Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Η Μητρόπολη Λεμεσού της Κύπρου εξέδωσε σήμερα μία ανακοίνωση «για τον εγκαινιασμό του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου Ρωσόφωνων», που υπάγεται στην Μητρόπολη Λεμεσού.
Με αφορμή την συλλειτουργία, κατά τα εγκαίνια, του μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Αντωνίου, Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, σχολιάσαμε τα δέοντα στο κείμενό μας «Βολοκολάμσκ Αντώνιος: Το γεράκι της Μόσχας». Όμως, επανερχόμαστε στο θέμα, καθώς η σχετική ανακοίνωση της Μητροπόλεως Λεμεσού είναι διάτρητη και δεν μπορούμε να την προσπεράσουμε.
Η προϊστορία του πράγματος, το γεγονός, δηλαδή, ότι η Εκκλησία της Κύπρου παραχώρησε οικόπεδα στην Ρωσική Εκκλησία για την ανέγερση Ναού, δεν μας ενδιαφέρει εδώ, καθώς αυτό που έγινε (πολύ κακώς, κατά την άποψή μας), δεν ξεγίνεται τώρα.
Το μόνο θετικό του ανακοινωθέντος είναι η ρητή και κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι ο μητροπολίτης Λεμεσού είναι ο κυρίαρχος επίσκοπος στον Ναό των Ρωσοφώνων, αν και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Θα επρόκειτο για τεράστια παρέκκλιση από την Ορθόδοξη εκκλησιολογία.
Αφού αυτό, όμως, είναι αδιαμφισβήτητο, πώς ευσταθεί το τάχα και επιχείρημα του ανακοινωθέντος «ότι με τη συλλειτουργία αυτή (με τον Βολοκολάμασκ Αντώνιο) απεδείχθη και λειτουργικά η κυριότητα του Μητροπολίτου Λεμεσού στο νέο αυτό ναό»;
Χρειαζόταν ο κυρίαρχος και κανονικός μητροπολίτης, εντός των ορίων της δικαιοδοσίας του, την «βούλα» της Ρωσικής Εκκλησίας για να έχει την ευθύνη και την διοίκηση του ναού αυτού; Άπαγε!
Ο Λεμεσού Αθανάσιος μάλλον μας εμπαίζει όταν διερωτάται αφελώς(;): «Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα; Επειδή συλλειτούργησε χθες μετά των δύο άλλων αρχιερέων και ο Βολοκολάμσκ Αντώνιος; Μα τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, όσο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης μνημονεύουν πάντοτε στην Θεία Λειτουργία και τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο. Δεν διέκοψαν την κοινωνία μετά του Πατριαρχείου Μόσχας». Φυσικά, άγιε Λεμεσού, Οικουμενικός Πατριάρχης και Αρχιεπίσκοπος Κύπρου δεν διέκοψαν την κοινωνία, γι’ αυτό και μνημονεύουν. Διέκοψε, όμως, η Μόσχα – και μάλιστα βιαίως – την κοινωνία και την μνημόνευση στα Δίπτυχα.
Αυτό συνέβη και με τον μακαριστό Κύπρου Χρυσόστομο Β’ και με τον διάδοχό του Μακαριώτατο κ. Γεώργιο. Και επειδή φαίνεται πως ο άγιος Λεμεσού δεν διαβάζει τα σχετικά κείμενα της Ρωσικής Εκκλησίας, του τα θυμίζουμε:
Στη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό την Προεδρία του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου, στις 16 Μαρτίου 2023, «οι συνοδικοί αποφάνθηκαν επί των συνεπειών της μνημονεύσεως από τον νεοεκλεγέντα Προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου τού επικεφαλής της σχισματικής δομής, που δραστηριοποιείται στην Ουκρανία.
Η Ιερά Σύνοδος στην από 20ής Νοεμβρίου 2020 συνεδρία της διαπίστωσε το αδύνατο της μνημονεύσεως του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄ στα Ιερά Δίπτυχα και της προσευχητικής και ευχαριστιακής κοινωνίας με αυτόν λόγω της αναγνωρίσεως από τον ίδιο μιας εκ των σχισματικών ομάδων στην Ουκρανία και της μνημονεύσεως τού επικεφαλής αυτής μεταξύ των Προκαθημένων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Τότε η Σύνοδος ανακοίνωσε το αδύνατο του συλλειτούργου με εκείνους τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου, οι οποίοι θα συνάψουν εκκλησιαστική κοινωνία με εκπροσώπους του ουκρανικού σχίσματος.
Στις 7 Νοεμβρίου 2022 ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ μετέστη εις Κύριον. Ο νεοεκλεγείς Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου Γεώργιος, ακολουθώντας τον μακαριστό προκάτοχό του συνέχισε τη μνημόνευση του επικεφαλής των Ουκρανών σχισματικών.
Ως εκ τούτου, η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας διαπίστωσε το αδύνατο της μνημόνευσης του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου Γεωργίου στα Ιερά Δίπτυχα, της προσευχητικής και ευχαριστιακής κοινωνίας με αυτόν, καθώς και με όσους ιεράρχες της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου συνήψαν ή θα συνάψουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους σχισματικούς».
Επομένως, ο Λεμεσού Αθανάσιος ασπάζεται χωρίς ενδοιασμούς το ρωσικό δόγμα: Αφού εκείνος δεν αναγνωρίζει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας – παρά το οξύμωρο ότι μνημονεύει τον Προκαθήμενό του Γεώργιο, που μνημονεύει «Επιφανίου Κιέβου» – δίνει την εξουσία στην Ρωσική Εκκλησία να συλλειτουργεί μαζί του, όντας «αμίαντος»! Θυμίζουμε, επίσης, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος τέλεσε την πρώτη, μετά την ενθρόνισή του, Θεία Λειτουργία, την Κυριακή 15.1.2023, στη γυναικεία ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου, στο Πεντάκωμο της Λεμεσού (με συλλειτουργό τον Λεμεσού Αθανάσιο), όπου στα δίπτυχα ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος μνημόνευσε μαζί με τους Πατριάρχες και τους Προκαθημένους των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφάνιο, όπως είχε κάνει και τα Χριστούγεννα, την επομένη της εκλογής του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Τώρα ο Λεμεσού Αθανάσιος συλλειτούργησε με αυτούς που έκοψαν την μνημόνευση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Αλλά, έχει ενδιαφέρον ότι στο ανακοινωθέν της Μητροπόλεως Λεμεσού, δεν γίνεται η παραμικρή μνεία για την καθοριστική ιδιότητα του Βολοκολάμσκ Αντωνίου. Δεν είναι ένας ή κάποιος ρώσος ιεράρχης, αλλά ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. Αυτό …διαφεύγει της προσοχής του αγίου Λεμεσού; «Το γεράκι της Μόσχας» είναι, όπως γράψαμε, «αυτός που υλοποιεί το δόγμα του «ρωσικού κόσμου» και αυτός που στηρίζει την «θεολογία του πολέμου».
Άρα, ο Λεμεσού Αθανάσιος συλλειτούργησε με έναν αδίστακτο ρώσο ρασοφόρο, του οποίου το μέλημα είναι ο επεκτατισμός, με κάθε τρόπο, της «Αγίας Ρωσίας», όπου γης, και ο οποίος εμπλέκεται με τις ενέργειες του – φανερές και κρυφές – στην καταστροφή της Ουκρανίας.
Λοιπόν, άγιε Λεμεσού. Το ατόπημά σας υπήρξε μέγα και προδοτικό, ειδικά την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Φυσικά δεν είμαστε κακοπροαίρετοι – μιας και το ανακοινωθέν σας θέλει «να εξηγήσει σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο την αλήθεια» – αλλά προφέρουμε σωστά την πραγματικότητα και την των πραγμάτων αλήθεια, και όχι την δική σας ή του Βολοκολάμσκ Αντωνίου. Μιλάνε τα κείμενα και οι ενέργειες της Ρωσικής Εκκλησίας, που μόνο σκοπό έχει να κατακυριεύσει τον κόσμο. Κρίμα να είστε προσδεδεμένος στο άρμα αυτής της τραγικής εκκοσμίκευσης, δηλαδή στην λογική της κυριαρχίας και της ισχύος. Εκεί όπου δεν χωράει η αθανασία, αλλά μόνον η ακρασία και η λύσσα της ματαιοδοξίας.
