμού για να συνεχίσει να κοσμεί και να ευλογεί, τον Ιερό Ναό της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Βαρβάρας Θεσσαλονίκης.
Σας Ευχαριστώ θερμά για την τιμητική υποδοχή και παρουσία σας, τους φιλόφρονας ευγενικούς λόγους σας προς την ταπεινότητά μου. Αντιδωρόντας εύχομαι ζυγιάζοντας τις ευθύνες μας και την αξία του πραγόυπνου, με βουλή να κουλαντρίζουμε εμπνευσμένα πρώτα τον εαυτό μας και κατόπιν τις φαμίλιες μας και τον τόπο. Έχετε κατά νου τα μαθητούδια. Να τα τρανέψουμε με σόικα κι όχι με ξίκικα φαγιά. Να καλοδεχόμαστε τους πιστούς, τους πολίτες και τους επισκέπτες αυτής της εξέχουσας πολιτείας και όλης της πατρίδας, όχι μόνο για τον παρά στην τσέπη μα για ν΄ μπεγεντίζουμε και να αποκαμαρώνουμε στο ξεφύσημα της πνοής μας.
Σας ευχαριστώ όμως και γιατί μου δώσατε την ευκαιρία να βρεθώ δίπλα στο άνευ ορίων μαρτυρικό Αρκάδι σας και να πατήσω τα χώματα του Φουσταλιέρη, του Πρεβελάκη, του Αρκαδιώτη, του Δάνδολου, του Μαμαγκάκη, του Τίκα Σπαντιδάκη, του Ροδινού, του Τζάνες, του Χορτάρζη, του Παπαδακη και των τόσων τόσων άλλων άξιων.
Ευχαριστώ από καρδιάς όχι απλά για το γεμίδι αλλά για το καργάρισμα της καρδιάς μου από την στέρνα της αγάπης του γι΄ αυτό το σμίξιμο τον Σεβασμιώτατο καλό μου άνθρωπο, με τον οποίο είμαστε συνιδιοκτήτες σ΄ ένα πολύτιμο λογάρι, ένα δωρεάν κεσίμι, το αποχερίδι της αγάπης μας για το Πάνσεπτον Φανάριον και τον Σεπτόν Πρωτοκαθήμενόν Του.
Ευχαριστώ τον Νικηφόρο παπαΝικολή γιατί ήβρηκα έναν ανοιχτόκαρδο συνγεωργό στηνορταγιά της καλουριάς και του φυτέματος τση έκθεσης κι όλους όσους συνέπραξαν τόσο στο μπουγιουρτνί του Πατριάρχου μας για την υλοποίησή της Έκθεσης όσο και την κοινοποίησή της.
Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε ρεγάλο την ευκαιρία να λειτουργηθώ εδώ στους Αγίους Τέσσερεις Μάρτυρές σας, και ν΄ αξιωθώ ν΄ αποθέσω τις ερασιτεχνικές απλές αλλά γεμάτες συναισθήματα, κάποιες πλέον ιστορικές φωτογραφίες μου στα πόδια τους. Σήμερα ρέγωμαι γιατί αξιώθηκα να τους προσκυνήσω και να τους ευχαριστήσω, εδώ στη Μητρόπολή τους. Αξιώθηκα, εγώ ο αφανής, να προβάλω στην παρούσα Έκθεση τον αείμνηστο φίλο Νίκο Μαγγίνα, ο οποίος με τις φωτογραφίες του προέβλεπε τα παμφαή.
Εμπίτησα. Ελπίζω η Έκθεση να είναι καλό χαμπέρι για τον Παππού μας αντάξιο στο ραέτι της υψηλής ευλογίας Του προς αυτήν. Ελπίζω να έπραξα τα ξα μου, μιλώντας με την ντοπιολαλιά σας τιμώντας αντάξια της τιμημένης βράκας που μ΄ εμπιστευτήκατε. Συγχωρέστε τα λάθη μου. Επιπλέον παρακαλώ σας να δεχτείτε αυτή την στάλα του ιδρώτα μου ως ελάχιστη αντιδωριά για τον ποταμό αίματος των προγόνων σας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας. Ποταμό τον οποίο δυστυχώς στέρεψε η ντροπή.
Σκόλασα. Ελπίζω η εμιλιά μου να σας κούρασε ευχάριστα. Σας ευχαριστώ ολόψυχα όλους για την αγάπη και την φιλοξενία σας. Η Πολιούχος σας Αγία Βαρβάρα να πρεσβεύει υπέρ ημών. Μην οπισθοχωρείτε. Θαρσείτε. Με την Υπερμάχω Στρατηγώ πάντα ομάδι ομπρός, όπως χθές με τα παιδιά του μουσικού σχολείου σας. Με την σημαία του Χριστού και του Γένους πάντα ψηλά όπως πράττει ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας και ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης σας.
Καλή αργαντινή, ευλογημένο αγώνα για την επίτευξη όχι πολλών αλλά ενός στόχου και σ΄ αυτήν την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή εν ομονοία πορευόμενοι προς την Αγία και Ένδοξον Ανάστασην του Ποιμένος και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έχοντας σαν μπούσουλα το του εορτάζοντος Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: «δι’ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας Ἐσταύρωται».
Ο εκ της συνοριοφύλακος Αγιοτόκου Καππαδοκίας,
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
ο με την σύμφωνη γνώμη των μαθητών του,
Εκπαιδευτικός
Υ.Γ. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως και ολόθερμα για την βουρκωμένη ευχαριστία της Κρητικιάς γερόντισσας μετά το πέρας της ομιλίας, την οποία με υπαγόρεψαν ΑΛΛΟΙ να γράψω.
