Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο «εκκλησιαστικός χώρος», οι «θρησκευόμενοι», ο «πιστός λαός», όπως θέλετε πείτε τους, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «θεσμό της οικογένειας».
Ό,τι «προσβάλλει» την οικογένεια είναι αποτρόπαιο και διαβολικό. Και φυσικά ούτε λόγος για άλλες, σύγχρονες «μορφές» οικογένειας, καθότι αυτή μία είναι, η «παραδοσιακή», και τίποτε άλλο δεν χωρεί.
Βέβαια ο Χριστός έχει δώσει από νωρίς τον “ορισμό’ της αληθινής οικογένειας:
“Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον. Καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες.
Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς αὐτούς· μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν” (Λουκ. η’ 19-21).
Όμως, όσοι γνωρίζουν καλά τους εν Ελλάδι θρησκευόμενους, αλλά παρατηρούν και το κοινωνικό γίγνεσθαι, βλέπουν ότι σε ένα μεγάλο βαθμό η «παραδοσιακή» οικογένεια τους, πάσχει σοβαρά.
Πρώτα απ’ όλα νοσεί πλέον, σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο βαθμό, η ιερατική οικογένεια.
Σχέσεις μεταξύ των συζύγων συμβατικές. Ενδοοικογενειακή βία, διάσταση και τελικά διαζύγιο. Με αποτέλεσμα αρκετοί ιερείς σήμερα να μην έχουν «παραδοσιακή» οικογένεια. Κάποιοι οδηγούνται και σε αυτοαποσχηματισμό. Τα προβλήματα με τα παιδιά συχνά είναι σοβαρά κ.ο.κ. Έτσι, μιλάμε για έκρηξη των ιερατικών διαζυγίων τα τελευταία χρόνια, για ιερείς καταθλιπτικούς, με – συχνά – «δεσποτικές» πρεσβυτέρες, με αντιδραστικά και γεμάτα ενοχές παιδιά, που μαρτυρούν την, διαρκώς αυξανόμενη, νοσηρή πραγματικότητα. Επομένως υπάρχουν ιερατικές οικογένειες που δεν ευσταθούν. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια σημειώνονται και αυτοκτονίες εγγάμων ιερέων.
Από την άλλη, υπάρχουν «πνευματικοί» (εξομολόγοι), οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν – στο όνομα (sic) της πίστεως – το ζευγάρι σε διαζύγιο. Για λόγους που δεν μπορεί να υποπτευθεί ο κοινός νους, ο «πνευματικός» παρεμβαίνει κατά τέτοιο τρόπο στη ζωή του ζευγαριού, που το οδηγεί σε διάλυση.
Οι «γκουρού» ιερείς συντελούν σημαντικά στην διάλυση οικογενειών. Είναι τέτοια η επιρροή τους που μπορεί να συμβούν απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα τα όσα ακούστηκαν και καταγράφηκαν για τον ιερέα του Αγρινίου, που καταδικάστηκε και προφυλακίστηκε για σωρεία αδικημάτων, αποδεικνύουν περίτρανα πώς ο «γέροντας» μπορεί να διαλύσει μια οικογένεια.
Είναι γνωστή στον εκκλησιαστικό χώρο η περίπτωση «γκουρού» ιερέα, ο οποίος προκάλεσε τον χωρισμό ενός ζευγαριού – η σύζυγος τυφλή οπαδός του – πήρε τα δύο παιδιά τους στη «συνοδεία» του, και πάντρεψε την κόρη του με το τρίτο παιδί της οικογένειας, αφού τον χώρισε από την πρώτη του γυναίκα! Και φυσικά δεν είναι το μόνο τέτοιο περιστατικό.
Πόσο διχασμό επέφερε στην «χριστιανική» οικογένεια η πανδημία, αφού ο «γέροντας» επηρέαζε αρνητικά τον έναν από τους δύο συζύγους για τα ζητήματα, εμβολίων, μάσκας κ.λπ.
Είναι γνωστό πως εξουσιάζεις τους ανθρώπους αν ελέγχεις τον ερωτισμό τους.
Μια πρακτική που δεν είναι μόνο υπόθεση των Ορθοδόξων. Είναι υπόθεση γενικώς των χριστιανών – και μάλιστα των πιο ακραίων εκφάνσεων – αλλά και άλλων συστημάτων, ηθικών, κοινωνικών και πολιτικών.
Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι σήμερα κορίτσια και νεαρές γυναίκες ντυμένες σαν νύφες και συνοδευόμενες από τους μπαμπάδες τους, ορκίζονται να μην υποκύψουν στο σεξ μέχρι το γάμο τους. Πρόκειται για μια τάση που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στις χριστιανικές κοινότητες στις ΗΠΑ και όχι μόνο.
Το «κίνημα αγνότητας», δηλαδή η μη ύπαρξη προγαμιαίων σχέσεων, ξεκίνησε από το Κολοράντο των ΗΠΑ εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια και ήδη έχει εξαπλωθεί σε 17 χώρες.
Ο Κομμουνισμός, επίσης, ως ολοκληρωτική υπόθεση, επιδιώκει να ελέγχει κάθε πτυχή της προσωπικής ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κομμουνιστές παντρεύονται μεταξύ τους, όπως και οι πιο συντηρητικοί – οργανωσιακοί χριστιανοί. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι αμφότεροι, κομμουνιστές και χριστιανοί, θα ήθελαν να πετάξουν τους ομοφυλόφιλους από τα μπαλκόνια. Τουλάχιστον… Αυτή την τάση την βλέπουμε ανάγλυφη σήμερα στην “Ορθόδοξη” Ρωσία του Πούτιν.
Ας δούμε πόσο …χριστιανικά τα λέει ο Λένιν: «Ἡ ἀκράτεια στήν σεξουαλική ζωή εἶναι ἀστική: εἶναι σημάδι διαφθορᾶς. Τό προλεταριᾶτο εἶναι τάξη ἀνερχόμενη. Δέν τοῦ χρειάζεται ἡ μέθη πού θά τό ζάλιζε ἤ θά τό ἐρέθιζε. Δέν τοῦ χρειάζεται οὔτε ἡ μέθη τῆς σεξουαλικῆς ἀκράτειας, οὔτε ἡ μέθη ἀπό ἀλκοόλ. Δέν μπορεῖ καί δέν θέλει νά ξεχάσει τήν ποταπότητα, τήν βρωμιά καί τήν βαρβαρότητα τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἀντλεῖ ἰσχυρότερα κίνητρα γιά πάλη ἀπό τήν κατάσταση τῆς τάξης του, ἀπό τό κομμουνιστικό ἰδεῶδες. Χρειάζεται διαύγεια, διαύγεια καί πάλι διαύγεια. Γι’ αὐτό, ἐπαναλαμβάνω, δέν θά πρέπει νά ὑπάρχει κανένα ἀδυνάτισμα, καμμιά σπατάλη καί ἐξάντληση δυνάμεων. Ἡ αὐτοκυριαρχία, ἡ αὐτοπειθάρχηση δέν εἶναι δουλεία. Εἶναι ἀπαραίτητη καί στόν ἔρωτα» [Λένιν (1987). Κλάρα Τσέτκιν, Σημειωματάριο, Παράρτημα σέ Μάρξ/Ἔνγκελς/Λένιν, Γιά τό γυναικεῖο ζήτημα, Σύγχρονη Ἐποχή, Ἀθήνα, 1987, σελ. 201-227.]
Άρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλοί χριστιανοί – φερόμενοι ως «προοδευτικοί» – βλέπουν με συμπάθεια την αριστερή ιδεολογία, γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν «τήν ποταπότητα, τήν βρωμιά καί τήν βαρβαρότητα τοῦ καπιταλισμοῦ», που πηγάζει και από την σεξουαλική «διαφθορά» κ.ο.κ.
Είναι καθημερινή η «ρητορική» πολλών «χριστιανών» εναντίον των ομοφυλοφίλων. Έχουν αναλογιστεί, όμως, πόσοι ομοφυλόφιλοι έχουν προέλθει από «χριστιανικές» οικογένειες;
Μιλάμε, λοιπόν, για ένα μέρος της «χριστιανικής» οικογένειας που είναι θρυμματισμένο!
Καμία έγνοια για ενότητα και αληθινή αγάπη. Άλλοι παράγοντες, ιδιοτελείς και χειραγώγησης, παρεισφρέουν και ανατρέπουν το «μοντέλο» της «παραδοσιακής» οικογένειας.
Επομένως, οι χριστιανοί καλό θα ήταν να είναι πιο ταπεινοί στην κρίση τους για τους όποιους άλλους και να μη κουνούν το δάκτυλο αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να δώσουν την μαρτυρία μιας αληθινής οικογένειας.
