Μαρία Δήμου, Εκπαιδευτικός
Είναι πολλές οι φορές που η Πόλη κουράζει. Που η ασχήμια κυριαρχεί. Που οι άνθρωποι και τα δημιουργήματά τους σε κάνουν να απορείς για την αδιαφορία ή την κακογουστιά. Είναι όμως και άλλες, πολύ περισσότερες, που λες πως ναι, σ’ αυτόν τον τόπο η φύση ήταν γενναιόδωρη απέναντί του κι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν θαύματα.
Στο μοναστήρι του Αη Γιώργη του Κρημνού, στη Χάλκη των Πριγκηπονήσων, είναι ένας τέτοιος μικρός παράδεισος όπου φύση κι άνθρωποι έκαναν θαύματα. Η βόλτα στη Χάλκη με το βαπόρι είναι η καλύτερη απόδραση από τη βαβούρα της Πόλης κι αν καταλήξει σε ανάβαση στο μοναστήρι, τότε είναι πραγματική απόλαυση. Από τη σκάλα του νησιού, όπου πιάνει το βαπόρι της γραμμής, πέρασμα μπροστά από την Στρατιωτική Ναυτική Σχολή κι αμέσως ανάβαση στην ανηφόρα. Εκεί που τελείωνε ο οικισμός, ανάμεσα στα πεύκα και τα κυπαρίσσια, το μοναστήρι του Αη Γιώργη του Κρημνού εμφανίζεται μπροστά μας. Σαν κρεμασμένο στην απόκρημνη ακτή δικαιολογεί το όνομά του. Πέτρα και ξύλο, δένουν όπως ξέρει η παράδοση εδώ και αιώνες να τα συνταιριάζει. Μετόχι του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με ιστορία που ξεκινά από τον 10ο αι.
Εδώ, στην αυλή, βρίσκεται και το μαυσωλείο του ζεύγους Καγγελάρη-Πελλώνη, γνωστό στους ντόπιους ως το μνήμα του Οθέλλου. Τραυματισμένο από σεισμούς αλλά κι από ανθρώπινα χέρια, που ψάχνουν σε τέτοια μνημεία σημάδια τύχης ή απλά θέλουν να πάρουν μαζί τους κομμάτια σε ανάμνηση της επίσκεψής τους ή του έρωτά τους. Με μαρμάρινα ανάγλυφα γεμάτα συμβολισμούς, φερμένα από την Ιταλία, και στις τέσσερις πλευρές του. Η κρύπτη στη βάση του χάσκει πια σαν στόμα ανοιχτό, κενή, κι από πάνω τα ανάγλυφα πρόσωπά των δύο νεκρών. Εκείνη με κλαδιά από αφιόνι στη βάση του προσώπου της, σύμβολο ευαισθησίας (; ) θανάτου (; ) παραίσθησης (; ), κι εκείνος με κλαδί από δάφνη, σύμβολο δόξας και τιμής. Ο θρύλος λέει πως πάνω σε ένα καυγά ο Καγγελάρης έσπρωξε την Πελλώνη. Εκείνη καθώς έπεσε τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο μετανιωμένος σύζυγος έφτιαξε για χάρη της λαμπρό ταφικό μνημείο και ζήτησε να ταφεί δίπλα της, όταν θα ερχόταν η ώρα του. Λίγα βήματα παραπέρα και από το μπαλκόνι που διαμορφώνει το απότομο κόψιμο της πλαγιάς αντικρύζουμε μπροστά μας την Πρίγκιπο και στο βάθος στην ασιατική ακτή την Καρταλινή. Να κάθεσαι στο πεζούλι και να αγναντεύεις με τις ώρες, να ανοίγει η ψυχή σου και να μην χορταίνει το μάτι σου. Κάτω από μια διπλή σειρά κυπαρίσσια που δημιουργούν στο πετρόστρωτο δάπεδο της αυλής ένα διάδρομο προς την είσοδο του κτίσματος του μοναστηριού. Şıra selviler (αλέα κυπαρισσιών), τον ονόμαζαν κάποτε αυτόν τον εσωτερικό δρόμο εισόδου.
Η μεγάλη ξύλινη πόρτα, αυθεντική, βαριά, μοναστηριακή με εσωτερικές αμπάρες οδηγεί σε ένα μικρό, μεγάλο θαύμα. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος κ. Νεκτάριος, Επίτροπος του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη, φροντίζει 18 χρόνια τώρα με μεράκι και αγάπη τον μοναδικό αυτό χώρο. Κάθε λεπτομέρεια εδώ μετράει, έχει αυθεντικότητα και γνησιότητα. Αντικείμενα που μπορεί να μην έχουν μεγάλη ονομαστική αξία, εδώ αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Με υποδοχή και φιλοξενία θερμή κι ανθρώπινη, με διηγήσεις από το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν, με ανιστορήσεις από το παρόν, με φιλέματα και κεράσματα η φιλοξενία μετατρέπεται σε εμπειρία μοναδική. Η ψυχή εδώ γαληνεύει και το μυαλό ηρεμεί, αφήνοντας όλες τις σκέψεις και τα καθημερινά άγχη πίσω στην πολύβουη μεγαλούπολη. Η αντίθεση είναι τόσο έντονη που δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει την εγγύτητα του πράσινου, ήρεμου παραδείσου του νησιού και της μονής με το χάος της πόλης στην απέναντι ακτή με τα οικοδομικά μεγαθήρια.
Στην άκρη του γκρεμνού, με θέα το μεγαλύτερο από τα Πριγκιπόνησα και την συνεχώς επεκτεινόμενη Istanbul στην ασιατική ακτή, στη Θάλασσα του Μαρμαρά, η ηρεμία του μυαλού και η γαλήνη της ψυχής μοιάζει ένα μικρό θαύμα. Τόσο κοντά στο μεγαθήριο που λέγεται Πόλη και τόσο μακριά από τη βοή και το θόρυβο των ανθρώπων. Αναχωρήσαμε με μια αίσθηση πληρότητας αλλά κι ευγνωμοσύνης νωρίς το απόγευμα την ώρα που ο ήλιος βυθιζόταν στα νερά της Θάλασσας του Μαρμαρά. Το βαπόρι απομακρυνόταν από το νησί ενώ οι γλάροι πιστοί ακόλουθοί του φτερούγιζαν δίπλα μας. Την ίδια στιγμή τα φώτα άναβαν στη γέφυρα του Γαλατά και δήλωναν την αέναη παρουσία των ανθρώπων στην ιστορική χερσόνησο και στο Πέρα.
