Δρ Συμεών Σολταρίδης
Μία άλλη ξεχωριστή Μεγάλη Τρίτη έζησε το «μικρό» αλλά «αμέτρητο» εκκλησίασμα στον Ιερό Ναό των Δώδεκα Αποστόλων Φερίκιοϊ στην Κωνσταντινούπολη. Διέκρινα ανθρώπους με τη Σύνοψη στο χέρι, να σιγοψάλλουν και με τις τρεμουλιαστές φωνές τους να δίνουν τον τόνο των τροπαρίων.
Είχα να βρεθώ σε τέτοιο εκκλησιαστικό κλίμα πολλές δεκαετίες. Τα μάτια στυλωμένα στην εικόνα του Νυμφίου Χριστού και ζούσαν μια άλλη εποχή. Την εποχή που οι Ναοί ήταν γεμάτοι και ο καθένας κρέμονταν από τους ψάλτες ή τους ιερείς ή τον Αρχιερέα στο παραθρόνιο να χοροστατεί.
Χθες λοιπόν έζησα μια παλιά Πολίτικη Μεγάλη Τρίτη. Έζησα την δική μου παλιά Μεγάλη Τρίτη, όταν συγκινημένος έψελνα το Κάθισμα «Η πόρνη εν κλαυθμώ, ανεβόα Οικτίρμον» ή την ενάτη «Ψυχαίς καθαραίς» ενθυμούμενος τον καθηγητή μας στην Χάλκη Κωνσταντίνο Καλλίνικο.
Το κλίμα, χθες, εκκλησιαστικό, φιλολογικό, θεολογικό. Αποδίδονταν οι λέξεις με όλο το περιεχόμενο τους. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού τα βαθυστόχαστα νοήματα της Μεγάλης Εβδομάδας εκφράζουν την αδυναμία του ανθρώπου αλλά και την δυνατότητα για θέωση. «Δεινόν η ραθυμία, μεγάλη η μετάνοια».
Το κλίμα όμως ταυτόχρονα ήταν μουσικό, βυζαντινό. Οι ύμνοι αποδίδονταν με βάση τα μαθήματα του Πρίγγου και τις μικρές τροποποιήσεις του Στανίτσα και Νικολαϊδη. Το ωραίο ήταν ότι χωρίς καμία συνεννόηση συμμετείχαν στην χορωδία της στιγμής που δημιουργήθηκε και έψελναν όλοι μαζί οι: αρχιμανδρίτης Σαμουήλ Εφφές, Συμεών Σολταρίδης, Σπύρος Μέριανος, Ντίνος Σανταλτζίδης και κάποιοι πιστοί, υπό την καθοδήγηση του καλλίφωνου και μουσικού Μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανου που χοροστατούσε.
Ήταν μελωδία. Τα μαθήματα έβγαιναν μόνα τους και αποδίδονταν χωρίς κανένα λάθος, σε βαθμό που ορισμένοι προβληματίζονταν αν είχαμε προηγούμενα προετοιμαστεί. Δεν υπήρχαν χοροί. Υπήρχαν μαθήματα που αποδίδονταν.
Και έφθασε το αναμενόμενο από όλους τους Ρωμιούς «τροπάριο της Κασσιανής». Το ξεκίνησε, ως είθισται ο αριστερός. Η «χορωδία» κρατούσε ίσα , αλλά συμμετείχε με καταλήξεις. Ο Σπύρος το απέδωσε πολύ καλά ενώ στο «ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ» ψέλναμε όλοι μαζί.
Μετά το «Επουράνιε Βασιλεύ» και τις μετάνοιες έφθασε το «Δι’ ευχών». Όλοι ομιλούσαν για την κατάνυξη, την μυσταγωγία και το εκκλησιαστικό έθος.
Μια άλλη λοιπόν Μεγάλη Τρίτη έζησα και ζήσαμε. Μια Μεγάλη Τρίτη από τα παλιά που οι χοροί ήταν γεμάτοι και έδειχναν την τέχνη τους οι ψάλτες. Μια Μεγάλη Τρίτη που «οι λίγοι» και «αμέτρητοι» γνωρίζουν να την ζήσουν και να την επαναφέρουν προς Δόξαν Θεού και της Ομογένειας μας.
Καλή Ανάσταση!
