Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Ένας ορισμένος αριθμός αριστερών εν Ελλάδι που είναι συνάμα και Ορθόδοξοι θεολόγοι, ή, τουλάχιστον, δηλώνουν συνειδητοί πιστοί της ανατολικής Εκκλησίας, επιμένουν σε μια πουτινοφιλία στην ουσία της τυφλή. Στις αξιοπρεπέστερες των περιπτώσεων, πέρα από τα άτομα με πρόδηλες, ενίοτε και ήδη διεγνωσμένες ψυχασθένειες, η συμπάθεια προς τον εν Μοσχοβία ξανθό εγκληματία εκδηλώνεται με εκείνο το «ναι μεν, αλλά», που υπόρρητα δικαιολογεί τις ρωσικές τερατωδίες, υποδεικνύοντας όντως τετελεσμένα εγκλήματα του δυτικού κόσμου, ενώ εισπράττει κανείς και τη χαιρεκακία για κάθε αποτυχία της Δύσης ή την κρυφή ελπίδα για τη «διαφορά», που θα κάνει ο Πούτιν.
Για τη στάση αυτή μπορεί να πει κανείς πολλά, επιμένω όμως στο επίθετο «μπαγιάτικη». Συμπαθείς ζηλωτές επιμένουν σε μια επιχειρηματολογία, ορολογία και ερμηνεία των πραγμάτων που, στην καλύτερη περίπτωση, έχει μείνει στη δεκαετία του 1980, σε μια αφελή δοξαστική ερμηνεία της πολυσύνθετης και εκκρεμούς θεολογίας της απελευθέρωσης και στους κλαπατσίμπαλους χορούς των Σαντινίστας.
Η αριστερή ελληνική θεολογία γερνάει δραματικά. Γερνάμε όλοι, αλλά εσείς γερνάτε πληκτικότερα, κυρίες και κύριοι. Ας γεράσουμε καλύτερα από τον Βλαδίμηρο Βλαδιμήροβιτς και τον Δανιήλ Ορτέγα. Εν τέλει, υπάρχουν και καλύτερες παρέες.
