«Νὰ παραμείνουμε ἑνωμένοι
περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά»
περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά»
Ὅλα εἶναι πολὺ ἥσυχα σήμερα. Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι ἀπίστευτο. Νομίζαμε ὅτι τέτοια γεγονότα δὲν μποροῦσαν νὰ ξανασυμβοῦν, ὅπως στὸ παρελθόν, ἤ ἴσως ἀλλοῦ, ἀλλὰ σίγουρα, ὄχι στὴν ἀνεπτυγμένη κοινωνία ὅπως ἡ δική μας.
Αἰσθανόμαστε ἄρχοντες καὶ κύριοι, ἀπρόσβλητοι. Ὁ κορονοϊὸς Covid-19 ὅμως μᾶς διαψεύδει: δὲν ἐλέγχουμε τὰ πάντα, εἴμαστε σὰν ἄνθρωποι, εὔθραυστοι καὶ εὐάλωτοι, ὄχι μόνο ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Σ᾽ αὐτὴ ὅμως τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὴν ἀγωνία ὡστόσο, ξεπροβάλλει ἕνα σημάδι ἐλπίδας καὶ δύναμης: παρατηροῦμε πράγματι νὰ ἀναπτύσσεται σὲ μεγάλη ἔκταση ἡ ἀλληλεγγύη μέσα στὴν κοινωνία μας. Μερικὲς φορὲς προσπαθοῦμε νὰ λύσουμε τὰ προβλήματα καὶ τὶς προκλήσεις ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, ἀποθῶντάς τα ἐκτὸς συνόρων, ἀλλὰ ὁ ἰὸς δὲν γνωρίζει σύνορα. Ὁ Θεὸς μᾶς ἐμπιστεύτηκε τὴν γῆ, ποὺ εἶναι τὸ κοινό μας σπίτι. Εἴμαστε ὑπεύθυνοι ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο.
Ἡ σκέψη μας πηγαίνει κατ᾽ ἀρχὰς στὰ θύματα τοῦ ἰοῦ: σ᾽ ὅσους νοσοῦν, σ᾽ ὅσους νοσηλεύονται, καὶ κυρίως σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἀπεβίωσαν καὶ στὶς οἰκογένειές τους, ποὺ τὸ ζοῦν ἀπὸ πολὺ κοντά. Εἴμαστε εὐγνώμονες σὲ ὅλους, ὅσοι βρίσκονται κοντά τους: στοὺς γιατρούς, στὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ καὶ στοὺς πολλοὺς ἐθελοντές. Ἐπίσης σὲ ὅσους συνεχίζουν νὰ παρέχουν τὶς πολύτιμες ὑπηρεσίες τους παρὰ τὴν παύση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς.
Ὡς θρησκευτικοὶ ἡγέτες στὴ χώρα μας, ἐκφράζουμε τὴν εἰλικρινῆ μας ἐκτίμηση σὲ ὅσους ἀγωνίζονται μὲ ἀποφασιστικότητα ἐναντίον τοῦ ἰοῦ. Ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὴν παροχὴ βοήθειας σὲ ὅσους ἀντιμετωπίζουν μεγάλες οἰκονομικὲς δυσκολίες, σὰν συνέπεια αὐτῆς τῆς ἐπιδημίας. Ἐκτιμοῦμε ἐπίσης πολὺ τὸ αἴσθημα εὐθύνης ποὺ δείχνουν οἱ πολίτες στὴ χώρα μας. Ἕνας ἐξαιρετικὸς μηχανισμὸς ὑγειονομικῆς περίθαλψης ὑπάρχει στὴ χώρα μας ἐδῶ καὶ χρόνια. Συνειδητοποιοῦμε περισσότερο ἀπὸ ποτὲ σήμερα τὴν σημασία του γιὰ τὸ μέλλον.
Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ διατηρήσουμε ἀποστάσεις, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ παραμείνουμε ἑνωμένοι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Μέσα ἀπὸ τὴν πολιτισμικὴ καὶ θρησκευτική μας ποικιλομορφία, ἡ ἀνθρωπιά μᾶς ἑνώνει πολὺ τὸν ἕνα μὲ τὸν ἄλλο. Ὅποιοι κι ἄν εἴμαστε, καὶ ὅ,τι κι ἄν πιστεύουμε, εἴμαστε συνοδοιπόροι, ὑπεύθυνοι ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο.
Οἱ Κοινότητες μας δὲν δύνανται νὰ προσευχηθοῦν μαζὶ οὔτε στὶς Συναγωγές, ἤ τὰ Τεμένη ἤ τὶς Ἐκκλησίες. Ἀλλὰ ἡ ἀλληλεγγύη καὶ τὸ καθῆκον τῆς προσευχῆς εἶναι πάντοτε ἐπιτακτικό. Κάνουμε πρὸς ὅλους μία ἐπείγουσα ἔκκληση: νὰ προσευχηθοῦμε ὁ καθένας σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσή του, γιὰ τοὺς ἀρρώστους, τοὺς ἑτοιμοθάνατους καὶ γιὰ ὅλους ὅσοι τοὺς βοηθοῦν. Ἄς προσεύχεται ὁ καθένας γιὰ τὸν ἄλλο καὶ γιὰ τὴ χώρα μας. Ἄς προσευχηθοῦμε ὥστε μέσα στὴν κρίση νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε τί εἶναι σημαντικὸ στὴ ζωή. Περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά, τὰ ὅπλα μας σήμερα εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀλληλεγγύη.
Ὅλοι περιμένουμε τὸ γρήγορο τέλος αὐτῆς τῆς κρίσης. Ἐλπίζουμε ἐπίσης ὅτι, μόλις ξεπεράσουμε τὴν κρίση, δὲν θὰ ξεχάσουμε ποτὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς συνέβη. Διότι ὅποιος ξεχνάει, γίνεται περισσότερο εὐάλωτος. Αὐτὴ ἡ κρίση μπορεῖ νὰ μᾶς ἀνοίξει τὰ μάτια καὶ νὰ βοηθήσει νὰ ἀναθεωρήσουμε τὶς προτεραιότητές μας, τόσο στὴν ἰδιωτική μας ζωή, ὅσο καὶ μέσα στὴν κοινωνία. Ἄς θυμηθοῦμε, μόλις τελειώσει ἡ κρίση αὐτή, ὅτι παρ᾽ ὅλες τὶς διαφορές μας, χρειαζόμαστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἄς ἀναζητήσουμε νέες μορφὲς φιλοξενίας, ἀδελφοσύνης καὶ ἀλληλεγγύης. Οἱ θρησκεῖες μποροῦν νὰ διαδραματίσουν σημαντικὸ ρόλο πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση καὶ στὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῶν προτεραιοτήτων μας. Ἐν ὀνόματι αὐτῆς τῆς εὐθύνης, ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τῆς χώρας, κάνουμε αὐτὸ τὸ ἀνακοινωθέν.
Οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τοῦ Βελγίου
Ἐκ μέρους τῶν Ἰσραηλιτικῶν, Χριστιανικῶν καὶ Μουσουλμανικῶν Κοινοτήτων:
Ὁ Καρδινάλιος Jozef De Kesel,
Ὁ Μητροπολίτης Βελγίου Ἀθηναγόρας,
Ὁ Πάστορας Steven Fuite,
Ὁ Canon Dr. Jack McDonald,
Ὁ Δρ Geert W. Lorein,
Ὁ Ἀρχιραββῖνος Albert Guigui,
Ὁ κύριος Philippe Markiewicz,
Ὁ κ. Mehmet Üstün.
