ΟΜΙΛΙΑ τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ κατά τό παρατιθέμενον δεῖπνον πρός τιμήν Αὐτοῦ ὑπό τῶν κληρικῶν καί τῶν πρεσβυτερῶν τῶν Ἐπισκοπῶν Μελβούρνης καί Χώρας [Ἐνορία Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Thomastown –Πέμπτη, 17 Ὀκτωβρίου 2024]
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Αὐστραλίας κύριε Μακάριε,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι Μελβούρνης κύριε Κυριακέ καί Χώρας κύριε Εὐμένιε,
Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, κύριε Χριστοφόρε, Πρωτοσύγκελλε τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας καί ἐκπρόσωπε τῶν κληρικῶν τῶν Ἐπισκοπῶν Μελβούρνης καί Χώρας,
Αἰδεσιμολογιώτατε Πρωτοπρεσβύτερε κύριε Γεώργιε Φράγκε, Προϊστάμενε τῆς ἐνορίας ταύτης,
Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καί διάκονοι,
Ἐκλεκταί πρεσβυτέραι καί διακόνισσαι,
Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,
Αἶνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν πρός τόν ἅγιον Θεόν, καί εὐχαριστίαν πολλήν πρός τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας κ. Μακάριον καί πρός τούς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους Μελβούρνης κ. Κυριακόν καί Χώρας κ. Εὐμένιον, καθώς καί πρός τόν ἐκλεκτόν ὅμιλον τῶν κληρικῶν μετά τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν διά τήν εὐλογητήν αὐτήν συνάντησίν μας καί τήν πρόσωπον πρός πρόσωπον κοινωνίαν καί ἀναστροφήν.
Θεῖον δώρημα ἡ ἱερωσύνη καί πολυτιμότατον «ὑπέρ χρυσίον καί λίθον τίμιον» (Παροιμ. η´, 19) καί τιμιώτατον ὑπέρ πάντα, διότι ἡ ἱερωσύνη, τήν ὁποίαν δέν φέρουν οὔτε αὐτοί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καί ἀρχάγγελοι, ἀλλά ἡμεῖς οἱ χοϊκοί καί ἁμαρτωλοί, εἶναι τό μέγα μυστήριον τό ὁποῖον οἰκοδομεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, καί γεννᾷ, οὔτως εἰπεῖν, τά ἄλλα μυστήρια. Εἶναι παντελῶς ἀδύνατον νά νοηθῇ ἡ Ἐκκλησία ἄνευ τῶν μυστηρίων, διά τήν τέλεσιν τῶν ὁποίων ἀσφαλῶς τυγχάνει ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ ἁγία ἱερωσύνη. Διό, πατέρες καί ἀδελφοί, ὀφείλομεν νά ἀναπέμπωμεν εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν πρός τόν Θεόν ἡμέραν καί νύκτα, διότι μᾶς κατέστησεν οἰκονόμους τῆς χάριτος τῶν ὑπερφυῶν Του μυστηρίων, παρά τήν ἀναξιότητά μας.
Οὕτως, ὀφείλομεν νά ἀντιλαμβανώμεθα τήν ἀποστολήν μας, εὐλαβέστατοι ἱερεῖς καί διάκονοι, ὡς μέγα καί πολυτιμότατον δώρον καί χάρισμα καί ὄχι ὡς ἐξουσιαστικόν θῶκον ἤ εὐκαιρίαν ἐπαγγελματικῆς ἀποκαταστάσεως… Μία τοιαύτη θεώρησις τῆς ἱερωσύνης συνιστᾷ βλασφημίαν κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐμπαιγμόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀδυναμία, βεβαίως, καί τά λάθη εἶναι ἴδιον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί οὐδείς ὑπάρχει ἀπαθής καί ἀπείραστος κακῶν εἰ μή μόνον ὁ Θεός, ἀλλά ἡ συνειδητή φαλκίδευσις τῆς ἱερωσύνης, ἡ «εἰκονική ἱερωσύνη», εἶναι βαρυτάτη καί ἀσυγχώρητος ἁμαρτία.
Δοξάζομεν τόν Μέγαν Ἀρχιερέα Χριστόν, διότι ὁ κλῆρος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας διακρίνεται διά τήν συναίσθησιν τῆς ἀποστολῆς του, διά τήν θυσιαστικήν του διάθεσιν, τήν ὑπακοήν του εἰς τόν Ἐπίσκοπον καί τήν Ἐκκλησίαν καί, ἐν ἑνί λόγῳ, διαπνέεται ἀπό τό παραδοσιακόν ὀρθόδοξον φρόνημα καί ἦθος. Ἀνθίστασθε σθεναρῶς, ἀγαπητοί πρεσβύτεροι καί διάκονοι, εἰς τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί πορεύεσθε εἰς τά ἅγια καί παραδεδομένα, καθώς καί ὁ Ποιμενάρχης σας ἐμφορεῖται πρῶτος αὐτός ὑπό τούτου τοῦ παραδοσιακοῦ φρονήματος.
Ἐκ παραλλήλου, δέν παραβλέπομεν τάς δυσκολίας καί τούς πειρασμούς καί τάς ἀντιξοότητας τῆς ἀποστολῆς σας εἰς τόν σύγχρονον καί ραγδαίως μεταβαλλόμενον κόσμον. Εἰς τήν ἁγίαν καί ἀπαιτητικήν ἀποστολήν σας σήμερον πολύτιμοι καί ἀναντικατάστατοι ἀρωγοί καί συγκηρηναῖοι εἶναι αἱ ἐκλεκταί πρεσβυτέραι καί διακόνισσαι, αἱ ὁποῖαι συναίρουν μετά τῶν συζύγων των τόν σταυρόν τῆς ἱερατικῆς διακονίας καί τῆς ἱερατικῆς οἰκογενείας. Ἐπαναλαμβάνομεν καί μέ τήν παροῦσαν εὐκαιρίαν ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐτονίσαμεν καί εἰς τήν ἀντίστοιχον σύναξιν τῶν Κληρικῶν καί τῶν Πρεσβυτερῶν τοῦ Σύδνεϋ καί τῆς Καμπέρας: «Ἐάν ἔχωμεν καλούς κληρικούς εἶναι διότι ἔχομεν καλάς πρεσβυτέρας». Καί δέν τό λέγομεν χάριν ἁβρότητος καί κολακείας πρός τό γυναικεῖον φῦλον, ἀλλά διότι εἶναι πραγματικότης καί ἀλήθεια. τήν ὁποίαν ἔχομεν πολλάκις διαπιστώσει ἐμπειρικῶς. Ἀτυχῶς, τό ἔργον τῶν πρεσβυτερῶν δέν ἔχει τύχει τῆς ἀναγνωρίσεως καί τιμῆς πού τοῦ ὀφείλομεν, διότι ἐπιτελεῖται ἐν κρυπτῷ, μετά πολλῆς διακριτικότητος καί διακρίσεως καί ὡς ἐκ τούτου παραμένει ἄγνωστον. Ἀπό τούτου τοῦ ἐπισήμου βήματος ἀπευθύνομεν πρός τάς ἐκλεκτάς πρεσβυτέρας καί διακονίσσας εὐγνώμονας εὐχαριστίας διά τήν πολύτιμον ἀρωγήν των εἰς τό ἔργον τῶν κληρικῶν συζύγων των καί ἀπονέμομεν εἰς αὐτάς τόν δίκαιον ἔπαινον καί τήν εὐαρέσκειαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τῆς ἡμῶν Μετριότητος προσωπικῶς.
Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας, νά ἐπαινέσωμεν καί νά προβάλωμεν τήν παρουσίαν καί τόν ρόλον τῶν Ὀρθοδόξων γυναικῶν εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν. Εἴχομεν τήν εὐκαιρίαν νά θαυμάσωμεν πρό ὀλίγων ὡρῶν τό ἔργον καί τήν θυσιαστικήν προσφοράν τῶν ἐθελοντριῶν εἰς τό πρόγραμμα «Οἱ πέντε ἄρτοι». Ἀδυνατοῦμεν νά διανοηθῶμεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἄνευ τῆς διακονίας τῶν γυναικῶν εἰς τό φιλανθρωπικόν καί τό κατηχητικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί ἄνευ τῆς ἀνεκτιμήτου συμβολῆς των ὡς μητέρων εἰς τήν κατά Χριστόν ἀνατροφήν τῶν τέκνων των. Θά ἦτο δέ μεγάλη παράλειψις, λόγῳ καί τῆς παρουσίας τῆς Ὁσιωτάτης Ἡγουμένης τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σερρῶν Ἰακώβης ὡς μέλους τῆς τιμίας συνοδείας μας, ἐάν δέν ἀναφερώμεθα εἰς τήν φιλάνθρωπον καί τήν πνευματικήν μαρτυρίαν τοῦ Ὀρθοδόξου γυναικείου μοναχισμοῦ ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ. Αἱ γυναικεῖαι, ὅπως καί αἱ ἀνδρῴαι, ἱεραί μοναί ἀνά τήν οἰκουμένην ἀποτελοῦν σέμνωμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Κατακλείοντες τήν σύντομον αὐτήν προσλαλιάν, ἐκφράζομεν πάλιν καί πολλάκις τήν βαθυτάτην εὐχαριστίαν μας πρός τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας κ. Μακάριον καί τούς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους Μελβούρνης κ. Κυριακόν καί Χώρας κ. Εὐμένιον διά τήν θαυμασίαν εὐκαιρίαν τῆς οἰκογενειακῆς αὐτῆς συνεστιάσεως καί ἀπονέμομεν εἰς τόν εὐλαβέστατον ἱερόν κλῆρον καί τάς εὐσεβεστάτας πρεσβυτέρας καί διακονίσσας ὁλοκάρδιον τήν πατρικήν καί Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐχήν καί εὐλογίαν, εὐχόμενοι πλουσίαν τήν χάριν καί τήν ἐνίσχυσιν τοῦ Κυρίου εἰς τήν ἱεράν καί τιμαλφεστάτην ἀποστολήν των.
