ΕΙΣ ΤΗΝ «ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΑΝ», ΕΝ ΕΤΕΙ 2024ῳ.
Υaoundé – Cameroun.
Ἀναλογίζομαι ἐάν οἱ ἱστορικο-πολιτικές αἱματηρές ἀλλαγές πού ζοῦμε στό λίκνο τοῦ Χριστιανισμοῦ, στά χώματα τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστίνης ἀλλά καί στή Συρία, «ὅπου πρώτη φορά οἱ ἀδελφοί ἐκλήθησαν Χριστιανοί» (πρβλ. Πρ. 11, 26), ἦταν ἀναμενόμενες ἤ προέκυψαν, χημικῷ τῷ τρόπῳ, ἀπό τυχαῖα πολιτικά ἁλυσιδωτά γεγονότα. Ἄν ἦταν ἀναμενόμενες, γιατί οἱ χριστιανοί δέν εἶδαν τά «σημεῖα τῶν καιρῶν» καί δέν κάλεσαν τούς ἀπανταχοῦ ἀδελφούς νά κλίνουν γόνυ προσευχῆς μέχρι νά «σειστεῖ ὁ τόπος», ὁ κάθε τόπος στάσεως προσευχῆς…;;;
Μέ τοῦτα τά ἐρωτήματα, μέ τοῦτα τά αἵματα καί τά συντρίμια, πού προστέθηκαν στόν πόλεμο καί τα συντρίμμια τῆς Οὐκρανίας, μέ δεκάδες πολεμικές κι ἐμφύλιες συγκρούσεις∙ Σουδάν, Νίγηρας, Κένυα, Αἰθιοπία, Ἐρυθραία, Μάλι, Μπουργκίνα Φάσο, Κονγκό, Ἀρμενία, Ἀζερμπαϊτζάν, Μιανμάρ, Ἁϊτή καί πόσα ἄλλα, ἄγνωστα, πρός τό παρόν, σέ ὅλον τόν πλανήτη, πού οὔτε κἄν στά ψιλά τῶν εἰδήσεων δέν ἐμφανίζονται ἀπό τούς εἰδησεογραφικούς διαύλους πού δημιουργοῦν κύματα συμπαθείας ἤ ἀντιπαθείας κατά παραγγελίαν ὅσων ἔχουν συμφέροντα.
Μέ τούς φόβους καί τά φαντάσματα τῶν ἐγκλωβισμένων, τῶν φυλακισμένων, τῶν ἐξαφανισθέντων, τῶν ἀπαχθέντων, μέ τίς ἐλπίδες τοῦ περιγύρου τῶν θυμάτων καλοῦμαι νά σπουδάσω, νά ἐνσκύψω, νά ἐντρυφήσω στήν ἀναφώνηση: «κραταιά ὡς θάνατος ἡ ἀγάπη σου» (πρβλ. ᾎσμ. 8, 6). Μόνο ἐκεῖ θά βρῶ παρηγοριά κι ὄχι αὐταπάτη…
Ἡ πικρή ἀλήθεια εἶναι ὅτι τό νά εἶσαι χριστιανός πάντα εἶχε καί ἔχει ἕνα τεράστιο κόστος. Τό κόστος ἑνός ἀνείπωτου ἔρωτος, ὅπως στό «ᾎσμα τῶν ᾈσμάτων», ὅπου πρέπει νά τρέξεις πίσω ἀπό τόν ἀγαπημένο ἤ τήν ἀγαπημένη, πού πάντα χάνεται καί κρύβεται πίσω
ἀπό τούς ἀδικουμένους αὐτοῦ τοῦ κόσμου γιά νά σέ μάθει ν᾽ ἀγαπᾶς, δίνοντας καί ὄχι λαμβάνοντας, νά σέ μάθει τή δικαιοσύνη κι ὄχι τή φιλονομία κάποιου κρατικοῦ θεσμοῦ.
Δύσκολο ἄθλημα πού χωρίζει τήν Ἐκκλησία σέ «στατικούς χριστιανούς» καί σέ «ἀθλητές χριστιανούς». Οἱ πρῶτοι προτιμοῦν νά παραμένουν πάντα σέ κατάσταση προπονήσεως, στά ἀσφαλῆ ὅρια ἑνός γυμναστηρίου παρά νά ἐξέλθουν στό στάδιο τῆς ἀθλήσεως. Οἱ δεύτεροι εἶναι αὐτοί πού ἐξέρχονται στό στάδιο, στήν ἀρρένα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅπου ὁ πόνος καί ὁ κόπος τῶν μυῶν καί ἡ εὐθραυστότητα τοῦ «ὀστρακίνου σκεύους» τους (πρβλ. Β’ Κορ. 4, 7), καί ὁ ἀνταγωνισμός στήν ἀγάπη, στήν προσφορά, στήν αὐτοθυσία τῆς παρουσίας τους καί ἡ κατανάλωση τῆς «οὐσίας» τους.
Δέν ξέρω ἄν τά φῶτα καί τά λαμπιόνια τῶν Χριστουγέννων φτάνουν νά ρίξουν φῶς παρηγοριᾶς στίς αὐλές τῶν ἀδικουμένων ἤ εἶναι τοποθετημένα μέ τέτοιον τρόπο γιά νά δημιουργήσουν ἕνα αἴσθημα αὐτοπαρηγορίας «ἐδῶ, γύρω μας», «στά δικά μας»… Ξέρω μόνον ὅτι ἡ προσευχή ὅλων μας μπορεῖ νά διατρέξει τά σύμπαντα καί ν᾽ ἀλλάξει τόν τρόπο πού βλέπουμε τά πράγματα, τόν τρόπο πού πιστεύουμε κι ἐλπίζουμε καί μετέχουμε στό μυστήριο καί δῶρο τῆς ζωῆς αὐτῆς, τήν ὁποία ἐτίμησε ὁ Δημιουργός μας καί πρός αὐτό ἀκριβῶς τό γεγονός πορευόμεθα, ἴσως χαμένοι σέ ὅσα ἔχουν σκεπάσει τό νόημα τῆς ἑορτῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γέννας.
Ταπεινά ζητῶ ἀπ᾽ τήν ἀγάπη σας, τήν προσευχή σας γιά ὅλους μας…
ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Καμερούν
Γρηγόριος
