Πολυαγαπημένε ΠρωτοΔέσποτά μου,
Μετά την πρόσφατη προσφώνησή μου προς το πρόσωπό Σας, επ’ ευκαιρία της έκθεσης φωτογραφίας για το πολύπαθο πατρογονικό νησί Σας, με χαρακτηρίσατε «χείμαρρο». Δεν μπορεί να σφάλετε. Να ξέρετε όμως ότι αν η Ίμβρος είναι η επιφανειακή πηγή, Εσείς είστε το σύννεφο που φέρνει το κατακρήμνισμα βροχής που δημιουργεί αυτόν τον χείμαρρο της ψυχής μου προς αμφοτέρους Σας. Μόνο που ο χείμαρρος αυτός, το βροντώδες ποτάμι, δεν είναι ούτε εφήμερος ούτε εποχιακός αλλά συνεχής. Μου είναι δύσκολο να απαγκιάσω στα πρανή της κοίτης του χειμάρρου αυτού εφησυχάζων. Επιλέγω και χαίρομαι να με παρασύρει σε δράση υπό την σκέπη Σας.
Πολυσέβαστε Πατέρα μου,
Θα ήθελα να Σας ευχαριστήσω γιατί μου δώσατε τη χαρά να με θεωρούν Ίμβριο. Τιμή μου. Την ίδια χαρά μου δώσατε όταν μετά την έκθεση φωτογραφίας για την επίσης πολύπαθη εις τον ιερό λόφο Ιερά Σχολή Σας, οι Χαλκίτες της με αποκαλούν «ομογάλακτο»· επίσης τιμητικό αλλά και «εβαπορέ» ομογάλακτος να είμαι, μου είναι αρκετό.
Επ’ ευκαιρία της ονομαστικής εορτής Σας αυτή μου τη χαρά Σας προσφέρω ως δώρο και Σας εύχομαι ως το ευλογημένο σύννεφο ανάμεσα σε εκείνα των κεραυνών και της καταστροφής, να συνεχίσετε να φέρνετε την ωφέλιμη και ζωοδότρια βροχή για την Ορθοδοξία, το Γένος και την Οικουμένη. Για μένα προσωπικά επιθυμώ η βροχή Σας, να συνεχίσει να προκαλεί τον χείμαρρο στην ψυχή μου γνωρίζοντας, Παναγιώτατε, ότι: «όλα τα σύννεφα δεν φέρνουν τη βροχή». Το τραγούδι μπορεί να λέει «το σύννεφο έφερε βροχή κι έχουμε μείνει μοναχοί» αλλά το δικό Σας συννεφόβροχο κάθε άλλο παρά μοναξιά μας κάνει να νιώθουμε. Μακάρι ο Θεός να με αξιώσει να γίνω μια σταγόνα της βροχής Σας.
Παρακαλώ τον Πανάγαθο Θεό οι λίγες στιγμές χαράς και ξενοιασιάς Σας να μπορούν να ισοσταθμίζουν και να υπερκαλύπτουν εκείνες του επίπονου, επώδυνου, εναγώνιου αγώνα Σας για τη δόξα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης.
Παρακαλώ να μην ζείτε στη φτώχεια της μοναξιάς αλλά στην απομόνωση του εσωτερικού Σας πλούτου κι απ’ αυτόν ν’ αντλείτε δύναμη.
Παρακαλώ να ζήσετε ευτυχή πολυημερία προκειμένου στις δύσκολες ημέρες της ζωής μας να μας στέλνετε αυτό το ωφέλιμο συννεφόβροχό Σας, για να μας δροσίζει και να μας αναζωογονεί και μαζί, το ουράνιο τόξο Σας να μας δίνει ελπίδα, πίστη, χρώμα και φως στη ζωή.
Στην ευλογημένη παράδοση της Ορθοδοξίας «ἑορτάζοντες ἐνθέως, φωτίζεται ἡ πορεία ἡμών ἐν τῷ κόσμῳ», θα συμπληρώσω, Πανφώτιστε Οικουμενικέ Πατριάρχη μας, μαζί Σας γιορτάζουμε φωτιζόμενοι από τον φάρο Σας και όλα τα τέκνα Σας ανά τον κόσμο.
Να είστε απολύτως βέβαιος ότι «Εις Σε θα προστρέχει, η μνήμη μας, με πολύ σεβασμό».
Ο με την δική Σας ευχή για πάντα δικός Σας
Κωνσταντίνος Τερψίδης
Θεσσαλονικιός εκ Φερτεκίου Καππαδοκίας
