Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΡΥΟΥΛΩΝ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, 

Η σκέψις μας, τρίτη Κυριακή από το Πάσχα, στις πιστές μαθήτριες του Κυρίου τις Μυροφόρες, που μαζί με την μητέρα του Διδασκάλου των “διηκόνουν αυτώ”.
Τον έζησαν από κοντά, παρακολούθησαν τη διδασκαλία και τη δράση Του κατά την επίγεια ζωή Του. Έζησαν όλα τα τραγικά γεγονότα πριν την Σταυρική θυσία Του, την αποκαθήλωση από τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο και σημείωσαν καλά στο μυαλό τους, τον τόπο της Ταφής Του.
Ξεκίνησαν εκείνο το πρωί με τη σκέψη, πώς ό,τι και αν έκαναν για τον Διδάσκαλο, δεν είναι ποτέ αντάξιο της αγάπης Του. Και ίσως, από τα μύρα που έφεραν για να αλείψουν το Πανάγιο Σώμα Του, πολυτιμότερο ήταν, τα καυτά δάκρυα που έχυσαν γι’ Αυτόν.

Ξεκίνησαν εκείνο το ξημέρωμα να ξαναδούν, έστω και νεκρό τον Μεγάλο Διδάσκαλο, χωρίς να υπολογίζουν, ούτε την έχθρα του λαού, ούτε τη δύναμη των στρατιωτών, ούτε τους κινδύνους της νύχτας, ούτε ακόμη το: “τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον”. Καμιά σκέψις, άλλη. Καμιά εξασφαλισμένη επιτυχία.
Παρ’ όλα αυτά, δεν γύρισαν πίσω. Έμειναν σταθερές στην απόφασή τους, και δικαιώθηκαν για την πίστη και την σταθερότητα στον στόχο τους.
Μόνη κινητήρια δύναμη για την γενναία πράξη τους, δεν ήταν η γυναικεία ευαισθησία, αλλά η μεγάλη αγάπη προς το πρόσωπο του νεκρού Διδασκάλου, που δεν μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη διάνοια.
Οι Μυροφόρες που είδαν το μνημείο κενό, τον λίθο αποκεκυλισμένο, τον Άγγελο να τους δηλώνει το αδιανόητο, “ούκ έστιν ώδε” άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι μέσα στο Μνημείο έγινε κάτι το μεγάλο. Ίσως το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου.

Μέσα εκεί, νικήθηκε ο θάνατος! Αυτός που Αναστήθηκε, δεν θα ξαναπεθάνει, γιατί δεν ήταν μόνο ο Μεγάλος Διδάσκαλος που διακόνησαν για τρία χρόνια, ούτε κάποιος προφήτης, αλλά Αυτός ο Ίδιος ο Θεός, ο οποίος ζεί!
Οι γυναίκες αυτές είδαν και άκουσαν το γεγονός και το μήνυμα της Αναστάσεως. Πρώτες αξιώθηκαν να δουν τον Αναστάντα Κύριο και έγιναν όχι μόνον Ευαγγελίστριες της Αναστάσεως αλλά και αγγελιοφόροι όλων των μετά Χριστόν εποχών. 

Η ηρωική πράξη τους, μας κληροδοτεί ένα υψηλό υπόδειγμα θάρρους και τόλμης, σε μια εποχή, που την χαρακτηρίζει η ατολμία, η δειλία, ο φόβος, η σκοπιμότητα. Η πράξη τους αυτή επιβεβαιώνει ότι η γυναίκα είναι περισσότερο καρδιά και λιγότερο λογική. Η λογική υπολογίζει, ενώ η καρδιά προχωρεί. Η αγάπη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα της γυναίκας και το πλέον ακαταμάχητο όπλο της.
Οι Μυροφόρες, αν και γυναίκες απέδειξαν ότι οι Χριστιανοί δεν είναι άνθρωποι δειλοί και μίζεροι αλλά ήρωες! Και ο πραγματικός Χριστιανός, για την αγάπη του Χριστού, δεν υπολογίζει κινδύνους, δεν υπολογίζει την γνώμη των άλλων, δεν φοβάται τον θάνατο.
Σήμερα βρισκόμαστε και ζούμε σε μια σύγχυση ιδεών. Με το πρόσχημα της χειραφετήσεως της γυναίκας, οι δήθεν προοδευτικοί, εν ονόματι της ισότητας των φύλων ουσιαστικά υποβάθμισαν τη γυναίκα, στην προσπάθειά τους, να την απομακρύνουν από την αιδημοσύνη και την μητρότητα.
Δεν είναι τυχαίο, ότι σε δύο Παγκόσμια συνέδρια στο Κάιρο και το Πεκίνο ειπώθηκε, ότι το μέλλον της γης είναι στα χέρια της γυναίκας. Αν κατορθώσει μέσα στην τεχνοκρατούμενη Κοινωνία να μείνει μέσα στη φύση της, τον δυναμισμό της και τον προορισμό της μπορεί να παραμείνει μοχλός και κινητήρια δύναμη της κοινωνίας και θεμέλιο του κοινωνικού οικοδομήματος.
Το κάθε παιδί που της ενεπιστεύθη η Πρόνοια του Θεού να κρατά στην αγκαλιά της, είναι ουσιαστικά το μέλλον της κάθε κοινωνίας. 

Αδελφοί μου• 

Η εποχή μας μοιάζει πολύ με την σκοτεινή νύχτα που ξεκίνησαν οι Μυροφόρες για το μνήμα που έχει ενταφιασθεί ο Διδάσκαλος τους.
Σήμερα, απλώνεται πολύ σκοτάδι αμαρτίας και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας. Αυξάνει το μίσος εναντίον του Χριστού.
Οι μάσκες λόγω της πανδημίας που φοράμε, έγιναν αιτία να πέσουν πολλές μάσκες, να διαφανούν οι πραγματικοί χαρακτήρες και τα αισθήματα απέναντι της Χριστιανικής μας Πίστεως και γενικά να φανεί το τί κρύβει ο καθένας μέσα του.
Είναι ανάγκη να συνδεθούμε περισσότερο με τον Αναστάντα Κύριο. Να τον αγαπήσουμε όπως οι Μυροφόρες.
Οι Χριστιανές γυναίκες, να πιστέψουν στον δυναμισμό, τη θέληση, την αγάπη και το θάρρος που τις προίκισε ο Θεός, φτάνει να ακολουθούν τ’ αχνάρια Του, να στέκονται πάντα πλάι στο Σταυρό Του. Να γίνονται Μυροφόρες, κήρυκες της Αναστάσεως Του στην νεκρωμένη δυστυχώς κοινωνία μας.