Ομιλία Μητροπολίτου Σουηδίας Κλεόπα
στον Ι. Ναό Παναγίας Κουμαριωτίσσης Νεοχωρίου
Κωνσταντινούπολη, 29 Οκτωβρίου 2023
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κυδωνιών κ.κ. Αθηναγόρα,
Σεβαστοί Πατέρες,
Εντιμολογιότατοι Άρχοντες,
Μουσικολογιώτατοι,
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Αφού ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυδωνιών και λίαν αγαπητό Αδελφό εν Χριστώ κ. Αθηναγόρα, συμπαραστάτη του ομιλούντος εν πάσι, για την πνευματική αυτή ευκαιρία που μού έδωσε να βρεθώ σήμερα ανάμεσά σας και να θαυμάσω για μια ακόμα φορά το ζήλο του για την ευπρέπεια και ευταξία και την αγάπη του γενικώς για την Εκκλησία και τον άνθρωπο, και αφού τον συγχαρώ για το έργο που επιτελεί και με την ιδιότητα του Αρχιερατικώς Προϊσταμένου της Περιφερείας Βοσπόρου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγες σκέψεις.
Ο άνθρωπος κάθε εποχής στέκεται με ευαισθησία μπροστά στο θαύμα, είτε αυτό αναφέρεται στον ίδιο, είτε στη ζωή των προσώπων που τον περιβάλλουν. Η κύρια αντίδρασή του είναι συνήθως ο θαυμασμός, η έκπληξη, η έντονη εντύπωση. Δεν προχωρεί όμως πιο πέρα και γρήγορα το λησμονεί.
Βλέπουμε τον Κύριο στην επίγεια ζωή Του, αλλά και μέσα στην ζωή της Εκκλησίας, να κάνει «σημεῖα καί τέρατα ἐν τῷ λαῷ» και να θαυματουργεί. Γιατί άραγε; Δύο φράσεις του Κυρίου από το σημερινό Ευαγγέλιο, στο οποίο παρακολουθούμε δύο θαύματά Του, είναι το κλειδί για την απάντηση στο ως άνω ερώτημα: Η μία φράση είναι τα λόγια που είπε ο Κύριος στην γυναίκα που υπέφερε από ασταμάτητη αιμορραγία και που «ἰάθη παραχρῆμα», μόλις Τον άγγιξε: «Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου ἐν εἰρήνῃ».
Η άλλη είναι τα λόγια του Κυρίου στον πονεμένο πατέρα, τον Ιάειρο, όταν του ανακοίνωσαν ότι η θυγατέρα του πέθανε και δεν υπάρχει πια λόγος να ενοχλούν και να κουράζουν τον Διδάσκαλο. «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε καί σωθήσεται».
Γιατί, λοιπόν, να θαυματουργεί ο Κύριος και πότε συντελείται το θαύμα; Είναι το θαύμα αποτέλεσμα της πίστεως του ανθρώπου ή αυτό οδηγεί στην πίστη; Η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφής: Ο δρόμος της πίστεως είναι εκείνος που μάς οδηγεί στο να δεχθούμε και να ζήσουμε τα θαύματα του Κυρίου και το μοναδικό εκείνο θαύμα, που συντελείται συνεχώς στην ζωή της Εκκλησίας.
Το θαύμα, ως σημάδι της αγάπης του Θεού στην ζωή μας, το αναγνωρίζει και το ζει μόνον εκείνος που αφήνει να ανάψει μέσα στην καρδιά του ο Θεός την φλόγα της πίστεως και της αγάπης.
Αντίθετα, ο άνθρωπος που δεν έχει αυτά τα μάτια της πίστεως, δεν δέχεται και δεν ζει το θαύμα και το Χριστό. Αυτό το βλέπουμε στους Γραμματείς και Φαρισαίους, που, ενώ ήταν αυτόπτες μάρτυρες των θαυμάτων Του, όχι μόνο δεν πίστεψαν σε Αυτόν και δεν Τον εδέχθησαν, αλλά και Τον κατηγόρησαν ότι στο όνομα «τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».
Πόσο παραστατικά εκφράζει αυτή την αλήθεια ένας ύμνος της Εκκλησίας μας: «(τά θαύματα) ἐσφράγισται τοῖς ἐρευνῶσι· πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον».
Η πίστη, λοιπόν, είναι εκείνη που σώζει, που φέρνει το θαύμα στην ζωή μας. Πόσο ολοκληρωτικά είχαν νιώσει αυτή την πραγματικότητα οι μαθητές του Κυρίου, όταν παρακαλούσαν «τόν ἀρχηγόν καί τελειωτήν τῆς πίστεως» να ενισχύσει και να εμπλουτίσει την πίστη τους, λέγοντες: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν», Κύριε.
Όσο και αν νιώθουμε μέσα μας την δύναμη της πίστεως, δεν παύει αυτή να δοκιμάζεται και συγχρόνως να είναι τόσοι οι κίνδυνοι που την απειλούν. Εύκολα η πίστη μας μπορεί να χάσει τη ζωντάνια της και να γίνει τυπική.
Τύποις, να ανήκω στην Εκκλησία κι όμως να μην συμμετέχω συνειδητά στην Λατρεία και τα Μυστήριά της.
Επιφανειακά, να πιστεύω στον Χριστό κι όμως να μην έχω το θάρρος να ομολογήσω την πίστη μου μπροστά στους άλλους ανθρώπους.
Να διακηρύττω ότι πιστεύω στον Θεό κι όμως τα έργα μου και η όλη βιωτή μου, να μην μαρτυρούν την πίστη μου σε Αυτόν, διότι «ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστί».
Ο άνθρωπος της εποχής μας, ζώντας ασφυκτικά μέσα στα τόσα «θαύματα» του τεχνολογικού πολιτισμού και στα σφυροκοπήματα της καταναλωτικής κοινωνίας, έχοντας πλέον χάσει την ψυχή του και το νόημα της υπάρξεώς του, αναζητά εναγωνίως το θαύμα της απολυτρώσεως και της σωτηρίας του. Ένας δρόμος υπάρχει, για να το ζήσει. Να εγκολπωθεί τα λόγια του Κυρίου μας: «Μόνον πίστευε καί σωθήσει»!
Εν κατακλείδι, θεωρώ καθήκον μου, να ευχαριστήσω τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο για την καθ᾽ όλα τιμητική πρόσκλησή Του προς την ταπεινότητά μου, να συμμετάσχω προσευχητικώς στον Πατριαρχικό Ναό, στην 32η επέτειο της εκλογής Του στον Πατριαρχικό Θρόνο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, και να Τον συνοδεύσω για λίγες ημέρες στη γενέτειρά Του Ίμβρο.
Μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να ζήσω μοναδικές συγκινητικές στιγμές, βιώνοντας και πάλι εκ του σύνεγγυς το ανύστακτο ενδιαφέρον και την πατρική αγάπη του Πατριάρχου μας και το σπουδαίο πνευματικό έργο που επιτελείται στο Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας και στην Ι. Μητρόπολη Ίμβρου και Τενέδου.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια, επίσης, απευθύνω προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Κυδωνιών κ. Αθηναγόρα για την 11η επέτειο της εκλογής του στον επισκοπικό βαθμό.
Σας ευχαριστώ όλους για την αβραμιαία φιλοξενία και αγάπη σας.
