Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
“Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται, καθήμενος επί πώλου όνου”, (Ιωαν. 12, 15), (Να, ο βασιλιάς σου έρχεται πάνω σε γαϊδουράκι καθισμένος).
Παράξενος είναι τούτος ο βασιλιάς. Δεν χρησιμοποιεί πολυτελείς άμαξες για να μετακινηθεί. Ένα μικρό γαϊδουράκι είναι το όχημά του. Δεν προπορεύεται στρατός, φρουροί και σωματοφύλακες. Άνθρωποι ξαφνιασμένοι και ταλαιπωρημένοι, οι μαθητές του, προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο. Ο κόσμος πολύς. Τα “ωσαννά” δονούν την ατμόσφαιρα και στους μεν Γραμματείς και Φαρισαίους δημιουργούν πανικό και εκνευρισμό, διότι πιστεύουν ότι φτάνει το τέλος τους, οι Εβραίοι που ήταν υπόδουλοι στους Ρωμαίους χαίρονται, γιατί κι αυτοί πιστεύουν πως ήρθε η ώρα της πολιτικής ανεξαρτησίας, γι’ αυτό και η υποδοχή που κάνουν στον Χριστό είναι παλλαϊκή. Τον υποδέχονται ως βασιλιά.
Το τι είδους βασιλιάς ήταν ο Χριστός κανένας δεν γνώριζε. Την βασιλική του ιδιότητα την φανερώνει σταδιακά πρώτα στους μαθητές και μετά στην Εκκλησία του. Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι ο Χριστός δεν είναι απλά ο “βασιλεύς του Ισραήλ”, όπως νόμιζαν οι Ιουδαίοι, αλλά είναι ο βασιλιάς όλου του κόσμου και με αυτή του την ιδιότητα καθιερώνεται και καθίσταται ιδίως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος άλλωστε λέει στους μαθητές του: “Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.”( Μτθ. 28, 18) Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι ο Χριστός δεν είναι κοσμικός, πολύ δε περισσότερο πολιτικός βασιλιάς. Όσον αφορά στη βασιλεία του, ο ίδιος δήλωσε: “η βασιλεία η εμή ουκ έστι εκ του κόσμου τούτου”, (Ιωαν. 19, 36). (Δεν πηγάζει λέει, η βασιλεία μου από τον κόσμο αυτό). Ο Χριστός δεν έχει στρατό, Η δύναμή του είναι πνευματική. Κατακτά ο Χριστός τον κόσμο με τον λόγο του και όσοι δέχονται αυτόν το λόγο γίνονται υπήκοοί του. Είναι όλοι εκείνοι που προσεύχονται: “ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου”. Ο Χριστός κατακτά τον κόσμο και ταυτοχρόνως τον σώζει. Είναι Σωτήρας και Λυτρωτής του ανθρώπου. Είναι το πρότυπο κάθε αληθινής εξουσίας. Δεν είναι ένας κοινωνικός επαναστάτης, όπως λένε κάποιοι. Δεν αναλύθηκε σε επαναστατικά κηρύγματα και σε προτροπές για εξέγερση. Σαρκώθηκε, έγινε άνθρωπος για να κάνει ο ίδιος αυτό που ο άνθρωπος αδυνατούσε, να τον θεώσει. Γι’ αυτό και έρχεται στα Ιεροσόλυμα πράος και καθισμένος σε ένα γαϊδουράκι, “πραΰς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον”, (Ζαχ. 9, 9).
Η πίστη μας είναι πράα, όπως πράος είναι και ο Χριστός. Είναι η πίστη μας ήρεμη και όχι βίαιη. Για βάση της έχει την αγάπη. Αγάπη ανιδιοτελή, ανυπόκριτη, θυσιαστική. Αυτή την αγάπη μας δίδαξε, αλλά και έζησε ο Χριστός μας. Έρχεται να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων, με την αγάπη του, με το σταυρό του, με τη θυσία του. Από αγάπη προς τον άνθρωπο γίνεται άνθρωπος και γεννιέται στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Από αγάπη προς τον άνθρωπο σταυρώνεται. Οι άνθρωποι αναίτια τον ανεβάζουν στο Σταυρό και τον καρφώνουν. Δεν είχε φταίξει σε τίποτα μόνο ευεργεσίες έκανε στους ανθρώπους. Και παρά την άδικη σταύρωσή του, δεν αγανακτεί εναντίων του ανθρώπινου γένους, αλλά αντιθέτως και πάλι κινούμενος από αγάπη, με την σταυρική του θυσία οδηγεί τον κάθε άνθρωπο στην σωτηρία. Όσο κι αν αδικήθηκε από τους ανθρώπους ο Κύριος, παρόλο που μπορούσε να τους τιμωρήσει, όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά αντιθέτως τους ευεργετεί. Το αίμα του που χύθηκε από την άδικη σταύρωσή του, αποτελεί λουτρό σωτηρίας για την κάθε ανθρώπινη ψυχή. Συνέβη αυτό που λέει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ότι ο Χριστός νικήθηκε από την αγάπη του.
Η σημερινή ημέρα, η Κυριακή των Βαΐων αποτελεί το μεταίχμιο μεταξύ της Μεγάλης Σαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής η Εκκλησία μας με την νηστεία και τις κατανυκτικές ακολουθίες της προσπάθησε να μας οδηγήσει σε μονοπάτια πνευματικά. Όλο αυτό το διάστημα των σαράντα ημερών αποτέλεσε την προετοιμασία για να βιώσουμε με τρόπο πνευματικό γεγονότα τα οποία πολύ γρήγορα, σε διάστημα μιας μόλις εβδομάδος θα δούμε να εκτυλίσσονται, γι’ αυτό και η ερχόμενη εβδομάδα Μεγάλη Εβδομάδα ονομάζεται. Και δεν λέγεται έτσι επειδή έχει περισσότερες μέρες ούτε περισσότερες ώρες. Μεγάλη ονομάζεται επειδή τα θαυμαστά γεγονότα που εορτάζουμε την εβδομάδα αυτή κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο “συνέτριψαν το κράτος του θανάτου και συνέμιξαν τους αγγέλους με τους ανθρώπους, τον ουρανό με τη γη”. (Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, PG 53, 273-274). Και τα θαυμαστά αυτά γεγονότα δεν είναι άλλα από τα Πάθη, την Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Σήμερα γιορτάζουμε την θριαμβευτική υποδοχή του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, με το λαό να προκαλεί σεισμό με τα “ωσαννά’. Το βράδυ, με το ξεκίνημα της Μεγαλοβδομάδας η Εκκλησία θα μας καλέσει σε μια παραστατική υποδοχή του Κυρίου. Θα τον δούμε αυτές τις μέρες ντυμένο με την χλαμύδα του εμπαιγμού, με τον “ακάνθινο στέφανο” στο κεφάλι, να σηκώνει το βαρύ Σταυρό των δικών μας αμαρτιών, των δικών μας αδυναμιών και να ανεβαίνει τον ανηφορικό Γολγοθά, για να τιμωρηθεί με ατιμωτικό θάνατο. Οι ίδιοι που προκάλεσαν το σεισμό με το “ωσαννά”, δονούν τον ουρανό με το “σταυρωθήτω Θα γεμίσουν με θλίψη τα πρόσωπά μας, θα δακρύσουν ίσως κάποιων τα μάτια στη θέα του μαρτυρίου του πάνω στο Σταυρό, αντικρίζοντας την πληγωμένη μορφή του. Θα συνοδεύσουμε με αναμμένα κεριά τον Ενταφιασμό του, θέλοντας έτσι να συμβολίσουμε την αγάπη μας και την πίστη μας. Θα πανηγυρίσουμε στο άγγελμα της Αναστάσεώς του. Οι εκκλησίες μας θα γεμίσουν πάλι για λίγες μέρες. Κανείς μας δεν θα μείνει ασυγκίνητος από Θείο Πάθος. Είναι οι στιγμές της Μεγάλης Εβδομάδας, στιγμές του δικού μας ‘ωσαννά” προς το Χριστό. Μα σαν περάσουν τούτες οι μέρες και ξαναγυρίσουμε στη ρουτίνα της βιοπάλης, τι θα μείνει απ΄ όλα αυτά;
Αποτελεί τάχα υπερβολή αν πει κανείς πώς θα περάσουμε από την συγκίνηση στην προδοσία, από την κατάνυξη στην άρνηση, από το “ωσαννά” σ’ ένα καινούργιο “σταυρωθήτω;”
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν και εμείς σήμερα “Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου”και στην συνέχεια “Μη ως Ιουδαίοι εορτάσωμεν το Πάσχα”, όπως λέει ένας ύμνος της Μεγαλοβδομάδας, αλλά ως πιστοί, ως Χριστιανοί “συνταφέντες” και “συναναστηθέντες” με τον Κύριο μας. Αμήν!
