Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Κάποιοι ισαποστάκηδες αριστερούληδες θεολόγοι στην Ελλάδα μοιάζουν να νοσταλγούν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Πώς και πόσο ερωτευμένος μπορεί να είναι κανείς με την ανελευθερία; Στο όνομα μιας τάχα μου προοδευτικής Ορθοδοξίας κορδώνεται ένας αντιδυτικός επαρχιωτισμός με ολοκληρωτικό πυρήνα, ο οποίος υποψιάζει για τους όρους και τα όρια μιας σκέψης που λέει τα μεγάλα και τα ωραία περί κοινωνίας, σχέσης και προσώπου για να καταλήξει στην ανικανότητα να διακρίνει την ήρα από το σιτάρι, την τυραννία από την ελευθερία, την απανθρωπία από το δικαίωμα, την φαντασιωτική αντινατοϊκή Disneyland από τον πραγματικό τρόμο της σφαίρας και του όλμου στην επόμενη γωνία. Μια τέτοια θεολογία χειροκροτείται και αρέσει στους εύκολους αγωνιστές των πληκτρολογίων και στους μειονεκτικούς εραστές της πομφόλυγας και της ατάκας. Ακόμη κι αν τυφλώνουν με τη λάμψη της πόζας τους, οι αρχοντοχωριάτες είναι στην ουσία τους χωριαταραίοι. Όχι τυχαία λάτρεψαν τη χωριατιά οι τρεις μεγάλοι ολοκληρωτισμοί του εικοστού αιώνα (φασισμός, ναζισμός και κομμουνισμός). Σε ό,το αφορά τη θεολογία την ορθόδοξη, ο εθισμός στη χωριατιά οδηγεί στη διακονία της ανελευθερίας, την οποία υπηρετεί εν προκειμένω και το πρόστυχο «ναι, μεν, αλλά». Όχι. Το ναι μας να είναι ναι και το όχι όχι, που έλεγε πριν δυο χιλιάδες χρόνια και Κάποιος που βρίσκεται σήμερα στα καταφύγια του Κιέβου.
