 |
| Το Δημαρχείο του Πειραιά, γνωστό ως «Ρολόϊ» και πίσω του η Αγία Τριάδα
που στα σκαλιά της «ρητόρευε» |
Ένας κληρικός, που όταν εκλέχτηκε επίσκοπος «δεν βρήκε ακόμη εικόνες των Αγίων
Βαρθολομαίου και Στυλιανού για να ανάψει κεριά για την ευεργεσία που δέχθηκε», με επιστολή του
δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο στις 16-2-2012, εξύβρισε πεζοδρομιακά γνωστό ιστορικό
συγγραφέα και διδάσκαλο. Εκείνος, αντί προσφυγής στη Δικαιοσύνη για
να στηρίξει την αξιοπρέπειά του, έγραψε την ακόλουθη «παραβολή» προς παιδαγωγία του κάθε αθεόφοβα και προκλητικά ευτελίζοντος το
αξίωμα, που έλαβε μέσα από πονηρές και
σκοτεινές διαδρομές οι οποίες δεν
λησμονούνται ούτε και παραγράφονται.
Καθημερινά διαπιστώνω την αξία της λαϊκής προγονικής σοφίας για να
αντιμετωπίζουμε πρόσωπα, που αντί να προσκλαίουν σε σπήλαιο του Ακράθωνα
αναδεικνύονται «κακοί χρεοφειλέτες που πετούν άχυρα» κατά θεσμών και
προσώπων κατασκευάζοντας «ομολογιακή φράξια» από ατίθασα
περιτρίμματα άλλων Μητροπόλεων, ώστε εμπαθέστατα να «πετούν μία πέτρα στο γιαλό και χίλιοι γνωστικοί να μην επαρκούν για να τη
βρουν και να τη βγάλουν»! Ο Πειραιάς είναι η πόλη της βαπτίσεώς μου και
κυρίως των νεανικών χρόνων μου και ίσως αυτά που θα διηγηθώ να τα
θυμούνται και οι επιζώντες φίλοι μου Πειραιώτες που έγιναν αρχιερείς.
Α΄ Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου ζούσε
μετά τον πόλεμο στην Καστέλλα και πήγαινα τακτικά να τη βλέπω από την Αθήνα που
τότε ζούσαμε. Εξ άλλου αυτή όταν προπολεμικά ζούσα μαζί της στο Παλαιό Φάληρο
με δίδαξε να αγαπώ και να σέβομαι την Εκκλησία μας, οδηγώντας με κοντά στον π.
Βασίλειο Ατέση, μετά πρώην μητροπολίτη Λήμνου. Πολλές φορές όμως που πήγαινα να
την επισκέπτομαι μου ζητούσε να τη συνοδεύσω στα μαγαζιά του κέντρου του
Πειραιά. Η νησιώτικη ευλάβειά της με οδηγούσε να προσκυνήσω και στον πρόχειρο
ναό που στήθηκε μέσα στην παλαιά Αγία Τριάδα μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό
της τον Ιανουάριο του 1944. Έτσι, μερικές φορές παρακολούθησα στα σκαλιά αυτού
του ερειπωμένου τότε ναού ένα κωμικοτραγικό θέαμα. Ένας περίεργος τύπος, που
φορούσε μαύρη σταυρωτή μακριά ρεντιγκότα και παπιγιόν ήταν ανεβασμένος στα
σκαλιά του ναού και με ύφος μανιασμένου ιεροκήρυκα ανέπτυσσε οργισμένος το
πρόγραμμα του και συγχρόνως κατακεραύνωνε τα κακώς κείμενα της τότε δημόσιας
ζωής. Ερώτησα ποίος είναι και έμαθα πως ήταν ο αρχηγός των «Κυανοφρόνων» Τηλέμαχος Αρμόνδου Δελαπατρίδης, που σπούδασε Νομικά και Θεολογία και
τώρα από το πάθος της δοξομανία του περιφερόταν από το Σύνταγμα των Αθηνών
μέχρι το περίφημο Ρολόϊ του Πειραιά. Αναζητούσε βήμα για να τον ακούνε και αυτός ήταν τα σκαλιά της επίκεντρης Αγίας Τριάδος για να καυτηριάσει αμαρτίες
και αδικίες επί παντός επιστητού. Έμαθα ότι ο τύπος αυτός επί χρόνια
καταφερόταν επί δικαίων και αδίκων… γιατί δεν τον «ψήφισαν το 1927 για Πρόεδρο
Δημοκρατίας»! Το ακροατήριό του το αποτελούσαν συνήθως διάφοροι περίεργοι περαστικοί
που αρέσκονταν να διασκεδάζουν με τις υπαίθριες γραφικότητες. Μαζί τους όμως
ανακατευόταν και η χλευάζουσα αληταρία από τα «χασαπάκια» της παρακείμενης τότε κρεαταγοράς. Όμως ο θυμώδης ρήτορας νόμιζε πως
οι συγκεντρωθέντες ήλθαν για να ακούσουν τις καταγγελίες του και παραληρούσε σε
υψηλούς τόνους με επιθετική γλώσσα. Ύψωνε τη φωνή του στο κατακόρυφο
προκαλώντας μούγκρισμα και σε λίγο τη θορυβώδη καζούρα του ακροατηρίου που
κατέληγε και σε σφυρίγματα! Τότε ο τιμητής των πάντων γούρλωνε τα μάτια, έτριζε
τα δόντια του και με επιτιμητικό ύφος «προφήτη», «αναθεμάτιζε» παρόντες και απόντες. Σε αντίδραση η συγκεντρωμένη «μαρίδα» τον αποδοκίμαζε και τον γιουχάϊζε! Εκείνος αμέσως έπαιρνε απειλητικό ύφος
του «μάντη κακών» και τους
υποσχόταν τη πίσσα όλων των καζανιών της Κολάσεως! Και όσο αυξανόταν η κλίμακα
των απειλών του, τόσο οι «μαουνιέρηδες», που είχαν
καταφθάσει από το παρακείμενο λιμένι για να διασκεδάσουν, τον «εξαγριώναν» για να τον αποτρελάνουν μέχρι που έφθανε η αστυνομία για να διαλύσει
την «ομήγυρη» και να επιβάλλει τη τάξη!
Βαρθολομαίου και Στυλιανού για να ανάψει κεριά για την ευεργεσία που δέχθηκε», με επιστολή του
δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο στις 16-2-2012, εξύβρισε πεζοδρομιακά γνωστό ιστορικό
συγγραφέα και διδάσκαλο. Εκείνος, αντί προσφυγής στη Δικαιοσύνη για
να στηρίξει την αξιοπρέπειά του, έγραψε την ακόλουθη «παραβολή» προς παιδαγωγία του κάθε αθεόφοβα και προκλητικά ευτελίζοντος το
αξίωμα, που έλαβε μέσα από πονηρές και
σκοτεινές διαδρομές οι οποίες δεν
λησμονούνται ούτε και παραγράφονται.
Καθημερινά διαπιστώνω την αξία της λαϊκής προγονικής σοφίας για να
αντιμετωπίζουμε πρόσωπα, που αντί να προσκλαίουν σε σπήλαιο του Ακράθωνα
αναδεικνύονται «κακοί χρεοφειλέτες που πετούν άχυρα» κατά θεσμών και
προσώπων κατασκευάζοντας «ομολογιακή φράξια» από ατίθασα
περιτρίμματα άλλων Μητροπόλεων, ώστε εμπαθέστατα να «πετούν μία πέτρα στο γιαλό και χίλιοι γνωστικοί να μην επαρκούν για να τη
βρουν και να τη βγάλουν»! Ο Πειραιάς είναι η πόλη της βαπτίσεώς μου και
κυρίως των νεανικών χρόνων μου και ίσως αυτά που θα διηγηθώ να τα
θυμούνται και οι επιζώντες φίλοι μου Πειραιώτες που έγιναν αρχιερείς.
Α΄ Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου ζούσε
μετά τον πόλεμο στην Καστέλλα και πήγαινα τακτικά να τη βλέπω από την Αθήνα που
τότε ζούσαμε. Εξ άλλου αυτή όταν προπολεμικά ζούσα μαζί της στο Παλαιό Φάληρο
με δίδαξε να αγαπώ και να σέβομαι την Εκκλησία μας, οδηγώντας με κοντά στον π.
Βασίλειο Ατέση, μετά πρώην μητροπολίτη Λήμνου. Πολλές φορές όμως που πήγαινα να
την επισκέπτομαι μου ζητούσε να τη συνοδεύσω στα μαγαζιά του κέντρου του
Πειραιά. Η νησιώτικη ευλάβειά της με οδηγούσε να προσκυνήσω και στον πρόχειρο
ναό που στήθηκε μέσα στην παλαιά Αγία Τριάδα μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό
της τον Ιανουάριο του 1944. Έτσι, μερικές φορές παρακολούθησα στα σκαλιά αυτού
του ερειπωμένου τότε ναού ένα κωμικοτραγικό θέαμα. Ένας περίεργος τύπος, που
φορούσε μαύρη σταυρωτή μακριά ρεντιγκότα και παπιγιόν ήταν ανεβασμένος στα
σκαλιά του ναού και με ύφος μανιασμένου ιεροκήρυκα ανέπτυσσε οργισμένος το
πρόγραμμα του και συγχρόνως κατακεραύνωνε τα κακώς κείμενα της τότε δημόσιας
ζωής. Ερώτησα ποίος είναι και έμαθα πως ήταν ο αρχηγός των «Κυανοφρόνων» Τηλέμαχος Αρμόνδου Δελαπατρίδης, που σπούδασε Νομικά και Θεολογία και
τώρα από το πάθος της δοξομανία του περιφερόταν από το Σύνταγμα των Αθηνών
μέχρι το περίφημο Ρολόϊ του Πειραιά. Αναζητούσε βήμα για να τον ακούνε και αυτός ήταν τα σκαλιά της επίκεντρης Αγίας Τριάδος για να καυτηριάσει αμαρτίες
και αδικίες επί παντός επιστητού. Έμαθα ότι ο τύπος αυτός επί χρόνια
καταφερόταν επί δικαίων και αδίκων… γιατί δεν τον «ψήφισαν το 1927 για Πρόεδρο
Δημοκρατίας»! Το ακροατήριό του το αποτελούσαν συνήθως διάφοροι περίεργοι περαστικοί
που αρέσκονταν να διασκεδάζουν με τις υπαίθριες γραφικότητες. Μαζί τους όμως
ανακατευόταν και η χλευάζουσα αληταρία από τα «χασαπάκια» της παρακείμενης τότε κρεαταγοράς. Όμως ο θυμώδης ρήτορας νόμιζε πως
οι συγκεντρωθέντες ήλθαν για να ακούσουν τις καταγγελίες του και παραληρούσε σε
υψηλούς τόνους με επιθετική γλώσσα. Ύψωνε τη φωνή του στο κατακόρυφο
προκαλώντας μούγκρισμα και σε λίγο τη θορυβώδη καζούρα του ακροατηρίου που
κατέληγε και σε σφυρίγματα! Τότε ο τιμητής των πάντων γούρλωνε τα μάτια, έτριζε
τα δόντια του και με επιτιμητικό ύφος «προφήτη», «αναθεμάτιζε» παρόντες και απόντες. Σε αντίδραση η συγκεντρωμένη «μαρίδα» τον αποδοκίμαζε και τον γιουχάϊζε! Εκείνος αμέσως έπαιρνε απειλητικό ύφος
του «μάντη κακών» και τους
υποσχόταν τη πίσσα όλων των καζανιών της Κολάσεως! Και όσο αυξανόταν η κλίμακα
των απειλών του, τόσο οι «μαουνιέρηδες», που είχαν
καταφθάσει από το παρακείμενο λιμένι για να διασκεδάσουν, τον «εξαγριώναν» για να τον αποτρελάνουν μέχρι που έφθανε η αστυνομία για να διαλύσει
την «ομήγυρη» και να επιβάλλει τη τάξη!
Δίδαγμα: Αλλοίμονο σε εκείνον
που έχασε το μέτρο κρίσεως και τη σεμνή και ισορροπημένη παρουσία. Οι απειλές
των «αφορισμών» δεν συγκινούν
πλέον κανένα, ούτε και προστατεύουν τη
σοβαρότητά του! Αυτά σήμερα έχουν αντίθετα αποτελέσματα στο λαό που δεν θα
αργήσει να μάθει τα πεπραγμένα του τιμητή και να αξιολογήσει τις τεθλασμένες
κινήσεις της σταδιοδρομίας του. Ο φανφαρονισμός όταν γίνεται χρόνια κατάσταση
δεν ελέγχεται ούτε δαμάζεται! Με διάφορους τρόπους συνεχίζει να προδίδει τα αλλοπρόσαλλα
εσώψυχα του ρήτορα που επαναλαμβάνει
συνεχώς τα σφάλματά του. Τα παντώς μεγέθους φαρισαϊκά «φυλακτήρια» που αναρτεί ως περίπτερο επάνω του προς
επίδειξη της ματαιοδοξίας του δεν τον καθιστούν άτρωτο του σκώμματος όσων ξέρουν πώς άρχισε τη ζωή του και που την κατήντησε σήμερα. Η
προώθηση στην ιεραρχία τέτοιων δοξομανών «τύπων» που θυμίζουν κατά τον Παύλον «κύμβαλα
αλαλάζοντα», φθείρουν ανεπανόρθωτα το κύρος της ποιμαίνουσας Εκκλησίας και
πρέπει να απομονώνονται γιατί αποτελούν εστίες
μολύνσεως της εκκλησιαστικής συνειδήσεως.
Β΄ Όταν πάλι ήμουν φοιτητής στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών συνήθιζα να πηγαίνω
στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πειραιώς, που τότε στεγαζόταν στη δεξιά πλευρά του
σπουδαίου Δημοτικού Θεάτρου της πόλεως και διερχόμουν από την προ του θεάτρου πλατεία. Εκεί συνήθως αντίκριζα άλλον έναν σαλεμένο της εποχής
εκείνης, τον λεγόμενο «στρατηγό» Διπλαράκο. Αυτός πήγαινε και ερχότανε στη πλατεία και με τις κραυγές
του έντονα συνέτασσε το φανταστικό στράτευμά του με παραγγέλματα που εκφωνούσε
προτείνοντας μία δήθεν «στραταρχική ράβδο» περιτυλιγμένη με
αλυσίδα! Φανταζόταν εαυτόν «στρατηγό» που συγκέντρωνε
το στράτευμά του και του έδινε παραγγέλματα! Η μανία του αποτυπωνόταν και στο στήθους του.
Φορούσε ένα γιλέκο καταστόλιστο από ψευτοπαράσημα, αποδεικτικά της ψυχικής του
καταστάσεως. Είχε σ’ αυτό καρφιτσώσει φανταχτερά κουμπιά και μερικά παλιά
μετάλλια από τα παλιατζίδικα της πλατεία Ιπποδαμίας! Αυτά του τα κρεμούσαν για
να διασκεδάσουν οι φιλοπαίγμονες παλιατζίδες. Η ανεξέλεγκτη λόξα του ήταν
βέβαια ακίνδυνη γιατί ζούσε στον κόσμο του, όμως δεν ενοχλούσε κανένα και
μάλλον προκαλούσε τη συμπάθεια των διερχόμενων και ποτέ την κοροϊδία τους. Ο
Διπλαράκος παρέμεινε στη μνήμη μου ένας που έχασε την ταυτότητα και το μέτρο
των λογισμών του γι’ αυτό: αιωνία η μνήμη του.
που έχασε το μέτρο κρίσεως και τη σεμνή και ισορροπημένη παρουσία. Οι απειλές
των «αφορισμών» δεν συγκινούν
πλέον κανένα, ούτε και προστατεύουν τη
σοβαρότητά του! Αυτά σήμερα έχουν αντίθετα αποτελέσματα στο λαό που δεν θα
αργήσει να μάθει τα πεπραγμένα του τιμητή και να αξιολογήσει τις τεθλασμένες
κινήσεις της σταδιοδρομίας του. Ο φανφαρονισμός όταν γίνεται χρόνια κατάσταση
δεν ελέγχεται ούτε δαμάζεται! Με διάφορους τρόπους συνεχίζει να προδίδει τα αλλοπρόσαλλα
εσώψυχα του ρήτορα που επαναλαμβάνει
συνεχώς τα σφάλματά του. Τα παντώς μεγέθους φαρισαϊκά «φυλακτήρια» που αναρτεί ως περίπτερο επάνω του προς
επίδειξη της ματαιοδοξίας του δεν τον καθιστούν άτρωτο του σκώμματος όσων ξέρουν πώς άρχισε τη ζωή του και που την κατήντησε σήμερα. Η
προώθηση στην ιεραρχία τέτοιων δοξομανών «τύπων» που θυμίζουν κατά τον Παύλον «κύμβαλα
αλαλάζοντα», φθείρουν ανεπανόρθωτα το κύρος της ποιμαίνουσας Εκκλησίας και
πρέπει να απομονώνονται γιατί αποτελούν εστίες
μολύνσεως της εκκλησιαστικής συνειδήσεως.
Β΄ Όταν πάλι ήμουν φοιτητής στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών συνήθιζα να πηγαίνω
στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πειραιώς, που τότε στεγαζόταν στη δεξιά πλευρά του
σπουδαίου Δημοτικού Θεάτρου της πόλεως και διερχόμουν από την προ του θεάτρου πλατεία. Εκεί συνήθως αντίκριζα άλλον έναν σαλεμένο της εποχής
εκείνης, τον λεγόμενο «στρατηγό» Διπλαράκο. Αυτός πήγαινε και ερχότανε στη πλατεία και με τις κραυγές
του έντονα συνέτασσε το φανταστικό στράτευμά του με παραγγέλματα που εκφωνούσε
προτείνοντας μία δήθεν «στραταρχική ράβδο» περιτυλιγμένη με
αλυσίδα! Φανταζόταν εαυτόν «στρατηγό» που συγκέντρωνε
το στράτευμά του και του έδινε παραγγέλματα! Η μανία του αποτυπωνόταν και στο στήθους του.
Φορούσε ένα γιλέκο καταστόλιστο από ψευτοπαράσημα, αποδεικτικά της ψυχικής του
καταστάσεως. Είχε σ’ αυτό καρφιτσώσει φανταχτερά κουμπιά και μερικά παλιά
μετάλλια από τα παλιατζίδικα της πλατεία Ιπποδαμίας! Αυτά του τα κρεμούσαν για
να διασκεδάσουν οι φιλοπαίγμονες παλιατζίδες. Η ανεξέλεγκτη λόξα του ήταν
βέβαια ακίνδυνη γιατί ζούσε στον κόσμο του, όμως δεν ενοχλούσε κανένα και
μάλλον προκαλούσε τη συμπάθεια των διερχόμενων και ποτέ την κοροϊδία τους. Ο
Διπλαράκος παρέμεινε στη μνήμη μου ένας που έχασε την ταυτότητα και το μέτρο
των λογισμών του γι’ αυτό: αιωνία η μνήμη του.
Δίδαγμα: Η φαντασία ότι
κάποιος έγινε «Αρχιερεύς» δεν του
εξασφαλίζει σοβαρότητα και εκτίμηση όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του
και τα νεύρα του και «αφορίζει» χωρίς απόφαση
της διοικούσης αρχής του προκαλώντας τον διεθνή καγχασμό για το ελλαδικό
επισκοπάτο. Στη ζωή του δυστυχώς πορεύεται ως ο κακομαθημένος νεανίας που με
δικολαβική και εξεζητημένη λογιότητα λοιδορεί τους πάντες. Στη ζωή του όμως για
να πετύχει το ποθούμενο διέδραμε τόπους
και μέσα που δεν συμβιβάζονται με ομαλή ορθόδοξη συνείδηση. Οι συνειρμοί των
αναγνωστών μου με πρόσωπα υπάρχοντα είναι ελεύθεροι.
Ένας παλαιός και πραγματικά άγιος κληρικός, που υπηρέτησε ως καθηγητής θεολόγος
στο Πειραιά, ποτέ δεν έγινε θηρευτής της αρχιεροσύνης. Ενώ δίδασκε στο Γυμνάσιο πίσω από την
Ευαγγελίστρια δέχθηκε ένα τηλεφώνημα της
Συνόδου πως εκλέχθηκε μητροπολίτης Κερκύρας! Αυτός ήταν ο μακαριστός Μεθόδιος
Κοντοστάντος. Στα γερατειά του ήταν υποχρεωμένος από την εθιμοτυπία στις
επίσημες τελετές να φέρει τα παράσημά του. Κάποτε θέλησε να τον πειράξει ο
Κίτρους Βαρνάβας, αλλοίμονο, μόνιμος και αυτός θηρευτής παράσημων και τίτλων με
στόχο τη διαδοχή στην αρχιεπισκοπή Αθηνών, άρχισε να ερωτά τον Κερκύρας περί της ιστορίας
κάθε διακρίσεως. Ανύποπτος ο άγιος γέροντας του εξιστορούσε τα καθέκαστα κάθε
διακρίσεως. Αυτό το ζήτησε επίμονα ο Κίτρους και στο τέλος σοβαροφανώς του
παρατηρεί ότι κάποιο παράσημο του έλειπε! Ο γέροντας στεναχωρήθηκε και τον
ρώτησε ποίο ήταν αυτό το παράσημο; Εκείνος, για να τον αιφνιδιάσει του είπε
περιπαικτικά: «Σεβασμιότατε δεν βλέπω να έχετε του
Φίξ»! Πρόκειται για το καπάκι των φιαλών του ζύθου Φίξ, που το φορούσαν παλιά
τα παιδιά για να κοκορεύονται μεταξύ τους ότι κάτι περισσότερο έχουν από τους
άλλους! Ο πραγματικά άγιος Κερκύρας Μεθόδιος δεν ήξερε ποίο ήταν αυτό και η συζήτηση έληξε!
κάποιος έγινε «Αρχιερεύς» δεν του
εξασφαλίζει σοβαρότητα και εκτίμηση όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του
και τα νεύρα του και «αφορίζει» χωρίς απόφαση
της διοικούσης αρχής του προκαλώντας τον διεθνή καγχασμό για το ελλαδικό
επισκοπάτο. Στη ζωή του δυστυχώς πορεύεται ως ο κακομαθημένος νεανίας που με
δικολαβική και εξεζητημένη λογιότητα λοιδορεί τους πάντες. Στη ζωή του όμως για
να πετύχει το ποθούμενο διέδραμε τόπους
και μέσα που δεν συμβιβάζονται με ομαλή ορθόδοξη συνείδηση. Οι συνειρμοί των
αναγνωστών μου με πρόσωπα υπάρχοντα είναι ελεύθεροι.
Ένας παλαιός και πραγματικά άγιος κληρικός, που υπηρέτησε ως καθηγητής θεολόγος
στο Πειραιά, ποτέ δεν έγινε θηρευτής της αρχιεροσύνης. Ενώ δίδασκε στο Γυμνάσιο πίσω από την
Ευαγγελίστρια δέχθηκε ένα τηλεφώνημα της
Συνόδου πως εκλέχθηκε μητροπολίτης Κερκύρας! Αυτός ήταν ο μακαριστός Μεθόδιος
Κοντοστάντος. Στα γερατειά του ήταν υποχρεωμένος από την εθιμοτυπία στις
επίσημες τελετές να φέρει τα παράσημά του. Κάποτε θέλησε να τον πειράξει ο
Κίτρους Βαρνάβας, αλλοίμονο, μόνιμος και αυτός θηρευτής παράσημων και τίτλων με
στόχο τη διαδοχή στην αρχιεπισκοπή Αθηνών, άρχισε να ερωτά τον Κερκύρας περί της ιστορίας
κάθε διακρίσεως. Ανύποπτος ο άγιος γέροντας του εξιστορούσε τα καθέκαστα κάθε
διακρίσεως. Αυτό το ζήτησε επίμονα ο Κίτρους και στο τέλος σοβαροφανώς του
παρατηρεί ότι κάποιο παράσημο του έλειπε! Ο γέροντας στεναχωρήθηκε και τον
ρώτησε ποίο ήταν αυτό το παράσημο; Εκείνος, για να τον αιφνιδιάσει του είπε
περιπαικτικά: «Σεβασμιότατε δεν βλέπω να έχετε του
Φίξ»! Πρόκειται για το καπάκι των φιαλών του ζύθου Φίξ, που το φορούσαν παλιά
τα παιδιά για να κοκορεύονται μεταξύ τους ότι κάτι περισσότερο έχουν από τους
άλλους! Ο πραγματικά άγιος Κερκύρας Μεθόδιος δεν ήξερε ποίο ήταν αυτό και η συζήτηση έληξε!
Γι’ αυτό δεν υπάρχει δίδαγμα!
Υπάρχει ερώτημα; Οι παραστάντες σε «Αναθέματα» με τίτλους ακαδημαϊκών διδασκάλων κληρικοί δεν αναλογίστηκαν την
ευθύνη αυτής της ύβρεως κατά του μέγιστου μέρους της θεολογικής οικογένειάς μας
που διαφωνεί με τις εξαλλοσύνες των λεγόμενων Νεοζηλωτών; Μήπως δεν κατάλαβαν πως συλλειτούργησαν σε γελοίο «Αναθεματισμό» με αντίδωρο ένα «παράσημο» της κλάσεως ΦΙΞ;
Υπάρχει ερώτημα; Οι παραστάντες σε «Αναθέματα» με τίτλους ακαδημαϊκών διδασκάλων κληρικοί δεν αναλογίστηκαν την
ευθύνη αυτής της ύβρεως κατά του μέγιστου μέρους της θεολογικής οικογένειάς μας
που διαφωνεί με τις εξαλλοσύνες των λεγόμενων Νεοζηλωτών; Μήπως δεν κατάλαβαν πως συλλειτούργησαν σε γελοίο «Αναθεματισμό» με αντίδωρο ένα «παράσημο» της κλάσεως ΦΙΞ;
Η παραχωρηθείσα από το
Πατριαρχείο με τον Τόμο του 1850 ανεξαρτησία διοικήσεως στις από αιώνες εν Ελλάδι επαρχίες της δικαιοδοσίας του Θρόνου, δυστυχώς κατάντησε σήμερα
«γέρας» στην διάθεση μόνον των
εκάστοτε ισχυρών ελλαδικών καπετανάτων. Αυτοί κλωνοποιούν συνήθως τους υποτακτικούς
τους ή πρόσωπα επιτήδεια στην αναρρίχηση σε πάντα κενωθέντα θρόνον. Έτσι σήμερα
δυστυχώς εκλέγονται οι σύγχρονοι πνευματικοί
ταγοί του Γένους μας με συνέπεια ο Ισοκράτης
γνωμοδοτεί περί του αξιώματος των πνευματικών ταγών μας ότι κατά κανόνα: «Ο άρχων εαυτού μη δυνάμενος κρατείν, εστι και κάκιστος άρχων»!
Αριστείδης Πανώτης
Πατριαρχείο με τον Τόμο του 1850 ανεξαρτησία διοικήσεως στις από αιώνες εν Ελλάδι επαρχίες της δικαιοδοσίας του Θρόνου, δυστυχώς κατάντησε σήμερα
«γέρας» στην διάθεση μόνον των
εκάστοτε ισχυρών ελλαδικών καπετανάτων. Αυτοί κλωνοποιούν συνήθως τους υποτακτικούς
τους ή πρόσωπα επιτήδεια στην αναρρίχηση σε πάντα κενωθέντα θρόνον. Έτσι σήμερα
δυστυχώς εκλέγονται οι σύγχρονοι πνευματικοί
ταγοί του Γένους μας με συνέπεια ο Ισοκράτης
γνωμοδοτεί περί του αξιώματος των πνευματικών ταγών μας ότι κατά κανόνα: «Ο άρχων εαυτού μη δυνάμενος κρατείν, εστι και κάκιστος άρχων»!
Αριστείδης Πανώτης
