Μητροπολίτου Περγάμου
ΙΩΑΝΝΟΥ Δ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ
ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Μελέτες περί του προσώπου και της Εκκλησίας
Mετάφραση: Ξενοφών Κομνηνός
Επιμέλεια: Σταύρος Γιαγκάζογλου
Εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήναι 2023
Πρόκειται για το βιβλίο του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, «Being as Communion, Studies in Personhood and the Church», το οποίο εκδόθηκε το 1985. Η γόνιμη επιρροή που άσκησε σε ορθόδοξους αλλά και σε ρωμαιοκαθολικούς και σε προτεστάντες θεολόγους κρίνεται πρωτόγνωρα σημαντική. Το βιβλίο αυτό δικαίως θεωρείται ως το πλέον σημαντικό θεολογικό έργο του τέλους του 20ού αιώνα.
Το σημείωμα που παραθέτω αποτελεί ένα σύντομο σχόλιο στο σημαντικό αυτό έργο του αείμνηστου διδασκάλου μας.
Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας υπήρξε όχι μόνο ο κύριος εκπρόσωπος και εισηγητής της ευχαριστιακής εκκλησιολογίας στη νεοελληνική θεολογική σκέψη, αλλά και ο πλέον συνεπής και δημιουργικός θεολόγος της γενιάς του ’60 με οικουμενική θεολογική ακτινοβολία και παγκόσμια επίδραση, επεκτείνοντας τη θεολογική ανανέωση του 20ού στον 21ο αιώνα. Ο Ιωάννης Ζηζιούλας υπήρξε ο πλέον σημαντικός και επιδραστικός ορθόδοξος θεολόγος τα τελευταία 40-50 έτη. Σύμφωνα με την προτροπή και επισήμανση του διδασκάλου του, π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, για την ανάγκη μιας νεοπατερικής σύνθεσης, ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας επιχείρησε την ερμηνευτική και υπαρξιακή προσέγγιση των δογμάτων με αφετηρία την ευχαριστιακή εκκλησιολογία και τη θεολογική σημασία του προσώπου. Η Εκκλησία βιώνει και εκφράζει έναν τρόπο σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό, τον συνάνθρωπο, την ιστορία και τον κόσμο. Τα δόγματα βεβαιώνουν τελικώς τη σημασία που έχει η θεολογία για το είναι του ανθρώπου και του κόσμου. Συνεπώς, το κύρος και η αποδοχή των δογμάτων δεν αντλείται από έναν δογματισμό νομικής υφής, αλλά από το υπαρξιακό και οντολογικό τους περιεχόμενο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας συνέβαλε γόνιμα και δημιουργικά στα καίρια ζητήματα της εκκλησιολογίας, απελευθερώνοντάς την από μία σχολαία και τυπικά θεσμική αντίληψη και συνδέοντας τη θεολογία ολόκληρη με τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου.
Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, θεωρεί τη συνάντηση αυτή ως πηγή και μέσο για την ερμηνευτική κατανόηση της χριστιανικής πίστης, αλλά και ως ένα ιστορικό παράδειγμα ενσάρκωσης του Ευαγγελίου στον πολιτισμό που κυριαρχούσε επί αιώνες στη μεσογειακή λεκάνη. Το όλο θεολογικό οικοδόμημα της ελληνικής Ορθοδοξίας προήλθε από τη δημιουργική σύνθεση των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, σύνθεση μεταξύ του οντολογικού ερωτήματος και του κοσμολογικού ενδιαφέροντος της αρχαιοελληνικής σκέψης με τον βαθύτατα ιστορικό και συνάμα εσχατολογικό προσανατολισμό της βιβλικής παράδοσης. Εδώ κυριαρχεί η βιβλική και πατερική σημασία της ελευθερίας και του προσώπου έναντι της απρόσωπης αναγκαιότητας και αιωνιότητας του κόσμου.
Μία από τις πλέον βασικές συνέπειες της οντολογικής και ερμηνευτικής μεθόδου της θεολογίας στο έργο του Ιωάννη Ζηζιούλα υπήρξε η σημασία της θεολογικής έννοιας του προσώπου. Στις μελέτες του καταδεικνύεται ότι η έννοια του προσώπου ως υποστάσεως, δηλαδή, ως απόλυτης και πρωταρχικής οντολογικής κατηγορίας, γεννήθηκε στον χώρο της ελληνικής πατερικής σκέψης και μάλιστα ως αποτέλεσμα της σύνθεσης του αρχαιοελληνικού ενδιαφέροντος για την οντολογία με την κοινωνική-κοινοτική και ιστορική προσέγγιση της αλήθειας από το βιβλικό πνεύμα, στο πλαίσιο του έργου των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας –ιδιαίτερα των Καππαδοκών– για τη διατύπωση του δόγματος της Αγίας Τριάδος. Κατά τον Ιωάννη Ζηζιούλα, στο έργο των Καππαδοκών συντελέσθηκε μια αληθινή φιλοσοφική επανάσταση με τον ταυτισμό δύο όρων, οι οποίοι ήταν προηγουμένως ασυμβίβαστοι στη φιλοσοφία. Πρόκειται για τους όρους «πρόσωπον» και «υπόστασις». Η σημασία του ανθρώπου ως μοναδικού, ανόμοιου και αναντικατάστατου προσώπου, η οποία πήγασε από τη θεολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας διαμόρφωσε τον απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου και οδήγησε σταδιακά στη διακήρυξη για τον σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο και πολιτισμό μας. Η αξιοποίηση της έννοιας του προσώπου ως πρωταρχικής θεολογικής κατηγορίας επιτρέπει στον Ιωάννη Ζηζιούλα να παρέμβει κριτικά και διαλεκτικά στον νεώτερο δυτικό περσοναλισμό και να συμπληρώσει τις αδυναμίες και τα αδιέξοδά του. Καταδεικνύει έτσι τη δυνατότητα και δυναμική της σύγχρονης θεολογίας να διαλέγεται γόνιμα και δημιουργικά με τη φιλοσοφία, την τέχνη και γενικότερα με τις επιστήμες του ανθρώπου. Τούτο επιμαρτυρεί και το γεγονός ότι οι παραπάνω θέσεις του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και σε χώρους πέρα από τη θεολογία, ακόμη και στις θετικές επιστήμες.
Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας εστίασε τη θεολογική προβληματική του στην έννοια της αλήθειας ως πραγματικότητας του εσχατολογικού μέλλοντος και της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού. Στην πατερική σκέψη η αλήθεια συναρτάται με την οντολογία, με την ιστορία και την εσχατολογία, καθώς και με την έννοια της κοινωνίας, δηλαδή, της σχέσης και της κοινότητας. Ο άνθρωπος καθίσταται εκκλησιολογική υπόσταση και πρόσωπο μέσα στην εν Χριστώ ζωή της Εκκλησίας. Στην εποχή της ύστερης νεωτερικότητας, η εκκλησιολογική αυτή έννοια της αλήθειας του προσώπου ως κοινωνίας και σχέσης μέσα στον χώρο και στον χρόνο διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για ένα γόνιμο διάλογο με τη φιλοσοφία, την τέχνη και τις φυσικές επιστήμες. Συνάμα, αν η αλήθεια είναι θέμα σχέσεως, όχι μόνο χώρου και χρόνου, αλλά κυρίως και κατ’ εξοχήν κοινωνίας των προσώπων, τότε η θεολογία έχει σαφώς καίριες προεκτάσεις στον σύγχρονο κόσμο και πολιτισμό, εφόσον διαλέγεται γόνιμα μαζί του.
Σταύρος Γιαγκάζογλου
Αν. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ
