Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Ὅλως κατανοητόν ὅτι ὁ πόλεμος εἶναι ὁ πατήρ πάντων. Διότι ὁ πατήρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀσφαλῶς δέν εἶναι”
Περί τό τέλος τοῦ κ’ αἰῶνος (1998) ἐγένοντο διμερεῖς θεολογικαί συνομιλίαι μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώς πρός ἐξέτασιν τῶν μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ὑφισταμένων προβλημάτων. Καί εἰς μέν τήν Ἐπιτροπήν τῶν χαχόλων ὑπῆρχον ὁ σκληρός Κιέβου Φιλάρετος, ὁ Κρουτίτσκης καί Κολόμνας Ἰουβενάλιος, ὁ Μινσκ Φιλάρετος, ὁ Σμολένσκ, διαλλακτικός τότε, Κύριλλος, Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν καί σήμερον Πατριάρχης Μόσχας καί δύο μεταφρασταί. Εἰς δέ τήν Ἐπιτροπήν τοῦ Φαναρίου ὁ Πέργης Εὐάγγελος, ὁ Ἑλενουπόλεως Ἀθανάσιος, ὁ Φιλαδελφείας Μελίτων κ. ἄ.
Αἱ ὑπό ἔλεγχον ἐν Μόσχα, καί ἐναλλάξ ἐν Κων/πόλει καί Ρωσία γενόμεναι συνομιλίαι αὗται δέν ὑπῆρξαν καρποφόραι, διό καί ἀργότερον διεκόπησαν.
Ἄς μή λησμονῶμεν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώς ἧτο ἡ μεγαλυτέρα θυγάτηρ τοῦ θρόνου, διό καί ἰδιαιτέραν “ἀγάπην” ἐπεδείκνυε κατά καιρούς πρός αὐτόν!
Εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῶν συνομιλιῶν δέν ἠδυνήθησαν νά συμβάλουν, ἔστω καί ἐν ὀλίγοις τά πλούσια γεύματα τῶν χαχόλων, μέ τάς πιατέλας τοῦ γκρίζου χαβιαρίου καί τῆς γνησίας βότκας!
Ὁ γράφων ἐνθυμεῖται τάς βαττολογίας ἐπαναληπτικοῦ χαρακτῆρος ποῦ ἐπιφέρουν κάματον καί ἀνίαν, ἀλλά καί τόν θαυμασμόν του διά τήν ρωσοβυζαντινήν παλαιορωσικήν καί μετάπειτα δυτικότροπον τέχνην, τῶν ρωσικῶν ἱ. σκηνωμάτων, τήν μεγαλοπρέπειαν τῶν Λειτουργιῶν μέ τάς ἐντυπωσιακάς μεικτάς χορωδίας, τήν εὐσέβειαν τοῦ ἀσθμένοντος λαοῦ καί ἄλλα πολλά.
Εἰς τά μεταγενέστερα ὅμως ἔτη ἐνεφανίσθησαν νεφέλαι σκοτειναί ἐπισκιάζουσαι τάς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Τά αἴτια δέ αὐτῶν εὑρίσκοντο εἰς τά θέματα τῶν ἑορτασμῶν τῆς χιλιετίας τῶν Ρώς ἐν Ἁγίω Ὄρει, τῆς ἐν Κρήτη Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τό Αὐτοκέφαλον τῆς Οὐκρανίας, τῆς διακοπῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ Κων/πόλεως καί Μόσχας, τά θέματα Διασπορᾶς κ. ἄ. Τ. ἔ θέματα ἀποπνεόντα καί πάλιν τάς διαχρονικάς θεωρίας καί βλέψεις τῶν Ρώς ἐν Μεσογείω.
Καί ἰδού σήμερον ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ἐχαρακτήρισεν τήν ἐπίθεσιν κατά τῆς Ρωσίας καί Οὐκρανίας ὡς “ἱερόν πόλεμον”. «Ἡ στρατιωτική ἐπιχείρησις ὑποστηρίζει τόν ρωσικόν λαόν τήν ἐλευθερίαν καί “κρατικοποίησιν” του. Ἐξ’ ἀπόψεως πνευματικῆς καί ἠθικῆς ἡ ἐπίθεσις εἶναι εἷς ἱερός πόλεμος εἰς τόν ὁποῖον ἡ Ρωσία καί ὁ λαός της ὑποστηρίζουν τόν πνευματικόν χῶρον τῆς Ἁγίας Ρωσίας καί ἐκπληρώνουν τήν ἀποστολήν τῆς προφυλάξεως τοῦ κόσμου ἀπό τήν ἐπίθεσιν τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς νίκης τῆς Δύσεως ἡ ὁποία ἐξέπεσεν εἰς τόν Σατανισμόν.
Τά σύνορα τοῦ ρωσικοῦ κόσμου ἐκτείνονται πέραν τῶν κρατικῶν καί τῆς ὁμοσπονδίας, ὅπως καί τῆς μεγάλης ἱστορικῆς Ρωσίας.
Ἡ περιοχή δέ ὁλόκληρος τῆς μοντέρνας Οὐκρανίας ὀφείλει νά ὑπαχθεῖ εἰς τήν ἀποκλειστικήν ζώνην ἐπιρροῆς τῆς Ρωσίας, ἐπανενουμένης μετά τῆς Λευκορωσίας εἰς αὐτήν»!
“La Dona e mobile” !
Καί ἐρωτῶμεν: Ποιός δικαιοῦται νά ὁμιλεῖ διά τόν δῆθεν Ἱ. πόλεμον, ὅταν ἀπό ἐτῶν ὁ ἴδιος εἰσβάλλει εἰς τήν Ἀφρικήν, εἰς ἄλλας δικαιοδοσίας, καταπατῶν αὐτάς, ἱδρύει κοινότητας, ἀποστέλλει ποικίλους ἱερεῖς τῶν ἁρμοδίων φορέων ἐκ λόγων ποικίλων τηροῦντων σιγήν ἰχθύος δυστυχῶς; Ἄς παύσουν, λοιπόν, νά ὁμιλοῦν περί “ἱεροῦ πολέμου”, νά χρησιμοποιοῦν Μεσαιωνικάς φρασεολογίας καί μεθοδεύσεις νεοεμπεριαλιστικάς, καί μή λησμονοῦν ποῖος ἤρχισε τόν πόλεμον τῆς Οὐκρανίας!
Ἀμήν!
