Ημείς με την συνείδησιν του χρέους και της ιστορικής ευθύνης, γρηγορούντες, από την χθες, διά της σήμερον, εισερχόμεθα εις την αύριον, πιστεύοντες εις την διάστασιν της αιωνιότητος, που διαπερά τα σημεία των καιρών και κρίνει και τελειοί την ιστορίαν, και ελπίζοντες, πάντοτε ελπίζοντες. Βέβαια, οι σοφοί του κόσμου τούτου θα μειδιάσουν. Οι ισχυροί, οι μεγαλομανείς και οι ματαιόδοξοι, που πιστεύουν εις την ισχύν και την έξω λάμψιν, θα μας περιφρονήσουν. Οι επιπόλαιοι και οι ημερομίσθιοι της ζωής και του προορισμού των θα απογοητευθούν. Οι ιστορικοί, οι αριθμολόγοι και οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι θα απορήσουν, θα μας κατακρίνουν και θα μας καταδικάσουν, διότι πιστεύομεν πέραν της λογικής των πραγμάτων.
Και ημείς; Ημείς το χρέος επιτελούντες και την πίστιν και την υπομονήν και την ελπίδα ιερουργούντες, και γνωρίζοντες ότι δεν έχει λογικήν η ιστορία, θα επιμείνωμεν. Θα επιμείνωμεν εις το σκάνδαλον και την σοφίαν της κατά Χριστόν μωρίας και της εν ασθενεία τελειουμένης δυνάμεώς Του.
Και έτσι, λοιπόν, σήμερον ανανεώνομεν το έλαιον εις την κανδήλαν του Θυσιαστηρίου του Αποστόλου Ανδρέου, ανανεώνομεν το νάμα εις το Άγιον Ποτήριον και το άλευρον το προφητικόν του Ηλία εις την μικράν ζύμην, διά την αναζύμωσιν του Άρτου της Προθέσεως, διά την συνέχισιν της Θείας Ευχαριστίας, επάνω εις το ίδιο Θυσιαστήριον, εις τον ίδιον τόπον.
Και έτσι, λοιπόν, σήμερον ανανεώνομεν το έλαιον εις την κανδήλαν του Θυσιαστηρίου του Αποστόλου Ανδρέου, ανανεώνομεν το νάμα εις το Άγιον Ποτήριον και το άλευρον το προφητικόν του Ηλία εις την μικράν ζύμην, διά την αναζύμωσιν του Άρτου της Προθέσεως, διά την συνέχισιν της Θείας Ευχαριστίας, επάνω εις το ίδιο Θυσιαστήριον, εις τον ίδιον τόπον.
Και, ακόμη κτυπούμε σήμερα, κατά τον όρθρον αυτόν του νέου έτους, πάλιν την καμπάνα δια την συνέχισιν της Ακολουθίας «των Ακοιμήτων».
Από την προσφώνησιν του μακαριστού Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Δημήτριον Α΄ επί τω Νέω Έτει 1982.
Ελέχθη, εν τω Οικουμενικώ Πατριαρχείω, τη 1η Ιανουαρίου 1982.
