ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ τῆς Α.Θ.Π., τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ κατά τήν Πατριαρχικήν Θείαν Λειτουργίαν ἐν Σύδνεϋ, ἐν τῷ τέλει τῆς ὁποίας ἐνεχείρισεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας τό νέον Σύνταγμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας (Κυριακή, 6 Ὀκτωβρίου 2024, Στάδιον International Convention Centre)
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Αὐστραλίας κύριε Μακάριε, ἀδελφέ καί συλλειτουργέ καί ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἀρχιεπισκοπῆς,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς,
Eὐλαβέστατοι κληρικοί καί Ὁσιώτατοι μοναχοί καί μοναχαί,
Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,
Ἐξοχώτατοι κύριοι Ὑπουργοί,
Ἀξιότιμοι κύριοι Βουλευταί καί Γερουσιασταί,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,
Ἀξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι τῶν Διοικητικῶν Συμβουλίων τῶν Ἐνοριῶν-Κοινοτήτων καί τῶν εὐαγῶν Καθιδρυμάτων,
Ἐκλεκτά μέλη τῶν Φιλοπτώχων Ἀδελφοτήτων,
Ἀξιότιμοι κύριοι Διευθυνταί τῶν Σχολείων καί ἀγαπητοί μαθηταί,
Εὐσεβές ποίμνιον τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας,
«Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος·
ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»,
(Ψαλμ. 117, 24).
Τόν ψαλμικόν τοῦτον στίχον τοῦ ἁγίου Προφητάνακτος Δαβίδ δανειζόμεθα διά νά ἐκφράσωμεν τήν ἀγαλλίασιν καί τήν εὐφροσύνην τῆς καρδίας μας διά τά θαυμαστά καί ἐξαίσια, διά τά μεγαλειώδη καί ἀνεπανάληπτα, ἅτινα ἐπεφύλαξεν εἰς ἡμᾶς ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἀφίξεώς μας, ὁμοῦ μετά τῆς τιμίας καί ἐκλεκτῆς Συνοδείας μας, εἰς τήν μεγάλην ἤπειρον τῆς Ὠκεανίας ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀναπέμπομεν θερμήν εὐχαριστίαν πρός τόν ἅγιον Θεόν διά τήν σπανίαν αυτήν εὐκαιρίαν καί εὐλογίαν τῆς ἱεραποδημίας μας εἰς τήν μακρινήν χώραν τῆς Αὐστραλίας καί μάλιστα ἐξ ἀφορμῆς τῆς συμπληρώσεως ἑκατόν ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς τοπικῆς ἐν Ὠκεανίᾳ Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ζ´.
Ὡσαύτως, ἐκφράζομεν τήν βαθυτάτην ἡμῶν εὐχαριστίαν πρός τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καί φίλτατον ἀδελφόν καί συλλειτουργόν κ. Μακάριον διά τήν φιλάδελφον πρόσκλησιν νά συνεορτάσωμεν τήν σημαντικήν ταύτην στιγμήν διά τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν καί νά συνεφρανθῶμεν, ἀλλά κυρίως διά νά κοινωνήσωμεν ἐκ τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀφοσιώσεως όλων ὑμῶν, τέκνα περιπόθητα, διότι πολλά καί θαυμαστά περιέρχονται εἰς τάς ἀκοάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τήν ἐνταῦθα Ὁμογένειαν, καί ἠθελήσαμεν ἰδιοίς ὠσί καί ὄμμασι νά διαπιστώσωμεν τήν ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων καί τῷ ὄντι καί «ἑωράκαμεν καί ἀκηκόαμεν, [καί] ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καί ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾽ ἡμῶν· καί ἡ κοινωνία δέ ἡ ἡμετέρα μετά τοῦ πατρός καί μετά τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ταῦτα [λέγομεν] ἡμῖν, ἵνα ἡ χαρά ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη», (πρβλ. Α’ Ἰω. 1, 3-4).
Ἀληθῶς, ἡ χαρά ἡμῶν πεπλήρωται σήμερον, διότι κοινωνοῦμεν ἐν Χριστῷ, ἐν τῷ Ποτηρίῳ τῆς Ζωῆς, καί γινόμεθα σύσσωμοι καί σύναιμοι Χριστοῦ καί συναπτόμεθα, δι᾽ Αὐτοῦ προς ἀλλήλους καί φανεροῦμεν τό ἅγιον Σῶμα Του, τουτέστι τήν Ἁγίαν ἡμῶν Ἐκκλησίαν, ἥτις ὡς Μήτηρ φιλόστοργος «ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Μτ. 23, 37) καί παρηγορεῖ εἰς τάς θλίψεις καί τάς δοκιμασίας, καί συναίρει μετά τῶν τέκνων της τόν σταυρόν αὐτῶν, καί χαίρει μετά χαιρόντων, καί συνευφραίνεται μετά τῶν εὐφραινομένων καί συμπορεύεται μετά τῶν κοπιώντων, καί συστενάζει μετά τῶν ὀδυνομένων καί κλαίει μετά τῶν κλαιόντων καί, ἐν ἑνί λόγῳ εἰπεῖν, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία όχι ἁπλῶς καί μόνον περιλαμβάνει ἁπάσας τάς ἐκφάνσεις τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ἀλλά συνιστᾷ τό ὅλον τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ὅλος καί ὁ παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας Χριστός.
Αὐτήν τήν ἀλήθειαν, δίχως ἀμφιβολίαν, ἐγνώριζαν βιωματικῶς καί καρδιακῶς οἱ πρῶτοι μετανάσται, οἵτινες κατέφθασαν ἐν μέσω δυσκολιῶν καί πειρασμῶν καί παραπικρασμῶν πολλῶν εἰς τήν Αὐστραλίαν, εἰς τά μέσα τοῦ προπερασμένου αἰῶνος, πρός ἀναζήτησιν καλυτέρων συνθηκῶν διαβιώσεως καί, ὡς ἔσχομεν καί ἄλλοτε τήν εὐκαιρίαν νά εἴπωμεν, τό πρῶτον μέλημά των ἦτο ἡ οἰκοδόμησις τόπων λατρείας, οἴκων τοῦ Θεοῦ, διότι οἱ Ρωμηοί, ἠμποροῦν νά ζήσουν δίχως οἰκίαν καί ἑστίαν καί ἄρτον καί ὕδωρ, δίχως τόν Θεόν ὅμως εἶναι ἀδύνατον. Καί τοῦτο δέν εἶναι λεκτική ἤ συναισθηματική ὑπερβολή˙ ἀρκεῖ καί μόνον νά ἀναλογισθῶμεν ὅτι ἐν μέσῳ τῆς προσφυγιᾶς καί τῆς θυέλλης τοῦ ξεριζωμοῦ ἐκ τῶν ἀρχαίων ἑστιῶν των οἱ πρόσφυγες ἀντί ἄλλων τιμαλφῶν καί χρημάτων καί ὑπαρχόντων ἔφεραν εἰς τούς κόλπους αὐτῶν, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, τά σεβάσματα τῆς πίστεως μας, ἤτοι τάς ἁγίας εἰκόνας καί τά χαριτόβρυτα λείψανα τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων.
Ἀλλ᾽ ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ, οἱ Ὁμογενεῖς εὑρῆκαν ἐδῶ εἰς τήν Αὐστραλίαν γῆν ἀγαθήν καί φιλόξενον καί ἐπρόκοψαν καί ἐμεγαλούργησαν, δίχως ποτέ νά λησμονήσουν τήν πατρίδα, τήν πατρῴαν εὐσέβειαν καί τήν πίστιν τήν ἀτίμητον τῶν προγόνων, τήν ὁποίαν, παρά τήν, ἐν τῷ μεταξύ πρόοδον καί εὐμάρειαν καί τό διαφορετικόν πολιτισμικόν περιβάλλον καί τάς ἐπιρροάς, διετήρησαν ἀλώβητον ἕως τῆς σήμερον καί, ὡς πληροφορούμεθα ἀλλά διαπιστοῦμεν καί ἐκ τοῦ σύνεγγυς, ἡ Τοπική Ἐκκλησία εἶναι ἀκμαία καί θάλλουσα, όχι μόνον εἰς ἀριθμητικά μεγέθη ἀλλά καί εἰς ποιότητα καί πνευματικότητα, διότι οἱ Ὁμογενεῖς διατηροῦν με εὐλάβειαν τάς προγονικάς παραδόσεις καί τά ἔθη καί τήν πίστιν, μακράν συγκρητιστικῶν ἀπόψεων καί μοντέρνων, δῆθεν, ἰδεῶν.
Δικαίως ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἐγκαυχώμεθα διά τήν εδώ Ὁμογένειαν, ἥτις ἀποτελεῖ ἐκλεκτόν ποίμνιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τήν διαποίμανσιν τοῦ ὁποίου ἀνέλαβε πρό πέντε ἐτῶν ὁ ἱερώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, εἰς διαδοχήν τοῦ μακαριστοῦ μεγάλου ἱεράρχου Στυλιανοῦ. Δέν ἀπέστειλεν ἐνταῦθα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία Ἱεράρχην τόν τυχόντα, ἀλλά Μακάριον τόν ἀπό Χριστουπόλεως, ἄνδρα λόγιον καί πεπαιδευμένον, πνευματικόν τέκνον ἠγαπημένον, τόν ὁποῖον ἐστερήθημεν ἀπό τήν διακονίαν καί τήν ὑπηρεσίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πλησίον μας, ἀλλά ἐθεωρήσαμεν ὅτι διά τήν Αὐστραλίαν ἀξίζει ἱκανός οἰακοστρόφος, Ποιμενάρχης πιστός καί ἀφωσιωμένος εἰς τό Ἱερόν Κέντρον, διά νά καλλιεργήσῃ αὐτήν τήν ἀγάπην καί τόν ἄρρηκτον σύνδεσμον, παντί σθένει καί πάσῃ δυνάμει, καί εἰς τό ἐμπιστευθέν εις αὐτόν ποίμνιον.
Αὐτήν τήν ἀφοσίωσιν καί τόν σεβασμόν καί τήν ἀγάπην πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐπαινοῦμεν, τέκνα ἠγαπημένα, διότι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία διετήρησεν εἰς καιρούς δυσχειμέρους καί ἐνιαυτούς αὐχμηρούς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν τῶν Πατέρων μας καί τάς παραδόσεις τῆς Ρωμηοσύνης καί τήν γλῶσσαν καί τήν παιδείαν καί τήν φιλοσοφίαν καί πάντα τά τιμαλφῆ τοῦ Γένους. Ὁ σύνδεσμος μετά τοῦ ἱεροῦ Κέντρου τοῦ Φαναρίου δέν εἶναι ὑπόθεσις ἱστορική ἤ ἁπλῶς ἐθιμική, συναισθηματική, ἀλλά οὐσιαστική, διότι διά τῆς συναφείας αὐτῆς ἐξασφαλίζεται ἡ ἑνότης μετά τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἡ εὐθυδρομία καί ἡ εὐστάθεια τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἀσφαλῶς, τοιαύτη ἑνότης μετά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, προϋποθέτει τήν ἀρραγῆ ἑνότητα τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου.
Εἶναι ἀληθές ὅτι κατά τό παρελθόν ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας ὑπέστη πολλά δεινά ἐξ αἰτίας μιᾶς στρεβλῆς καί ἀντορθοδόξου νοοτροπίας περί τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τινων λαϊκῶν, κοινοταρχῶν κυρίως, ἡ ὁποία ἐπέφερε διχασμούς καί σχίσματα καί πληγάς εἰς τό ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας Σῶμα. Ἀσφαλῶς, τό λαϊκόν στοιχεῖον δέν θεωρεῖται ὑποδεέστερον μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, μή γένοιτο, ἀλλά ὑπάρχει διάκρισις τῶν λειτουργιῶν καί τῶν διακονιῶν, ἥτις εἶναι διάκρισις χαρισματική καί όχι ἀξιακή, ὡς τονίζει καί ὁ Μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος: «ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α’ Κορ. 12, 28). Αὐτή ἀκριβῶς ἡ χαρισματική καί θεσμική διάρθρωσις ἐκπορεύεται ἀπό τήν λειτουργικήν διάταξιν τῆς Θείας Λειτουργίας, εἰς τό κέντρον τῆς ὁποίας ἵσταται πάντοτε ὁ Ἐπίσκοπος, ὅστις καί διανέμει, κατά τήν κρίσιν αὐτοῦ, τά εἴδη τῶν χαρισμάτων. Ἄλλωστε, καί πάλιν κατά τήν παύλειον διδασκαλίαν, ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Βλ. Α΄ Κορ. 12, 12-30 καί Ἐφ. 1, 22-23), ἤτοι σύνολον μελῶν συνηρμοσμένων ἀδιαστάτως πρός ἄλληλα, τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν συγκεκριμένας λειτουργίας καί δέν εἶναι δυνατόν, ἐπί παραδείγματι, ἡ χείρ νά ἐπιτελέσῃ τό ἔργον τοῦ ὀφθαλμοῦ ἤ ἡ καρδία τήν λειτουργίαν τοῦ ἐγκεφάλου. Κατ᾽ ἀπόλυτον ἀναλογίαν, εἰς τήν διάρθρωσιν τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶναι παντελῶς ἀνεπίτρεπτον, ἀντικανονικόν καί, ἐν τέλει, ἀλυσιτελές νά ὑπάρχῃ φυρμός καί σύγχυσις τῶν χαρισμάτων καί τῶν ἁρμοδιοτήτων.
Εἶναι βεβαίως ἀληθές καί ἀναντίλεκτον ὅτι εἰς τήν ἱστορικήν της διαδρομήν ἡ Ἐκκλησία, συχνάκις, διά νά ὑπηρετήσῃ εἰδικάς ποιμαντικάς ἀνάγκας, προκρίνουσα τήν σωτηρίαν τοῦ πληρώματος καί ὄχι τήν κανονικήν ἀκρίβειαν, λαμβάνουσα δέ ὑπ᾽ ὄψιν καί τάς ἰδιαιτέρας κοινωνικάς, ἱστορικάς καί πολιτισμικάς συνθήκας, παρέβλεψε τό «γράμμα τοῦ νόμου», -τοῦ κανόνος ἐν προκειμένῳ-, καί ἐπορεύθη οὐχί μέ ἀπολύτως κανονικάς καί ἐκκλησιολογικάς βάσεις. Οὕτω συνέβη καί εἰς τήν διοικητικήν δομήν καί τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς καί τῶν κατά τόπους Κοινοτήτων, εἰς τήν διοίκησιν τῶν ὁποίων ὑπῆρχεν ἑτεροβαρής καί πέραν τῶν κανονικῶν ὁρίων ἐμπλοκή τῶν λαϊκῶν ἀδελφῶν μας, μέ τάς γνωστάς συνεπείας καί στρεβλώσεις τοῦ παρελθόντος καί τά σχίσματα τῶν Κοινοτήτων, τά ὁποῖα ἀκόμη ταλανίζουν τήν Ἀρχιεπισκοπήν.
Αὐτάς τάς δυσχερείας καί κανονικάς παρεκτροπάς ἠθέλησε νά διορθώσῃ ὁ Ἱερώτατος ἀδελφός Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος καί κατήρτισε, τῇ συνδρομῇ καί βοηθείᾳ ἐπιτελείου ἐκλεκτῶν ἐπιστημόνων -θεολόγων, κανονολόγων καί νομικῶν- καί τῇ συνεργασίᾳ τῶν παρ᾽ αὐτῷ θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων καί τῶν νομικῶν τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, τό Σχέδιον τοῦ Νέου Συντάγματος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἔργον ἐπιπόνου ἐργασίας καί ἐνδελεχοῦς μελέτης, καί τό κατέθεσε πρός ἔγκρισιν ὑπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Πρόκειται περί ἑνός ἀρίστου, ἐκ πάσης ἀπόψεως, κειμένου, τό ὁποῖον ὄχι μόνον θεραπεύει τάς συγχρόνους διοικητικάς καί ποιμαντικάς ἀνάγκας τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, ἀλλά συγχρόνως ἐπαναφέρει τήν ἀπόλυτον κανονικήν τάξιν εἰς τήν διάρθρωσιν καί διακυβέρνησιν αὐτῆς, ἀποτυπώνει μέ τόν πλέον εὔγλωττον τρόπον τήν ἱεροκανονικήν ἐξάρτησιν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἱσχυροποιεῖ τό νομικόν “status quo” τοῦ Πατριαρχείου ἔναντι τῆς Αὐστραλιανῆς Κοινοπολιτείας.
Ἀναμφηρίστως, ἡ πλέον καινοτόμος καί ρηξικέλευθος πρόνοια τοῦ νέου Συντάγματος εἶναι ἡ σύστασις τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, ἡ ὁποία θά ἀποτελῇ ἀπό τοῦδε καί ἐφ᾽ ἑξῆς τό ἀνώτατον ἱεροκανονικόν ἐκεῖνο σῶμα τό ὁποῖον θά διαρρυθμίζη τά τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς ὑπό τήν προεδρίαν καί πρωτοστασίαν τοῦ ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Μακαρίου, πρός τόν ὁποῖον καί πάλιν ἐκφράζομεν τόν ἔπαινον καί τήν εὐαρέσκειαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς ἡμῶν Μετριότητος προσωπικῶς διά τάς τολμηράς ἀποφάσεις καί διά τήν ριζικήν αυτήν ἀλλαγήν εἰς τά πράγματα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἥτις διέρχεται ἡμέρας ήδη λαμπράς ὑπό τήν στιβαράν καί πεπνυμένην πηδαλιουχίαν του. Αὐτό τό Νέον Σύνταγμα παραδίδομεν σήμερον ἐν ἐγκαυχήσει πολλῇ καί μέ χρηστάς ἐλπίδας εἰς τάς χεῖρας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ κ. Μακαρίου, εὐχόμενοι ἐκ βαθέων, ὅπως ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας συνεχίσῃ καί ὑπό τό νέον καθεστώς τήν ἀγλαόκαρπον καί ἀνοδικήν της πορείαν, εἰς δόξαν τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ καί ἔπαινον τῆς Ἁγίας του Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Προτρεπόμεθα ἅπαντας πατρικῶς, «μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐπιστώθητε, εἰδότες παρά τίνος ἐμάθετε» (πρβλ. Β’ Τιμ. 3, 14), μένετε ἐν τῇ Ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησία, «ἥτις ἐστίν ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 3, 15), κλείετε τά ὦτα σας εἰς τάς μωροδιδασκαλίας καί τάς κενοφωνίας καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις τῆς Ρωμηοσύνης. Μή λησμονῆτε ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον σᾶς ἀγαπᾷ ἐμπράκτως καί δι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, σήμερον σᾶς παραδίδει διά τοῦ Πατριάρχου, ἕνα πολύτιμον δῶρον, τό νέον Σύνταγμα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, διά νά ἐξασφαλισθῇ δι᾽ αὐτοῦ ἡ ἑνότης τοῦ ποιμνίου, διά νά μεγαλώσουν τά τέκνα σας δίχως τάς διχοστασίας καί τάς διαμάχας καί τά σχίσματα τοῦ παρελθόντος, διά νά ὑπάρξῃ εἰρήνη καί χαρά μεταξύ σας. Σᾶς παραδίδομεν τό νέον Σύνταγμα μέ πολλήν ἀγάπην καί στοργήν διότι ὄντως ἀξίζει εἰς τόν ὀρθόδοξον λαόν τῆς Αὐστραλίας μία ἑνωμένη καί δυνατή Ἀρχιεπισκοπή.
Σᾶς εὐλογοῦμεν πατρικῶς καί Πατριαρχικῶς, δυσί ταῖς χερσί, καί ἐκφράζομεν διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν εὐγνωμοσύνην τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διά τάς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀφοσιώσεως πάντων ὑμῶν. Ἔτη πολλά εἰς ὅλους!
Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου
