Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση
Ο λόγος σχετικά με την συμπλήρωση πεντηκονταετίας από την ημέρα της χειροτονίας ως Μητροπολίτου Φιλαδελφείας, σε ηλικια 33 ετών, του κλεΐζοντος σήμερα τον Οικουμενικό Θρόνο, Αρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου Αρχοντώνη την ημέρα των Χριστουγέννων του σωτηρίου έτους 1973.
Με τον Παναγιώτατο Πατριάρχη μας γνωριζόμαστε από το 1954, το έτος που ήλθε να εγγραφεί στο Γυμνασιακό τμήμα της Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία φοιτητές («Ιεροσπουδαστές» μας αποκαλούσαν τότε), μεταξύ των οποίων και o γράφων, είδαν να προστίθεται στην Χαλκίτιδα οικογένεια ένα συνεσταλμένο Ιμβριωτάκι με φωτεινό πρόσωπο, με απαστράπτοντα μάτια και με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο, κυρίως δε με μια σπάνια για την ηλικία του κοινωνικότητα. Κοινωνικότητα που τήρησε καθ᾽ όλη την διάρκεια των λαμπρών σπουδών του στην Χάλκη και την Εσπερία, κατά την μακρόχρονη θητεία του στο Ιδιαίτερο Πατριαρχικό Γραφείο επί Πατριαρχίας Δημητρίου, κατά την ποιμαντορία του στην Γεροντική Μητρόπολη Χαλκηδόνος και επί τριάντα και πλέον έτη στον Πατριαρχικό Θρόνο Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Πατριάρχης μας είχε την τύχη να μαθητεύσει παρά τους πόδας μιας σπάνιας Εκκλησιαστικής μορφής, του μακαριστού Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος. Από αυτόν μυήθηκε στον, υπό την ορθή έννοια, Φαναριωτικό τρόπο του σκέπτεσθαι και ενεργείν. Από αυτόν έμαθε το πώς να προασπίζει με θάρρος τα δίκαια της Πολίτικης Ρωμιοσύνης, να περιφρουρεί τα από Οικουμενικές Συνόδους κατοχυρωμένα προνόμια της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, και πώς να ενεργεί προκειμένου να διασφαλίσει την ενότητα της Ορθοδοξίας.
Δεν ήταν τυχαίο ότι ευθύς μετά την ανάρρησή του στον Θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, είχε θεσπίσει τον άγνωστο μέχρι τότε θεσμό της Συνάξεως των Ορθοδόξων Προκαθημένων. Και τούτο για να δοθεί στον κόσμο το μήνυμα πως οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούν «Μίαν και αδιαίρετον Εκκλησίαν», και όχι 14 χωριστά απ᾽ αλλήλων «καπετανάτα» κατά την ρήση του αειμνήστου Παναγιώτη Τρεμπέλα! Διά τούτο, κατά την τελευταία Σύναξη της Ιεραρχίας του Θρόνου στην Πόλη το 2021, ο Σεπτός μας Προκαθήμενος τόνιζε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει χρέος να υπενθυμίζει σε όλους την καθολικότητα και οικουμενικότητα της Εκκλησίας, προβάλλοντας το πνεύμα της καταλλαγής και της υπερβάσεως των αντιθέσεων, και διακονώντας την ενότητα της Ορθοδοξίας. Και τούτο διότι στον κόσμο που έρχεται, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν μπορεί να δώσει τη μαρτυρία της κατατεμαχισμένη, αλλά «εν ενί στόματι και μια καρδία».
Σήμερα, παρά το προβεβηκός της ηλικίας του, ο Πατριάρχης μας μάχεται με το ίδιο πάντοτε σφρίγος και θάρρος, που είχε ήδη κατά τις αρχές της Πατριαρχίας του, για να διασφαλίσει την Πανορθοδόξο ενότητα. Διότι όσα ελέχθησαν και γράφηκαν, και γράφονται ακόμη σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, μαρτυρούν πως η περί «καπετανάτων» θεωρία καλά κρατεί! Και τούτο διότι, καθώς διαπιστώνουμε, οι Ορθόδοξοι εδώ και χρόνια δεν διαλέγονται μεταξύ τους, αλλά μονολογούν! Δεν ενδιαφέρονται πλέον για την οικοδομή και το συμφέρον της Μιάς και Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά κινούνται υπό το πρίσμα των δικών της η κάθε μία «στρατηγικών» σχεδίων, εδαφικών διεκδικήσεων ή, ακόμη, πολιτικών βλέψεων και συμφερόντων, που σε τελευταία ανάλυση πλήττουν την συνοχή και την ενότητα της Ορθοδοξίας.
Βλέποντας κανείς σήμερα τον Πατριάρχη να αναλίσκει εαυτόν στο καίριο θέμα της Πανορθοδόξου Ενότητος, της Διαχριστιανικής καταλλαγής, της ευημερίας του ταλαιπωρούμενου συγχρόνου ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύμστος, που είναι και αυτός εικόνα Θεού, δεν μπορεί παρά να αγανακτεί με την τάση την οποία έχουν επ᾽ εσχάτων διάφοροι κληρικοί, μοναχοί, πολιτικοί, διπλωμάτες και εκκλησιαστικοί χρονικογράφοι να εκπονούν «σενάρια διαδοχής». Επέστη καιρός να παύσουν.
Το πότε ο Σεπτός μας Πατριάρχης θα λάβει την άγουσαν προς την Άνω Ιερουσαλήμ, το γνωρίζει μόνο Πανάγαθος Θεός.
Εις πολλά έτη Δέσποτα!
