 |
| Η φάτνη στο Λος Άντζελες είναι μια υπενθύμιση ότι, τα τελευταία τρία χρόνια, πάνω από 5.500 παιδιά κάτω των δύο χρονών χωρίστηκαν από τους γονείς τους στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα. ΑΠΕ-ΜΠΕ |
Του Γρηγόρη Καλοκαιρινού
Ας αρχίσουμε λοιπόν το ΑΛΗΘΙΝΟ μας παραμύθι… Πάνε αρκετές μεταπολεμικές δεκαετίες από τότε που η κατ΄ έτος ανάμνηση της εορτής των Χριστουγέννων έχει χάσει σταδιακώς την πνευματική της σημασία και τον θρησκευτικό της συμβολισμό. Από ανθρωποκεντρική προσέγγιση αγάπης, συναλληλίας και αλληλοπεριχωρήσεως, έχει εξελιχθεί σε εμπορική, γαστριμαργική και ξεκάθαρα σαρκική περίοδο απολαύσεων. Έχει χαθεί σχεδόν από την συντριπτική πλειοψηφία των Χριστιανών της Οικουμένης και, ως εκ τούτου και των Ρωμηών, το ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπό μας. Λησμονούμε μέσα στην δύσκολη καθημερινότητα και τις προκλήσεις του αφειδώς προτεινομένου υπερκαταναλωτισμού την εκ Χριστού πρόνοια μεταξύ των μοναδικών δημιουργημάτων του Αγίου Θεού, αλλά και των Κοινωνιών τους, για την ψυχική γαλήνη, ειρήνη και εν Κυρίω ευδαιμονία, που σημαίνει κατ’ αρχήν, ενστερνισμό του ΕΜΕΙΣ και παραμερισμό του ΕΓΩ. Και αφετηρία στην οδυνηρή και με άγνωστες συνέπειες αυτή κατηφόρα των Χριστιανικών Λαών, αποτελεί ακούσια, ή, μπορεί και εκούσια, η αδιαφορία και υποβάθμιση, μιας μοναδικής Αληθείας, – θα τη συναντήσουμε στη συνέχεια – επάνω στην οποία εδράζεται ολόκληρο το Χριστιανικό Οικοδόμημα. Το γιατί γίνεται αυτό, είναι και το ζητούμενο ερώτημα.
Η μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτή την αρνητική εξέλιξη, ασφαλώς και εντοπίζεται στον σημερινό άνθρωπο που έχει παρασυρθεί από μια παραπλανητική παγκόσμια Κίρκη, ξεχνώντας ή μπερδεύοντας έννοιες, παραδόσεις, γεγονότα και αξίες μέσα στην παραζάλη του. Το ακόμα χειρότερο, είναι και η ευθύνη των Χριστιανικών Εκκλησιών, οι οποίες έχουν συρρικνώσει την πνευματική τους εμβέλεια, ειδικά η Ρωμαιοκαθολική, που φέρει βαριά ευθύνη για την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης, ” καταθέτοντας τα πνευματικά της όπλα ” στην Ύλη και σε ηγεσίες και συμφέροντα. Εκώφευσε ουσιαστικά το Βατικανό, ακόμα και κατά την σύνταξη και ψήφιση του πρώτου Ευρωπαϊκού Συντάγματος, στο οποίο αγνοήθηκε παντελώς, έστω και η ελαχίστη Ιστορική αναφορά της προσφοράς του Χριστιανισμού, κατά την δισχιλιετή πορεία της Γηραιάς Ηπείρου. Η Αγία Έδρα, έκανε μόνον κάποια διαβήματα και μερικές σπασμωδικές κινήσεις εντός του ευρωπαϊκού κατεστημένου, έτσι για την …τιμή των όπλων. Όσο για τους Λουθηρανούς, εκεί ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται σαν κοινωνική πρόταση και τίποτα παραπάνω. Η πνευματική αποστέωση σε όλο της το μεγαλείο.
Η Ορθοδοξία τέλος, ενώ πνευματικά έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει πολύ πιο δυναμικά απ’ ό,τι κάνει μέχρι τώρα, δεν ανταποκρίνεται στο διαμέτρημα της εμβελείας της, λόγω προβλημάτων μεταξύ ορισμένων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, οι οποίες μπορούν και πρέπει να συμβιβάσουν τις όποιες αντιγνωμίες, με απόλυτο σεβασμό και Αποστολική τήρηση της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής Τάξεως και έτσι, Καθολικά ενωμένες, να διαδραματίσουν τον Θεόπνευστο ρόλο τους σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και όχι μόνον προς τους Ορθοδόξους.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ
Να δούμε λοιπόν, τι έχει ”αγνοηθεί”. Πρόκειται για το Ηλίου φαεινότερο, το οποίο οι άνθρωποι έχουν σταδιακώς περάσει στα …αζήτητα. Είναι η πρωτοκορυφαία Αλήθεια της Χριστιανικής Πίστεως, ότι δηλαδή, ”Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ”! Αυτή την αγάπη προσπαθούν να βρουν οι συνετοί άνθρωποι, και όχι μόνον οι Χριστιανοί, αλλά και από όλες τις Θρησκείες, τις Φυλές, τα Έθνη, τις Κοινωνίες. Λίγοι δυστυχώς όμως, είναι αυτοί σε όλο τον Πλανήτη… Στο ίδιο …καζάνι βράζουμε και εμείς οι απανταχού Ορθόδοξοι Συνέλληνες. Η μεγαλύτερη μερίδα των Ρωμηών έχει συνταχθεί με το ρεύμα της παγκοσμιοποιήσεως και αρέσκεται πλέον στον ”εαυτούλη” της, αδιαφορώντας για τα προβλήματα του συνόλου, του πάσχοντος, του πτωχού, του γέροντα. Πάντως, οι εξαιρέσεις στον χώρο της Ρωμηοσύνης είναι σημαντικές και αυτό δημιουργεί συγκρατημένη αισιοδοξία.
Οι λέξεις ΚΕΡΔΟΣ και ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ λοιπόν, κυριαρχούν, έχοντας παραμερίσει σχεδόν τελείως την ανθρωπιά και το χριστιανικό άγγιγμα ψυχής που θα έπρεπε να δεσπόζουν, όχι μόνον κατά την εποχή των Χριστουγέννων, αλλά και κατά τις 365 ημέρες του χρόνου. Φυσικά και δεν μιλάμε για δαιμονοποίηση του Κέρδους, ούτε για εξοστρακισμό της διασκεδάσεως, της απολαύσεως ενός ωραίου ποτού και αναλόγου φαγητού, βάζοντας τη ζωή μας στην απολύτως αυστηρή τήρηση των εκκλησιαστικών τύπων. Γιατί, πράγματι, δεν συνάδουν, σε μεγάλο ποσοστό, κάποιες ακραίες εφαρμογές τους, με την πραγματικότητα της εποχής μας, που βρίσκεται σε μια
” ιδιαζόντως ξεχωριστή ” εξελικτική πορεία, σε σχέση με άλλες εποχές. Τον συγκεκριμένο άκρως αυστηρό τρόπο ζωής μπορούν να ακολουθούν, όσοι εκ των συνανθρώπων μας έχουν κάνει την επιλογή να ζουν πιο κοντά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, περιορίζοντας την εκκοσμίκευση από την καθημερινότητά τους, αποδεχόμενοι μόνο το πρακτικό μέρος της επικοινωνίας και συνεργασίας με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Και είναι πάρα πολλοί και σημαντικοί αυτοί, ακόμα και στους καιρούς μας. Ο ίδιος Πατήρ Θεός όμως, δια της παρουσίας του Υιού του επί Γης, μας έχει υποδείξει, πως δεν υπάρχουν μόνον άκρα, αλλά και η μέση οδός πορείας, προτάσσοντας στην κάθε είδους ενέργειά μας το μέτρο, με στόχο να συμβαδίσουν ο σημερινός τρόπος ζωής με αυτόν της Ορθοδοξοκεντρικής προτάσεως, αποφεύγοντας ταυτοχρόνως τις όποιες ακρότητες.
Όμως το ζητούμενο, ειδικά στη Ρωμαίικη Κοινωνία, δεν είναι οι διαχωρισμοί και οι όποιοι αποκλεισμοί μικρών ή μεγάλων ομάδων, αλλά η συνεχής προσπάθεια ευρέσεως τρόπων άρσεως των υπαρχουσών διαφορών, με την ένθεν και ένθεν αποδοχή αντιθέτων απόψεων, πρακτικών και μεθόδων οργανώσεως της ατομικής, οικογενειακής και ευρύτερα πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και εκκλησιαστικής ζωής, αλλά και της Παιδείας του συνόλου των Ρωμηών. Αυτό λοιπόν είναι το ζητούμενο και για τον απανταχού Ελληνισμό. Να τα ”βρίσκουμε” και όχι να τσακωνόμαστε συνεχώς μεταξύ μας. Ακόμα και στην αποδοχή του τρόπου που επιθυμεί να ζει ο καθένας μας. Μιλάμε δηλαδή για το πιο εύκολο που μπορούσε να ζητηθεί από τον Ρωμηό, αφού η Ορθοδοξία μας το έχει προσφέρει με την ευλογία της ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΟΣ του ΠΡΟΣΩΠΟΥ ως Ολοκληρωμένη και Αυτόνομη διαχρονική Παρουσία εντός του Κτίσματος, με την ανύψωση δηλαδή του Ορθοδόξου Χριστιανού σε μοναδικό, ανεπανάληπτο και σαφώς ουδέποτε προϋπάρχον Δημιούργημα του Πατρός Θεού. Επιτακτική ανάγκη λοιπόν είναι, να προσπαθήσουμε δια πράξεων, έργων και της μικρής ή μεγάλης προσευχής των όσων έχουν την διάθεση καλυτέρας προσεγγίσεως προς τον Δημιουργό, να επαναφέρουμε στις καρδιές μας την του ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΑΠΗ. Τότε θα επανέλθουμε στην κανονικότητα και μέσα από αυτή την Αλήθεια, θα αναταχθούν και τα πάσης φύσεως προβλήματα που ταλανίζουν, όχι μόνον εμάς, αλλά και ολόκληρο τον Κόσμο. Γιατί, δεν πρέπει να τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Μπορεί να μας έχουν ”σερβίρει” πως η λεγομένη Παγκόσμια Κρίση είναι οικονομική, στην πραγματικότητα όμως, οδηγηθήκαμε εκεί, μετά από την ηθική, πνευματική, αγαπητική και κοινωνική πτωτική πορεία δεκαετιών, που αποτελούν την μήτρα των Κρίσεων. Απότοκό τους είναι και η οικονομική κρίση.
Για να έχουμε όμως μια επιτυχημένη προσπάθεια, χρειάζεται απαραιτήτως να επαναφέρουμε στη ζωή μας, σε παγκόσμια κλίμακα με πρώτο το Ρωμαίικο, το Αρχαιοελληνικό: ”Παν μέτρον άριστον”. Αυτό είναι που έχει χαθεί από κάθε ανθρώπινη πρακτική, σχέση, ιδεολογία, δομή γενικότερα των Κοινωνιών μας, ακόμη και της Χριστιανικής Εκκλησίας, όχι τόσο της Ανατολικής, αλλά κυρίως της Δυτικής. Και αυτή η συνειδητοποίηση χρειάζεται να γίνει συντόμως, με παράλληλη εφαρμογή της προσπαθείας όλων των ανθρώπων και Κοινωνιών. Σε μια τέτοια πρωτοβουλία, καθίσταται μάλιστα υποχρεωτικό για την Ανατολική Ορθοδοξία, να τεθεί επικεφαλής και πνευματική Ταγός.
”ΑΛΑΛΟΥΜ ”
…
Χριστούγεννα λοιπόν του 2019. Η Παγκόσμια Κοινωνία, όπως και η Ελληνική, ισχυρίζονται πως βρίσκονται σε περίοδο σταδιακής πορείας ανακάμψεως, μετά την βάναυση οικονομική κρίση κατά την τελευταία δεκαετία. Παράλληλα, σε προεμπόλεμη ή και εμπόλεμη κατάσταση ζουν αρκετές Χώρες και περιοχές του Κόσμου. Για παράδειγμα, ο Ερντογάν κάνει στο Ελληνικό Αιγαίο και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο ναυτικές και αεροπορικές… παρελάσεις. Ο Βορειοκορεάτης Κιμ… ακονίζει τους πυρηνικούς του πυραύλους, υπό τα χαμόγελα του κυρίου Τραμπ. Ο ”Λύκος της Στέπας” καραδοκεί προς πάσα κατεύθυνση. Στην Λατινική Αμερική η ”κόκα” πάει …σύννεφο, ενώ οι …δημοκρατικοί δικτάτορες ανατρέπουν ο ένας τον άλλον, αδιαφορώντας εάν οι Λαοί τους αλληλοσκοτώνονται , πεινώντας ταυτοχρόνως. Στην Ευρώπη τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει ”κεφάλι”, την ίδια ώρα που πολλοί ευρωπαϊκοί Λαοί, έχουν ξεσηκωθεί προβάλλοντας, με εκατοντάδες αφορμές και αιτίες, άπειρα, ποικίλα αιτήματα. Επί της ουσίας, οι σύγχρονοι ισχυροί, που όμως είναι θιασώτες του ”Παλαιού Κόσμου”, αναζητούν μια νέα Γιάλτα, αλλά …Γιάλτα γιόκ, γιατί, απλούστατα, οι σημερινοί ”μεγάλοι”, είναι πολύ μικροί για να πετύχουν κάτι ανάλογο με τους ”σιδερένιους” Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ, Στάλιν. Μ΄ άλλα λόγια, επικρατεί σε όλο το Ντουνιά, ένα ”μοναδικό κλίμα”, ένα… αλαλούμ! Άντε τώρα να βρει την όρεξη και τη διάθεση, αλλά και τα… απαραίτητα, για να εορτάσει και φέτος την την Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, το κατ΄εικόνα και Πλάσμα του Θεού, ο Άνθρωπος…
ΤΑ ”ΚΕΝΤΡΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ”
Βεβαίως και απαιτείται να αποσαφηνίσουμε, πως, όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα την εποχή μας, είναι απότοκα τεραστίων πολιτικών, οικονομικών, μικροκομματικών και ενεργειακών συμφερόντων, Κρατικών και Διακρατικών στρατηγικών και γεωπολιτικών στόχων και φυσικά, προσωπικών επιδιώξεων και φιλοδοξιών των δήθεν εκείνων ισχυρών που διαφεντεύουν τον άμοιρο Πλανήτη μας, αλλά και …πολλών άλλων ”αφανών Κέντρων”, που χειρίζονται ως πιόνια, ακόμα και τους υποτιθέμενους κυβερνώντες.
Επίκεντρο ο ”μαύρος χρυσός” και τα πάσης φύσεως ενεργά αέρια που βγαίνουν από τα έγκατα της Γης. Κοντά σε αυτά – όπως προαναφέραμε – και η επικυριαρχία των δυνατών επί εδαφών που τα θεωρούν σημαντικά για την ενίσχυση των κάθε λογής εξουσιών τους. Με βάση λοιπόν αυτή την πραγματικότητα, το 90% περίπου του πληθυσμού ανά τον Κόσμο – άλλοι λίγο, άλλοι πολύ – υποφέρει, όχι μόνον από έλλειψη εργασίας – και ως εκ τούτου, δεν διαθέτει σε πάμπολλες περιπτώσεις, ούτε τα απολύτως απαραίτητα για να επιβιώσει αξιοπρεπώς – αλλά και από τα συνεπακόλουθα της φτώχειας, των κακουχιών, των υπερηλίκων που απαιτείται να έχουν καλά στερνά, αλλά και των ασθενειών που πολλαπλασιαστικώς εξαπλούνται. Αδύναμοι λαοί που υποφέρουν, καταφεύγουν στην παράνομη μετανάστευση προς φαινομενικά καλύτερους τόπους, για λίγη εργασία, για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα φάρμακο. Και στην προσπάθειά τους αυτή για την εξεύρεση μιας αχτίδος φωτός, δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στις χώρες στις οποίες εισβάλουν, με στόχο να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους, που πεθαίνουν από πείνα ή πνίγονται στα άγρια νερά δύστροπων θαλασσών μέσα σε σαπιοκάραβα και πλαστικές σχεδίες. Έχουν εξελιχθεί σε ” εμπορεύματα ” αδίστακτων σύγχρονων Σάιλοκ. Γιατί και τα Κράτη που διατηρούν ακόμη συνθήκες στοιχειώδους επιβιώσεως, με την συνεχή προσθήκη των απρόσκλητων μεταναστών, περνούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, παρασυρόμενα και αυτά, σε δυσκολότερες οικονομικές ατραπούς, διακινδυνεύοντας το ήδη άδηλον μέλλον τους.
Αυτή η εικόνα είναι αναλυτικότατα χαρτογραφημένη από τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία όμως, όλο και πιέζουν τους λαούς, ώστε να τους εξουθενώσουν τελείως και, έτσι, να τους έχουν υποτακτικούς και υπάκουους ες αεί, εκμεταλλευόμενα την Γη, το βιος και το ανθρώπινο δυναμικό τους, λες και αυτοί που κινούν τα νήματα των σατανικών αυτών στόχων, θα μείνουν αθάνατοι.
ΠΛΟΥΤΟΣ – ΦΤΩΧΕΙΑ – ΧΡΙΣΤΟΣ
Χριστούγεννα του 2019. Αυτή είναι η πραγματική ζωή που ζούμε. Τα καταστήματα, οι πλατείες, οι δρόμοι, πλούσια και φτωχικά σπίτια, όλα φωταγωγημένα, ανάλογα το καθένα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Χιλιάδες λαμπιόνια, σε συγχορδία με τα τρίγωνα των πιτσιρικάδων, κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να φέρουν και πάλι τα χαμόγελα στα χείλη ακόμα και της πιο μαραζωμένης καρδούλας. Οι κρεοπώλες διαλαλούν την πραμάτεια τους και στις μεγάλες αγορές γίνεται το ”έλα να δεις”, μόνον που τα τελευταία χρόνια αυτό το ”έλα να δεις” μένει αρκετά μετέωρο σε καταστήματα, παντοπωλεία, κρεοπωλεία και άλλα μαγαζιά, αφού, πράγματι, χιλιάδες κόσμου μπαίνουν, βλέπουν, παζαρεύουν και …απέρχονται άπρακτοι, γιατί ”το μεν πνεύμα πρόθυμον, το δε βαλάντιον …ασθενές…”. Όσο για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής, των Μητροπόλεων και των Δήμων, ευτυχώς, έχουν λίγο περιοριστεί, χωρίς φυσικά να εκλείψει το πρόβλημα. Ακόμη σημαντικός αριθμός χθεσινών ευπρεπών και ευϋπολήπτων καταστηματαρχών, επιχειρηματιών, καθώς και πολλοί οικογενειάρχες, αλλά σημερινοί νεόπτωχοι, προσπαθούν να οργανώσουν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, χωρίς να αντιληφθούν τα παιδιά τους ότι τα εδέσματα προέρχονται από το τσουκάλι της Ενορίας ή του Δημαρχίας. Και αυτή την δύσκολη ώρα, η αξιοπρέπεια του Χριστιανού, είναι και αυτή ”κατ΄εικόνα και ομοίωση” του Κυρίου του, με την πλήρη ”κάλυψη σιωπής” του παππούλη, των ενοριτισσών και των συμπολιτών εκείνων, που ετοιμάζουν την καθημερινή τράπεζα επί 365 ημέρες για τους αδυνάτους, προφυλάσσοντάς τους όσο μπορούν από την απληστία των ολίγων.
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΗΣΙΟ ΠΙΑΤΟ
Τα περισσότερα όμως από αυτά που αναφέραμε έως τώρα, έχουν άραγε καμιά σχέση με την ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ, την οποία μας έφερε ως δώρο με την έλευσή του, πριν δύο και κάτι χιλιάδες χρόνια, ο θυσιασθείς για μας Χριστός; Ασφαλώς και όχι. Γιατί ο Χριστός, εκτός από τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο δρόμο της Αγάπης, μας δίδαξε και την Αλήθεια, μας προέτρεψε να μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας τα καλά που, επί της ουσίας, ο ίδιος μας χαρίζει. Μας είπε να αγνοήσουμε τον πλούτο και κάθε περιττό, γιατί υπηρετούν τον ”εκπεσόντα άγγελο”. Μας υπέδειξε να στεκόμαστε μακριά από κάθε είδους και μορφής εξουσία. Κι’ όλα αυτά, γιατί ο Κύριός μας, πρώτος αδιαφόρησε για τον πλούτο και δεν συντάχθηκε ποτέ με την όποια εξουσία. Μας είπε να μοιραζόμαστε τον ένα από τους δύο χιτώνες μας, συνομίλησε με την Σαμαρείτιδα και εξύμνησε τον καλό Σαμαρείτη που ανήκαν σε φυλή εχθρική προς το Ισραήλ, στέλνοντας μας το μήνυμα, πως, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, Έθνους και Θρησκείας, είναι ίσοι απέναντι στον Θεό. Έπιασε το φραγγέλιο μέσα στον Ναό του Σολομώντος και κυνήγησε τους Γραμματείς και τους υποκριτές Φαρισαίους. Δεν του …γλίτωσε ούτε ο άπληστος Τελώνης. Συγχώρεσε, τέλος και τους σταυρωτές του, λέγοντας ”Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” . Αφήστε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν…
ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ
Με το ”ανακάτεμα” του χθες με το σήμερα που επιχειρήσαμε, αβίαστα σχεδόν διαπιστώνουμε, πως, διαμετρικά αντίθετα κινούνται στις μέρες μας οι Χριστιανικές Κοινωνίες, σε σχέση με συμπεριφορές, πρακτικές και πνευματικοθρησκευτικές παραδόσεις και συνήθειες του παρελθόντος. Πολύ λίγες πλέον οι οικογένειες που ακολουθούν τα λόγια και τα έργα του Χριστού, ζουν τα Άγια Χριστούγεννα με ευλάβεια και, προ πάντων, Αγάπη για την διπλανή τους πόρτα. Γιατί θα το χιλιοπούμε, ο Χριστός, αγάπη εστί. Ποιος πράγματι, τις Άγιες αυτές μέρες που περνάμε, χτύπησε την πόρτα του διπλανού του, γνωρίζοντας πως ζει μόνος, για να του προσφέρει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να του χαρίσει λίγη συντροφιά, να τον καλέσει σπίτι του να φάνε μαζί στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, να τον ρωτήσει, τέλος, εάν χρειάζεται κάτι μέσα στην μοναξιά του. Ίσως είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού αυτοί που θα πράξουν κατά Κύριον την παραμονή το βράδυ και ανήμερα των Χριστουγέννων. Ας ευχηθούμε να πέσουν έξω οι όποιες σκοτεινές προβλέψεις και να λάμψει το Φως της Αγάπης. Αξίζει πάντως να μην ξεχνά ποτέ και να νοσταλγεί ο απανταχού Ρωμηός, πως, εάν γυρίσουμε τον χρόνο κατά μερικές δεκαετίες πίσω, οι πατεράδες μας, οι μανάδες μας, οι παππούδες, ασχέτως ελαχίστων ή καλών οικονομικών δυνατοτήτων της φαμίλιας, είχαν την πόρτα τέτοιες ημέρες ανοικτή κι΄ ένα πιάτο στο γιορτινό τραπέζι φορτωμένο μ΄όλα τα καλούδια της Γιορτινής ημέρας, για τον διαβατάρη μοναχικό συνάνθρωπο. Χώρια το ενδιαφέρον προς τον φτωχό γείτονα, τον άρρωστο, τον γέροντα, την ορφανή οικογένεια, τον
”έχοντα και κατέχοντα” αλλά ερμητικά μόνο του κάτοικο της διπλανής πόρτας, του οποίου τα υπάρχοντα στο σεντούκι, δεν μπορούν να του γεμίσουν την μοναξιά.
Δυστυχώς, σπάνια συμβαίνει πια, όχι μόνον στις …παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες, αλλά και στη Ρωμηοσύνη.
Πού είναι άραγε το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη; Τα μεγάλα παιδιά της οικογένειας, διασκεδάζουν με τους φίλους και τις φίλες στις καφετέριες και τα διάφορα κλάμπς, ο παππούς και η γιαγιά, από την κορυφή του τραπεζιού που ήταν κάποτε η θέση τους, έχουν …μετακομίσει σε οίκο ευγηρίας, γιατί στους καιρούς μας, τα γεράματα ”ενοχλούν” τους νεότερους, οι οποίοι, φαίνεται πως πιστεύουν, ότι εκείνοι δεν πρόκειται να γεράσουν ποτέ και να εξοστρακιστούν με τη σειρά τους από την οικογένεια που αυτοί δημιούργησαν. Όσο για τους γονείς, αυτοί, ή τρώνε μόνοι τους σχεδόν αμίλητοι, ή ξεπορτίζουν μαζί με δικές τους παρέες, αλλά και ξεχωριστά, ανάλογα την κατάσταση της σχέσεώς τους. Άντε τώρα να μιλήσεις και σε ποιόν για σπιτικό με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα, καρδιά, ψυχή και Κυρίου Αγάπη.
Πριν μερικές δεκαετίες, η επαγγελματική επιτυχία, το χρήμα, η εξουσία και η ”αγωνία” να αποκτήσει κάθε οικογένεια και ο καθένας μας χωριστά, όσα περισσότερα αγαθά μπορούσε να χωρέσει το δισάκι του, άρχισαν, σαν εωσφορικές ιδέες, να μπαίνουν εντέχνως από τους ισχυρούς των λαών στα μυαλά μας, ώστε να γίνουμε αχόρταγοι υπερκαταναλωτές, για είμαστε έτσι πιο ”ευκολοδιαχειρίσιμοι” προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Βρήκαν τρόπους λοιπόν να δελεάσουν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες προς την όλο και μεγαλύτερη κτήση αγαθών. Επόμενο λοιπόν ήταν να αρχίσουν οι άνθρωποι να απομακρύνονται από τα όσα μας είχε υποδείξει ο Χριστός για να έχουμε μια ζωή ήρεμη, ανθρώπινη, αγαπητική, έμπλεη αλληλεγγύης, ανάργυρη και ευεργετικά δημιουργική για τον εαυτό μας, αλλά και το σύνολο. Από αυτές τις αφετηρίες ξεκίνησε το κυνήγι των …μαγισσών. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, στα περισσότερα σπίτια το βράδυ παραμονής ξημερώνοντας Χριστούγεννα, στο οικογενειακό τραπέζι έμπαινε ένα πιάτο πάρα πάνω. Ήταν του φτωχού, που θα ‘χε κι΄αυτός το μερτικό του εκείνη την βραδιά, εάν χτυπούσε την πόρτα και δεν είχε που να πάει. Ήταν συμβολικά για τον ίδιο τον Χριστό, που θαρχόταν να ευλογήσει. Και οι άνθρωποι δεν ήταν ανάγκη να έχουν ακριβά εδέσματα. Ένα πιάτο φασολάδα, λίγες ελίτσες, ψωμί και μια κούπα κρασί, έφθαναν για να γεμίσουν με χαρά και αγάπη Χριστού την Άγια Ημέρα. Την ίδια ώρα γύριζαν τα παιδιά ομάδες – ομάδες τα σπίτια και έλεγαν τα κάλαντα: ”Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλει…” Και σ΄όλα τα σπιτικά υπήρχε ευτυχία και αγάπη. Είχε βέβαια προηγηθεί ο Εκκλησιασμός όλης της οικογένειας και θα ακολουθούσε η Προσευχή πριν τον Χριστουγεννιάτικο Δείπνο. Αλήθεια, πόσες οικογένειες κάνουν στις μέρες μας την Προσευχή τους πριν αρχίσει το γιορτινό τραπέζι; Πόσοι πάνε στην Εκκλησία το Άγιο βράδυ της Γεννήσεως; Πόσοι ακολουθούν το Σαραντάμερο της νηστείας και του καθημερινού εκκλησιασμού; Η ίδια κατάντια και στο Άγιον Πάσχα και της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο. Εκκλησίες άδειες, γλεντοκόπημα, χοροί, μεζέδες, γαλοπούλες, αρνιά, άφθονο κρασί, μέχρι σκασμού πολλές φορές, ανταλλαγές δώρων…και μόνη, ξεχασμένη η Προσευχή πριν και μετά το ευλογημένο τραπέζι.
Έτσι πέρασαν τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια της ζωής μας. Χωρίς Χριστό, αλλά με μπόλικο χρήμα, υπερκατανάλωση, ταξίδια, φαγοπότια, αδιαφορία για τον πάσχοντα της διπλανής πόρτας, μ΄άλλα λόγια, ”φάε πίε και ευφραίνου”, λες και τα είχαμε όλα εξασφαλισμένα και δεν μπορούσε να μας τα αγγίξει κανείς. Έλα όμως που ” όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει”, λέει μια παλιά ελληνική παροιμία. Και έτσι ήρθαν και τα άσχημα χρόνια…
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Το μπόλι με την υπερκατανάλωση, την εξουσιολαγνεία και την υπεραπόκτηση πλούτου μπόλιασε το συντριπτικό ποσοστό, ειδικά των δυτικών λαών, που στην πλειοψηφία τους ήσαν χριστιανοί. Γεμίσαμε λοιπόν την οικογένεια αυτοκίνητα, θέλαμε όλο και μεγαλύτερο διαμέρισμα και φυσικά, ένα ευπρεπές εξοχικό ήταν απαραίτητο. Το αποτέλεσμα το ζούμε. Με ” σημαδεμένη τράπουλα ” από τους λεγομένους, παγκοσμίως, δανειστές, τους τοκογλύφους δηλαδή, άρχισαν όλα να καταρρέουν. Στο κόλπο και οι τράπεζες και ένα – ένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, άρχισαν να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, γιατί, όταν δανείζεσαι ασυλλόγιστα, θα έλθει κάποια στιγμή που θα πρέπει να πληρώσεις τα δανεικά μαζί με τους τόκους. Και φθάσαμε πριν από μερικά χρόνια πλέον στο έσχατο σημείο, να ξεπουλάμε επιχειρήσεις και σπιτικά για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ χιλιάδες είναι οι συνάνθρωποί μας που κοιμούνται ακόμη στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στις πλατείες και σε ιδρύματα. Τα ”κόκκινα” δάνεια, χιλιάδες, συνεχίζουν να τρώνε ανθρώπινες άμυαλες σάρκες. Εάν μάλιστα δεν υπήρχε και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία σίτιζε επί 6 χρόνια κάπου 400 χιλιάδες άτομα της ακραίας φτώχειας την ημέρα και με την στάση της αυτή, να έχει φέρει στο φιλότιμο, ή και να έχει εξαναγκάσει ακόμη ιδιωτικούς και δημοτικούς φορείς να την ακολουθήσουν, έστω και με το ζόρι ορισμένοι, θα είχαμε, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα θρηνήσει πάμπολλους δυστυχισμένους. Θα ήσαν ανάμεσα σ’ αυτούς που …παρέσυραν τα λαμπιόνια, οι γαλοπούλες, ο τζόγος, οι μετοχές, τα ακριβά αμάξια και οι βίλες στη Μύκονο, δηλαδή ο μαμμωνάς, με συνέπεια, να τους θαμπώσουν οι αλμπαγάδες και να χάσουν έτσι το αληθινό Φως του Γεννηθέντος, Σταυρωθέντος, αλλά και Αναστηθέντος για μας τους ανάξιους, Χριστού …
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΈΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
…και καλά μυαλά σε όλους μας…
ΣΗΜ.: Ζητώ συγνώμη για κάποιες επαναλήψεις, αλλά έχω την
αίσθηση, ορισμένες Αλήθειες και ανάλογα γεγονότα και πράξεις
πρέπει να επαναλαμβάνονται, γιατί, όπως τόνισα και στο κείμενο,
ο σημερινός άνθρωπος ξεχνάει πολύ εύκολα. Γι’ αυτό και χρειάζεται
να του το υπενθυμίζεις συνεχώς. Δυστυχώς, η πιο βολική λύση
στην αντιμετώπιση προβλημάτων, έχει γίνει η …λησμονιά…
Ανάμεσα στα χρόνια των πρώτων του επαγγελματικών βημάτων, υπηρέτησε και την στρατιωτική του θητεία επί 28 μήνες (1976 – 1978), ως Γραφεύς Μηχανικού, σε Τρίπολη, Ναύπλιο, Αλεξάνδρεια Ημαθίας και ένα χρόνο στην τότε Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων – σημερινή ΕΡ2.
Έχει ξεκινήσει να δημοσιογραφεί από την Βραδυνή του Τζώρτζη Αθανασιάδη – σε δύο περιόδους – και ακολούθησαν, η Αθηναϊκή του Γιάννη Παπαγεωργίου, η Καθημερινή της Ελένης Βλάχου και αργότερα της οικογενείας Αριστείδη Αλαφούζου, η Μεσημβρινή του Τάκη Λαμπρία, ο Ελεύθερος Τύπος του Άρη Βουδούρη, στην εφημερίδα του οποίου διετέλεσε και Διευθυντής Συντάξεως, ο Ελεύθερος του Γιάννη Μάστορα και ο Αδέσμευτος του Δημήτρη Ρίζου. Ήταν συνεργάτης για έξι χρόνια του αξέχαστου ανθρώπου και φίλου, βουλευτή Χίου και Υπουργού Γιώργου Μισαηλίδη, του οποίου εξέδιδε την μηνιαία εφημερίδα Χιακή Φωνή.
Ασχολήθηκε επίσης εντονότατα με το Κρατικό Ραδιόφωνο αρχικά (ΕΡΑ 1), σε εκπομπές μαζί με τον Χρήστο Θεοδωρόπουλο και τον Σπύρο Αλεξίου επί τριετία και στη συνέχεια με την Ελεύθερη Ραδιοφωνία. Υπήρξε από τους εξ ιδρύσεως συνεργάτες του ”ΑΘΗΝΑ 9,84” και του Καναλιού 1 στον Δήμο Πειραιώς. Στήριξε δημοσιογραφικώς επί δύο περίπου χρόνια τον μεγαλύτερο τότε εκτός Κέντρου Ραδιοσταθμό των Αθηνών, το ”Ράδιο Αττική”, αναλαμβάνοντας Διευθυντής Ενημερώσεως και παρουσιαστής της πρωϊνής Ζώνης. Πρωτεργάτες του εγχειρήματος ήσαν, ο Νίκος Νικολαρέας (Συνεργάτης χωρίς Όνομα), ο Ίων Νταϊφάς και η Λόλα Νταϊφά.
Τώρα είναι συνταξιούχος και σποραδικώς διατυπώνει τις θέσεις και απόψεις του σε Έγκριτα και Έγκυρα Έντυπα, καθώς και σε Ιστοσελίδες υπεύθυνες απέναντι στον πολίτη – αναγνώστη, ενώ, επιλεκτικά και αραιά εμφανίζεται σε τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές, όταν τον καλούν.
Είναι τακτικό μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών από το 1987, έχοντας διατελέσει επί 13 χρόνια εκλεγμένο, από τον ”ΑΘΗΝΑ 9,84”, μέλος του Μικτού Συμβουλίου. Υπήρξε, τέλος, παλαιό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Δημοσίων Σχέσεων από το 1978.
