Ποίηση
Παναγιώτη Καποδίστρια
ANDRIYIVSKA
Από την Άνω
Πόλη
εκεί στην
κατηφόρα προς Podil
ήψατό μου τις.
Να ‘ταν η Άννα
η ξεναγός
ή ο Μιχαήλ ο
συνοδίτης;
Νήματα
λεοντόκαρδα ψαύω στους πάγκους
καπέλα
επαναστατικά
φτηνά πουκάμισα
κοζάκων
αρβύλες
εγκαρτέρησης
ή και βαλίτσες
εξορίας
μα με των
υπαιθρίων πωλητών η Αφή δεν έμοιαζε.
Στάση μετά στο
σπίτι του Μπουλγκάκοφ
και νοιώθω πόσο
η σάτιρα συνθλίβει επηρμένες εξουσίες
ωστόσο
απ’ τη Λευκή
Φρουρά ώς τη Μορφίνη
απ’ την κραυγή
ώς την ήττα της
η Αφή κι εδώ
δεν είναι αυτή που ψάχνω.
Στου Ενός
Δρόμου το Μουσείο αργότερα
μάσκες
αποστηθίζω γύψινες
άδειες
ενδυμασίες και καρτ ποστάλ ανόνειρα
μα η Αφή εκείνη
δε φορούσε τέτοια πρόσωπα.
Τέλος
σ’ ένα καφέ που
ξαποστάσαμε
ήψατό μου τυχαία ο
σερβιτόρος με την Αφή που αναζητούσα.
-Ποιος είσαι;
τον ρωτώ.
-Ανδρέα με
λένε!
Διατηρώ σπίτι
εδώ στην άνοδο με θέα τον Δνείπερο
αν και στην
Αχαΐα κάποτε
σε σταυρό
χιαστό με σταυρώσαν ανάποδα.
Έτσι λοιπόν
εμπήκα στο Αεί και μένω.
(Μπανάτο Ζακύνθου,
18-23.11.2020)
Σημείωση Ιδιωτικής Οδού:
ANDRIYIVSKA!
Ένα ποίημα – οδοιπορικό του Πρωτοκλήτου στο Κίεβο.
Ο ρώσος χρονογράφος Νέστορας, λέει ότι ο Απόστολος Ανδρέας, κηρύττοντας
το όνομα του Χριστού στη Σκυθία, ύψωσε το σταυρό στα όρη του Κιέβου,
το οποίο ακόμη ήταν ακατοίκητο, προφήτευσε για την μέλλουσα δόξα της
αρχαίας πρωτεύουσας και προχώρησε μέχρι την λίμνη Ιλμένη, όπου
σήμερα είναι η πόλη Νόβγκοροντ.
Η “Κάθοδος του Ανδρέα” Κιέβου, λοιπόν, εκκινεί από τον Ναό του Αγίου Ανδρέου, όπου παλαιόθεν έπηξε σταυρό ο ίδιος ο Πρωτόκλητος κατά το ταξίδι του εκεί. Σήμερα η κατηφορική αυτή οδός θεωρείται ως “Μονμάρτη του Κιέβου”, τόπος δραστηριοποίησης καλλιτεχνών και γενικώς ανθρώπων του πολιτισμού. Εκεί υπάρχει το σπίτι του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ενός από τους σημαντικότερους σατιρικούς συγγραφείς της ρωσικής λογοτεχνίας και το “Μουσείο του Ενός Δρόμου”, δηλ. των διαχρονικών προσωπικοτήτων – κατοίκων της εν λόγω διάσημης Οδού. Στο στόρι του ποιήματος υπάρχει πάντα η μυστική παρουσία του κυρίως κατοίκου της Οδού, Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, του Οποίου η Αφή είναι καταλυτική επί των Ελλήνων αμέριμνων και ανύποπτων περιηγητών του Σεπτεμβρίου 2013, δύο μόλις μήνες πριν την επανάσταση του Euromaidan (21.11.2013).
Ο ποιητής ιχνηλατεί, καθώς φαίνεται, τις Αφές της Οδού, ώσπου “ανακαλύπτει” τον Πρωτόκλητο.
Το ποίημα υπομνηματίζεται από φωτογραφίες – στάσεις της “Καθόδου του Ανδρέα”, τις οποίες αποτύπωσε ο ίδιος ο ποιητής κατά το ταξίδι του εκεί, στις 18.9.2013.
Σημειωτέον ότι μετά παρέλευση πενταετίας ο περίοπτος Ναός του Αγίου Ανδρέου, στο πάνω μέρος της Οδού, με θέα το μεγάλο Ποτάμι, παραχωρήθηκε από την Κυβέρνηση της Ουκρανίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ως έδρα της Εξαρχίας του Φαναρίου στο Κίεβο, επανιδρύοντας το παλαιόθεν Σταυροπήγιό του εκεί και αναθερμαίνοντας τις άλλοτε θερμότατες σχέσεις Μητέρας – Θυγατέρας, δηλαδή Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Σχέσεις που έχουν ως σημείο αναφοράς τον Πρωτόκλητο, ιδρυτή της Εκκλησίας του Βυζαντίου μα και του Κιέβου, κατά την παράδοση.
Το ποίημα κλείνει με αναφορά και στον τόπο μαρτυρίου του Αποστόλου, την Αχαΐα, την οποία συνδέουν μυστικά τα πατήματα του Πρωτοκλήτου με το Φανάρι και την πρωτεύουσα της Ουκρανίας.
Π.Α. Ανδριόπουλος
