Του Αρχιμανδρίτη Ρωμανού Αναστασιάδη΄
Επειδή κάποιοι έχουν “ενοχληθεί” με την επιθετικότητά μου προς τον κ. Ιερώνυμο, τους πληροφορώ ότι εγώ πλέον πάντων δικαιούμαι και υποχρεούμαι να τον ελέγξω και να τον εγκαλέσω για τον άνευ ορίων κατήφορο που έχει πάρει τον τελευταίο καιρό, με αφορμή μια σειρά από σπουδαία ζητήματα, στα οποία μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιπής και μικρός.
Ναι, εγώ· διότι ήμουν από εκείνους που είχαν χαρεί πραγματικά με την εκλογή-αποκατάστασή του το 2008, μετά από 10 “πέτρινα” χρόνια σκληρής προσωπικής του δοκιμασίας με δικαστικές περιπέτειες και υπό το ψυχολογικό βάρος της απαξιωτικής ήττας του στις αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998…
Ναι, εγώ· διότι πίστευα ότι ήταν άνθρωπος συνετός και σώφρων. Αυτό τουλάχιστον έδειχνε προς τα έξω ως Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, όπως τον είχα γνωρίσει, όντας επί μία δεκαετία σε μοναστήρι της Βοιωτίας… Τελικά, μάλλον δεν ήταν σωφροσύνη και σύνεση αυτό που “πούλαγε”, αλλά αναγκαστική προσγείωση μια που όλα ήταν εις βάρος και εναντίον του εκείνον τον καιρό. Κάτι σαν… κατάθλιψη, ας μου επιτραπεί, την οποία όσοι ήμασταν καλοπροαίρετοι θέλαμε να βλέπουμε ως “μειλιχιότητα”, “πραότητα” και “σύνεση”…
Αλλά, “αρχή άνδρα δείκνυσι”. Βρέθηκε λοιπόν στην κορυφή της εκκλησιαστικής εξουσίας. Και του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει ποιος είναι και τι πραγματικά αξίζει.
Μέχρι και πριν λίγο καιρό προσπαθούσα να καταπνίξω μέσα μου τις φωνές που μου έλεγαν ότι “ο Μακαριώτατος δεν πάει καλά”, “δεν πάει ντρέτα”, όπως λέμε εδώ στην Κρήτη.
Και συχνά τον υποστήριζα σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις. Σήμερα κάποιοι μου το υπενθυμίζουν και δεν έχουν άδικο. Τους ευχαριστώ μάλιστα, διότι είναι η καλύτερη μαρτυρία και απόδειξη ότι δεν ήμουν και δεν είμαι αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στον κ. Ιερώνυμο. Δεν είμαι δηλαδή από εκείνους που από την πρώτη στιγμή… τον περίμεναν στη γωνία για να του επιτεθούν, μόλις κάνει το μοιραίο λάθος… Το αντίθετο μάλιστα. Ευχόμουν όλη αυτή η στάση του να έχει μια μυστική σοφία, μια καλώς εννοούμενη διπλωματία προς το συμφέρον της Εκκλησίας, του Γένους, της Πατρίδος μας…
Αλλά τελικά αποδείχθηκε το αντίθετο: η διπλωματία και η μυστικότητα υπήρχαν μεν, κυοφορούσαν δε ό,τι χειρότερο έχει ποτέ εξυφανθεί κατά της Εκκλησίας, του Γένους και της Πατρίδος, με τη συναίνεση, δυστυχώς, ενός Αρχιεπισκόπου των Αθηνών…
Ας μην μου λένε λοιπόν ότι είμαι “σκληρός” ή “οξύς” ή “αυθάδης” απέναντι στον κ. Ιερώνυμο. Διότι η αγωνία και η διαμαρτυρία μου είναι ακριβώς για το αντίθετο από αυτό που υπονοούν. Πρόθεσή μου δεν είναι να απαξιώσω τον υψηλό θεσμό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Προέδρου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αυτό άλλωστε το κάνει ήδη πολύ καλά ο ίδιος ο κ. Ιερώνυμος…
Γι’ αυτό και διαμαρτύρομαι. Γιατί δεν αποδέχομαι ένα μοιραίο πρόσωπο που βρέθηκε, όπως βρέθηκε, σε αυτή τη θέση να απαξιώνει και να ευτελίζει ένα τόσο σπουδαίο θεσμό…
Αλλά αυτό ας το δουν πρωτίστως εκείνοι που έχουν την θεσμική, ιστορική και πνευματική ευθύνη, δηλαδή τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος… Εκείνους και εις ολόκληρον βαρύνει το ιερό καθήκον να περισώσουν το κύρος της Εκκλησίας τους και να αποτρέψουν τα χειρότερα…
Υ.Γ. Ένας επιπλέον λόγος που επιτείνει την οργή μου για τον κ. Ιερώνυμο και την παρέα του, είναι ότι όλα αυτά άθλια και γελοία επέλεξαν να τα κάνουν παρέα με τον Τσίπρα την ώρα που βάλλεται το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο (και συνολικά το Γένος μας) από τους βάρβαρους της Ρωσικής Εκκλησίας και ασκούνται αφόρητες πιέσεις και εκβιασμοί στις κατά τόπους Εκκλησίες (π.χ. Αντιόχεια, Σερβία) για να αντιτεθούν στο Φανάρι. Και την ίδια ώρα, ο κ. Ιερώνυμος απαξιώνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην κανονική δικαιοδοσία του Οποίου βρίσκεται η απόλυτη πλειοψηφία των Μητροπόλεων του Ελληνικού Κράτους (Νέες Χώρες, Εκκλησία της Κρήτης, Μητροπόλεις Δωδεκανήσου), αγνοώντας το επιδεικτικά και με πρωτόγνωρη ασέβεια από τις συζητήσεις του με την Κυβέρνηση για ζητήματα της Εκκλησίας.
Για όλα αυτά, ας μην τολμήσει κανείς να μου ξαναπεί ότι «αυθαδιάζω» προς τον κ. Ιερώνυμο. Εκτός και αν είναι το ίδιο με εκείνον… Με ό,τι αυτό σημαίνει…
Για όλα αυτά, ας μην τολμήσει κανείς να μου ξαναπεί ότι «αυθαδιάζω» προς τον κ. Ιερώνυμο. Εκτός και αν είναι το ίδιο με εκείνον… Με ό,τι αυτό σημαίνει…
Στη φωτογραφία εγώ μαζί με τον τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμο και τον αείμνηστο παππού μου, κατά την ημέρα της ρασοφορίας μου ως μοναχού, στις 3 Δεκεμβρίου 1999, σε μοναστήρι της Βοιωτίας…
