ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Χαρακτηριστικό της ευαγγελικής περικοπής της Κυριακής Ι΄ Λουκά είναι η αντίθεση που παρουσιάζει με τον καθωσπρεπισμό και την στεγνή προσήλωση στους τύπους, ακόμα και εκείνους που αφορούν στην θεία λατρεία.
Συγκύπτουσα, κυρτωμένη επί δεκαοχτώ χρόνια ήταν η γυναίκα που μας παρουσιάζει το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Όταν λέμε συγκύπτουσα, εννοούμε εντελώς κυρτωμένη, το πρόσωπό της ακουμπούσε σχεδόν την γη όταν ήταν όρθια και με τίποτα δεν μπορούσε να στρέψει το βλέμμα της στον ουρανό. Αυτή η δύστυχη και πονεμένη γυναίκα βρέθηκε κάποιο Σάββατο στην Συναγωγή όπου δίδασκε ο Ιησούς κι εκεί άκουσε τον θαυματουργικό λόγο, “Γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου”, (Γυναίκα λευτερώνεσαι από την αρρώστια). Σίγουρα προκάλεσε θαυμασμό το θέαμα της κυρτωμένης γυναίκας που ξαφνικά ορθώνει το σώμα της. Υπήρξε όμως κάποιος που στεναχωρήθηκε. Ήταν τυπολάτρης και ίσως με αυτήν του την τυπολατρία επιβαλλόταν στον κόσμο. Ήταν υπηρέτης του νόμου και όχι διάκονος των ανθρώπων. Πρόκειται για τον αρχισυνάγωγο, ο οποίος στην τυπική εξάσκηση των καθηκόντων του κλείνει τα μάτια στην ουσία του θαύματος που έγινε μπροστά του και καταπιάνεται με τους τύπους. Έτσι είχε μάθει να ενεργεί. Ό, τι έκανε και ό, τι έλεγε ήταν εξωτερικά, επιφανειακά, μέρος της “δουλειάς” του. Εκτελώντας τους τύπους κατοχύρωνε την εξουσία του, στήριζε το αξίωμα του. Γιατί μόνο αυτό ήταν, ήταν αρχισυνάγωγος τυπικός, άρχοντας, ηγέτης, αρχηγός, μεγάλος και τρανός. Όμως ψυχικά τυφλός και πωρωμένος. Ασχολούνταν με τους τύπους και άφηνε την ουσία να του διαφεύγει. Μπροστά του τα είχε και τα δύο. Τον τύπο της αργίας του Σαββάτου και την ουσία του θαύματος της θεραπείας της συγκύπτουσας. Είχε μπροστά του και δεν το γνώριζε, τον ίδιο το Θεό. Παρόλ’ αυτά τι κάνει; Ξεκάθαρα προτιμά τον τύπο. Ο τύπος αυτός εξυπηρετούσε το θρησκευτικό του κατεστημένο, το θρησκευτικό του εγωισμό, τη θρησκευτική του πελατεία. Πάει και τέλειωσε. Το θαύμα δεν είχε καμιά αξία, γιατί έγινε σε μέρα αργίας. Ήταν Σάββατο!
Πόσες είναι οι φορές εκείνες που ασχολούμαστε με τον τύπο και αφήνουμε την ουσία! Ένα φαινόμενο που δυστυχώς, χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό τους λεγόμενους ανθρώπους της Εκκλησίας. Πόσες είναι οι φορές εκείνες που προκειμένου να αποκρύψουμε την πραγματικότητά μας καλλιεργούμε τους τύπους! Πόσα τεχνάσματα δεν χρησιμοποιούμε για να φαινόμαστε συνεπείς προς την ιδιότητα του Χριστιανού του Ορθόδοξου, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε Φαρισαίοι, υποκριτές. Πόσες φορές η εσωτερική μας πραγματικότητα δεν αντιστρατεύεται την εξωτερική μας τυπική και καθωσπρέπει εμφάνιση! Η γεμάτη ευγένεια συμπεριφορά, πόσες φορές δεν καλύπτει τα αισθήματα της ζήλειας και του φθόνου. Όλους μας κληρικούς και λαϊκούς.
Ποιο χαρακτηρισμό αξίζουν όλοι αυτοί; Τον ίδιο με αυτόν που άκουσε ο αρχισυνάγωγος από τον Κύριο. Πώς τον αποκάλεσε ο Χριστός; “Υποκριτά” του λέει! Η υποτίμηση αυτή του Χριστού βρήκε ανταπόκριση στο λεξιλόγιό μας. Η λέξη “υποκριτής” μας οδηγεί να σκεφτόμαστε τον αρχαίο Φαρισαίο. Όμως ο “Φαρισαίος” όπως αναφέραμε υπάρχει ανάμεσά μας, ακόμη και μέσα μας!
Γι’ αυτό η αγάπη του Θεού και το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο επιτρέπει σε όλες τις εποχές να εμφανίζονται οι άγιοι του, προκειμένου να αποτελέσουν για εμάς “κανόνα πίστεως” και να μας οδηγήσουν σε δρόμους σωτηρίας. Ας αποφασίσουμε να τους μιμηθούμε λίγο. Η Εκκλησία του Χριστού σήμερα, δεν έχει ανάγκη από κριτές, αλλά από υπάκουους ακροατές και ακολούθους του Λόγου του.
