Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Πάντοτε ἠπόρουν, πῶς εἰσάγουν τάς γυναίκας εἰς τόν ναόν.
Τί ἔχουν νά ὁμιλήσουν μέ τόν Θεόν;”. (C. Baudelaire)
Τά παρελθόντα ἔτη ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία «ὑπερέβη» τήν κυριαρχίαν τῶν ἀνδρῶν. Μέ τάς κοινοτικάς ὁδηγούς, τάς Διακονίσσας καί Ἱερείας! Ὥστε νά πνέει ἕν νέον πνεῦμα (A. Strotmann). Εἰς τά κείμενα τῆς Βίβλου δέν ὑπάρχει διαφορετικόν τι. Ἐκ τῆς Μαρίας 2.0 μέχρι τῆς νέας Παπίσσης. Κατά τήν νεοερμηνείαν τῶν Βιβλικῶν Πηγῶν.
Ὡς γνωστόν αἱ πηγαί ὡς καί αἱ «πυγαί»! ἀνήκουν εἰς τά ὡραιότερα φυσικά φαινόμενα. Τάς χρειαζόμεθα διά τό ζωοποιόν ὕδωρ των, ἀλλά καί τό μυστήριόν των.
Βεβαίως πρέπει νά εἶναι ἀξιόπιστοι (G. Lohfink). Δηλαδή νά εἶναι ἀτόφυαι, ἄνευ προσθηκῶν, παραλείψεων, μεταλλαγῶν, διαστρεβλώσεων. «Ἄνευ πλαστικῶν χειρουργικῶν ἐπεμβάσεων»! Καί νά ἑρμηνεύονται ὀρθῶς.
Ὁ F. Alt εἰς τό νέον ἔργον του: «ἔχω ἕν ὄνειρον!» καταδεικνύει τάς ἐπί μακρόν καταχωμένας θηλυκάς ρίζας τῆς Ἐκκλησίας, προσθέτων, ὅτι αὕται ἐπί τέλους σοβαρῶς δέον νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν. Εἰς τό κέντρον ἵσταται Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί τό Εὐαγγέλιον της τῆς τρίτης Χιλιετίας. Μήπως μετά 2000 ἔτη μίσους κατά τῶν γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι γοητεύουν καί ὡραιοποιοῦν τά πάντα, εἰς τήν Χριστιανικήν, ὡς μή ὤφειλεν, ἀνδροεκκλησίαν ἀρχίζει μία ἀλλαγή, μία ἐπανάστασις τοῦ θήλεος κατά τοῦ ἄρρενος, τῆς μητριαρχίας κατά τῆς Πατριαρχίας.
Ἡ κοινωνία κατά καιρούς συνταράσσεται ποικιλοτρόπως ὑπό τῶν διαφόρων κρίσεων. Δημιουργοῦνται ρήγματα ἐκ τῶν ὁποίων προβάλλει τό ἀπορριφθέν καί τό νέον. Φόβος διαδίδεται ἐκ τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἀπωλείας τοῦ παραδοσιακοῦ ἀλλά καί ἡ γοητεία τοῦ νέου (J. Manemann).
Ὅταν μία κρίσις ἕπεται τῶν προτέρων, τότε ἐκ διαφόρων λόγων, αὐξάνει ὁ ἀριθμός τῶν στρεφόντων τά νῶτα πρός τήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι τοῦτο αὐτό τόν ὁποίον ἤθελεν ὁ Χριστός; Ἀσφαλῶς ὄχι! Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τήν καλυτέραν ὁδόν καταστροφῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐκ ποικίλων ἐκτροπῶν καί ἀπαραδέκτων φαινομένων. Καί τοῦτο γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἰδέα δέ αὕτη προέρχεται οὐχί ἐξ ἄλλων ἀλλ’ ἐξ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν σχέσιν δέ πρός τήν γυναῖκα ἀντικατοπτρίζεται ὁ πολιτισμικός βαθμός τῆς κοινότητος καί τῆς Ἐκκλησίας.
Τό μέλλον ὅμως εἶναι τοῦ θήλεως[1] (εἰς τήν Ἐκκλησίαν) (G. Flaubert). Καί γενικῶς! Καί πῶς νά μήν εἶναι; Μετά τά δικαιώματα τῆς Ἐλευθερίας τῶν γυναικῶν, τά ὁποῖα, διέδωσεν κυρίως ὁ φεμινισμός, καί τά ἔκτροπα του; Ὅταν ὁ ἀνήρ ἀποβαίνει γυνή καί ἡ γυνή ἀνήρ. Ὅταν πολλά πράγματα ἄλλαξαν ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἡ γυναῖκα δέν ἀναγνωρίζει, ὅτι ἀνήρ καί γυναῖκα εἶναι ἄνθρωποι, ἀλλά τελείως διαφορετικοί ἐν πᾶσιν. Ὅταν αἱ γυναῖκες σήμερον συνεχῶς ἐρίζουν μετά τῶν ἀνδρῶν καί ἐπιτίθενται σφροδρῶς κατ’ αὐτῶν, τῶν ἀνδρῶν παραμενόντων ὅλως ἀπαθῶν, τά δέ τέκνα μιμοῦνται τά πάντα. Ὅλα δέ ταῦτα βλέπομεν καθημερινῶς ἀηδιαστικῶς ἐκ τῶν ΜΜΕ. Ὅταν αἱ γυναῖκες ἐξασκοῦν ἀνδρικά ἐπαγγέλματα, ἀμοίβονται καί ὡς ἐκ τούτου ἀπειλούν τούς ἄνδρας ποικιλοτρόπως, ὅπως π.χ. μέ ἀλλαγήν τοῦ φύλου!
Κυρίες καί Κύριοι,
Ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον ἰδίως βιάζει τήν φύσιν ἐπιγείως, ὑπογείως καί ποικιλοτρόπως κωφεύων ἐν πᾶσιν. Τώρα δέ ἐπιχειρεῖ νά βιάσει ἑαυτόν καί τό σῶμα του μέ διάφορα τεχνουργήματα. Ἡ φύσις ὅμως δέν βιάζεται, ὑπομένει καί ἐκδικεῖται σφοδρῶς. Ἔχει τούς ἰδίους φυσικούς καί διαχρονικούς αὐτῆς νόμους, τούς ὁποίους δέον νά σέβονται οἱ πάντες, ἐάν ἐπιθυμούν νά ἔχουν βίον ἀνέφελον, εἰρηνικόν, ὑγιῆ, πλήρην χαρᾶς, δικαιοσύνης, ἀγάπης καί εὐλογίας. Ἀλλέως τό μῖσος, ἡ ζήλοτυπία, κακία, ἡ αὐταρχία, τό πεῖσμα, ἡ τρομοκρατία εἰς ὅλας αὐτάς τάς μορφάς, δέν ὁδηγοῦν παρά εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον, τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.
Ἐπιλέγετε λοιπόν, λάβετε καί δότε, ἱλαρός γάρ ἡμῶν ὁ Δεσπότης.
[1] B. Baas – E. Lersch – M. Schrom, Ἐπιμ., in Zukunft Weiblich
