Του Μιχαήλ Αναστασιάδη – Φιλόλογου, Θεολόγου
Όσο εξεταστικά περιεργάζονται τη Φάτνη στην Πρίγκηπο οι δυο πιτσιρικάδες πρωί πρωί, πριν τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, άλλο τόσο απορημένα βλέπω και εγώ αυτούς και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τόσο πολύ τους κεντρίζει το ενδιαφέρον. Κοιτάζω μια αυτούς και μια τη φάτνη. Ολοκαίνουργια. Ξύλινη και καλοχτισμένη με απαστράπτουσες φιγούρες σε μέγεθος φυσικό.
Στο κέντρο ο Χριστός ανακλίνεται «εν φάτνη». Η Παρθένος Μαρία πάνω από το Θείο Βρέφος θαυμάζει και εκθαμβείται. Ο Ιωσήφ σε απόσταση πληροφορείται παρά αγγέλων τα παρόντα και τα μέλλοντα. Οι «μάγοι τα δώρα προσφέρουσι» και «οι ποιμένες το θαύμα θαυμάζουσιν».
Έρχονται και άλλα παιδιά. Με προσπερνούν και τρέχουν και αυτά στη Φάτνη. Την παρατηρούν, ανακαλούν τις πληροφορίες που έχουν για τη Γέννηση του Κυρίου, συνδέουν την ιστορία με όσα βλέπουν μπροστά τους. Και τότε καταλαβαίνω την αυγουστιάτικη μέριμνα του δεσπότη μας, «να κάνουμε Φάτνη». Στην προγνωστική του σοφία, ότι οι νέοι πρέπει να κρατηθούν, να μάθουν, να χαρούν, οφείλεται το «oρώμενον θέαμα»· παιδιά μαζεμένα γύρω από τη Φάτνη να αφηγούνται με ενθουσιασμό όλα όσα θα ακούσουμε σε λίγο στους ύμνους και ευαγγέλιο.
Χτυπάει η καμπάνα και διακόπτει τη σκέψη μου. Μπαίνω στον ναό.
Σε λίγο, καθώς γεμίζει η εκκλησία και το αναλόγιο από παιδιά, θυμούμαι ξανά την ρήση του Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων, κυρίου Δημητρίου· «αν θέλουμε να δούμε πώς θα είναι η Εκκλησία σε τριάντα χρόνια, δεν έχουμε παρά να μετρήσουμε τα παιδιά που εκκλησιάζονται σήμερα. Και αν θέλουμε σε τριάντα χρόνια οι εκκλησιές μας να είναι γεμάτες, τα παιδιά πρέπει να τα έχουμε εδώ».
Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως, 29-12-2021
