του Μητροπολίτου Ζάμπιας κ. Ιωάννου
Ήδη από προχθές, ημέρα της Μνήμης των αγίων Δώδεκα Αποστόλων, ο αδελφός και φίλος μακαριστός Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος πορεύεται προς τη Βασιλεία του Θεού, προσμένοντας την κοινή Ανάσταση, αναπαυμένος από τους πολλούς του κόπους και τους πολλούς του πόνους και απαλλαγμένος από τα γήινα και τις μικρότητες των ανθρώπων από τις οποίες, άλλωστε, πάντα απείχε και στον επίγειο βίο του. Διότι, ο αδελφός μας Αλέξανδρος διέθετε εκείνο το παράστημα, το φυσικό και το πνευματικό, που του επέτρεπε να τα βλέπει όλα με καθαρότερη ματιά, με διαπεραστικό βλέμμα, με διάκριση, με σύνεση και, κυρίως, με πίστη, ελπίδα και αγάπη…
Ήταν μεγάλος ο φίλος μας ο Αλέξανδρος και οι μεγάλοι μάς κρίνουν και μάς ελέγχουν με την παρουσία τους κυρίως όμως, μάς ελέγχουν με την απουσία τους. Με πόσο οδυνηρό τρόπο το πιστοποίησα ξανά στην Εξόδιο Ακολουθία του αδελφού μας!!! Μόνο μια χούφτα Αρχιερείς από το Πατριαρχείο μας βρεθήκαμε εκεί, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;», (Λκ. 17, 17). Πού ήταν όσοι ευεργετήθηκαν και στηρίχθηκαν από τον μακαριστό Αλέξανδρο; Πού ήταν όσοι τους τίμησε με την ψήφο του στην Αρχιερατική τους εκλογή, ως εκ των πρεσβυτέρων στην Ιεραρχία; Πού ήταν όσοι τους σκέπασε με το ανάστημά του; Μάλλον αυτό φταίει… Το ανάστημά του, το ήθος του, η ποιότητά του!!!
«Μα κάνουν Ιεραποστολή στις Επαρχίες τους», θα σπεύσουν κάποιοι να απαντήσουν. Δυστυχώς το διαδίκτυο είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της γυμνότητάς μας. Κάποιοι παρεπιδημούν στο κλεινόν Άστυ και απαξίωσαν να μετακινηθούν λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, μερικοί απολαμβάνουν τις θερινές τους διακοπές στα νησιά μας και δυσκολεύτηκαν να χαλάσουν την καλοκαιρινή τους ραστώνη και, τέλος, στην είδηση ότι ο Αλέξανδρος ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι κάποιοι επέσπευσαν την αναχώρησή τους από την Ελλάδα «ἵνα μὴ μιανθῶσιν» (Ἰω. 18, 28). Δεν ξέρω αν αισθάνομαι θυμό, πίκρα, απογοήτευση ή μόνον, ντροπή, για όσους κρύφτηκαν και δεν θέλησαν να τιμήσουν τον Νιγηρίας Αλέξανδρο με τον «τελευταῖον ἀσπασμόν».
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Νιγηρίας υπήρξε για το Πατριαρχείο μας κεφάλαιο θεολογικής σκέψης, αρχιερατικού ήθους και ιεραποστολικής δράσης και αυτή η απρέπεια προς το πρόσωπό του είναι πολύ βαριά. Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης μας θρηνεί για την απώλεια αυτές τις ώρες, όμως έχει χρέος -και είμαι βέβαιος πως θα το κάνει- να καυτηριάσει αυτήν την αήθη στάση και να συνετίσει όσους πίστεψαν ότι η αρχιερατική μας διακονία είναι ξέγνοιαστη και άνετη.
Ο αδελφός μας Αλέξανδρος θα είναι πάντα ΠΑΡΩΝ, παρά τη φυσική του απουσία. Θα ζει πάντα μέσα από το έργο του, από τα λόγια του, από την αγαθή του ανάμνηση, από τον προστατευτικό του ίσκιο. Εμείς, πιο φτωχοί τώρα πια, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με τις λιγοστές μας δυνάμεις, έχοντας συνεχώς στο μυαλό και την καρδιά μας το παράδειγμα του αδελφού μας Αλεξάνδρου.
Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ μας Αλέξανδρε!!!
