Νέος Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου ο π. Σταύρος Κοφινάς, Συντονιστής του Πατριαρχικού Δικτύου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας.
Την Κυριακή 17 Οκτωβρίου, ημέρα της Συνάξεως των Αγ. Ιατρών, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας στο Φανάρι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τίμησε τον π. Σταύρο Κοφινά, Συντονιστή του Δικτύου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας, με το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου.
Ο Παναγιώτατος μίλησε για την προσφορά του π. Σταύρου στον τομέα της ποιμαντικής στην Υγεία διεθνώς και ιδιαίτερα στο Πατριαρχικό Δίκτυο. Στην Αντιφώνησή του, ο νέος Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου αναφέρθηκε στην αγάπη και τον σύνδεσμό του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και σήμερα. Μίλησε για την σημερινή κρίση στην ποιμαντική, λέγοντας: «Σήμερα η ποιμαντική της Εκκλησίας, αλλά και ο κόσμος όλος, περνά μια βαθιά κρίση, επειδή έχει ξεχάσει τι σημαίνει “ανάμνηση” και πώς αυτή σχετίζεται με την ιστορική μνήμη… Αν δεν γνωρίζουμε την καταγωγή μας και πού ανήκουμε, τότε δεν θα κατανοήσουμε πού βρισκόμαστε σήμερα και πώς και πού θα πρέπει να πορευθούμε στο μέλλον. Χωρίς αυτή την ιστορική ανάμνηση, η Ευχαριστία θα χάσει την διαχρονική της έννοια –το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν»– και θα κυριαρχήσει η αχαριστία και η έλλειψη αγάπης˙ θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος και δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εκκλησιαστική ταυτότητα ώστε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τού σήμερα». Ανέφερε επίσης ότι «πολλοί κατηγορούν το Πατριαρχείο λέγοντας ότι δεν έχει κοινωνική δράση, όμως, το Πατριαρχείο είναι η σπονδυλική στήλη που στηρίζει τους πάντες με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ανώτερο από κάθε κοινωνική δράση». Αυτό το στήριγμα είναι το «Μνήσθητι, Κύριε» του Πατριάρχου, που είναι η μεγαλύτερη ποιμαντική στήριξη που υπάρχει σε όλο τον κόσμο και για όλο τον κόσμο». Με συγκίνηση, ακόμη, ανέφερε πως το οφφίκιο που του απονέμεται τιμά όλους εκείνους που έχουν συμβάλει στην δημιουργία και το επίτευγμα του Πατριαρχικού Δικτύου. Τιμά ιδιαίτερα τους συνεργάτες του στην Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής του Δικτύου. Τέλος, ο Πρωτοπρεσβύτερος πλέον του Οικουμενικού Θρόνου π. Σταύρος Κοφινάς υποσχέθηκε στον Πατριάρχη ότι θα παραμείνει δίπλα Του ως απλός πιστός συνεργάτης και θα διακονήσει το Πατριαρχείο με φλογερή αγάπη και αφοσίωση, ώστε να φανεί η στοργή της Μητέρας Εκκλησίας σε όλη την οικουμένη.
Δίκτυο του Οικουμενικού Πατριαρχείου
για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας
Προσφώνηση του π. Σταύρου Κοφινά προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο επί τη προς αυτόν αποδόσει του οφφικίου του πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου
Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Την πρώτη φορά που άκουσα για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη ήταν όταν ήμουν παιδί 9 ετών, στην Αμερική. Θυμάμαι το γεγονός με κάθε λεπτομέρεια. Όταν κοιμήθηκε εν Κυρίω ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Μιχαήλ, η μητέρα μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου συζητούσαν για το ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Στην συζήτηση, άρχισαν να μιλούν με θαυμασμό για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος είχε επισκεφθεί την παροικία μας όταν ήταν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Μετά συνέχισαν να μιλούν για την Πόλη σαν να ήταν δική τους πόλη, παρόλο που κατάγονταν από την Γορτυνία. Νομίζω ότι αυτή η συζήτηση με σημάδεψε. Από τότε, το μεγαλείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τυπώθηκε βαθιά στην καρδιά μου. Ένιωσα ότι το Πατριαρχείο κρατά όλη την οικουμένη στα χέρια του. Σχημάτισα την εικόνα ότι ο Πατριάρχης είναι ένας στοργικός πατέρας που φροντίζει για το καλό του κόσμου. Αυτή η παιδική εικόνα ωρίμασε στα χρόνια της φοιτήσεώς μου στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού. Από τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ανήκω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Το μεγαλείο του Πατριαρχείου και η στοργική και δυναμική παρουσία του Πατριάρχου επιβεβαιώθηκε πλήρως το 1993, όταν γνώρισα την Παναγιότητά Σας˙ το 1998, όταν μου δώσατε την ευλογία να Σας διακονήσω στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ποιμαντική στον Χώρο της Υγείας˙και μετά, το 2007, όταν μου δώσατε την ευθύνη να οργανώσω και να συντονίσω το δικό μας Δίκτυο, αυτό του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας. Στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας, γνώρισα την πνευματική Σας διάκριση, την διορατικότητά Σας, το ποιμαντικό Σας ενδιαφέρον αλλά και την ανθρώπινη ευαισθησία Σας. Αυτά όλα έχουν καθορίσει απόλυτα την ιερατική και ποιμαντική μου ταυτότητα και δοξάζω και ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό.
Παναγιώτατε,
Ο λόγος για τον οποίο ανέφερα αυτές τις αναμνήσεις δεν είναι απλώς και μόνο για να εκφωνήσω έναν επαινετικό λόγο για Σας και το Πατριαρχείο. Είναι για να υπογραμμίσω την ταπεινή μου πεποίθηση ότι σήμερα η ποιμαντική της Εκκλησίας, αλλά και ο κόσμος όλος, περνά μια βαθιά κρίση, επειδή έχει ξεχάσει τι σημαίνει «ανάμνηση» και πώς αυτή σχετίζεται με την ιστορική μνήμη. Ένας λαός χωρίς μνήμη είναι ένας λαός χωρίς ιστορία, και ένας λαός χωρίς ιστορία είναι ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Αν δεν γνωρίζουμε την καταγωγή μας και πού ανήκουμε, τότε δεν θα κατανοήσουμε πού βρισκόμαστε σήμερα και πώς και πού θα πρέπει να πορευθούμε στο μέλλον. Χωρίς αυτή την ιστορική ανάμνηση, η Ευχαριστία θα χάσει την διαχρονική της έννοια –το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν»– και θα κυριαρχήσει η αχαριστία και η έλλειψη αγάπης˙ θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος και δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εκκλησιαστική ταυτότητα ώστε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τού σήμερα. Συνάμα, δεν θα έχουμε την απαιτούμενη επίγνωση ώστε να φροντίσουμε αυτούς που υποφέρουν από τις πολλές και διάφορες, περίπλοκες δυσκολίες που παρουσιάζονται στην ζωή, ιδιαίτερα εκείνες που φέρουν την απειλή του θανάτου. Θα ξεχάσουμε πώς το Γένος μας, και ιδιαίτερα το Πατριαρχείο μας, έχει αντιμετωπίσει με πίστη και θάρρος όσα έχει υποφέρει, και ότι βιώνει διαρκώς μια σταυροανάσταση. Τότε, θα συμβεί το χειρότερο από όλα: Θα μας φύγει ο καημός, και, όπως λέει ο αγαπημένος μας π. Δοσίθεος της Μονής Τατάρνης, «αν μας φύγει ο καημός, τότε έχουμε χάσει τα πάντα». Και, προσθέτω, τότε θα αγνοήσουμε τον Σταυρό, δεν θα μπορέσουμε να χαρούμε την Ανάσταση και, γι’ αυτό, δεν θα μπορέσουμε να στηριχθούμε πουθενά.
Πολλοί κατηγορούν το Πατριαρχείο λέγοντας ότι δεν έχει κοινωνική δράση, και όμως, το Πατριαρχείο είναι η σπονδυλική στήλη που στηρίζει τους πάντες με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ανώτερο από κάθε κοινωνική δράση. Το γνωρίζω αυτό έμπρακτα. Σε όλα τα χρόνια που Σας διακονώ, η πατρική Σας αγάπη ήταν και είναι το στήριγμά μου σε όλες τις ευχάριστες και τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου και της οικογένειάς μου. Στις δύσκολες στιγμές, όταν το μυαλό μου σταματά μπροστά στα απρόσμενα γεγονότα της ζωής, ιδιαίτερα μπροστά στην απειλή του θανάτου, και δεν μπορώ ούτε καν να προσευχηθώ, η ήρεμη μορφή Σας με σκεπάζει και με καθησυχάζει, γιατί ξέρω ότι δεν με ξεχνάτε˙ προσεύχεσθε, όχι μόνο για μένα και την οικογένειά μου, αλλά για όλη την οικουμένη. Το «Μνήσθητι, Κύριε» του Πατριάρχου είναι η μεγαλύτερη ποιμαντική στήριξη που υπάρχει σε όλο τον κόσμο και για όλο τον κόσμο.
Παναγιώτατε, το οφφίκιο που μου απονέμετε σήμερα τιμά όλους εκείνους που έχουν συμβάλει στην δημιουργία και στο επίτευγμα του Πατριαρχικού Δικτύου. Τιμά ιδιαίτερα τους συνεργάτες μου στην Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής. Προσωπικά, νιώθω ότι είναι μια ένδειξη της πατρικής Σας αγάπης και εκείνης της Μητέρας Εκκλησίας. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την βαθιά μου συγκίνηση. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να Σας επιβεβαιώσω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αγάπη, όχι ως ανάμνηση, αλλά ως κίνητρο ώστε να «ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω». Σας υπόσχομαι ότι, όσο ζώ, θα παραμείνω δίπλα Σας ως απλός πιστός συνεργάτης και θα διακονήσω Εσάς και το Πατριαρχείο με φλογερή αγάπη και αφοσίωση ώστε να φανεί η στοργή της Μητέρας Εκκλησίας σε όλη την οικουμένη.
Φωτογραφίες: Νίκος Παπαχρήστου / Οικουμενικό Πατριαρχείο
