ΝΟΥΘΕΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου πρός τόν Θεοφιλ. Ἐψηφισμένον Μητροπολίτην Μεξικοῦ κ. Ἰάκωβον (2 Φεβρουαρίου 2024)
Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Μεξικοῦ κ. Ἰάκωβε,
Δοξάζομεν καί ἡμεῖς μετά σοῦ τόν Ἅγιον Θεόν διά τήν χαράν τήν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του διά τῆς ἀναδείξεώς σου, ἄνωθεν ἀρωγῇ, εἰς Ἐπίσκοπον καί Μητρο-πολίτην αὐτῆς. Τό γεγονός αὐτό, ὅπως καί κάθε ἄλλη ἐπισκο-πική χειροτονία, εἶναι μία ἐγγύησις ὅτι θά συνεχισθῇ ἐπί τῆς γῆς τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.
Τά τελευταῖα ἔτη, ὁ Κύριός μας ἐκάλεσεν εἰς τό ἀρχιε-ρατικόν ἀξίωμα ἱκανούς εἰς τήν ἀξίαν κληρικούς, τροφοδοτῶν τήν Ἱεραρχίαν τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μέ νέα στελέχη, τά ὁποῖα καλοῦνται καί αὐτά, ἀπό τοῦ ὕψους καί τῆς εὐθύνης τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, νά μεταφέρουν παντοῦ τό εὐάγγελον μήνυμα καί νά δώσουν τήν μαρτυρίαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, μήνυμα καί μαρτυρίαν ἀγάπης, καταλλαγῆς, εἰρήνης καί εὐδοκίας ἐν ἀνθρώποις.
Δοξολογοῦμεν τό ὄνομα τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ μας διά τήν εὐλογίαν ταύτην καί διά τούς ὁρίζοντας πού ἀνοίγει διά τό ἔργον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τούς διαφόρους χώρους, ὅπου, κατά τήν κανονικήν τάξιν καί τήν μακραίωνα πρᾶξιν τῆς καθ᾽ ὅλου Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκτείνεται ἡ δικαιοδοσία αὐτοῦ, ὅπως εἰς τό μακρινόν Μεξικόν καί τάς λοιπάς χώρας τῆς Κεντρῴας Ἀμερικῆς καί τῶν Νήσων τῆς Καραϊβικῆς, Ἐπαρχίαν τήν ὁποίαν, χάριτι θείᾳ, ἐκλήθης νά διαποιμάνῃς. Σέ ἐκάλεσε τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον διανέμει τά χαρίσματα καί πνεῖ ὅπου καί ὅπως θέλει.
Διά τῆς λιπαρᾶς θεολογικῆς καί θύραθεν καταρτίσεώς σου, τῆς γλωσσσομαθείας, τῆς ἐργατικότητος, τῶν ὀργανωτικῶν καί διοικητικῶν σου ἱκανοτήτων, τοῦ δυναμισμοῦ, τοῦ ζήλου περί τήν ἐκτέλεσιν τῶν ἱερῶν σου καθηκόντων καί τῶν ἄλλων ἀρετῶν σου καταστάς ἄξιος προαγωγῆς εἰς τό ὑψηλόν ἀρχιερα-τικόν ἀξίωμα, λαμβάνεις ἐντός ὀλίγου τό πλήρωμα τῆς ἱερα-τικῆς χάριτος διά τῶν χειρῶν τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί τῶν συλλειτουργούντων ἡμῖν Ἱερωτάτων ἀδελφῶν Ἀρχιερέων. Συγχαίρομεν τῇ ὑμετέρᾳ Θεοφιλίᾳ ἐπί τῇ μεγάλῃ ταύτῃ πρός αὐτήν τιμῇ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί εὐχόμεθα ὅπως ὁ Κύριος ἐνισχύῃ πάντοτε αὐτήν, ὥστε καί ὡς Ἐπίσκοπος νά μή διαψεύσῃ αὕτη ποτέ τήν ἀγαθήν φήμην περί τοῦ προσώπου αὐτῆς ὡς σεμνοῦ καί καλοῦ κληρικοῦ, οὔτε δέ καί τάς χρηστάς ἐλπίδας μέ τάς ὁποίας ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀποστέλλει τόν νέον Ἱεράρχην αὐτῆς εἰς τό γεώργιον τοῦ Κυρίου εἰς τήν Ἀμερικανικήν ἤπειρον.
Κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, ὁ θερισμός εἶναι πολύς, ἀλλά οἱ ἐργάται ὀλίγοι. Καί ἐπειδή εἶναι ὀλίγοι, τό ἔργον των εἶναι πολύ! Πολύ, ὑπεύθυνον καί κοπιῶδες. «Διά τοῦτο οὖν, ὦ Ἐπίσκοπε, σπούδαζε καθαρός εἶναι τοῖς ἔργοις, γνωρίζων τόν τόπον σου καί τήν ἀξίαν, ὡς Θεοῦ τύπον ἔχων ἐν ἀνθρώποις… Καί οὕτως ἐν ἐκκλησίᾳ καθέζου τόν λόγον ποιούμενος». «Ἐάν γάρ μή διαγγείλητε καί διαμαρτύρησθε τῷ λαῷ, εἰς ὑμᾶς ἡ ἁμαρτία τῶν ἀγνοούντων εὑρεθήσεται».
Εἰς τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, τά πνευματικά ἡμῶν τέκνα εἰς τήν Κεντρικήν Ἀμερικήν, πρός τά ὁποῖα πορεύεσαι ἀπό τῆς σήμερον, ὁμίλησον εἰς τήν γλῶσσαν των καί διά τό τί εἶναι καί τί ἀντιπροσωπεύει ὁ πανίερος Οἰκουμενικός Θρόνος, «τό μέγα τοῦτο πρᾶγμα καί ὄνομα»· διά τήν οἰκουμενικότητά του, διά τήν εὐρύτητα τῶν ὁριζόντων του, διά τήν ἀκτινοβολίαν του ἁπανταχοῦ, διά τόν σεβασμόν καί τήν τιμήν, τῶν ὁποίων ἀπολαύει. Περί τούτων πάντων γνωρίζεις πολλά ὄχι μόνον ἐκ τῆς τροφοῦ σου Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἀλλά καί ἐκ τοῦ μακαριστοῦ ποιμενάρχου σου Μητροπολίτου Πιττσβούργου Μαξίμου, ὁ ὁποῖος σέ ἀνέθρεψε πνευματικῶς, καθώς καί ἐκ τῶν ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Περγάμου Ἰωάννου καί Σασίμων Γενναδίου, μετά τῶν ὁποίων καί συνεδέθης προσωπικῶς ἀπό ἱκανοῦ χρόνου. Διακήρυξον, λοιπόν, τά ἰδεώδη τῶν ὁποίων φορεύς καί ἐκφραστής καί διαγγελεύς εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ὥστε οἱ πιστοί μας νά αἰσθάνωνται ὑπερήφανοι ὅτι ἀνήκουν εἰς τοιαύτην Ἐκκλησίαν, εἰς τηλικοῦτον θεσμόν, ὁ ὁποῖος ἐπί αἰῶνας τώρα, ἀπό τῆς εὐλογημένης καί καθηγιασμένης ταύτης ἕδρας του, ἐξακολουθεῖ νά τρέφῃ τούς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους μέ τό θεῖον μάννα, «τό γλυκαῖνον τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια». Νά τούς τρέφῃ καί νά μή ἐξαντλῆται αὐτό τό μάννα, «τό πάντοτε ἐσθιόμενον καί μηδέποτε δαπανώμενον, ἀλλά τούς μετέχοντας» στηρίζον καί ἑδραιοῦν εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τήν ὑπομονήν, εἰς τήν ἐλπίδα, εἰς τήν ἀγάπην. Ναί, εἰς τήν ἀγάπην, Θεοφιλέστατε ἅγιε ἀδελφέ, τήν ὁποίαν μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά τρέφωμεν καί νά δεικνύωμεν καί πρός τούς ἐχθρούς μας καί πρός τούς διώκοντας ἡμᾶς: «Εὐλογεῖτε τούς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε»!
Εἰς τόν δόλιχον τῆς ἀρχιερατικῆς διακονίας σου φρόντιζε νά εὑρίσκῃς πολλούς καί νά τούς φέρῃς πλησίον τοῦ Ἰησοῦ. Καί ὅταν ἐκεῖνοι ἀμφιβάλλουν ἐάν ἐκ Ναζαρέτ δύναταί τι καλόν εἶναι, ἐσύ νά τούς προσκαλῇς μέ τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: «ἔρχου καί ἴδε»! Ἐάν ἔλθουν καί ἰδοῦν ὁποῖος θησαυρός, ὁποία εὐτυχία, ὁποία μακαριότης ὑπάρχει κοντά εἰς τόν Χριστόν, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά Τόν ἀκολουθήσουν, ὅτι τούς ἐκέρδισες, ὅτι ἔκανες τό χρέος σου ὡς Ἐπίσκοπος καί ὅτι χαρά γίνεται ἐν οὐρανῷ.
Ὁ ἱεραποστολικός χαρακτήρ τῆς Μητροπόλεως Μεξικοῦ μᾶς ὡδήγησε, κατά τό 84ον ἔτος τοῦ βίου μας, νά πορευθῶμεν μέ ποιμαντικήν φαντασίαν καί νά σχεδιάσωμεν μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τό μέλλον τῆς Ἐπαρχίας ταύτης, ἐπιλέγοντες σέ, ἕνα νέον εἰς τήν ἡλικίαν κληρικόν, ὡς Ποιμενάρχην αὐτῆς, προκειμένου μέ ὄρεξιν, ζωντάνιαν, ἐνθου-σιασμόν καί ἔνθεον ζῆλον νά τρέξῃς εἰς ὅλα τά μήκη καί πλάτη αὐτῆς καί νά τήν ἀνανεώσῃς ριζικῶς. Διά τοῦτο, κατά τήν ἁγίαν καί μεγάλην ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς σου, ὑπομιμνήσκομέν σοι τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν πρός τόν μαθητήν τοῦ Τιμόθεον: «μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω» (Α´ Τιμ. δ´, 12). Ὅπως διά τόν Τιμόθεον, ἔτσι καί διά σέ, ἡ νεότης καθίσταται τό χρυσοῦν ἅρμα, τό ὁποῖον θά σύρῃ μέ ἀσφάλειαν καί σταθερότητα τό βαρύ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου, τήν σωφρο-σύνην τοῦ ποιμένος. Πορεύου, λοιπόν, μέ ἀταλάντευτον ἐμπιστοσύνην εἰς τόν Θεόν καί μή φοβοῦ! Ἄλλωστε, ὅπως ἐπισημαίνει ἡ Ἀγία Γραφή, «γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δὲ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις· καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος» (Σοφ. Σολ. δ´, 8-9).
Καί συνεχίζομεν μέ μίαν δευτέραν Παύλειον παραγγελίαν πάλιν πρός Τιμόθεον: «σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατι-ώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β´ Τιμ. β´, 3). «Κακοπάθησον», διότι ἡ ἀρχιερωσύνη, τήν ὁποίαν ἐντός ὀλίγου θά περιβληθῇς, δέν εἶναι «πορφύρα καί βύσσος», ἐνδεδυμένος μέ τά ὁποῖα δικαιοῦται ὁ Ἐπίσκοπος νά εὐφραίνεται καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς, ὡς ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά εἶναι τό ἔνδυμα ὑπό τό ὁποῖον κρύπτονται ἀγῶνες καί ἀγωνίαι καί ἡ ἀνύστακτος καί βασανιστική μέριμνα διά τήν συνέπειαν τῆς ζωῆς του καί διά τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀρχιερωσύνη εἶναι πορεία μαρτυ-ρική, ὅπως ὁδός μαρτυρίου εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλη-σίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐνθυμοῦ τί ἔγραφεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους: «οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν, ἀλλ᾽ ἐν παντὶ θλιβόμενοι· ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β´ Κορ. ζ´, 5). Καί παραδειγματίζου ἀπό τό παράδειγμα τῆς Ἐσταυρω-μένης Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, εἰς τήν Ἱεραρ-χίαν τῆς ὁποίας ἔχεις τό προνόμιον νά συγκαταλέγεσαι ἀπό τῆς στιγμῆς ταύτης.
Εὐλογοῦμεν πατρικῶς καί συγχαίρομεν ἰδιαιτέρως τούς εὐτυχεῖς γονεῖς σου, οἱ ὁποῖοι προθύμως προσέφερον τό τέκνον των εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά νά γίνῃ διάκονος αὐτῆς καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως καί ἄλλοι γονεῖς νά ἀφιερώνουν τά τέκνα των εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν διά νά συνεχίζωμεν τό ἱερόν καί ἅγιον ἔργον της, διαψεύδοντες ἀνευθύνους προβλέψεις καί προχείρους ὑπολογισμούς. Οὐ τετέλεσται!
Καί μετά τούς βιολογικούς σου γονείς, ὁ λόγος περί τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός, Μακαριωτάτου καί προσφιλεστάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος, παρά τήν ἐπιθυμίαν του, δέν κατέστη δυνατόν νά εὑρίσκεται σήμερον μαζί μας, ἐκπροσωπεῖται, ὅμως, ἐπισήμως καί ἐπαξίως, ὑπό τριμελοῦς ἀντιπροσωπείας, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἱερώτατον καί φίλτατον Μητροπολίτην Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ κ. Ἰγνάτιον. Καλωσορίζομεν, ἅπαξ ἔτι, ἐγκαρδίως τόν ἅγιον Δημητριάδος εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τόν εὐχαριστοῦμεν διά τήν συμμετοχήν του εἰς τό σημερινόν συλλείτουργον, ὁμοῦ μετά τοῦ Ὁσιολογιωτάτου νέου Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἰωάννου Καραμούζη, πρός τόν ὁποῖον ἀπονέμομεν ὁλόθερμον τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλο-γίαν διά κατά πάντα εὐδόκιμον καί καλλίκαρπον διακονίαν εἰς τά Συνοδικά σέκρετα.
Πρός δέ τόν Μακαριώτατον ἀδελφόν κ. Ἱερώνυμον, τόν ὁποῖον αἰσθανόμεθα κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν συμπρο-σευχόμενον ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐπιθυμοῦμεν, καί ἀπό τῆς θέσεως ταύτης, νά ἐκφράσωμεν τήν εὐγνωμοσύνην τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως διά τήν καθοριστικήν προσωπικήν στήριξίν του εἰς κρισίμους στιγμάς διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κατά τήν διάρκειαν τῆς δεκαεξαετοῦς Πρωθιεραρχίας του εἰς τόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν. Καί δέν ἀναφερόμεθα μόνον εἰς τήν ἐποικοδομητικήν σύμπραξίν του διά τήν διενέργειαν καί διεξαγωγήν τῆς ἐν Κρήτῃ Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Ἰούνιος 2016), ἀλλά καί εἰς τήν καθοριστικήν καί ἀπροϋπόθετον συμπόρευσίν του μετά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ὑπ᾽ αὐτῆς χορηγήσεως αὐτοκεφάλου καθεστῶτος εἰς τήν Ὀρθό-δοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, καθώς καί εἰς τήν ὅλως πρόσφατον γενναιόδωρον παραχώρησιν θυσιαστηρίου εἰς τό κέντρον τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πτωχοκομείου, διά τάς ἐκεῖσε λειτουργικάς ἀνάγκας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Θεωροῦμεν, ὡστόσον, ὅτι συναισθηματικῶς δυσκολωτέρα ὑπῆρξε διά τόν πολυφίλητον ἀδελφόν ἡ συγκατάθεσίς του εἰς τήν πρότασιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος περί τῆς ὑποψηφιό-τητός σου διά τήν Μητρόπολιν Μεξικοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ ἀποδοχή της ἀπό μέρους τοῦ Μακαριωτάτου θά ἐσήμαινε τόν ἀποχωρισμόν του ἐξ ἑνός ἐκ τῶν πλέον στενῶν καί ἀφωσιω-μένων συνεργατῶν του καί δή κατά τήν ὕστερον περίοδον τοῦ βίου του. Εἶναι ἀληθές ὅτι ὑπῆρξες, Θεοφιλέστατε, βακτηρία καί ἐπιστηριγμός διά τόν ἀδελφόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί σέ συγχαίρομεν καί δι᾽ αὐτό. Καί τό γεγονός τοῦτο καθιστᾷ ἔτι σπουδαιοτέραν τήν θετικήν ἀνταπόκρισίν του εἰς τήν ἡμετέραν πρότασιν, ἀποδεικνύον περιτράνως τόν μεγάλον του σεβασμόν καί τήν ἀφοσίωσίν του πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καθώς οὗτος προετίμησε νά στερηθῇ τῶν πολυτίμων ὑπηρεσιῶν ἑνός καθ᾽ ὅλα ἀξίου συνεργάτου του χάριν τῶν ἐπιτακτικῶν ἀναγκῶν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Εἴθε ὁ Θεός νά τοῦ χαρίζῃ πᾶσαν ἄνωθεν εὐλογίαν εἰς τήν εὐθυνέμφορτον διακονίαν του καί ἔτη ὡς μήκιστα διά νά χαίρεται μέ τήν πνευματικήν πρόοδον καί προκοπήν τῆς Μητροπόλεως τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου! Καί ἡμπορεῖ ὁ Μακαριώτατος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης νά μή προλάβωμεν νά ἴδωμεν τήν κατάληξιν τῆς ποιμαντορίας σου, ἡ ὁποία ἄρχεται σήμερον μετά χρηστῶν ἐλπίδων, νά εἶσαι βέβαιος, πάντως, ὅτι ἀπό τό ὑπερπέραν θά σέ εὐλογοῦμεν δυσί ταῖς χερσί καί ἐν πλήρει ψυχικῇ ἀγαλλιάσει δι᾽ ὅσα ἀξιάγαστα θά ἔχῃς ἐπιτύχει.
Καί νῦν, Θεοφιλέστατε καί λίαν ἀγαπητέ Ἐψηφισμένε ἅγιε Μεξικοῦ, ἀναβιβάζεσαι ἐκκλησιαστικῶς «ἐπί τόν μέγαν τῆς ἀρχιερωσύνης θρόνον, ὅς ἐστί φοβερός καί Θεοῦ μεσιτείαν ἐπέχων». Μεῖνον ἄξιος ἐπ᾽ αὐτοῦ καί πιστός εἰς τήν Ἐκκλησίαν, κηδόμενος τῶν συμφερόντων ταῖς ψυχαῖς τῶν Χριστιανῶν ἡμῶν εἰς τήν Κεντρικήν Ἀμερικήν καί ἐν φόβῳ Κυρίου διακονῶν αὐτοῖς, ἵνα καί ἐν σοί καί διά σοῦ δοξάζηται ὁ Θεός καί κλεΐζηται ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἀμήν!
Πρόσελθε!
