Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Δύο τυφλοί μας λέει το Ευαγγέλιο, ακολουθούσαν το Χριστό ζητώντας του να τους χαρίσει το φως τους. Όταν συναντιούνται ο Χριστός τους ρωτά “πιστεύετε, ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;” (Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω;). Μα καρδιογνώστης δεν είναι ο Κύριος; Ως Θεός δεν γνωρίζει τα πάντα; Επομένως μπορεί να έχει διαγνώσει και την πίστη των δύο τυφλών. Προς τι λοιπόν η ερώτηση;
Είναι βέβαιο, ότι ο Χριστός και την πίστη και την ευλάβεια των δύο τυφλών γνώριζε, γι’ αυτό και τους χάρισε το φως τους, ανταποκρινόμενος στο αίτημά τους. Η ερώτησή του αυτή αποσκοπεί στο να μάθουμε εμείς ότι, βασική προϋπόθεση για να δοθεί η Χάρη του Θεού στους ανθρώπους είναι η πίστη, η οποία δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι και τόσο αυτονόητη, ούτε για εμάς τους Χριστιανούς τους Ορθοδόξους. Πολλές φορές η πίστη που εκφράζουμε έναντι του Θεού, του Χριστού, περισσότερο έχει την έννοια της δοκιμής. Τι εννοούμε; Αυτό που από αρκετούς γίνεται. Όταν κάποιο θέμα μας προβληματίζει, δεν είναι λίγες οι φορές που καταφεύγουμε σε διάφορους τρόπους επίλυσής του, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Θεό. Προστρέχουμε σε μάντεις, σε αστρολόγους, σε μάγους, σε χαρτορίχτρες, σε όλων των ειδών τους τσαρλατάνους αυτού του είδους και αφού με μαθηματική ακρίβεια, δεν έχουμε κανένα αποτέλεσμα τότε θυμούμαστε και τον Θεό. Όχι πως πολυπιστεύουμε και σ΄ αυτόν, αλλά που ξέρεις, μπορεί τελικά κάτι να πετύχουμε. Δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε λοιπόν. Και τρέχουμε τότε στους ιερείς και ζητάμε αγιασμούς, ευχέλαια, ακόμα και εξορκισμούς. Αντιμετωπίζουμε ουσιαστικά τους κληρικούς ως γκουρού, οι οποίοι έχουν τη λύση κατά το κοινώς λεγόμενο, στο τσεπάκι τους και θα μας την προσφέρουν αμέσως. Ξεχνούμε όμως ότι, βασική προϋπόθεση να μας ακούσει ο Θεός είναι να πιστεύουμε σε αυτόν. Σημασίας καθοριστικής βεβαίως, είναι και το είδος του αιτήματος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ακούσει ο Θεός όταν του ζητάμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα με το θέλημά του, όταν δεν πρόκειται να ωφελήσουν την ψυχή μας. Οι δύο τυφλοί, ζητούν το φως τους από τον Κύριο, με την πίστη ότι μπορεί να τους το προσφέρει κι εκείνος το κάνει γιατί και την πίστη τους βλέπει, αλλά και αυτό που του ζητούν δεν είναι παράλογο και ψυχοβλαβές. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέει ότι, “Πίστη είναι η σύντομη γνώση των αναγκαίων.”
Στην ίδια όμως περικοπή συναντούμε και άλλο θαύμα. Ο Χριστός θεραπεύει και ένα κωφάλαλο, ο οποίος είχε καταλειφθεί και από το ακάθαρτο πνεύμα, ήταν λέει δαιμονιζόμενος. Αν απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει το θαύμα της ίασης είναι η πίστη στο Θεό, στην περίπτωση του κωφάλαλου δαιμονιζόμενου είναι δυνατόν αυτό; Το ότι βέβαια τα δαιμόνια αναγνωρίζουν την θεότητα του Ιησού, δεν χωρεί αμφιβολία. Ας θυμηθούμε την περίπτωση της θεραπείας των δύο δαιμονιζόμενων των Γαδαρηνών. Τι γίνεται όταν συναντιούνται με το Χριστό; Αναγνωρίζουν την θεότητά του: “Τι ημίν και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού;” (Τι θέλεις κι εσύ από μας Ιησού Υιέ του Θεού;), του λένε. Ξέρουν και το αναγνωρίζουν, το φωνάζουν ότι πρόκειται για Θεό. Το δαιμόνιο επομένως που είχε καταλάβει τον κωφάλαλο πιστεύει, διότι γνωρίζει την θεότητα του Ιησού. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν επιθυμεί την γιατρειά του, γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη του. Ποια είναι η πίστη λοιπόν που ενεργοποιεί εδώ το θαύμα; Προφανώς η πίστη εκείνων που οδήγησαν τον κωφάλαλο δαιμονισμένο στον Ιησού. Ο ίδιος δεν είχε την ικανότητα να εκφράσει την πίστη και την ευλάβειά του στον Κύριο. Τον δέχεται όμως ο Χριστός και τον θεραπεύει δεχόμενος την πίστη και την ευλάβεια εκείνων που τον οδηγούν μπροστά του. “Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα”.
Η αληθινή πίστη στο Χριστό:
· Πληροφορεί μυστικά αυτόν που πιστεύει για το θείο χαρακτήρα της.
· Οδηγεί τα βήματά του στο δρόμο της αλήθειας, τον καθοδηγεί μυστικά και τον διδάσκει να κάνει το θέλημα του Θεού, το αγαθό, το ευάρεστο και το τέλειο.
· Οδηγεί στην μακαριότητα και διδάσκει ότι, μπορούμε να βρούμε το πολυπόθητο αγαθό μέσα στην αγάπη που αισθανόμαστε για το Θεό και τον πλησίον.
· Δίδει στον πιστό παντοτινή ελπίδα και ευτυχία.
· Γεμίζει την καρδιά του πιστού με θερμή αγάπη, που δεν φανερώνεται με λόγια, είναι ανέκφραστη, μυστική, άπειρη, αγνή, αγία˙ αγάπη που ξεχειλίζει από την καρδιά, κατακλύζει και κατακυριεύει τα πάντα.
· Γεμίζει την καρδιά του πιστού με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, αλλά και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που με την επιφοίτησή του δίδει σοφία, σύνεση, θέληση αγαθή, γνώση, αλήθεια και τον άγιο φόβο του Θεού.
· Μεταμορφώνει τον άνθρωπο και από την φθορά της αμαρτίας τον επαναφέρει στην πρώτη του ομορφιά, στο αρχαίο κάλλος.
· Τον αγιάζει, τον κάνει να ευωδιάζει και τον οδηγεί στην τελειότητα.
· Ανοίγει διάπλατα τους οφθαλμούς της διανοίας του, για να βλέπει όσα δεν βλέπονται, αποκαλύπτοντάς του τα μυστήρια.
· Του παρέχει ηθική δύναμη στο να μην λιποψυχεί στα βάσανα της ζωής. Του δίδει δύναμη, θάρρος, καρτερία, μεγαλοφροσύνη, μεγαλοψυχία, την ελεημοσύνη και όλο το πλήθος των χριστιανικών αρετών.
· Παρέχει τη σωφροσύνη, την αγνότητα και την ακεραιότητα.
· Ανεβάζει τον πιστό πάνω από τους φυσικούς νόμους και του δίδει τη δύναμη να νικά την τάξη της φύσης.
· Η αληθινή πίστη στο Χριστό, τον καθιστά εικόνα του Θεού και τον εξομοιώνει με αυτόν.
Ο Ντοστογιέφσκι στο αριστούργημά του “Αδελφοί Καραμαζώφ” διαπιστώνει μια συγκλονιστική αλήθεια, λέει: “Το θαύμα δεν οδηγεί στην πίστη, αλλά η πίστη στο θαύμα… Το θαύμα είναι το αγαπημένο παιδί της πίστεως”.
