Ήταν ημέρα Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2005

Ήταν ημέρα Τρίτη, 6 Σεπτεμβρίου του 2005, ακριβώς 50 χρόνια από την καταραμένη εκείνη μέρα που έζησε η Ρωμηοσύνη. Με περίμενε η θεία μου, η αδελφή του πατέρα μου, στα Ψωμαθειά να επισκεφθούμε όλες τις εκκλησίες της ευρύτερης κοινότητας. Της το είχα ζητήσει εγώ. Είχε μιλήσει με όλους τους επιστάτες για να ξέρουν να μας τις ανοίξουν. 

“Μόνο στον Κυπαρισσά δεν μπόρεσα να τα κανονίσω, μου είχε πει, έχει δουλειά ο άνθρωπος και δεν μπορεί να μας περιμένει.”Δεν πειράζει θεία, της είπα, θα πάμε άλλη φορά”. 

Πρώτα λοιπόν ξεκινήσαμε από τον Αη Κωνσταντίνο, την ενορία της. Ανοίξαμε την εκκλησία, ανάψαμε με ευλάβεια τα κεριά μας, εκεί που όλα έγιναν γυαλιά καρφιά πριν ακριβώς 50 χρόνια. Επικρατούσε μια ανεξήγητη γαλήνη, όλα στη θέση τους, όλα καθαρά και νοικοκυρεμένα, όπως ταιριάζουν στη μεγάλη μικρή πολίτικη Ρωμηοσύνη. Μετά πήγαμε στον Άγιο Νικόλαο, ανοίξαμε κι εκεί την εκκλησία, μας ζήτησε καφέ η αραβόφωνη γυναίκα, της υποσχέθηκα να της στείλω. Κι εδώ ησυχία, έπαιζαν αμέριμνα τα παιδιά της στον κήπο… Κατόπιν στην Ανάληψη, κι εδώ τα ίδια, ηρεμία, χαρά να ανοίξουμε άλλη μία εκκλησία. Έπειτα συνεχίσαμε στον Αη Μηνά, μας περίμενε η αρμένισσα κανδηλανάφτισσα, εκείνη θυμάμαι τι χαρά έκανε που μας έδινε τα κλειδιά να ανοίξουμε εμείς την εκκλησία. Κι εκεί κεριά και προσευχή στον Αη Μηνά να φυλάει τούς λίγους Ρωμηούς από κάθε κακό. 

Όταν αποχαιρέτισα την θεία μου μετά το μεσημεριανό μας φαγητό κι άφησα τα Ψωμαθειά πίσω μου, όλα έμοιαζαν ανυποψίαστα για το τι είδαν τα μάτια εκείνη την ίδια ακριβώς μέρα, την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου του 1955. Όλα γυαλιά καρφιά εκεί, και στο Κοντοσκάλι, στην Βλάγκα, στο Βαλουκλή, στα Έξη Μάρμαρα. Όλα ανυποψίαστα στην όμορφη ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, μέσα στο έντονο βουητό της καθημερινότητας του Γεδήκουλε. Και όλα φυσικά ξανά φτιαγμένα με την θέληση και την πίστη του Ρωμηού. 

Είχαμε αφήσει μόνο το Βελιγράδι για δύο μέρες μετά, την ημέρα της γιορτής της εκκλησίας, που πάλι ανταμώσαμε με την θεία μου, αυτή τη φορά μέσα στην Παναγία, είχε κιόλας αρχίσει η λειτουργία με φιλοξενούμενο τον Σεβ. Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα, που τον πήρα για Σέρβο ιεράρχη στην αρχή επηρεασμένη από την ιστορία της εικόνας της Βελιγραδιώτισσας. Εκείνη την ημέρα μάθαμε από τον αγ. Μύρων κ. Χρυσόστομο, τον δεσπότη της περιφέρειας, ότι αυτή είναι η εκκλησία που γυρίστηκαν σκηνές συγκινητικές στην γλυκειά “Πολίτικη Κουζίνα”. Ο αγ. Μύρων έχει γράψει πριν χρόνια βιβλίο για τα αγιάσματα αυτής της περιοχής, που αξίζει τον κόπο να δει κανείς και να θαυμάσει. 

15 χρόνια μετά δεν έχω πια την θεία μου. Είχα όμως εισιτήριο για την Πόλη την ίδια μέρα! Να που ακυρώθηκε η πτήση λόγω των ανησυχητικών εξελίξεων με την πανδημία του ιού, που ακριβώς 6 μήνες τώρα ταλανίζει τον κόσμο όλο. 

Τα Ψωμαθειά θα μείνουν για μια άλλη φορά. Και οι εκκλησίες που σιγά σιγά εξωραϊζονται θα είναι εκεί και θα περιμένουν.