“Ραλίστες προς Δόξαν Θεού!”

Σάββατο 25 Μαΐου 2019. Σηκώνομαι πρωί-πρωί. Σήμερα ψηφίζουμε οι απόδημοι Έλληνες, για το Ευρωκοινοβούλιο. Έχουμε αυτό το δικαίωμα να συμμετέχουμε στις ελληνικές ευρωεκλογές, ίσως κάποτε αποκτήσουμε το ίδιο δικαίωμα για συμμετοχή στις εθνικές εκλογές της Ελλάδας, από τον τόπο κατοικίας μας. Τουλάχιστον αυτό έχουν υποσχεθεί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 40 ετών! 

Αφού άσκησα, κατά το κοινώς λεγόμενο, το εκλογικό μου δικαίωμα κατευθύνθηκα προς το ναό προκειμένου να προετοιμαστώ για προγραμματισμένη περιοδεία στην ενορία μου. Φόρτωσα λοιπόν στο αυτοκίνητο κολυμπήθρα, στο πρόγραμμα ήταν δύο βαπτίσεις, διάφορα ιερά σκεύη “εκστρατείας”, άμφια και ξεκίνησα με συνοδό ένα ενοριακό συνεργάτη, με προορισμό την νότια πλευρά της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, μια απόσταση γύρω στα 200 χλμ. Δεν είχαμε διανύσει τα πρώτα 30 χλμ. και να το πρώτο “μποτιλιάρισμα” στην εθνική οδό, η οποία λόγω έργων ήταν κλειστή. Με καθυστέρηση 45΄ βγαίνουμε σε άλλους παράδρομους, πορεία την οποία όπως ήταν φυσικό ακολουθούν και άλλα αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα η καθυστέρηση διαρκώς να μεγαλώνει. Οι βαπτίσεις είχαν προγραμματιστεί ώρα 14:00 και ήδη είχε πάει 13:30 και μας είχαν απομείνει γύρω στα 90 χλμ. Κάτι έπρεπε να γίνει για να καλύψουμε το χρόνο. Οι δρόμοι στην πρώην Ανατολική Γερμανία δεν είναι ό,τι καλύτερο. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, ιδιαιτέρως στις περιοχές που υπάρχουν πολλά χωριά, θυμίζουν παλιούς επαρχιακούς ελληνικούς δρόμους. Ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε χρόνο ήταν η ταχύτητα. Αυτό και έγινε! Το κοντέρ του αυτοκινήτου, για αρκετή ώρα έχει κολλήσει στα 200χλμ. Ευτυχώς ο συνοδός μου δεν φοβάται, αντιθέτως δείχνει να το διασκεδάζει, τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο, όχι το όμορφο ομολογουμένως τοπίο, αλλά το κοντέρ του αυτοκινήτου. Η ώρα έχει πάει 14:10. Ήταν λογικό να έχουν ανησυχήσει αυτοί που μας περίμεναν, γι’ αυτό και παίρνουν τηλέφωνο. Μας έχουν απομείνει 21χλμ., φτάνουμε 14:35. Το μυστήριο θα τελεσθεί σε ένα παλιό προτεσταντικό ναό. Ο νεωκόρος ευγενέστατος προσφέρεται να μας βοηθήσει., αφού μας προσφέρει ένα ποτήρι δροσερό νερό. Αφού προετοιμαστήκαμε και πριν αρχίσουμε το μυστήριο, ρωτάει ευγενικά, αν μπορεί να παρακολουθήσει και αυτός. Μετά την καταφατική απάντησή μας αποσύρεται διακριτικά σε μια γωνιά, δείχνοντας ετοιμότητα για να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε νεύμα μας. 

Μετά το μυστήριο μαζεύουμε τα πράγματα και πάλι φόρτωμα στο αυτοκίνητο. Ο γερμανός νεωκόρος εκφράζει το θαυμασμό του για την τελετή που παρακολούθησε. 

Ήδη η ώρα έχει προχωρήσει και για να βγει το πρόγραμμα, θα πρέπει και πάλι να “σανιδώσουμε” το αυτοκίνητο. Τελικά καταφέρνουμε να είμαστε πίσω στην έδρα μας λίγα λεπτά αργότερα μετά την προγραμματισμένη έναρξη του εσπερινού. Καταφέραμε έστω και με σχετική ασυνέπεια να ανταποκριθούμε στο πρόγραμμα. Δόξα σοι ο Θεός! 

Στο Ενοριακό Κέντρο στο Αννόβερο έχει στηθεί μικρό γλέντι για δυο παιδιά που γιορτάζουν. Γονείς και παιδιά διασκεδάζουν, μαζί τους κι εμείς, οικογενειακές οι στιγμές, απολαυστικές, συγκινητικές. Ο φόβος που υπήρχε πριν από λίγο με την αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε αεροπλάνο που πετούσε χαμηλά και όχι σε αυτοκίνητο έχει πάει περίπατο. Ικανοποίηση σε απόλυτο βαθμό. 

Βλέπετε δεν έχουμε ρίξει τους ενορίτες μας στην αγκαλιά άλλων, όπως διατείνονται κάποιοι “αντιοικουμενιστές”, ούτε τους λέμε πως είμαστε ίδιοι με άλλους και να εξυπηρετούνται στις θρησκευτικές τους ανάγκες από αυτούς. Αντιθέτως γινόμαστε τυπικά παραβάτες, τελώντας διπλές και τριπλές ακολουθίες για την εξυπηρέτησή τους. Κι αν επαρκούσε ο χρόνος θα τελούσαμε όσες θα χρειαζόταν και όχι όσες μπορούμε. Και βεβαίως δεν διαθέτουμε ακολούθους για να τους ακούμε κάθε τόσο να επαναλαμβάνουν ευκαίρως ακαίρως “να’ ναι ευλογημένο γέροντα”, να ασκούν ρόλο βαλιτσοβαστάζοντα, να μας διπλώνουν τα άμφια στην “πέννα” και γενικώς να δείχνουν το πόσο εξαρτιόμαστε από αυτούς. Κι αν σε αυτές τις μικρές ιεραποδημίες μας παίρνουμε κάποιον συνεργάτη μαζί μας, το κάνουμε για να έχουμε παρέα στα μακρινά ταξίδια και αν χρειαστεί να οδηγήσει, μα προ πάντων για να βοηθήσει να στήσουμε και να ξεστήσουμε όπου χρειάζεται γρήγορα να “πήξουμε” Θυσιαστήριο. 

Άκουσα κάποτε έναν εκ των αποτειχισμένων εξ Ελλάδος κληρικό, απευθυνόμενο στους οπαδούς του, να τους διαβεβαιώνει ότι περνάει καλά έτσι που είναι, ότι δήθεν αγωνίζεται για την πίστη του και ότι είναι έτοιμος να υποστεί οτιδήποτε μαχόμενος υπέρ αυτής. Αυτός είναι ο αγώνας τους˙ πύρινες ομιλίες ενώπιον φανατισμένου ακροατηρίου, σκιαμαχίες και παρατεταμένα και συγχρονισμένα χειροκροτήματα. 

Δεν μπορώ να πω, κι εμείς εδώ καλά περνούμε. Μας συνεπαίρνει το θυσιαστικό πνεύμα που θέλουμε δεν θέλουμε εμπεριέχει η διακονία μας. Μας ενθουσιάζει να γινόμαστε “τουρίστες” προκειμένου να βρεθούμε κοντά στις ψυχές που μας έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία μας και να τους μεταδώσουμε τον αγιασμό των Μυστηρίων της. Μας αρέσει να γινόμαστε μια οικογένεια με τον κόσμο μας, ακόμα κι αν έχουμε πολύ καιρό να ιδωθούμε ή κι αν βλεπόμαστε για πρώτη φορά.
Αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν γίνεται γνωστή η ύπαρξη της Ορθοδοξίας στην περιοχή, με την παρουσία μας σε διάφορες θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά και άλλα παρόμοια πολλά μας “εξιτάρουν”. Γι’ αυτό όχι μόνο με 200χλμ ταχύτητα θα τρέχουμε να διακονούμε, αλλά αν χρειαστεί και υπάρχει δυνατότητα και με 400 και με 800 χλμ την ώρα. Ραλίστες για την Δόξα του Θεού και την Διακονία των πλασμάτων Του!