Ελένη Όλγα Κυρανάκη
Ανοιχτή
συλλυπητήρια επιστολή προς
την Αυτού Θειοτάτη
Παναγιότητα, τον Οικουμενικόν Πατριάρχην,
κ.κ. Βαρθολομαίο,
για την εις Κύριον
εκδημίαν,
του στενού Του συνεργάτου και φωτογράφου,
Νικολάου Μαγγίνα
Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Την σεπτήν Πατριαρχικήν Σας ευχήν,
Με την αναγγελία της κοίμησης του αγαπητού αδελφού Νίκου
Μαγγίνα, σπεύδουμε να εκφράσουμε την συντριβή μας. Εάν τα δάκρυά μας για τον
βίαιο αποχωρισμό, επρόκειτο να χυθούν για την προσωπικήν μας μετάνοιαν, ίσως ο
Θεός να συγχωρούσε την αναξιότητά μας.
Εμείς που γνωρίσαμε την Εκκλησία, ως οικογένεια, και λάβαμε
άφεση για τις αμαρτίες μας στις ενορίες του Οικουμενικού Θρόνου, εκτός Ελλάδος,
θεωρούμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Μονή της μετανοίας μας. Άμεσα
κοινωνήσαμε με τα νάματα της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας, της Βασιλίδος των Πόλεων.
Έκτοτε, εδώ και περίπου 30 χρόνια, δεν πάψαμε να Σας
αναζητούμε μέσα από εφημερίδες, και αργότερα μέσα από τις διαδικτυακές ειδήσεις
και τις απ’ ευθείας μεταδόσεις. Μόνιμα συντονισμένοι με την καθημερινότητα του
αείφωτου Φαναρίου, τόσο μέσα από τις Οικουμενικές δραστηριότητες , όσο και μέσα
από την ιστορία της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως.
Όλα αυτά, χάρη στις φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα,
οι οποίες αποτύπωναν στιγμές τρυφερές και ευαίσθητες της σεπτής Κορυφής, ταξιδέψαμε
και εμείς, μέσα από τις ειδήσεις σε ροή, μέσα από Σας Παναγιώτατε, σε
όλες τις επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου, εκτός Φαναρίου. Το εισιτήριο μας το
έβγαζε πάντα, ο αδελφός Νίκος Μαγγίνας.
Μας ταξίδεψε, σε Αμερική, Ασία, Αυστραλία, Κορέα, στην Ευρώπη, και στις αδελφές
Εκκλησίες ανά την υφήλιο. Εμείς που δεν γεννηθήκαμε στην Πόλη, και δεν μπορούμε
να καυχόμεθα ότι είμαστε γνήσιοι Ρωμιοί, την αγαπήσαμε μέσα από τις φωτογραφίες
του μακαριστού Νίκου Μαγγίνα. Μία προς μια, αναγνωρίζουμε πλέον όλες τις
ενορίες της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως. Μάθαμε τις επαρχίες της Μικράς
Ασίας, θαυμάσαμε το σθένος Σας, στην προσπάθειά Σας να μην ξεχαστούν στη λήθη,
τα ερείπια Εκκλησιών που οι Χριστομάχοι, κατέστρεψαν. Αλλά και το όραμά Σας για
την ανασύσταση και ανακαίνιση, τόσων Ιερών Ναών, που ξεχωρίζουν για την
αρχοντιά τους, ως πολύτιμοι λίθοι. Φωτογραφίες, εικόνες συνδεδεμένες με λέξεις που
προσλαμβάνονται υπαρξιακά, και συγκλονίζουν, μέσα από την αγάπη που εκφράζουν,
για όλους και για όλα, εν παντί τόπω της δεσποτείας Κυρίου, και σύμπασα την
οικουμένη.
Γνωρίσαμε τα μέλη της Πατριαρχικής Αυλής, μέσα από τις χειροτονίες Σας και ακούσαμε μετ’
ευλαβείας όλες τις προσφωνήσεις Σας, από
χειρόγραφα που βγάζετε από την τσέπη Σας. Ούτε λέξη δεν χάσαμε ποτέ, πιστέψτε
με Παναγιώτατε, και αυτό γιατί όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται από τους
ελάχιστους, αλλά αμέτρητους, μας μεταφέρει σε ένα πολιτισμό που ξεχνιέται. Τον
πολιτισμού του ευσεβούς ημών Γένους.
Γνωρίσαμε τους νεκρούς σας και ανατρέξαμε στην ιστορία τους.
Είδαμε τάφους βεβηλωμένους και νοιώσαμε την κουφή θλίψη Σας, Παναγιώτατε, «λόγου
χάριν».
Συνήθως σιωπώ, αλλά με την ευκαιρία του αποχαιρετισμού του
αγαπητού Νίκου Μαγγίνα, συγχωρέστε με Παναγιώτατε, αυτά τα λόγια από τα βάθη
της καρδιάς μου, δημόσια, για να γνωρίζει ο κόσμος το έργο που επιτελείται κάτω
από την σεπτή καθοδήγησή Σας.
Εύχομαι, η εν Θεώ σοφία, και η Ειρήνη του Κυρίου που Σας
κυβερνά, να αναπαύσει την θλίψη Σας.
Καλό Παράδεισο Νίκο. «Εν τη οικία του πατρός μου μοναί
πολλαί εισίν..»
Αιωνία η μνήμη σου, αδελφέ Νίκο.
