Ὁλοθύμως εὐχαριστοῦμεν διά τήν ἐπιστολήν ὑμῶν, διά τῆς ὁποίας ἐκφράζετε τήν βαθεῖαν λύπην τῶν μελῶν τοῦ καθ᾿ ὑμᾶς Συμβουλίου ἐπί τῇ προσφάτως ληφθείσῃ ὑπό τῶν ἐνταῦθα κρατικῶν ἀρχῶν ἀποφάσει μετατροπῆς τοῦ μουσείου τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς μουσουλμανικόν τέμενος.
Ἡ χριστιανική ναοδομία εἶναι ἀνυπέρβλητος θεολογική γλῶσσα, ἡ ὁποία διά τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἐμπνεύσεως ἐκφράζει ὀρθοτόμως τήν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, εἰς τήν πανσωστικήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί εἰς τήν ἐσχατολογικήν πλήρωσιν καί τήν πληρότητα τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ.
Αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἐκπροσωπεῖ καί διακηρύττει μέ μοναδικόν τρόπον ὁ Ἱερός Ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Οὐδεμία παρέμβασις εἰς τό οἰκοδόμημα δύναται νά ἐπικαλύψῃ, νά ἀλλοιώσῃ ἤ νά ἐξαφανίσῃ τό εὐάγγελον μήνυμα καί τήν ἀποστολήν τοῦ Ναοῦ, περί τοῦ ὁποίου ἔχει σοφῶς λεχθῆ, ὅτι ἀποτελεῖ «τήν ἀρχιτεκτονικήν διατύπωσιν τοῦ δόγματος τῆς Χαλκηδόνος», ἤγουν τῆς πίστεως εἰς τό «ἀεί μυστήριον» τῆς Θεανθρωπινότητος, εἰς τήν ἕνωσιν καί ἀλληλοπεριχώρησιν, ἐν τῷ ἑνί προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως, «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως».
Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, μόνον ἡ χρῆσις τοῦ ὑπερόχου τούτου ἱεροῦ οἰκοδομήματος ὡς χριστιανικοῦ ναοῦ ἀνταποκρίνεται εἰς τήν οὐσίαν του καί τήν λυτρωτικήν μαρτυρίαν του. Εἰς αὐτόν τόν πανίερον χῶρον, τά πάντα ὑμνοῦν τόν Χριστόν, τόν ἔνσαρκον Λόγον, τόν ἐν ἀρχῇ καί τόν ἐρχόμενον. Ἡ ἀλήθεια αὕτη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἰς τόν ἐν Τριάδι Θεόν, ἀπορρίπτεται ἀπό τό Ἰσλάμ. Οἱ μουσουλμάνοι πιστοί προσηύχοντο μετά τήν μετατροπήν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς τέμενος, ἐπί 481 ἔτη, ἐντός ἑνός χριστιανικοῦ ναοῦ, ἐν ἀτμοσφαίρᾳ χριστιανικῇ, γενικῶς καί ὄχι μόνον λόγῳ τῶν ἁγιογρα- φιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐπεκαλύφθησαν. Ἡ μόνη χρῆσις, ἡ ὁποία σέβεται καί ἀνα- δεικνύει τήν ἀλήθειαν καί τήν ἱεράν ἀποστολήν τῆς Ἁγίας Σοφίας, εἶναι ἡ λειτουργία της ὡς χριστιανικοῦ ναοῦ.
Ὁ ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ὡς ἀρχιτεκτονική ἀποτύπωσις τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συμπάσης τῆς κτίσεως ἀνήκει εἰς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἀναγνώρισίς του ὡς μνημείου παγκοσμίου πολιτισμικῆς κληρονομίας ἐκφράζει ἐμμέσως καί αὐτήν τήν ἀλήθειαν καί δέν συνδέεται μόνον μέ τό ἀπαράμιλλον μεγαλεῖον τοῦ ἀρχιτεκτονήματος, μέ τήν ἁγιογράφησιν καί τόν διάκοσμόν του.
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, εὐχαριστοῦμεν ὑμῖν ἅπαξ ἔτι διά τήν πηγαίαν καί εἰλικρινῆ ἔκφρασιν τῆς ὑμετέρας ἀγάπης καί τῆς ὑποστηρίξεως πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡμᾶς προσωπικῶς, καί σᾶς καλοῦμεν νά συνεχίσητε νά ἐπισκέπτεσθε τήν Πόλιν τοῦ Κωνσταντίνου, εἰς τήν ὁποίαν τό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Σοφίας εἶναι παρόν εἰς τήν ζωήν καί τήν καλήν μαρτυρίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ ὁποῖος ἐπί μακρούς αἰῶνας ἐξαγγέλλει εὐθαρσῶς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ἐν ἀταλαντεύτῳ πιστότητι εἰς τάς ἀποστολικάς παραδόσεις καί ἐν ἀκαμάτῳ μερίμνῃ διά τόν ἑκάστοτε σύγχρονον ἄνθρωπον.
,βκ’ Ἰουλίου κα’
