[Ένα προ επταετίας άρθρο]
Παναγιώτης Αντ Ανδριόπουλος
2 Νοεμβρίου 2012
Η είδηση μέχρι πριν λίγο καιρό θα ήταν αδιανόητη. Σήμερα όμως είναι μια πραγματικότητα. Απεστάλη επιστολή προς τους Ορθοδόξους Προκαθημένους που φέρει την υπογραφή του υπουργού Εξωτερικών του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, δια της οποίας γνωστοποιείται ότι το Πατριαρχείο Μόσχας είναι πλέον θύμα μιας “αχαλίνωτης καταδίωξης”, η οποία ξεκίνησε με όσα συνέβησαν στο Ναό του Σωτήρος με το συγκρότημα Pussy Riot, και συνεχίζεται με καταστροφές μνημείων και σταυρών, απειλές κατά κληρικών και επιθέσεις κατά του ιδίου του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κυρίλλου.
Η επιστολή είναι στην ουσία μια έκκληση στους Ορθοδόξους Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους να στηρίξουν την Εκκλησία της Ρωσίας στην δοκιμασία που διέρχεται. Όπως σωστά τονίστηκε “η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας δείχνει να εκπέμπει για πρώτη φορά μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού σήμα κινδύνου, καθώς ζητάει την στήριξη των Ορθοδόξων για μια σειρά ανησυχητικών γεγονότων, τα οποία, όπως δηλώνει, καλλιεργούνται από αντιεκκλησιαστικούς κύκλους εντός και εκτός Ρωσίας” (ΤΟ ΒΗΜΑ, 26.10.12).
Φυσικά, δεν μπορεί να αποδώσει αλλού όλη αυτή την κατάσταση η ηγεσία της Ρωσικής Εκκλησίας. Είναι, δυστυχώς, ίδιον των ισχυρών (από το Βατικανό μέχρι την Ρωσική Εκκλησία) να επιρρίπτουν πάντοτε σε άλλους τις ευθύνες, στους “βλάσφημους” και τους “αντιεκκλησιαστικούς” κ.ο.κ., λησμονώντας τα δικά τους λάθη. Και εδώ η Ρωσική Εκκλησία έχει κάνει ένα τραγικό λάθος, το οποίο σήμερα πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει ακριβά, αν δεν αλλάξει γραμμή πλεύσης. Το λάθος της είναι ο παθιασμένος εναγκαλισμός με την κρατική εξουσία. Η αλόγιστη υποστήριξη στον πρόεδρο Πούτιν, που συμπεριφέρεται ως τσάρος, και ανταποδίδει ποικιλοτρόπως στην Ρωσική Εκκλησία την “αγαπητική” της προς αυτόν διάθεση.
Ήταν λογικό – και θέμα χρόνου – να ξεσηκωθούν εναντίον του Πατριαρχείου Μόσχας όλοι οι πολίτες που δεν θέλουν τον Πούτιν πλέον στην εξουσία. Βέβαια ο Ρώσος Πρόεδρος είναι άρτι επανεκλεγείς. Αυτό, όμως, αύξησε τη δυναμική των αντιδράσεων στην πολιτική του. Και η …μπάλα πήρε και την Ρωσική Εκκλησία, τον …δεξιό (;) βραχίονα του Ρώσου Προέδρου. Άρα, η λύση είναι μονόδρομος. Η Εκκλησία της Ρωσίας πρέπει να αρχίσει εδώ και τώρα την απαγκίστρωσή της από το σφιχταγκάλιασμα με την κρατική εξουσία. Αν δεν το κάνει οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, δηλ. όσων αντιτίθενται σ΄ αυτή τη νοσηρή σχέση, θα κλιμακωθούν. Οι κριτικές φωνές, οι οποίες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες, πληθαίνουν ως η άμμος της θαλάσσης.
Η σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία του Πατριαρχείου Μόσχας έχει μεγάλη ευθύνη έναντι της ιστορίας. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού σημειώθηκε μια ζηλευτή άνθηση της Ρωσικής Εκκλησίας. Ο κόσμος προσέβλεψε σ’ αυτήν ως πραγματική Μητέρα. Η ρωσική πνευματικότητα αναδύθηκε και πάλι ως ελπίδα και νόημα ζωής. Η καταξίωση της Εκκλησίας στη συνείδηση του λαού ήταν ένα θαυμαστό γεγονός παγκοσμίως. Τώρα, όμως, η Ρωσική Εκκλησία κινδυνεύει από την απαξίωση. Γιατί μεθυσμένη από τη δύναμη που της παρέχει η σχέση της με την κοσμική εξουσία, λησμόνησε την ευλογημένη ρωσική σαλότητα… Και ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο, πριν ακόμα κερδίσει ουσιαστικά το δικό της ποίμνιο. Άρα, αλλαγή πλεύσης τώρα!
Γιατί αλλιώς η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει μέρες του 1917…
