Πριν από τρία χρόνια, οι Ουκρανοί ξύπνησαν από τους ήχους των εκρήξεων που αντηχούσαν στις ειρηνικές πόλεις τους, καθώς η κακιά Ρωσική αυτοκρατορία επιτέθηκε με θρασύτητα και κυνισμό στην Πατρίδα μας. Αμέτρητες στήλες ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού και στρατιωτών έχουν ορμήσει πέρα από τα κυρίαρχα και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορά μας στο ουκρανικό έδαφος. Σαν πλημμύρα, αυτή η άγρια ορδή πλημμύρισε χωριά και πόλεις της Ουκρανίας, στοχεύοντας στην καρδιά μας – το χρυσότρουλο Κίεβο.
Στον τύραννο του Κρεμλίνου δόθηκε το καθήκον να καταλάβει την πρωτεύουσα της Ουκρανίας σε λίγες μέρες, να ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, να καταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη και να βάλει τα τσιράκια του επικεφαλής μιας μαριονέτας. Να κάνει το ίδιο που έκαναν έντεκα χρόνια πριν οι Ρώσοι εισβολείς στην Κριμαία και στο Ντονμπάς. Το ίδιο έκαναν και οι Μπολσεβίκοι μετά την ήττα της επανάστασής μας πριν από έναν αιώνα, ανακηρύσσοντας εδώ τη «σοβιετική δημοκρατία».
Τώρα, μάλλον, κανείς δεν έχει καμία αμφιβολία ότι πριν από τρία χρόνια, στον κόσμο κυριαρχούσε η εμπιστοσύνη στην αναπόφευκτη ήττα της Ουκρανίας σε αυτήν την άνιση μάχη. Όμως ο λαός μας στάθηκε σταθερός, αντιστεκόμενος στον επιτιθέμενο. Με την ένωση, έχουμε επιδείξει την ικανότητα να νικήσουμε έναν εχθρό του οποίου τον εκφοβισμό, όπως αποδείχθηκε, φοβούνται ακόμη και μεγάλες και ισχυρές χώρες. Βρήκαμε υποστήριξη από λαούς που αγαπούν την ελευθερία και δημοκρατικές χώρες σε όλο τον κόσμο. Και επομένως, στην Ουκρανία αποφασίζεται η μοίρα των επόμενων δεκαετιών: θα είναι αυτά τα χρόνια μια εποχή ειρήνης και νίκης της ελευθερίας επί της τυραννίας ή, αντίθετα, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει μια νέα σκοτεινή εποχή του θριάμβου του κακού.
Ως ουκρανικός λαός, δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε τα μαθήματα της προηγούμενης ιστορίας μας. Από το 1169, όταν για πρώτη φορά ήρθε στο Κίεβο εισβολή από τα εδάφη του σύγχρονου ρωσικού κράτους, με επικεφαλής τον Πρίγκιπα Αντρέι του Βλαντιμίρ-Σούζνταλ, που κατέστρεψε και λεηλάτησε τη Μητέρα των ρωσικών πόλεων – σε αυτούς τους οκτώμισι αιώνες έχουμε δεκάδες παραδείγματα τέτοιων εισβολών. Το αμετάβλητο μίσος της Μοσχοβίας για την Ουκρανία από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα έχει τις ρίζες του στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο λαός της Ουκρανίας-Ρωσίας ήταν εξαρχής διαφορετικός από τους Μοσχοβίτες – φιλελεύθεροι, δεν αποδέχονταν την τυραννική κυριαρχία, προσπαθούσαν να οικοδομήσουν την κρατική και κοινωνική τους ζωή στην οικογένεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού και όχι σαν αυτούς – σύμφωνα με τους αυτοκαταστροφικούς ηγέτες της Ασίας.
Ένα αξιομνημόνευτο σύμβολο του μίσους της τυραννίας της Μόσχας για τους Ουκρανούς που αγαπούν την ελευθερία είναι το Baturyn, η πρωτεύουσα του Hetman Ivan Mazepa, που σφαγιάστηκε και κάηκε τον Νοέμβριο του 1708 από τον τσαρικό στρατό. Ο διακανονισμός του ίδιου του ηγέτη της Ουκρανίας, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα προσπάθησε να οικοδομήσει ειρηνικές σχέσεις με τη Μόσχα, αλλά κατάλαβε μια απλή αλήθεια που γίνεται πιο προφανής από αιώνα σε αιώνα: Η ρωσική τυραννία δεν θέλει ούτε ειρήνη ούτε δίκαιες σχέσεις με τις γειτονικές χώρες και λαούς. Αυτή η αυτοκρατορία του κακού θέλει πάντα μόνο ένα πράγμα: να υποτάξει, να επιβάλει ζυγό, να κρατήσει στη σκλαβιά.
Από τη Φινλανδία στον βορρά έως τη Μολδαβία στον νότο, από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής στα δυτικά έως τις χώρες και τους λαούς του Καυκάσου, της Υπερκαυκασίας και της Κεντρικής Ασίας στα ανατολικά – παντού, τους τελευταίους τέσσερις αιώνες, η ρωσική τυραννία σε όλες τις ενσαρκώσεις της – του Μοσχοβίτικου κράτους, της αυτοκρατορίας της Αγίας Πετρούπολης, της μπολσεβικικής Σοβιετικής Ένωσης και της σημερινής ψεύτικης πουτινικής ομοσπονδίας – παντού αυτή η αυτοκρατορία έφερνε και συνεχίζει να φέρνει καταστροφή, υποδούλωση, τρόμο, λεηλασία, θάνατο.
Πριν από έναν αιώνα, μετά την ήττα της ουκρανικής επανάστασης, το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας έπεσε υπό την κυριαρχία της Μόσχας και θυμόμαστε καλά το τίμημα αυτής της κατοχής. Τρία τεχνητά Holodomors του 1921-23, 1932-33 και 1946-47, κύματα στοχευμένου τρόμου, εξόντωση των καλύτερων γιων και θυγατέρων του ουκρανικού λαού, ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και θρησκευτικών διώξεων οδήγησαν στο θάνατο, σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, 10 έως 15 εκατομμυρίων γονιών και γονέων μας τυραννία.
Η χρεοκοπημένη ρωσική αυτοκρατορία του κακού, την οποία ο σημερινός τύραννος του Κρεμλίνου και οι ομοϊδεάτες του προσπαθούν να αναβιώσουν, δεν μπορεί να συγχωρήσει την Ουκρανία για το γεγονός ότι η χώρα μας είναι τώρα ένα πραγματικά ελεύθερο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος και όχι, όπως συνήθιζαν να το βλέπουν στους προηγούμενους αιώνες, την υποταγμένη, καταπιεσμένη, τρομοκρατημένη αποικία τους. Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το σκοτεινό βασίλειο ξεκίνησε και διεξάγει πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας πριν από 11 χρόνια. Και όχι μόνο εναντίον της, αλλά ενάντια στις ίδιες τις αρχές της αλήθειας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Και μια σαφής συμμαχία τυράννων και κατασταλτικών δικτατοριών υποστηρίζει αυτή τη ρωσική επιθετικότητα. Γιατί η επιτυχία αυτής της επιθετικότητας θα σημαίνει ότι κάθε τύραννος και δικτάτορας στον κόσμο μπορεί επίσης να ελπίζει στη νίκη των σατανικών τους σχεδίων.
Η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος βρίσκονται τώρα σε ένα σημείο της ιστορίας πολύ παρόμοιο με αυτό που συνέβη τη δεκαετία του 1930. Τότε οι ηγέτες των ελεύθερων χωρών δεν κατάλαβαν εγκαίρως τι καταστροφή θα ήταν για την ανθρωπότητα η ανοχή του προφανούς κακού, η επιθυμία να είμαστε φίλοι με δικτάτορες, να έχουμε ειρήνη μαζί τους με αντάλλαγμα την προδοσία των μικρότερων και αδύναμων χωρών. Θύματα αυτής της λανθασμένης πολιτικής έγιναν τότε η Αιθιοπία, η Μαντζουρία, η Αυστρία και η Τσεχοσλοβακία. Ωστόσο, η θυσία αυτών των χωρών από τις μεγάλες δυνάμεις δεν έφερε ειρήνη στον κόσμο, αλλά αντίθετα οδήγησε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο με τρομερές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα.
Ενθυμούμενοι αυτά τα μαθήματα, γνωρίζοντας ότι τα σχέδια του Κρεμλίνου δεν περιλαμβάνουν μόνο την κατοχή της Ουκρανίας, αλλά την ολοκληρωτική εξόντωση της ουκρανικής ταυτότητας και των φορέων της, την οποία ο Ρώσος τύραννος ονόμασε ανοιχτά και κυνικά σε δημόσια δήλωση «τελική λύση στο ουκρανικό ζήτημα», κατ’ αναλογία με το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων – εμείς και η ουκρανική γενιά πρέπει να πολεμήσουμε για το μέλλον μας.
Είναι δύσκολο για εμάς, ο αγώνας συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό, ο λαός μας έχει πολλές απώλειες, δεκάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει, εκατοντάδες πόλεις και χωριά έχουν καταστραφεί, εκατομμύρια αναγκάστηκαν να σώσουν τη ζωή τους με το να γίνουν πρόσφυγες. Αλλά υπάρχει μόνο μία εναλλακτική στην αντίστασή μας – μια επανάληψη των τραγωδιών του παρελθόντος και πολύ μεγαλύτερη δυστυχία και θυσίες.
Κανείς στον κόσμο δεν θέλει την ειρήνη και το τέλος αυτού του πολέμου περισσότερο από τον ουκρανικό λαό. Αλλά θέλουμε ειρήνη, θέλουμε το τέλος του πολέμου. Θέλουμε πραγματική ειρήνη, όχι μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός, όπως συνέβη μετά τις συμφωνίες του Μινσκ, τις οποίες η τυραννία της Μόσχας χρησιμοποίησε για να προετοιμάσει καλύτερα μια αιφνιδιαστική επίθεση και, όπως φαινόταν τότε, μια γρήγορη τελική κατάκτηση ολόκληρης της Ουκρανίας. Θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος, όχι να τον παγώσουμε και να τον αναβάλουμε για μερικά χρόνια μέχρι μια νέα, ακόμη πιο θανατηφόρα έκρηξη.
Στη δεκαετία του 1990, κατόπιν αιτήματος των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, η Ουκρανία εγκατέλειψε το πυρηνικό της οπλοστάσιο και μείωσε σημαντικά το δυναμικό όπλων της. Αλλά η δικτατορία του Κρεμλίνου θεώρησε την επιθυμία μας για ειρήνη ως αδυναμία που έπρεπε να εκμεταλλευτεί. Επομένως, ο ουκρανικός λαός θέλει να δει ένα δίκαιο τέλος του πολέμου, να δει πραγματικές εγγυήσεις ότι στο μέλλον το ρωσικό κράτος δεν θα μπορέσει να επιτεθεί ξανά στην Ουκρανία. Η ειρήνη πρέπει να υποστηρίζεται όχι με διακηρύξεις, αλλά με τη βία.
Ως εκ τούτου, η Ρωσία δεν πρέπει να ανταμείβεται με κανέναν τρόπο για τα εγκλήματά της κατά της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Το τέλος του πολέμου θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την επιβεβαίωση της ισχύος του νόμου, όχι του νόμου της δύναμης.
Ως εκ τούτου, καλούμε ξανά και ξανά όλους τους λαούς που αγαπούν την ελευθερία και όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου να είναι ενωμένοι και αταλάντευτοι στην υποστήριξη της Ουκρανίας. Διότι, υποστηρίζοντας την Ουκρανία, υποστηρίζουν την ελπίδα για ένα καλύτερο, ειρηνικό, ασφαλές μέλλον για τους ίδιους και για τις μελλοντικές γενιές.
Δεν υπάρχει ηθική δικαιολογία για οποιαδήποτε προσπάθεια απαλλαγής από τη Ρωσική Ομοσπονδία και την ηγεσία της από την ευθύνη για την έναρξη και τη διεξαγωγή αυτού του γενοκτονικού πολέμου κατά της Ουκρανίας. Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος «συνέβη», ακούγεται σαν να μην ήταν κάτι που αποφάσισε ένας δικτάτορας του Κρεμλίνου και ανακοινώθηκε δημόσια πριν από τρία χρόνια, αλλά κάποιο είδος φυσικού κατακλυσμού από τον οποίο υποφέρουν οι άνθρωποι, αλλά δεν υπάρχει κανένας να κατηγορήσει.
Συμβαίνουν πλημμύρες, τυφώνες, σεισμοί, πυρκαγιές. Πόλεμος δεν γίνεται! Ο πόλεμος ξεκινά και διεξάγεται από τους ανθρώπους που πήραν την απόφαση. Και είναι υπεύθυνοι για αυτό. Ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας κηρύχθηκε από τον Πούτιν και διεξάγεται από το ρωσικό κράτος και τον ρωσικό στρατό. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Όπως και το γεγονός ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να διατάξει ο τύραννος του Κρεμλίνου να σταματήσει ο πόλεμος και θα τελειώσει.
Το ρωσικό κράτος, με τον εγκληματικό του πόλεμο και τις προσπάθειες να τον δικαιολογήσει μέσω της ιδεολογίας του «ρωσικού κόσμου», παραβιάζει ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα τις βασικές εντολές του Θεού. Αντί του νόμου του Κυρίου και της ευαγγελικής ηθικής, εδραιώνεται εκεί η πίστη στον «ρωσικό κόσμο» και η λατρεία του ως είδωλου, με καθημερινές αιματηρές θυσίες. Καθημερινά, το ρωσικό κράτος παραβιάζει τις εντολές «μην σκοτώνεις», «μην κλέβεις», «μην δίνεις ψευδή μαρτυρία» και «μην επιθυμείς αυτό που ανήκει στον γείτονά σου». Κανένας από αυτούς που είναι αληθινά Χριστιανοί δεν μπορεί να μην το δει και να το καταλάβει αυτό. Και βλέποντας και κατανοώντας, οι Χριστιανοί πρέπει να καταδικάσουν αυτό το κακό και να του αντισταθούν.
Ως Εκκλησία, ευλογούμε όλες τις γνήσιες ειρηνευτικές προσπάθειες που στοχεύουν στην επίτευξη ενός πραγματικού τερματισμού του πολέμου και στην εγκαθίδρυση μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης που εγγυάται την ασφάλεια τόσο για τον λαό μας όσο και για την Ευρώπη. Προσευχόμαστε για τον Πρόεδρό μας, για τους αξιωματούχους της κυβέρνησης της Ουκρανίας και τους διπλωμάτες, ότι ο Κύριος θα τους δώσει τη σοφία και τη σταθερότητα να υποστηρίξουν την αλήθεια για την επίτευξη της ειρήνης. Ζητούμε την ευλογία και την καθοδήγηση του Θεού για όλους τους παγκόσμιους ηγέτες να είναι στο πλευρό της αλήθειας και της ειρήνης.
Ζητάμε από όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης να συνεχίσουν να προσεύχονται για τη νίκη του καλού και μια δίκαιη ειρήνη για την Ουκρανία. Ζητάμε από τα δημοκρατικά κράτη να μην παρεκκλίνουν από τις δικές τους αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου, αλλά να συνεχίσουν να εργάζονται μαζί για να αναγκάσουν τη ρωσική τυραννία να τερματίσει τον εγκληματικό της πόλεμο.
Είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες σε όλες τις χώρες και τους λαούς που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν την Ουκρανία στον δίκαιο αγώνα της. Το καλό θριαμβεύει μόνο όταν οι άνθρωποι της καλής θέλησης ενωθούν και ενεργήσουν μαζί.
Η ιδιαίτερη, ανυπολόγιστη, δια βίου ευγνωμοσύνη μας σε όσους στους ώμους τους φέρουν το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα κατά του Ρώσου επιτιθέμενου – τους Ουκρανούς στρατιώτες, τους ήρωες-υπερασπιστές μας!
Πιστέψαμε στη νίκη πριν από τρία χρόνια, όταν λίγοι στον κόσμο το θεωρούσαν ακόμη δυνατό, νομίζοντας ότι η ρωσική δύναμη ήταν ανίκητη. Ας χαθεί όμως σαν τον στρατό του Φαραώ στα νερά της θάλασσας, σαν τις ορδές των Ασσυρίων που πολιόρκησαν την Ιερή Πόλη αλλά χτυπήθηκαν από την οργή του Θεού! Γνωρίζουμε ότι η αλήθεια είναι στο πλευρό της Ουκρανίας και του ουκρανικού λαού. Στην πραγματικότητα – ο Θεός. Και με τον Θεό υπάρχει νίκη.
Παρά όλα τα εμπόδια, την αντίθεση από τους εχθρούς και τις εσωτερικές διαμάχες, παρά τις απειλές, τις προκλήσεις και τους κινδύνους, ο ουκρανικός λαός βάδισε σταθερά τον δρόμο της ελευθερίας τις τελευταίες τρεισήμισι δεκαετίες και ξεπέρασε αυτό που φαινόταν ανυπέρβλητο. Η φυλακή των εθνών –η Σοβιετική Ένωση– έπεσε και οι προσπάθειες οικοδόμησης τυραννίας στη χώρα μας ηττήθηκαν, επειδή οι άνθρωποι στις πλατείες ύψωσαν σταθερά τη φωνή τους για ελευθερία. Η κακή Ρωσική Αυτοκρατορία, παρά τα 11 χρόνια πολέμου, δεν κατάφερε να σπάσει το πνεύμα και τη θέλησή μας. Γιατί σε όλες τις κρίσιμες στιγμές αυτής της πρόσφατης ιστορίας, ο Κύριος μας βοήθησε και μας καθοδήγησε στον αγώνα. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι παρά τις τρέχουσες προκλήσεις και τους κινδύνους, ο ουκρανικός λαός θα επιτύχει την αληθινή ειρήνη, η αλήθεια θα επικρατήσει και το κακό και οι δημιουργοί του θα καταδικαστούν και θα τιμωρηθούν.
Έτσι με τον Θεό – στη νίκη!
Επιφάνιος,
Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας,
Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας
24 Φεβρουαρίου 2025,
Ακατάκτητο Κίεβο.
