Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ευλόγησε το βράδυ της Τρίτης, 8 Οκτωβρίου 2024, το επίσημο δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν του η Ι. Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.
Στο δείπνο παρακάθησαν Ιεράρχες του Θρόνου, κληρικοί, επί κεφαλής και εκπρόσωποι των άλλων εν Αυστραλία Χριστιανικών Εκκλησιών, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Μ.τ.Χ.Ε., ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως της Αυστραλίας Εξοχ. κ. Peter Dutton, οι Πρέσβεις της Ελλάδος, της Τουρκίας, ο Ύπατος Αρμοστής της Κύπρου, καθώς και οι Πρέσβεις της Ρουμανίας και της Γεωργίας, οι Γενικοί Πρόξενοι στο Σύδνεϋ της Ελλάδος, της Τουρκίας, των ΗΠΑ, της Ρουμανίας, και της Σερβίας, Βουλευτές, Κοινοτικοί παράγοντες, και περισσότεροι από 1300 ομογενείς.
Κατά την έναρξη του δείπνου, μετά τους εθνικούς Ύμνους της Ελλάδος και της Αυστραλίας, προβλήθηκε βιντεοσκοπημένο συγχαρητήριο Μήνυμα του Εξοχ. Πρωθυπουργού της Ελλάδος κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, και στη συνέχεια χαιρετισμούς απηύθυναν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως της Αυστραλίας και ο Πρόεδρος του νεοσύστατου “Τάγματος του Σωτήρος Χριστού”, των εν Αυστραλία Αρχόντων Οφφικιαλίων της Μ.τ.Χ.Ε., Εντιμολ. κ. Ανδρέας Λιβέρης.
Στη συνέχεια, ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος προσφώνησε τον Παναγιώτατο, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:
“Η συμπλήρωσις της εκατονταετίας σηματοδοτεί αναμφιβόλως μίαν ιστορικήν επέτειον διά την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν μας, καθώς η πορεία και η μαρτυρία μιάς Τοπικής Εκκλησίας και μάλιστα εις την αλλοδαπήν, όπου αι συνθήκαι, ο κοινωνικός και πολιτισμικός περίγυρος είναι ιδιαίτερος και τα προβλήματα είναι πολυποίκιλα και πολυεπίπεδα, έχει, εκ των πραγμάτων, βαρύνουσαν σημασίαν. Κατά το διαρρεύσαν διάστημα του ενός αιώνος, από της ιδρύσεώς αυτής υπό του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ζ´, η τότε Μητρόπολις και κατόπιν Αρχιεπισκοπή εγνώρισε δυσκολίας, προβλήματα αλλά και περιόδους ηρεμίας, πνευματικής ανόδου και ακμής. Δοξάζομεν τον άγιον Θεόν, διότι το τελευταίον διάστημα διάγομεν περίοδον ηρεμίας, ανασυγκροτήσεως, πνευματικής ανόδου και αναγεννήσεως, χωρίς βεβαίως να λείπουν και αι πειρασμικαί κατάστασεις, αίτινες όμως πάντοτε ενισχύουν την πίστιν και την εμπιστοσύνην ημών εις το άγιον θέλημα του Θεού.”
Στην αντιφώνησή του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εξέφρασε την χαρά του από την επίσκεψή του στην Αυστραλία, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:
“Εκ της ολίγης πείρας, την οποίαν απεκτήσαμεν κατά την ολιγοήμερον παραμονήν μας εις την ευλογημένην Αυστραλίαν, διεπιστώσαμεν καλώς και ασφαλώς ότι η αυστραλιανή κοινωνία είναι φιλόξενος και ανοικτή εις την ετερότητα και τας διαφορετικάς πολιτισμικάς παραδόσεις∙ κοινωνία ανθρωπιάς, ελευθερίας, ίσων ευκαιριών, πολιτισμού, παιδείας, πνευματικών αξιών και θεμελιωδών θεσμών, ως είναι, λόγου χάριν, η οικογένεια και η πίστις∙ μία κοινωνία εντός της οποίας οι πολίται διαβιούν και οικοδομούν την ζωήν των εις στερεάς και ασφαλείς βάσεις με ελπίδα και αισιοδοξίαν δια το μέλλον.
Αυτής της ευημερούσης, οικονομικώς και πνευματικώς, αυστραλιανής κοινωνίας, άρρηκτον και αναπόσπαστον τμήμα αποτελούν οι Ομογενείς, οι Ρωμηοί, δια να το είπωμεν ορθότερον, διότι η Ρωμηοσύνη είναι τρόπος και ιδέα και όνειρον και όχι τόπος και φυλετική καταγωγή. Η Ομογένεια της Αυστραλίας, αριθμητικώς πολυπληθής και ποιοτικώς ακμαιοτάτη, δεν έτυχε μόνον των ευεργετημάτων της Κυβερνήσεως της Αυστραλίας, αλλά προσέφερεν εις αυτήν εκ του ακενώτου πλούτου του Ελληνικού πολιτισμού και εκ της μοναδικής παραδόσεως της Ρωμηοσύνης και, τοιουτοτρόπως, συνεισέφερεν εις σημαντικόν βαθμόν εις την διαμόρφωσιν και εξέλιξιν της χώρας. Σήμερον, η Ομογένεια της Αυστραλίας συνιστά δυναμικόν και υπολογίσιμον τμήμα της κοινωνίας.
Είναι, βεβαίως, αληθές ότι η Αυστραλία επισήμως είναι Κράτος ουδετερόθρησκον, ήτοι αναγνωρίζει και προστατεύει την ελευθερίαν της θρησκευτικής συνειδήσεως και την ακώλυτον άσκησιν της λατρείας, χωρίς όμως να υιοθετή θρησκευτικήν τινα παράδοσιν και ασφαλώς δίχως να αντιμετωπίζη την θρησκείαν ως εχθρικόν παράγοντα ή ως αναχρονιστικόν θεσμόν. Το μωσαϊκόν αυτό των θρησκευτικών παραδόσεων αποτελεί πλούτον δια την Αυστραλίαν, διότι ο ρόλος της θρησκείας, εις τας συγχρόνους κοινωνίας, παρά τα περί του αντιθέτου διαθρυλούμενα, είναι πολύτιμος και μοναδικός.”
Στη συνέχεια ο Πατριάρχης είπε:
“Ουδείς δύναται να αρνηθή ότι αι θρησκείαι και δη η χριστιανική πίστις εμφορούνται υπό ενός συνόλου ηθικών αρχών και αξιών, ως είναι επί παραδείγματι, η αλληλεγγύη, η αγάπη προς τον πλησίον, η συγχωρητικότης, η δικαιοσύνη και πλείστα όσα ακόμα θετικά στοιχεία, άτινα συνυφαίνουν εν κοινωνικόν και ηθικόν πλαίσιον, εντός του οποίου προάγεται η αρμονική συνύπαρξις των ετεροτήτων, το κοινοτικόν πνεύμα, η αίσθησις του «συνανήκειν» και μία κοινή ταυτότης.
Πλέον τούτων, το σύνολον των θρησκευτικών παραδόσεων προωθεί την ωργανωμένην φιλανθρωπίαν και την αλληλοβοήθειαν, όχι μόνον εντός της ιδίας θρησκευτικής Κοινότητος αλλά αδικρίτως προς πάντα εμπερίστατον άνθρωπον. Αι ποικίλαι εθελοντικαί δράσεις, αι ομάδες κοινωνικής εργασίας και αι ωργανωμέναι πρωτοβουλίαι παροχής κοινωνικής βοηθείας όχι μόνον αμβλύνουν τας κοινωνικάς και οικονομικάς αντιθέσεις, αλλά ενισχύουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών της ιδίας ή διαφορετικών θρησκευτικών ομάδων και προάγουν την αλληλογνωριμίαν. Τέλος, τυγχάνει γνωστόν ότι η διδασκαλία πολλών θρησκευτικών παραδόσεων, παρά τα πάμπολλα περί του αντιθέτου παραδείγματα, απορρίπτει την βίαν και την μισαλλοδοξίαν, ενώ προωθεί την ανοχήν και την αλληλοκατανόησιν.
Ημείς οι θρησκευτικοί ταγοί έχομεν ιερόν και απαράβατον καθήκον να προωθήσωμεν και να ενισχύσωμεν τα όσα ήδη ελέχθησαν περιληπτικώς, κυρίως μέσω του διαλόγου και της παιδείας. Ο διάλογος μετά του ετέρου εξαλείφει τα φοβικά σύνδρομα και τας προκαταλήψεις και εκτονώνει τας αρνητικάς κοινωνικάς διεργασίας. Ομοίως, η εκπαίδευσις των μελών μιάς θρησκευτικής Κοινότητος, εξ απαλών ονύχων, εις τας εννοίας του σεβασμού και της ανοχής, συνιστούν την ασφαλεστέραν οδόν και μέθοδον απαμβλύνσεως των προκαταλήψεων και του φανατισμού.
Προς αποφυγήν οιασδήτινος παρεξηγήσεως και παρερμηνείας όσων ελέχθησαν, τονίζομεν μετ’ επιτάσεως ότι αλληλογνωριμία και αλληλοσεβασμός μεταξύ των μελών των διαφορετικών θρησκευτικών Κοινοτήτων δεν σημαίνουν επ’ ουδενί λόγω θρησκευτικόν συγκρητισμόν, αλλοίωσιν και έκπτωσιν της παραδεδομένης διδασκαλίας, ως συνήθως λέγουν οι υποστηρικταί της αποκλειστικότητος και του απομονωτισμού, οι οποίοι, όχι σπανίως, μετατρέπουν την θρησκείαν από δύναμιν ειρήνης, καταλλαγής και αλληλοπεριχωρήσεως εις παράγοντα μίσους, κοινωνικής αναταραχής και πολέμου.
Εις αυτό το πλαίσιον και υπό αυτάς τας προϋποθέσεις δραστηριοποιείται ενταύθα η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, εκλεκτή Επαρχία του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου, υπό την επιτυχή και στιβαράν πηδαλιουχίαν του Ιερωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Μακαρίου, του λογίου και νουνεχούς αρχιερέως. Η παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί εκατονταετίαν όλην αποτελεί ιδιαιτέραν ευλογίαν δια ολόκληρον την Αυστραλίαν, διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η κατ’ εξοχήν Εκκλησία της χαράς και της ελπίδος της Αναστάσεως. Αυτό το χαροποιόν και ελπιδοφόρον μήνυμα της νίκης κατά του θανάτου κομίζει η Αγία ημών Εκκλησία εις τον κόσμον, ο οποίος κατατρύχεται από την πείναν, την ανισότητα και την εκμετάλλευσιν.
Με ιδιαιτέραν χαράν και ικανοποίησιν, λοιπόν, χαιρετίζομεν την επέτειον ταύτην της εκατονταετηρίδος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, η οποία δεν είναι επέτειος εορτασμών και εκδηλώσεων μόνον, αλλά ορόσημον και εφαλτήριον μιάς νέας και δυναμικής πορείας εις την δευτέραν εκατονταετίαν, χάρις εις τον οραματισμόν και την πρόνοιαν του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.”
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς μέλη της “Χριστιανικής Ένωσης Νέων” τραγούδησαν παραδοσιακά τραγούδια.
Νωρίτερα, ο Παναγιώτατος, σε παρακείμενη αίθουσα, συναντήθηκε με τους επί κεφαλής και εκπροσώπους των άλλων εν Αυστραλία Χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και με μέλη του Διπλωματικού Σώματος.
Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου
