Κατά την ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή την 1η Οκτωβρίου 2022, ο Διευθυντής της Παιδοπόλεως κ. Διαμαντής Κομβόπουλος μίλησε για την συνεισφορά της Κατασκήνωσης στη διαπαιδαγώγηση, ψυχαγωγία και ελληνομάθεια των νέων της Ομογένειας. Στην εισήγησή του, αναφέρθηκε στο έργο που επιτελείται και το ημερήσιο πρόγραμμα που ακολουθείται στην Κατασκήνωση.
Την ανάγκη λειτουργίας των «παιδικών εξοχών» επεσήμανε με απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «η συντροφιά μου» που εκδιδόταν κάποτε στην Πόλη: «Τέτοιες εγκαταστάσεις λειτουργούν από πολλά χρόνια σ’ όλες τις χώρες του κόσμου κι οι διάσημοι παιδαγωγοί εκφράζονται με τα πιο επαινετικά λόγια για το έργο που επιτελείται σ’ αυτές. Εκτός από τον καθαρό αέρα της εξοχής και τα θαλάσσια λουτρά, εδώ πλάθονται ψυχές, σφυρηλατούνται χαρακτήρες».
Αυτές οι υπηρεσίες στο παιδί προσφέρονται εδώ και δεκαετίες στην Πρώτη, όπου τα παιδιά:
Εξερευνούν και έρχονται σε επαφή με τη φύση.
Κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν να συμβιώνουν και να σέβονται τους άλλους, ακολουθώντας κοινούς κανόνες.
Το οργανωμένο πρόγραμμα τούς βοηθά να είναι πειθαρχημένοι και να διαμορφώνουν σωστά την καθημερινότητά τους.
Κάνουν αθλοπαιδιές, συμμετέχουν σε δραστηριότητες, μαθαίνουν ελληνικά τραγούδια και χορούς, ασχολούνται με δημιουργική γραφή και συμμετέχουν σε διαγωνισμούς γνώσεων.
Μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα με τους συνομήλικούς τους και κάνουν νέες φιλίες που μπορούν να διατηρήσουν και εκτός της κατασκηνωτικής περιόδου.
Η Κατασκήνωση δεν είναι απλώς ένας τόπος. Δεν αντιστοιχεί μόνο σε δέκα ή περισσότερες μέρες. Είναι τρόπος ζωής.
Σχετικά δε με την αντιμετώπιση της Κατασκήνωσης από τους λειτουργούς της παιδείας, ανέφερε και το εξής παράπονο:
«Σκοπός των Παιδικών Κατασκηνώσεων εξ αρχής ήταν η συμπλήρωση των έργων της παιδείας κατά τους θερινούς μήνες. Διαπιστώνω δε καθημερινά, με λύπη, ότι αυτός ακριβώς ο στόχος και η συνεισφορά της Κατασκήνωσης, δεν έχει γίνει συνείδηση από τους λειτουργούς της παιδείας εδώ στην Πόλη. Με λυπεί το γεγονός ότι μονίμως λησμονείται η Κατασκήνωση όταν για παράδειγμα παραγγέλνονται βιβλία και προσφέρονται εκπαιδευτικά υλικά ή παιχνίδια σε σχολικές μονάδες ή γίνονται συζητήσεις για ζητήματα παιδείας. Γι’ αυτό το λόγο σήμερα προτίμησα να μιλήσω ως διευθυντής της Κατασκήνωσης, παρά ως διδάσκων, όπως καλέστηκα.
Γνωρίζοντας και βιώνοντας ως εκπαιδευτικός τις δυσκολίες που αφορούν στην γλωσσομάθεια των μαθητών μας, θεωρώ ότι η Κατασκήνωση είναι η χρυσή ευκαιρία, η οποία προσφέρεται δωρεάν και απλόχερα από την Εκκλησία, όχι μόνο στη δική μας μικρή κοινότητα, αλλά και στους απανταχού ομογενείς. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια, με παιδιά που φιλοξενήθηκαν από Ελλάδα και Ρουμανία. Οι προσπάθειες αυτές θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια, με σκοπό οι ομογενείς του εξωτερικού να απολαύσουν τις διακοπές τους στην Πόλη μας, τα παιδιά μας να τους γνωρίσουν και να τους συναναστραφούν, διευρύνοντας τους ορίζοντές τους και μεγαλώνοντας τον κύκλο των γνωριμιών τους.
Είμαστε υπέρ της φιλοξενίας των παιδιών μας στην Ελλάδα ή και αλλού, με τρόπο όμως που δεν θα υπονομεύεται η Κατασκήνωση της Πρώτης. Ποτέ κανείς δεν θα δικαιούται να διαμαρτύρεται για παιδιά που δεν φοιτούν στα δικά μας σχολεία αλλά σε ξένα, τη στιγμή που κάνουμε το ίδιο κακό σε ένα δικό μας, μοναδικό μάλιστα Ίδρυμα».
Η εισήγηση έκλεισε με ευχαριστίες προς τους διοργανωτές της ημερίδας και λόγια από τη γραφίδα του Βιβλιοφύλακα της Θεολογικής Σχολής Χάλκης Αγγελή Γεωργιάδη, που δημοσίευσε στον «Απόστολο Ανδρέα» το 1960: «Η Παιδόπολις αυτή είναι μια υπαίθρια σχολή, μια μικρή κοινωνία. Έχει τις ώρες τις εργάσιμες, την περισυλλογή της, την αυτοσυγκέντρωσή της. Έχει τα ομαδικά της παιχνίδια, τα μαθήματά της, τις ομιλίες της, τις ακροάσεις της. […] Πολλά πράγματα μπορούν να ξεχάσουν τα παιδιά αυτά όταν μεγαλώσουν, την Πρώτη όμως όχι. Θα την ατενίζουν πάντα και θα την ενθυμούνται σαν ένα παραμυθένιο νησάκι και τα μάτια τους θα παίρνουν την λάμψη των χρυσαλλίδων, ενώ οι σκέψεις θα πετούν εκεί σ’ ένα μπουλούκι από ζήνες».
