ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Εὐλογημένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀδελφοί και ἀδελφαί μου ἐν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ
Τάς ἡμέρας αὐτάς ζῶμεν ἐν ὅλῳ τῷ κὀσμῳ, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τά χαρίσματα καί τάς δωρεάς τοῦ «θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντος» καί ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή, τό φῶς, τήν χαρά καί τήν εἰρήνη, καί πρό παντός διαπιστοῦμεν ὅτι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι ὁ Χριστός».
Καί εἶναι ἀληθές, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦμε πάντοτε τό φῶς τό ὁποῖο κατακερευνώνει καί διαλύει τό σκότος και τά ἐρέβη∙ τήν χαρά πού ἀποδιώκει τήν θλίψι, τήν πικρία καί τήν στενοχώρια∙ τήν εἰρήνη ἡ ὁποία κατασταλάζει στίς ψυχές μας τήν γαλήνη, τήν ὁποίαν ταράζουν αἱ περιπέτειαι, οἱ πειρασμοί, αἱ ἀδικίαι, αἱ συκοφαντίαι, ὁ πόλεμος∙ ὁ κάθε εἴδους πόλεμος, ὅπως τελευταίως πολλοί ἐκ τοῦ μακρόθεν ἐστῶτες θεώμεθα, προσευχητικῶς βεβαίως συμπαριστάμενοι εἰς τούς πολεμουμένους ἀλλά καί εἰς τούς πολεμοῦντας.
Ἡ κατάστασις αὐτή τῶν ἀνθρωπείων ἀσφαλῶς μεταβάλλεται ἐν μιᾷ ροπῇ διά τόν πιστόν Ὀρθόδοξον Χριστιανόν, ὁ ὁποῖος τήν πᾶσαν ἐλπἰδα του ἀνατίθησιν εἰς τόν Ἀναστάντα Κύριον, τόν ποιοῦντα καινά τά πάντα: καί τήν ψυχήν, καί τήν καρδίαν καί τό σῶμα, τήν ὅλην τήν ὑπόστασιν τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλοι μας, άδελφοί καἰ ἀδελφαἰ μου, ἐν τῷ παρόντι βίῳ ἀσφαλῶς καί βιώνουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα τῆς ζωῆς μας. Τήν ζοῦμε ἐν προσδοκίᾳ. Ἐν ἐλπίδι. Καί πρό παντός ἐν Ὀρθοδόξῳ πίστει.
Ἐφέτος, ἐντός τῆς ἀκαταστασίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων πανταχοῦ τῆς ὑφηλίου, ἀξιούμεθα ἐδῶ εἰς τήν εὐλογημένην πόλιν τῆς Ἀτταλείας, εἰς τόν Ἱερόν αὐτόν Ναόν τόν Πατέρων μας, τόν μόνον ἐκ τῶν ἐρειπίων διασωθέντα, τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου, νά ἑορτάζωμεν Πάσχα Χριστοῦ τό σωτήριον. Τό Πάσχα τό μέγα. Τό Ἱερόν. Τό Πανσεβάσμιον. Τό Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.
Καί ἐντός τῆς πασχαλίου αὐτῆς χαρᾶς, θεωρῶ μεγίστην εὐλογίαν τοῦ Κυρίου καί προνόμιον, νά συνεορτάζω μαζί σας, χάρις εἰς τήν ἀδελφικήν πρόσκλησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας, ὑμῶν, ἄγιε ἀδελφέ καί φίλε ἐκ παλαιοῦ, κύριε Ἰώβ, ὁ ὁποῖος συνεχίζετε ἐπί τῆς στερεᾶς ταύτης Πέτρας, τῆς ἀεί πηγαζούσης «ὕδωρ ζῶν», ἐπί τῆς θείας ταύτης φυλακῆς, ὡς ἄλλος θεηγόρος Ἀββακούμ, κατ’ ἀνθρωπόμορφον ρῆσιν, νά ὀρθοτομῆτε τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί νά κηρύττετε εἰς τούς ζῶντας καί εἰς τούς κεκοιμήμενους ὀρθοδόξους πιστούς, Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα.
Πρίν προσπαθήσω νά σᾶς μεταφέρω, ἀδελφοί, τήν μαρτυρίαν τῆς ἀναστάσεως, ἐπιτρέψατέ μοι νά ἐκφράσω εἰς τήν ἀγάπην σας τόν θερμόν ἀδελφικόν καί συγχρόνως προσευχητικόν χαιρετισμόν μου, καί νά σᾶς δηλώσω πόσον εὐτυχής καί εὐλογημένος αἰσθάνομαι εὑρισκόμενος ἐν μέσῳ λαοῦ ἱεροῦ καί πιστοῦ. Καί νά σᾶς εὐχαριστήσω, ἅγιε ἀδελφέ, διά τήν χαράν καί τήν εὐλογίαν. Νά σᾶς συγχαρῶ δέ διά τήν μέριμναν καί τό ὀφειλετικόν σας ἐνδιαφέρον διά τό ὀρθόδοξον τοῦτο λῆμμα, τό προερχόμενον ἐκ διαφόρων τόπων καί ἐκ περιοχῶν δοκιμαζομένων ὑπό «φόβου καί σκιᾶς θανάτου». Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι τό κέντρον τῆς ἀποστολῆς σας ὡς Ποιμένος λαοῦ ἱεροῦ, κρατοῦντος τά πάτρια καί θεωμένου Ἀνάστασιν Χριστοῦ καί προσκυνοῦντος Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τόν μόνον ἀναμάρτητον.
Ἡ ἀεί ἐσταυρωμένη, κηρύττουσα ὅμως διαρκῶς τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν ἀνάστασιν, Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως σεμνύνεται διά τόν λαόν της αύτόν τόν Ὀρθόδοξον, τόν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει ταύτη καλῶς ἀθλοῦντα καί στεφανοῦντα μέ ἔργα ζωῆς τήν βιοτήν του. Καυχᾶται δέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὁ σεπτός Προκαθήμενος αὐτοῦ Παναγιώτατος Πατριάρχης μας Βαρθολομαῖος, ὅτι τόν ἐμπερίστατον τοῦτον λαόν διακονεῖτε σεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐν πιστότητι καί ἀφοσιώσει, συνεχίζων τήν μακράν καί καταξιωμένην παράδοσιν τῶν διακονησάντων ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει σας μακαρίων Ἱεραρχῶν, μάλιστα δέ τοῦ προσφάτως κοιμηθέντος ἀμέσου προκατόχου σας, τοῦ ἀλήστου μνήμης ὁσιακῆς βιοτῆς καί μεγάλης προσφορᾶς, Σωτηρίου τοῦ ἱεροῦ, τοῦ ἀναστήσαντος ἀληθῶς τήν Ὀρθόδοξον ταύτην Ἐπαρχίαν ἐκ τῆς τέφρας της. Εὔχομαι καί προσεύχομαι μακράν καί ἀφνειᾶ τήν διακονίαν καί προσφοράν σας ἐπί τοῦ θεμελίου τούτου, τοῦ ἀκρογωνιαίου, πού εἶναι ὁ Κύριος τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης πρακλήσεως, ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεοῦ Υἱός, ὁ Σωτήρ.
Ἀδελφοί μου,
Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μυστήριον. Τό μυστήριον αὐτό ἀποκαλυπτεται μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀπαρχή μιᾶς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἐν τῇ ὁποίᾳ «Ἁγίῳ Πνέυματι, ζωαρχία καί γέρας, ἔνθεν χάρις Ἀποστόλοις καί τοῖς ἄθλοις καταστέφονται μάρτυρες καί προφῆται ὁρῶσιν». Ἄς μή τό λησμομῶμεν αὐτό: «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται καί καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται».
Ὁ Κύριος μας ἔρχεται εἰς τόν κόσμον μας, κηρύττει, διδάσκει, θαυματουργῇ, πάσχει, σταυροῦται ὑπό «ἀνόμων ἀνδρῶν», ἀνίσταται ἐκ νεκρῶν, ἀναλαμβάνεται εἰς τούς οὐρανούς, μᾶς ἀποστέλλει τό Παράκλητον Πνεῦμά Του, καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθῶμεν. Μέ μία μόνον θεϊκή προτροπή: Νά σηκώνουμε τόν προπατορικό Σταυρό μας καί νά καρτεροῦμε τήν καταξίωσί του, τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, τήν ἀνάστασι μας.
Ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ βιοῦται ἀληθῶς καί θεοπρεπῶς, ἐάν ἐγκύψουμε εἰς τό μυστηριόν τῆς, ὅπως βιωματικά καί ἐμπειρικά τό φέρει ἐνώπιόν μας ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ἤ μᾶλλον ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ.
Τήν πρώτην Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, 16 Ἀπριλίου τοῦ 2023, ἀποκαμωμένοι ἀπό τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς, τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑβδομάδος, θεωροῦμεν τόν Κύριον ἀναστάντα, θριαμβευτήν καί νικητήν τοῦ θανάτου. Καί τότε τήν ὅλην ζωήν μας τήν καλύπτει ἡ ἄλλη βιοτή, τήν ὁποίαν προγευόμεθα καί ἑορτάζομεν ἀπό τοῦδε, ὡς μία διαρκῆ ἀνάστασιν.
Τήν βεβαιότητά μας αὐτήν, ἔρχονται αἱ μερίμναι τοῦ βίου καἱ ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ἀπορία νά τήν ἐπισκιάσουν. Καί τότε καλυπτόμενοι ὑπό «ἀμφιβόλων λογισμῶν» ἀπιστοῦμε, ὄπως ὁ Θωμᾶς ὁ Ἀπόστολος, στίς 23 Ἀπριλίου ἐφέτος. Καί μέσα εἰς τό πέλαγος αὐτό τῆς ἀμφιβολίας ἐμφανίζεται ὁ Χριστός καί λέγει εἰς τόν Ἀπόστολόν Του, στόν καθένα καί στήν καθεμιά μας: Ἔλα τί ἀπιστῇς; Βᾶλε τό χέρι Σου εἰς τήν πλευράν καί δές τόν τύπο τῶν καρφιῶν μου καί τίς πληγές μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλα πιστός.
Καί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι «οὐ βλεφάροις ἰδόντες τόν Χριστόν άλλά καρδίας πόθῳ πεπιστευκότες» εἰς Αὐτόν, προερχόμεθα καί τόν μεταλαμβανομεν τό Σῶμά Του καί τό Αἷμά Του, ἐν πίστει, καί τότε διαλύονται ὅλες οἱ ἀμφιβολίες καί ἀπιστίες μας, καί ἀναφωνοῦμε: Ὁ Κύριος καί ὁ Θεός μου, δόξα Σοι.
Τόν χοϊκό ἄνθρωπο ἀξιώνει ὁ Κύριος νά Τόν ψηλαφῇ, νά Τόν δέχεται ὁλόκληρο, νά Τόν μεταλαμβανῃ, καί νά μή φλέγεται ἀπό τό πῦρ τῆς θείας οὐσίας Του. Ἀδελφοί, ἡ ἀπιστία τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ καί ἡ σημερινή ἴσως ἀμφιβολία ἤ μᾶλλον οἱ πολλές ἀμφιβολίες, πίστιν Θεοῦ κατεργάζονται.
Ὅμως, ἡ τρίτη Κυριακή, ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων καί τοῦ Νικοδήμου καί τοῦ Ἰωσήφ, σήμερα 30 Ἀπριλίου τοῦ 2023 ἀπό Χριστοῦ, πού ἑορτάζεται ὡς πανήγυρις πανηγύρεων καί ὡς ἑορτή ἑορτῶν ἐδῶ, ἀπό τό Ὀρθόδοξο λῆμμα τῆς Ἀτταλείας, δίδει μίαν ἄλλην διάστασιν εἰς τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅπως καί ἄλλοι Ἀπόστολοι ἀπιστεῖ. Ὅταν πρωτοεμφανίζεται ὁ Ἀναστάς Κύριος, οἱ πολλοί Τόν προσεκύνησαν, ἄλλοι τῶν μαθητῶν Του ἐδίστασαν, κυριευμένοι ἀπό τήν ἀμφιβολία. Κάποιοι ὅμως, ὄπως ὀ Νικόδημος καί ὁ Ἰωσήφ, κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πολλάκις οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί, προσῆλθον καί ἔθαψαν καί κατέθεσαν ἐν μνημείῳ τήν Ζωήν. Καποιαι ἄλλαι, ἀσθενεῖς γυναῖκες, ἐνίκησαν τήν ἀμφιβολίαν καί τόν φόβον, καί προσῆλθον μυρίσαι τό σῶμα τοῦ Εὐεργέτου Κυρίου. Δέν ἐδἰστασαν ἐνώπιον τοῦ Κενοῦ Μνημείου καί δἐν ἔφυγον ὅπως Ἰωάννης καί Πέτρος, καταλιπόντες τό Κενόν ἤ Καινόν Μνημεῖον, οἱ κορυφαῖοι τῶν μαθητῶν Του, ἀλλά μέ τόλμην ἀναζητοῦσαν αἱ Μυοφόροι «ποῖος ἔκλεψε τό Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ». Ἀψήφισαν τά πάντα. Καί τό ἔπαθλό των ἦτο ἠ ἐμφάνισις εἰς αὐτάς, εἰς τήν Μαρίαν τήν Μαγδαληνήν καί εἰς τάς λοιπάς, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διά νά τάς εἴπῃ δύο καταληκτικάς καί ἀποκαλυπτικάς λέξεις, ὡς ἄλλη εὐαγγελική παρακαταθήκη Του: «Χαίρετε» καί «μή μου ἅπτου, οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν».
Τό ἀποτέλεσμα τῆς τόλμης τῶν Μυροφόρων ἦτο ἡ χαρά, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα.Δηλαδή ἡ θέα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Καί τό δεύτερον δῶρον τῆς τόλμης των, ἡ βεβαιότης ὅτι τώρα πού ὁ Κὐριός μας ἀναβἐβηκεν εἰς τόν οὐρανόν, δέν χρειάζεται νά τόν ψηλαφήσουμε ἀμφιβόλως καί ἀπίστως, δέν χρειαζεται νά μᾶς πῇ «μή μου ἅπτου». Διότι ἀναλαμβανόμενος εἰς τόν οὐρανόν καί καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ Πατρός, μᾶς βεβαιώνει ὄτι: «ἐγώ εἰμί μαζί σας καί οὐδείς ἐναντίον σας». «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν». Εἶναι ὁ δικός μας Ἀναστάς Κύριος. Ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρόν. Τόν γνωρίζουμε. Εἶναι ὁ δικός μας Ἀρχηγός καί Σωτήρ. Καί εἴμεθα ἰδικοί Του. Μόνον ἰδικοί Του.
Αἱ ἀκολουθοῦσαι τήν Ἀνἀστασιν τοῦ Κυρίου λοιπαί Κυριακαί στεφανώνουν τήν ζωήν μας τήν επίγειον, μέ τά θαύματά Του τῆς ἰάσεως τοῦ Παραλυτικοῦ καἰ τοῦ Τυφλοῦ, διά νά διασκεδάσῃ τήν ἰδικήν μας ἀπορίαν καί ἀνθρωπίνην ἀπὀγνωσιν ὅτι «ἄνθρωπον οὐκ ἔχομεν ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλλει με εἰς τήν κολυμήθραν». Ἤ ἀκόμη νά θεραπεύσῃ τήν τυφλότητά μας ἐνίοτε, ἀποκαλύπτων εἰς ἡμᾶς τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀποκαλύπτονται εἰς τήν δημιουργίαν Του. Ἥ, περαιτέρω, νά ἐμφανίζεται εἰς τό βαθύ φρέαρ τῆς ζωῆς τοῦ καθενός καί τῆς καθεμιᾶς μας, καί νά δίδῃ τό «ὕδωρ τό ζῶν», ὅπως ποτε εἰς τήν ἁμαρτωλόν πλήν γενναίαν Σαμαρείτιδα. Δηλαδή τό Σῶμά Του καί τό Αἷμά Του, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον.
Ἀδελφοί μου,
Ἐνώπιον τοῦ ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας ἀποκαλυπτομένου θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἐνώπιον τῆς χαρᾶς, τοῦ φωτός καί τῆς εἰρήνης Του πού δοκιμάζομεν, ἐνώπιον τῆς τόλμης τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν καί τῆς τόλμης τῶν Πατέρων μας, ἔκθαμβοι ὅλοι μας βιοῦμεν τό μυστήριον. Ὁρῶμεν τόν Ἀναστάντα Κύριον, ἱστάμενον ἐπί τό πηδάλιον τῆς ζωῆς μας, τῆς τρικυμισμένης ζωῆς μας καί ἀπειλούσης μέ καταποντισμόν καί μέ θάνατον καί μέ πνιγμόν, καί κραυγάζοντα: Μή φοβεῖσθε. Θαρσεῖτε. Ἐγώ εἰμί. Τί διστάζετε ὀλιγόπιστοι; Ἔλθετε πρός με καί οὐδἐποτε θά καταποντισθῆτε Ἐγώ εἰμί τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.
Εἰς τήν βεβαιότητά μας αὐτήν, ἔρχεται σύμμαχος καί προστάτις καί μεσίτης καί πρἐσβειτα τιμωμένη καί σήμερον ἰδιαιτέρως ἐδῶ εἰς τήν Ἀττάλειαν Κυρία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας, πρός τήν Ὁποίαν δεόμεθα: «Νοῦν καί ψυχήν καί τό σῶμα καί τάς λοιπάς αἰσθήσεις μας εἰς Σέ, Παναγία μας, ἀνατιθέμεθα, διαφύλαξον σῶα ἐκ τῶν βελῶν τοῦ πονηροῦ». Ἀμήν,
Χριστός Βοσκρέσε
