Της εκπαιδευτικού Μαρίας Δήμου
Το τελευταίο δεκαήμερο η Πόλη πλημμύρισε από νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που έφτασαν εδώ για να συμμετέχουν στα δύο συνέδρια που διοργάνωσε το Ζωγράφειο. Μαθητές κάθε βαθμίδας συνοδευόμενοι από τους εκπαιδευτικούς τους, αφού γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου και παρουσίασαν τη δουλειά τους, ξεχύθηκαν στους δρόμους του Πέρα, επισκέφθηκαν ιστορικά μνημείο και μουσεία, έκαναν βόλτα με πλεούμενο στο Βόσπορο, ανέβηκαν στη Σχολή της Χάλκης και φυσικά προσκύνησαν στον Πατριαρχικό Ναό και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Είχα τη χαρά να βοηθήσω μερικά από αυτά και να τα συνοδεύσω σε κάποιες επισκέψεις τους. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα τους και μοιράστηκα μαζί τους τον ενθουσιασμό και την αγάπη για την Πόλη. Μπόρεσα να τους μιλήσω για τη Ρωμιοσύνη της Πόλης, όχι μόνο για την ιστορική της πορείας αλλά και για το σήμερα των Ρωμιών. Για τα σχολεία, τις κοινότητες, τις εκκλησίες. Να ακούσω τις απορίες τους και να τους βοηθήσω να καταλάβουν, έστω και αμυδρά, τις δυσκολίες που βιώνει μια μειονότητα αλλά και τις δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελός της.
Να τους δείξω γειτονιές που σχεδόν ποτέ δεν είναι στο πρόγραμμα τέτοιων εκδρομών και να τους οδηγήσω σε μικρούς ναούς που οι πολλοί αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή τους. Να απολαύσουν ψαλμούς μέσα σε μια απόλυτα ήσυχη εκκλησία και να μπουν την κατάλληλη ώρα στον Πατριαρχικό ναό και με τη βοήθεια του Μεγάλου Αρχιαδιακόνου πατέρα Αλέξανδρου να ξεναγηθούν στην Πατριαρχική Βιβλιοθήκη και να δουν χειρόγραφα και σπάνια βιβλία που φυλάσσονται εκεί.
Όλες αυτές τις μέρες όμως σκέφτομαι πόσο πιο επωφελές θα ήταν, τόσο για τα ίδια όσο και για τη Ρωμιοσύνη της Πόλης, αν υπήρχε ένας κεντρικός προγραμματισμός κι αντί όλοι να συγκεντρώνονται την ίδια στιγμή στο Φανάρι, να μοιράζονται σε όσο το δυνατόν περισσότερες κοινότητες και εκκλησίες. Αντί να μαζευτούν όλοι για τους Χαιρετισμούς στον Πατριαρχικό Ναό, να μπουν οι ελάχιστοι μέσα κι οι υπόλοιποι να περιφέρονται κουρασμένοι και απογοητευμένοι στα σοκάκια ή να αναζητούν το λεωφορείο για να φύγουν, μήπως θα ήταν καλύτερα στην επόμενη διοργάνωση να καθοδηγηθούν προς ναούς του Κεράτιου, του Πέρα, των Ταταούλων, του Βοσπόρου ή όπου αλλού, να γεμίσουν έστω και για μία μέρα τους ναούς, να έρθουν σε επαφή τα παιδιά με τους ανθρώπους της Κοινότητας, να μιλήσουν, να συζητήσουν, να νιώσουν την πραγματική πολίτικη φιλοξενία; Να γνωρίσουν τι θα πει Ρωμιός και γιατί όχι να γίνει η αρχή μιας σχέσης κι επικοινωνίας;
Τα παιδιά αυτά επιστρέφουν αυτήν την ώρα στον τόπο τους πολύ πιο πλούσια από ό,τι ήρθαν. Θα μπορούσε όμως αυτό το ταξίδι τους να έχει μια διάρκεια και πέρα από τις μέρες παραμονής τους στην Πόλη. Θα μπορούσε να είναι η αρχή για μια άλλη σχέση που θα έδινε χαρά και ζωή και στους επισκέπτες αλλά και στους οικοδεσπότες.
