ΣΤΑ ΣΕΠΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Γιορτάζει ο Πατριάρχης μας, ο Πατριάρχης του Γένους, ο Πνευματικός μας Πατέρας, ο Ηγέτης και Διάκονος, ο ταπεινός Άρχοντας, ο υποδειγματικός Διδάσκαλος, η πηγή της Αγάπης, ο φάρος της Σοφίας, ο Οδηγός της Πίστεως, ο φύλακας της Πίστεως, ο Διάδοχος του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων Ανδρέου, ο Πρώτος της υπ᾽Ουρανόν Ορθοδοξίας.
Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ζει για την Εκκλησία, η οποία αποτελεί το Α και το Ω όλης της φροντίδας του, όλης της ζωής του. Το έργο του δύσκολο και γίνεται ακόμη δυσκολότερο γιατί πολλοί είναι εκείνοι, ακόμη και εντός της Ορθοδοξίας, οι οποίοι δεν μπορούν κα κατανοήσουν τον αγώνα του.
Εναντιώσεις, απειλές, πιέσεις, συκοφαντίες και γενικώς πόλεμος εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ακολούθησαν μετά την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη το 2016 και έγιναν εντονότερα, δύο χρόνια μετά με την εκχώρηση του Τόμου Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Ειπώθηκαν, ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά προκειμένου να ανατρέψουν τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στον χώρο της Ορθοδοξίας.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον πόλεμο έπαιξε και συνεχίζει να παίζει η Εκκλησία της Ρωσίας, συνεπικουρούμενη δυστυχώς, μέχρις στιγμής από την πλειοψηφία των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Όλος αυτός ο πόλεμος ο οποίος υφίσταται έχει ως κύριο στόχο την απεμπόληση κανονικών δικαιωμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ανατροπή ορισμένων αποφάσεων και κατ’ επέκταση την ικανοποίηση των απαιτήσεων της Εκκλησίας της Ρωσίας, η οποία καταφέρνει με διάφορους τρόπους να επιβάλει την θέλησή της. Οι κακές προθέσεις της φάνηκαν από τις συνεδριάσεις που έγιναν για την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου όπου μεταξύ άλλων, απαίτησαν να μην γίνει στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των διαταραγμένων σχέσεων τότε μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, κάτι το οποίο έγινε δεκτό και γι’ αυτό ορίστηκε ως τόπος σύγκλησης η Κρήτη. Ακόμη και τον τρόπο που θα τοποθετούνταν τα καθίσματα των Προκαθημένων επέβαλε και ενώ και με την δική της συγκατάθεση ήταν έτοιμα όλα, όχι μόνον δεν συμμετείχε στην Σύνοδο, αλλά φρόντισε όπως φάνηκε, να επηρεάσει και άλλες Εκκλησίες για να μην συμμετέχουν. Η επιρροή (ή εξαναγκασμός ή τρομοκρατία;) του Πατριαρχείου Μόσχας συνεχίστηκε και με την επιβολή της μη αναγνώρισης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας, από άλλες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Οι θέσεις μάλιστα ορισμένων Προκαθημένων δύσκολα μπορούν να ερμηνευθούν και έχουν ως κοινό παρονομαστή την αμφισβήτηση δικαιωμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την υποστήριξη έμμεσα ή άμεσα θέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας. Για το γεγονός βεβαίως ότι το Πατριαρχείο Μόσχας έχει κάνει άνω κάτω την Εκκλησία με το έτσι θέλω, με τις πιέσεις που ασκεί σε πρόσωπα και οργανισμούς δεν ακούγεται λέξη.
Η παραχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας ενοχλεί πολλούς και πολύ, το ότι η Μοσχοβίτικη Εκκλησία έχει ουσιαστικά αλώσει την Αφρική και έχει δημιουργήσει δική της Εκκλησιαστική δομή μέσα στα κανονικά εδάφη του Δευτερόθρονου Παλαίφατου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, δεν ακούγεται σχεδόν ούτε λέξη.
Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος, τι θέση μπορούν να έχουν όλα αυτά σε ένα αφιέρωμα στα σεπτά ονομαστήρια του Οικουμενικού Πατριάρχου; Βεβαίως και έχουν, διότι έτσι υπενθυμίζεται η νέα εκκλησιολογική αντίληψη που καλλιεργείται, με πρωταγωνιστή την Εκκλησία της Ρωσίας και με αφορμή την σημερινή ημέρα που γιορτάζει ο Πατριάρχης μας, αναγνωρίζοντας την μεγάλη και σπουδαία προσφορά του στην Ορθοδοξία, να προσευχηθούμε και να ευχηθούμε να είναι πολλά, πάμπολλα τα έτη του για το καλό της Εκκλησίας μας!
