Ἡ …σκουλιανὴ* ἡμέρα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Γένος των Ρωμηῶν
Ἐν Ἴμβρῳ, Πέμπτη 29η Φεβρουαρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1940.
Ἐγεννήθη ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.
Σεβαστέ μας Πάτερ και Δέσποτα,
Η φωτογραφία δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπά σ΄ αυτήν, αλλά με την συγκίνηση την οποία Σας προκαλούν που τα βλέπετε μετά σχεδόν 85 ευλογημένα χρόνια. Επιθυμία μας να Σας αγγίξουμε, εκφράζοντας την αγάπη μας προς το σεβάσμιο πρόσωπόν Σας.
Μεγάλος, ως ο Μέγας Φώτιος, γεννάται τη… σκουλιανή* μέρα, 29η Φεβρουαρίου του έτους 1940. Χαρές και πανηγύρια για την οικογένεια Αρχοντώνη, στην ελιόφυτη ευλογημένη πλαγιά της παιπαλόεσσας των Αγίων Θεοδώρων Ίμβρου. Ποιος να ήξερε όμως τι θα σήμαινε εκείνη η ημέρα του δίσεκτου μπαρουτιασμένου κόσμου για την Ορθοδοξία και το Γένος των Ρωμηών; Το Ίμβριον τριτότοκον τέκνον, του αγωνιστή Χρήστου και της προκομμένης Μερόπης, ήρθε στο ευλογημένο νησί του βορειοανατολικού ζεστού, λευκού πελάγους, του Αιγαίου. Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό του το κλάμα θα γινόταν η καθημερινή προσευχή Του! «Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε». Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό το βρέφος, «σαν την ελπίδα θα ΄φερνε πνοή μες την ζωή μας, και σαν ηλιαχτίδα θα φώτιζε για πάντα την ροή μας»! Ο Πανάγαθος Θεός, ο Πάνδωρος, αξίωσε, ποιος τ΄΄ρουματίζουν΄; η ηλιόφωτη αυτή Ιμβριόριζα να γίνει το γερό ριζικό και ο επάξιος Ταπεινός Φωτοδότης του Πανσέπτου Φαναρίου Μέλαθρου, ο Ίμβριος μακροβιότερος Πρωτόθρονός του μεγάλου δένδρου της Ορθοδοξίας επί τριάκοντα τέσσερα έτη. Ποιος να φανταζόταν απ΄ το να γυρίζει το καφόμπ΄ους** στον καφενέ του πατέρα, να αναδεύει προς έψηση το Άγιον Μύρον εις το Ιερόν Κουβούκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να το ευλογεί!
Ακίνδυνος για τους έμπιστους εν στοχασμώ συμβιούντας και συμπάσχοντας εκ του σύνεγγυς ή εκ του μακρόθεν, τους εν υπομονή εκτιμώντας και κρίνοντας, και ουχί επικίνδυνος για τους αεί εκ του ασφαλούς βιαστικώς, εχθρικώς, υποβολιμαίους διαβολικώς επικρίνοντας. Δημήτριος το όνομα αυτού ο μετονομαζόμενος και μετεξελιχθείς εις Μέγα Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
* σκουλιανή = η γιορτινή, ** καφόμπ΄ους = ο μύλος του καφέ, κατά την Ιμβριώτικη ντοπιολαλιά.
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, όπως κι όλη η Ορθοδοξία, δεν συνηθίζει να εορτάζει την ημέρα της γεννήσεώς Του αλλά την ημέρα των ονομαστηρίων Του, των Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα την 11η Ιουνίου εκάστου έτους. Το καλογερικό όνομα Βαρθολομαίος, το έλαβε από τον πνευματικό του Πατέρα και Γέροντα, Μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου και μετέπειτα Χαλκηδόνος κυρό Μελίτωνα Χατζή, για να τιμήσει τον πολυμαθή μοναχό Βαρθολομαίο τον Κουτλουμουσιανό και Ίμβριον. Ήταν Κυριακή 13 Αυγούστου του 1961 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Παναγίας κι όλο το νησί ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει την Παναγία του και από το 1991 να πανηγυρίζει και σε κάθε ερχομό του δικού του Πατριάρχου.
Είναι όμως σημαντική σε όλους τους ορθοδόξους Χριστιανούς η ημέρα της βαπτίσεως την οποία δυστυχώς αγνοούν. «Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή, καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.». Με αναφορά σ΄ αυτήν την Αγίαν Ημέρα, θα ευχηθούμε φέτος επί τη ευκαιρία της γενεθλίου ημέρας Του.
«Ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου, Κύριε, ὁ Θεὸς τῆς ἀληθείας, καὶ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, ἐπιτίθημι τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸν δοῦλον σου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τὸν καταξιωθέντα καταφυγεῖν ἐπὶ τὸ ἅγιον ὄνομά σου, καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων σου διαφυλαχθῆναι.»
85 χρόνια πριν ο παπα – Αστέρης, με νονά την αείμνηστη κυρία Χρυσάνθη (1908-1984) αδελφή του αειμνήστου Ίμβριου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου Κουκούζη, την Τετάρτη 8η Μαΐου 1940 βάφτιζε υπό το Πνεύμα το Άγιον τον μικρόν Αρχοντώνην εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Γεωργίου εις τους Αγίους Θεοδώρους ευλογώντας τον με το όνομα του παππού του. «Χρίεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος. Εἰς ἀκοὴν πίστεως. Τοῦ πορεύεσθαι τὰ διαβήματά σου. Αἱ χεῖρές σου ἐποίησάν με, καὶ ἔπλασάν με. Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρόςκαὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν». Δικαιώθηκε. Ο μικρός Δημήτριος «καταξιώθηκε καταφυγείν εις το άγιον όνομά Του» και υπό την σκέπη των πτερύγων Του διαφυλαχθείς, αξιώθηκε να γίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, εν πίστη, ελπίδα, αγάπη και αγώνα Σταυρικό. Πού να το φανταζόταν ο αείμνηστος πολυαγαπημένος του Οικουμενικού μας Πατριάρχου γέροντας ότι μια των ημερών αυτό το βρέφος θα ευλογούσε τον καθαγιασμό του Αγίου Μύρου με το οποίον τον έχριζε!
«ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τὸ Ἅγιόν σου Πνεῦμα. Δὸς αὐτῷ ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς σου πορευθῆναι, καὶ τὰ ἀρεστά σοι φυλάξαι· ὅτι ἐὰν ποιήσῃ αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς.»
… πορευθῆναι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς Του.«Πράγματι, τό νά εἶναι κανείς Χριστιανός δέν εἶναι εὔκολο. Εἶναι ὅμως ἔνδοξο, ὑψηλό, ἅγιο, εἶναι μοναδικό προνόμιο. Τό δέ καθῆκον ὅλων μας εἶναι ὄχι μόνον νά λεγώμεθα, ἀλλά συγχρόνως καί νά εἴμεθα Χριστιανοί…»*
«Γράψον αὐτόν ἐν βίβλῳ ζωῆς σου καὶ ἔνωσον αὐτόν τῇ ποίμνῃ τῆς κληρονομίας σου· δοξασθήτω τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον ἐπ’ αὐτῷ καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ σου Υἱοῦ, Κυρίου δὲ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος.».
…δοξασθήτω τὸ ὄνομά Σου…«Πράγματι ο Οικουμενικός Πατριάρχης από την ημέρα της ενθρονήσεώς του έδωσε και τηρεί «τήν ὑπόσχεσιν ὅτι γιά ὅσο διάστημα ἀκόμα θελήσει ὁ Κύριος νά συνεχίσουμε τήν ταπεινή διακονία μας, ἐμεῖς δέν θά ἀμελήσουμε οὔτε στιγμή τό ἱερόν χρέος μας ἔναντι τοῦ μέλλοντος τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, οὔτε θά προδώσουμε τήν μακραίωνα ἱστορία μας, οὔτε θά ἀπεμπολήσουμε τήν τιμίαν παρακαταθήκην καί τήν καθηγιασμένην κληρονομίαν τῶν πατέρων μας.»*
«Ἵνα ἐξομολογήσηταί σοι, προσκυνῶν καὶ δοξάζων τὸ ὄνομά σου τὸ μέγα καὶ ὕψιστον, καὶ αἰνέσῃ σε διαπαντὸς πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ». «Ποτέ δέν θά ὑποστείλουμε τήν σημαία! Ἀκόμη καί ἄν χρειασθῇ νά γευθοῦμε πικρότερα ποτήρια ἀγνωμοσύνης, ἀκόμη καί ἄν ὑποστοῦμε χειρότερες ταπεινώσεις, ἀκόμη καί ἄν πνεύσουν ἰσχυρότεροι, βορειότεροι καί ψυχρότεροι ἐνάντιοι ἄνεμοι. Ἐμεῖς θά παραμείνουμε «ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι», ὅπως συνιστᾷ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, (Α´ Κορ. ιε´, 58. (1)
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης έχει δεχθεί άπειρες ευχές. Συνωστισμός σκέψεων πώς να τον μαντανεύσουν* τυπικώς ή ειλικρινώς! Αυτός μονάχα γνωρίζει. Τι λέξεις να χρησιμοποιήσουμε για να τον συγκινήσουμε ή να μεταφέρουμε τα ωραιότερα των συναισθημάτων μας προς το ιερόν πρόσωπόν Του; Είναι εύκολος ο εντυπωσιασμός με την χρήση των ωραίων, δυστυχώς άγνωστων ξεχασμένων λέξεων της γλώσσας μας, δύσκολο να «σιάξεις ευχή» με τις απλές εξ ίσου σημαντικές λέξεις οι οποίες θαυμαστώς διεσώθησαν και επιβίωσαν. Άδικος κόπος. Σ΄ αυτά τα λόγια του Πατριάρχου μας δια της Ελληνικής γλώσσης «…το κλειδί διά την είσοδον εις τον μεγαλύτερον ίσως πνευματικόν παράδεισον της οικουμένης...» (2) αλλά κυρίως σ΄ αυτήν την Ακολουθία του Ιερού Μυστηρίου της Βαπτίσεως μπορούμε να βρούμε τις ωραιότερες ευχές, αυτές τις εγκάρδιες, ειλικρινείς και θεόπνευστες ευχές. Του αφιερώνουμε δεόμενοι, με την ολόψυχη ευχή να τον ακολουθούν στην προσωπική του ζωή, η οποία θεία ευλογία, είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ζωή της Ορθοδοξίας. *μαντανεύω = στέλνω ευχή
Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου εν Φαναρίω Οἴκου, καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Βαρθολομαίου, τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι αὐτόν υἱόν φωτὸς καὶ κληρονόμον τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ γενέσθαι αὐτόν σύμφυτον καὶ κοινωνόν τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ίμβρος εγέννησεν Δημήτριον, το Πνεύμα το Άγιον εγέννησεν Βαρθολομαίον τον Ιμβριολυτρωτήν και Ιμβριοελπιδοπλάστην, τον Φαναριοφύλακαν, Ορθοδοξονόμον και Μετρονόμον της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Αυτόν τον Άλλον άνθρωπο, τον φιλάνθρωπο, ο οποίος « Αφήκε την στεριά πάνω στο νερό δεμένος για να φτάσει πιο μακρυά απ΄ αυτό που ΄ναι φτιαγμένος»(3) . Αυτόν τον Άλλον Οικουμενικόν Πατριάρχην, τον Μέγα Βαρθολομαίον, ο οποίος μας κάνει να αισθανόμαστε μεγάλα ιερά ψίχουλα. Χαρά της ζωής μας να τον βάζουμε στην προσευχή μας, να του ανοίγουμε την ψυχή μας και να τον εμπιστευόμαστε. Να του καταθέτουμε της αγάπη μας, φωτίζοντάς Τον με την αντανάκλαση της δικής Του φωταγωγικής φαροσημαίνουσας αγάπης προς όλους μας, αδιαιρέτως και ανελλιπώς, όλα αυτά τα 85 χρόνια από κάθε μετερίζι του βίου Του και ειδικά τα τελευταία 34 κοπιαστικά εν Θρόνω μαρτυρίου Σταυρού χρόνια, χωρίς να πάψουν ποτέ και οι κατηγορίες, οι ύβρεις, οι συκοφαντίες μετά φθόνου και υπέρμετρου φανατισμού. Έχει ο καιρός γυρίσματα για κάποιους «που όταν φυσάει άνεμος κτίζουν τοίχους» αλλά και για Εκείνον «που κτίζει ανεμόμυλους».
Μπορεί να πέρασαν 84 χρόνια, μπορεί ο Μέγας Βαρθολομαίος να έζησε «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία και Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» (4) αλλά ποτέ δεν σιώπησε για το κομμάτι του εαυτού Του που άφησε στον τόπο που το φως του τον πρωτοφώτισε, την Ίμβρο του. Μ΄ αυτό το φως αποτυπώθηκαν εικόνες και γεγονότα της στην φωτογραφική μνήμη Του. «Ο κάθε άνθρωπος αφήνει κάτι από τον εαυτόν του, από την καρδιά του, εκεί όπου πρωτοείδε το φως της ημέρας. Και αυτό το κάτι μετουσιώνεται αργότερα σε νοσταλγία, σε ανάμνηση, σε πνευματικό δεσμό διαρκή και ακατάλυτο, ο οποίος χαρίζει γλυκύτητα εις την ζωήν.»(5). Υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται σθεναρώς τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Ορθοδοξίας, της πατρίδος Του και κάθε γωνιάς όπου βλαστεί το Γένος μας, αλλά αγωνιά και για τα ανθρώπινα όλης της οικουμένης. Το μικρό βρέφος της κούνιας των Αγίων Θεοδώρων εν έτει 1940 έγινε ο Μέγας Βαρθολομαίος του σκάφους της Ορθοδοξίας εν έτει 2025 και «έχει ο Θεός» γιατί ο Βαρθολομαίος, πιστεύει, μπορεί, κοπιά και ελπίζει προσευχόμενενος και εμπιστευόμενος τον Θεόν της Ελπίδος, χωρίς να ξεχνά το: «Ω γένος εμόν, εν ω μέσον εγώ»* και εμπνεόμενος από προκατόχους Του όπως ο Μέγας Φώτιος. * καρκινικό επίγραμμα Λέοντος ΣΤ¨ Σοφού (866-912 μ.Χ.)
Ο Θεός να Τον σώζει για να ενισχύει το Ρωμαίηκο DNA μας, όλων ημών των οποίων η Θεία Χάρις θέλησε να ζήσουμε μαζί Του, για να ενισχύει την πίστη μας, να διεγείρει τις αισθήσεις μας, να εμπνέει την αντίστασή μας, να μας παρασύρει στα άλλα, τα ανώτερα, τα άπιαστα και άφθαρτα της Ορθοδοξίας και του Γένους μας.
Ο Θεός ες αεί δίπλα Του για όσα έτη Εκείνος αποφασίσει. Να Τον χαίρονται συγγενείς, φίλοι, πατριώτες κι όλο το πλήρωμα της Μ.τ.Χ.Ε. Οι … άλλοι, υπομονή, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που κι αυτοί θα Τον χαρούν, να είναι σίγουροι, όπως συνέβη και με τον Μέγα Φώτιο.
Μεγάλη ευλογία για έναν ηγούμενο να τελέσει το «Μυστήριον της μοναχικής τελειώσεως», της κουράς, μεγάλη ευλογία και για τον Οικουμενικό Πατριάρχη ο οποίος κυρίως με έργα, με στάση ζωής αλλά και λόγια, έχει τελέσει το «μυστήριον της Ιμβριακής τελειώσεως» σε πολλούς. Βασικά δεν το γλυτώνει κανείς αν βρεθεί μαζί Του, ειδικά στο νησί Του· το ίδιο ευχάριστο κι ευλογημένο συνέβη και στον Ιμβριοβαπτισμένο γράφοντα.
Πανσεβάσμιε Οικουμενικέ Πατριάρχα μας,
«Τώρα ν’ αγιά Σαρακοστή, τώρα ν’ άγιες ημέρες.
Που λειτουργούν οι εκκλησιές και ψέλνουν οι παπάδες
Και λένε τα’ άγιος ο Θεός και τ’ άγιο Ευαγγέλιο.
Όποιος το λέει σώνεται κι όποιος τ’ ακούει αγιάζει
κι όποιος τα καλοφουγκραστεί παράδεισο θα λάβει».
Μπορεί τα Ρωμηώπουλα να μην τραγουδήσουν την αγιά Σαρακοστή, μπορεί ο καροτσέρης να μη τραβάει να πάει στα Ταταύλα, για το άλλοτε πολύκοσμο αλλιώτικο ρωμαίηκο καρναβάλι της Καθαράς Δευτέρας, το «Μπακλά-Χωράνι», μπορεί οι «ουτσουρμάδες» (χαρταετοί) να μην πετούν στον ουρανό του Αϊ-Δημήτρη, μπορεί οι «τουλουμπατζήδες» να μην χορεύουν τον μοναδικό Ταταυλιανό χασάπικο χορό τους, μπορεί οι «Αμαζόνες» να σταμάτησαν την προκλητική παρέλασή τους πάνω σε άλογα, μπορεί οι μεγαλοαστοί Ρωμηοί να μην διοργανώνουν δεξιώσεις σε πολυτελή κέντρα του Πέραν, τα σπίτια όμως των Ρωμηών της Πόλης αλλά και το μαγειρειό του Πατριαρχείου μας και φέτος θα ξαναμοσχοβολήσουν ελπίδα από τον νηστίσιμο πεντανόστιμο χαλβά, με αναμνήσεις ολοζώντανες κρυστάλλινες, θολών συναισθημάτων, υπό των θόλων των εκκλησιών προσευχόμενες με τους υπέροχους ύμνους της ελπίδας, της κατανυκτικής ατμόσφαιρας της μεγάλη Σαρακοστής: «…Πῶς λόγος ὑμνήσει σε; σὺ γὰρ λόγῳ οὐδενὶ ῥητόν.Πῶς νόος ἀθρήσει σε; σὺ γὰρ νόῳ οὐδενὶ ληπτός…»(Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος) αλλά και της δικής Σας παρότρυνσης: «ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ νὰ παραμένει δυναμικὴ ἔκφρασις καὶ ἀποκάλυψις τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἀληθείας συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.».
«Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται,» Πατέρα και Παππού μας· βουλόμενος, «ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενος τόν καλόν τῆς Νηστείας ἀγῶνα·» Δόξα τω Θεώ, Σας έφερε και φέτος ενώπιον της ευλογημένης δοκιμασίας… «ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην,… τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.» («Το στάδιον των αρετών ηνέωκται». Ιδιόμελο Αίνων Κυριακής της Τυρινής).
Με την ευχή Σας, Ευλογημένη πορεία τόσο για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή όσο και για τον εορτασμό της επετείου των 1700 ετών από την σύγκλιση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου καρπός της οποίας υπήρξε «το ευλογημένο και αγιασμένο» Σύμβολο της Πίστεως, στην επικράτηση του οποίου συνέβαλαν αποφασιστικά με Θεία Φώτιση οι Καππαδόκες Πατέρες.
Μια φωτογραφία με δύο στιγμιότυπα ζωής που θα υπάρχουν για πάντα και δεν θα σταματήσουν ποτέ να κοιτούν πίσω στα πρόσωπα που στο πέρασμα του χρόνου, ενώ θα έπρεπε να αλλάξουν, δεν άλλαξαν. Μακάρι η τότε και η τωρινή πραγματικότητα να σημαίνει κάτι γι αυτούς που την βλέπουν χωρίς να χρειάζεται να επεξηγηθεί με λέξεις αλλά ψηλαφώντας μονάχα με την καρδιά.
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
Θεσσαλονικεύς, έλκων το γένος, στην από αιώνων πολυκαρποφόρο Αγιοτόκο Καππαδοκία, την εμποτισμένη επί αιώνες με την στοργική αγάπη του Σεπτού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.
Ευχαριστώ θερμά τον Αγιοθεοδωρίτη Πρόεδρο του Συλλόγου Ιμβρίων,Ἄρχοντα Εὐταξίαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Εκκλησίας, κύριο Παπαθεοδώρου Γεώργιο, για την πολύ πρόσχαρη πληροφόρηση εκ του ληξιαρχικού βιβλίου του χωριού για την ημερομηνία βαπτίσεως της Α.Θ.Π και, την παραχώρηση φωτογραφιών καθώς και την Πόντια Πόπη Καξίδου για την διαμόρφωση των ζωντανών εικόνων.
(1) Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Σαρμασικίου (18η Δεκεμβρίου 2024)
(2) Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 11 Φεβρουαρίου 2025, στὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο τῆς Ὁμογενείας στὸ ἱστορικὸ κτήριο τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς Γαλατᾶ.
(3) Οδυσσέας Ιωάννου. Στιχουργός, αρθρογράφος, «γραφιάς».
(4) Άλκης Αλκαίος. Ποιητής και στιχουργός. (1949-2012)
(5) Ὁμιλία τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος, στὸν Ι. Ν. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Πύλης Βελιγραδίου, εἰς τὴν Πόλιν. (1η Φεβρουαρίου 2025)
