Το Ζάππειο Παρθεναγωγείο ιδρύθηκε το 1875. Από το πρώτο έτος λειτούργησε με νηπιαγωγείο, τετρατάξιο δημοτικό και διτάξιο γυμνάσιο.
Το 1885 στεγάστηκε στο ιδιόκτητο μέγαρο, δώρημα του μεγάλου ευεργέτη Κωνσταντίνου Ζάππα.
Δημιούργησε τμήματα όπως οικοτροφείο, διδασκαλείο, μεταγυμνασιακή τάξη, τη «Νηπιαγωγική», μονοτάξιο επαγγελματικό τμήμα, δεκατάξιο ανεξάρτητο τμήμα γαλλικών. Το επίπεδο εκπαίδευσής του θεωρείται ισότιμο του Αρσακείου και πρότυπων δημόσιων διδασκαλείων της Ελλάδας.
Το 1999 έγινε μικτό και το 2004 έδωσε τους πρώτους άρρενες αποφοίτους του, φυσικά έχασε τον τίτλο του Παρθεναγωγείου.
Από την ίδρυσή του έως και σήμερα αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και κατόρθωσε να επιζήσει. Όταν η Σχολή πέρασε στο καθεστώς που όριζε το νεοϊδρυθέν κεμαλικό κράτος, έκλεισε τα διάφορα τμήματά του.
Το νηπιαγωγείο ανέστειλε τη λειτουργία του το 1925 και επανιδρύθηκε το 1953.
Το βιβλίο που παρουσιάζουμε εδώ πραγματεύεται κυρίως την περίοδο ’53-’84 που αφορά το νηπιαγωγείο με σύντομη αναφορά στο παρελθόν και το παρόν του τμήματος.
Η συγγραφέας Ιωάννα Δόκου, μαθήτρια και στη συνέχεια καθηγήτρια του Ζαππείου Κωνσταντινούπολης, μας πληροφορεί για το Νηπιαγωγείο της Σχολής, το πρόγραμμά του, την καλλιέργεια των νηπίων στη ζωγραφική, μουσική, θέατρο, και καλούς τρόπους, την προσφορά των νηπιαγωγών στα νήπια της Κωνσταντινούπολης, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το βιβλίο αφιερώνεται στις “θείες”, τις νηπιαγωγούς της Σχολής.
Με την ευχή το Ζάππειο να συνεχίσει ως ολοκληρωμένο εκπαιδευτήριο την πολύχρονη πορεία του με όλες τις βαθμίδες.
