Η «ΣΙΩΠΗΛΗ» Σχολή μας αναμένει!

Του Συμεών Σολταρίδη

Γράφτηκα στην Θεολογική Σχολή Χάλκης στο σχολικό έτος 1969-1970. Αν θυμάμαι το Γυμνάσιο, όπως χαρακτηρίζονταν τότε το Λύκειο μαζί με το Ακαδημαϊκό τμήμα των τεσσάρων ετών, σύνολο επτά έτη, ήταν περίπου 70 μαθητές και σπουδαστές.
Ανεβήκαμε στον λόφο της Ελπίδας με όνειρα, με σχέδια, με προοπτικές και με υποσχέσεις. Δεθήκαμε και παραμείναμε φίλοι εδώ και 52 χρόνια. Χαρήκαμε από κοινού, λυπηθήκαμε και συνυπάρξαμε με το συναίσθημα της χαρμολύπης.
Κάποιοι από τους συμμαθητές μας έγιναν κληρικοί και άλλοι παρέμειναν λαϊκοί, ουδέποτε όμως λησμόνησαν την μεγάλη προσφορά της και είναι πάντα ευγνώμονες.
Κατ΄ αρχάς διδαχθήκαμε τις αξίες της γνώσης, την μελέτη και την έρευνα αφού οι καθηγητές μας από την 10η η Α΄ Λυκείου μας εντρυφούσαν στην έννοια της βιβλιογραφίας ανοίγοντας μας τις πόρτες του αναγνωστηρίου και της βιβλιοθήκης.

Παραδειγματιστήκαμε από το φρόνημα, το ήθος και έθος της και αποκτήσαμε εφόδια για την συνέχεια μετά την αποφοίτησή μας. Και το σημαντικότερο είναι ότι όσοι παρέμειναν σε αυτήν έστω μικρό χρονικό διάστημα πήραν μαζί με το οξυγόνο της τον τρόπο ζωής, του αυτοσεβασμού, της αυτογνωσίας και αυτοκριτικής.
Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος πόνος όλων μας για την απαγόρευση της λειτουργίας της από τις αρχές είναι η περίοδος αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής όπου πληθαίνουν οι Ακολουθίες στο Ναό.
Συμπληρώνονται 50 χρόνια που δεν λειτουργεί. Που καταργήθηκε η προσφορά της στα γράμματα, αλλά παραμένει σιωπηλή και όρθια στην παιδεία, πάντοτε έτοιμη να ανταποκριθεί και πάλι στις υποχρεώσεις της άχρι καιρού.
Η Μονή φυσικά λειτουργεί με διάφορους Ηγουμένους μετά τον θάνατο του Σχολάρχη μας Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου. Με Ηγουμένους Χαλκίτες και μη οι οποίοι πρόσφεραν πολλά όχι μόνο στην Μονή, αλλά και στην Σχολή που βρίσκεται από το 1844 στον περίβολο της, επί Πατριάρχη Γερμανού του Δ΄.
Συνεχώς δίνουν όλοι «τον αγώνα τον καλόν» για την επαναλειτουργία της με πρώτο τον ομογάλακτο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο ο οποίος την επισκέπτεται συνεχώς και της αποδίδει τον πρέποντα σεβασμό.
Τον ίδιο αγώνα συμμεριζόμαστε και δίνουμε όλοι μας από το μετερίζι που βρίσκεται ο καθένας καθώς δεν μπορούμε να την βλέπουμε να παραμένει σιωπηλή. Όλοι εμείς που παραμείναμε οι ολίγοι, αλλά πολλοί. 

ΣΙΩΠΗΛΟΣ «ο καθαρότατος Ναός του Σωτήρος». Όταν υπήρχε πληθώρα κληρικών, συνεχείς χειροτονίες και τα αναλόγια πάντα γεμάτα από μαθητές. Τρέχαμε κάθε Παρασκευή βράδυ στον πίνακα ανακοινώσεων για να δούμε ποιοι θα ήταν οι τυχεροί που θα βρίσκονταν στους χορούς. Και αν σκεφθεί κανείς ποια ονόματα πέρασαν κληρικών και ιεροψαλτών μαθητών θα καταλάβει ότι δικαίως σημειώνονταν η γνωστή ρήση « ψαλώ τω θεώ μου έως υπάρχω». 

ΣΙΩΠΗΛΗ η αίθουσα τελετών και το εκκλησάκι που μας εξομολογούσε ο π. Κωνσταντίνος Χαρισιάδης, σημερινός Γέρων Μητροπολίτης Νικαίας. Εκεί γίνονταν στα χρόνια μας οι μαθητικές γιορτές των Χριστουγέννων, εκεί οι τελετές των αποφοίτων της Ακαδημίας, εκεί οι παραινετικοί λόγοι του Σχολάρχη. Από εκεί ξεκινούσε η τελετή του Εσπερινού της Αγάπης. 

ΣΙΩΠΗΛΗ και η τραπεζαρία. Μας δίδασκε τον τρόπο με τον οποίο τρώγαμε, να καθαρίζουμε ακόμη και το πορτοκάλι, να συνομιλούμε χαμηλόφωνα, να ακούμε τον αναγνώστη να διαβάζει τα πατερικά κείμενα, αλλά και να κάνουμε τις πλάκες μας όταν προσπαθούσαμε να «κλέψουμε» κάποια περισσότερη ομελέτα ή κανένα όμορφο φαγητό λέγοντας τα γκαρσόνια ότι «ξέχασες να μας δώσεις φαγητό» μια και κρύβαμε την μερίδα που μας είχε δώσει! Ή όταν έλειπε ο Σχολάρχης και ήταν ο Θεοφιλέστατος όταν προσπαθώντας να σταματήσει τον αναγνώστη έλεγε το γνωστό «αρκεί δια σήμερον» με αποτέλεσμα να σείεται η τραπεζαρία από τα γέλια των μαθητών. 

ΣΙΩΠΗΛΟΙ και οι διάδρομοι όπου οι μαθητές έπαιζαν πινγκ πονγκ ή τις χειμωνιάτικες βραδιές έκαναν την βόλτα τους συνομιλώντας και αναπτύσσοντας τις θέσεις τους για διάφορα θέματα. Ή παρακολουθούσαν το χιόνι και την βροχή από τα μεγάλα παράθυρα μέσα στη ζεστή ατμόσφαιρα. Ενώ κάποιες βραδιές που κατέβαιναν ο Σχολάρχης μας, με τον βοηθό Σχολάρχη π. Βαρθολομαίο, σημερινό Οικ. Πατριάρχη, με κάποιους καθηγητές για να παρακολουθήσουν τους αγώνες της επιτραπέζιας αντισφαίρισης γίνονταν πανικός, ενώ όλοι περίμεναν από τον Σχολάρχη να πει την γνωστή ατάκα του «βγε όταν εγώ σπούδαζα στην Λουβέν» οπότε γίνονταν το έλα να δεις! 

ΣΙΩΠΗΛΗ η βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο. Την βιβλιοθήκη επισκέπτονταν οι σπουδαστές του Ακαδημαϊκού τμήματος για να μελετήσουν την σχετική βιβλιογραφία για την «εναίσιμο επί πτυχίω διατριβή» τους. Καθώς και οι μελετητές ή ερευνητές οι οποίοι έπαιρναν την σχετική άδεια από το Φανάρι. Χιλιάδες τόμων σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Και στην συνέχεια στο αναγνωστήριο για την μελέτη και καρτελοποίηση της γνώσης. 

ΣΙΩΠΗΛΟ και το γήπεδο και η αίθουσα με τα βάρη. Καθημερινά όσοι μαθητές ήθελαν έκαμναν την πρωινή ή απογευματινή τους γυμναστική σηκώνοντας βάρη, περπατώντας στον μεγάλο αύλειο χώρο ή τρέχοντας και παίζοντας ποδόσφαιρο ή μπάσκετ ή βόλεϋ. Δεν έλειπε τίποτε από τον μαθητή που ήθελε να αθληθεί αφού ακολουθούνταν το σκεπτικό «νους υγιής εν σώματι υγιεί». 

ΣΙΩΠΗΛΗ λοιπόν η Τροφός μας Σχολή.
Αναμένουμε την δικαίωση της. Να ξανά αποκτήσει την φωνή της. Σίγουρα όχι με τα δεδομένα της δικής μας εποχής. Σίγουρα παρέχοντας γνώσεις μέσα σε ένα κλίμα πολύ πιο σύγχρονο με πιο σύγχρονα μέσα και μέσα σε πιο σύγχρονες συνθήκες, κρατώντας όμως κάποια κλαδιά του δέντρου που θα δηλώνουν την τάξη, το ήθος και το έθος της.
Ας ευχηθούμε το Πάσχα του 2021 να είναι το τελευταίο «ΣΙΩΠΗΛΟ ΠΑΣΧΑ» ώστε το προσεχές του 2022 να ψάλουμε όλοι μαζί οι μαθητές «Την Ανάστασιν σου Χριστέ Σωτήρ Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία σε δοξάζειν».