ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Ο Κύριος πληροφορηθείς τον αποκεφαλισμό του Ιωάννου του Βαπτιστή φεύγει από τα Ιεροσόλυμα και κατευθύνεται στην έρημο που βρισκόταν δίπλα στην πόλη Βηθεσδά, για να μείνει για λίγο μόνος μαζί με τους Μαθητές του. Όταν όμως ο λαός πληροφορείται την παρουσία του άνδρες, γυναίκες και παιδιά τρέχουν να τον συναντήσουν. Ο εύσπλαχνος Κύριος γνωρίζοντας την αγαθή προαίρεση του κόσμου τους διδάσκει και προβαίνει και στη θεραπεία των ασθενών. Ήταν δε τόσος πολύς ο κόσμος που μέχρι να καταφέρουν να πλησιάσουν όλοι το Χριστό πέρασε η μέρα και ήρθε το βράδυ. Οι Μαθητές του Χριστού έχοντας έννοια και φροντίδα για τον λαό τον ενημέρωσαν, ότι πρέπει να προτρέψει τον κόσμο να αναχωρήσει γιατί ήδη είναι αργά και μέσα στην ερημιά δεν υπήρχε τίποτα για να προσφέρουν τροφή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που από το πρωί ήταν συγκεντρωμένοι εκεί. “Ου χρείαν έχουσιν απελθείν˙ δότε αυτοίς υμείς φαγείν”. (Μτθ.14, 16). (Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε), τους απάντησε ο Κύριος και γνωρίζουμε, τι έγινε στη συνέχεια με την ευλογία των πέντε άρτων και των δύο ψαριών, που έφτασαν να φάει όλος ο κόσμος, που μόνο οι άνδρες ήταν 5.000, και περίσσεψαν και 12 κοφίνια. “Δώστε τους εσείς να φάνε”, είναι ο λόγος που μας απευθύνει και σήμερα ο Κύριος. Η κοινωνία μας πεινασμένη και εξουθενωμένη προσπαθεί να χορτάσει, να κορέσει την πείνα της με ό,τι της προσφέρεται ως τροφή. Υπήρξαν εποχές που τα υλικά αγαθά ήταν σε αφθονία. Μα και τώρα εν καιρώ κρίσης πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι καταναλώνουν και πολυτελή και περιττά ίσως πράγματα, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι στην κυριολεξία πένονται, υποφέρουν, στερούνται.
Η οικονομία και η νοικοκυροσύνη αποτελούν αρετές που ο Χριστιανισμός τιμά ιδιαιτέρως, διότι επί της ουσίας πρόκειται για σωστή διαχείριση των υλικών αγαθών που η αγάπη και φροντίδα του Θεού σκορπά αφειδώς σε μας προκειμένου να φροντίζουμε το σώμα μας και να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες της ζωής. Όλα αυτά τα αγαθά ανήκουν σε όλο τον κόσμο, μα προ πάντων ανήκουν σ΄ εκείνον που τα χορηγεί, στον Κύριό μας. Πρέπει να έχουμε τη συναίσθηση, ότι έχουμε στα χέρια μας θεϊκές δωρεές για να μεταχειριστούμε ως απλοί διαχειριστές, όπως άλλωστε είναι και η πραγματικότητα. Έτσι θα παίρνει την αξία του το κάθε αντικείμενο.
Όσο κυριαρχεί η άποψη ότι τα υλικά αγαθά είναι ιδιοκτησία μας, απέχουμε από την ρεαλιστική πραγματικότητα η οποία μας λέει πως δεν έχουμε εξουσία ούτε καν σε αυτές τις τρίχες της κεφαλής μας, καθότι και αυτές είναι αριθμημένες από το Θεό “υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί”. (Μτθ. 10, 30). Όπως ερχόμαστε στον κόσμο τούτο με άδεια χέρια, έτσι με άδεια χέρια και θα φύγουμε. Όσα κι αν είναι τα υλικά αγαθά που περνούν από τα χέρια μας, άδεια από αυτά θα βρεθούν στο πέρασμά μας από την επίγειο ζωή στην αιωνιότητα. Δωρεοδότης και τροφοδότης του κόσμου είναι ο Θεός, αποδέκτης και διαχειριστής των αγαθών του Θεού είναι ο άνθρωπος που από μόνος του αδυνατεί να θρέψει ακόμα και τον εαυτό του. Μόνον ο Θεός μπορεί με τρόπο θαυμαστό και θαυματουργικό να θρέψει τα σύμπαντα. “Ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται”. (Ψλμ 103, 28-29). (Όταν ανοίγεις το χέρι σου τα σύμπαντα γεμίζουν από τα αγαθά σου, όταν όμως στρέφεις το πρόσωπό σου και σταματάς το ενδιαφέρον σου ταράζονται).
Στην ευαγγελική περικοπή βλέπουμε πως με τρόπο θαυματουργικό πολλαπλασιάζονται τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, για να φάνε χιλιάδες κόσμου. Γιατί σήμερα φαίνεται να μην συμβαίνει παρόμοιο θαύμα;
Οι άνθρωποι εκείνοι που αναφέρονται στην περικοπή ήταν άξιοι του θαύματος. Γιατί ήταν άξιοι; Γιατί έτρεξαν να βρουν τον Ιησού Χριστό που είχε αποσυρθεί στην έρημο. Κι αν ο Χριστός βρισκόταν στην έρημο, η καρδιά τους δεν ήταν έρημος από τον ιερό πόθο. Εκεί έτρεξαν χιλιάδες με τα πόδια για να συναντήσουν τον Ποθούμενο. Οι άνθρωποι εκείνοι ήταν άξιοι, γιατί ζητούσαν από το Χριστό το “μείζον”, το ανώτερο, γι’ αυτό κι εκείνος τους δίνει και το “έλασσον”, το λιγότερο. Πεινούσε η ψυχή τους, πεινούσε και το σώμα τους. Όλη την ημέρα απόλαυσαν την πνευματική τροφή, το λόγο του Χριστού. Ύστερα ο Χριστός τους χαρίζει και την υλική τροφή. Έτσι γίνεται πάντα. Ζητάς τα πνευματικά; θα έχεις και τα υλικά. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει: “Ζητείτε πρώτον την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και πάντα ταύτα προστεθήσεται υμίν”. (Μτθ. 6,33). Το πνεύμα θα φέρει την ύλη. Η αλήθεια την αγάπη. Η ρίζα τους καρπούς. Η άνοιξη το καλοκαίρι. Τα σύννεφα τη βροχή.
Το νόημα επομένως της προτροπής του Χριστού προς τους Μαθητές του και κατ’ επέκταση και σε μας ” δότε αυτοίς υμείς φαγείν” είναι να φανεί με ποιο τρόπο μεταχειριζόμαστε τα αγαθά του Θεού, αν είμαστε καλοί διαχειριστές.
