Με τον Ιερομόναχο Νικήτα Παντοκρατορινό
Στη διάρκεια της ιστορίας και της ζωής της Εκκλησίας θεμελιώθηκαν οι θεσμοί της συνοδικότητας και της Πενταρχίας για τη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστεως. Κάθε Πατριαρχείο ανέλαβε να ποιμένει μία συγκεκριμένη περιοχή, η οποία προσδιορίζεται από τους σχετικούς καταστατικούς χάρτες. Έξω από αυτό δεν μπορούν να ασκήσουν κανενός είδους εξουσία αλλά και καμία εκκλησιαστική δράση χωρίς την ευλογία του Πατριάρχη της περιοχής.
Τα ίσα πρεσβεία τιμής θεμελιώθηκαν στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451. Ανάμεσα στα πέντε Πατριαρχεία που θεσπίστηκαν: Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, Ρώμης και Κωνσταντινούπολης τα 2 τελευταία κατείχαν τα ίσα πρεσβεία. Το πρωτείο της Κωνσταντινούπολης εγκαθιδρύθηκε στο πέρασμα της ιστορίας και οι αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου δεν αμφισβητήθηκαν. Μετά το Σχίσμα με το πατριαρχείο Ρώμης, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως παραμένει το μοναδικό πατριαρχείο σε κοινωνία, το οποίο κατέχει τα πρεσβεία τιμής.
Γιατί έχουμε αυτοκέφαλες εκκλησίες; Το 1448 η εκκλησία της Ρωσίας διακόπτει κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, λόγω της αμφισβητούμενης ένωσης της Φλωρεντίας (1439), η οποία ήταν μία απέλπιδα προσπάθεια της Κωνσταντινούπολης να λάβει βοήθεια από τους Δυτικούς, καθώς η Πόλη δεχόταν συνεχείς πολιορκείες. Στη συνέχεια, εκλέγει αντικανονικά Μητροπολίτη Κιέβου και Πάσης Ρωσίας. Το 1589, μετά από 141 ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία η εκκλησία της Ρωσίας βρισκόταν σε σχίσμα με την υπόλοιπη εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δίνει το αυτοκέφαλο. Αντίστοιχα, συνέβη και με την εκκλησία της Ελλάδος το 1833 όπου αυτοανακήρυξε την αυτοκεφαλία της. Τα επόμενα χρόνια πολλές εκκλησίες, οι οποίες βρίσκονται εντός εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ζητούν να λάβουν αυτοκέφαλο.
